ตอนที่ 12

 

 

(ผู้แปล: ถ้าเป็นเครื่องหมายนี้คือมันคิดในใจนะครับ ‘ ‘ )

(ผู้แปล: ถ้าเป็นเครื่องหมายนี้คือมันพูดออกมาครับ “ “ )

 

ณ ร้านอาหารเล็กๆ ชั้นล่างของหอพัก

 

เจียงหนานเลือกที่นั่งตรงมุมที่เงียบสงบที่สุดของร้าน “หัวปลาหม้อไฟ , หมูอบทรงเครื่อง , หมูตงพอ , เห็ดหอมสไปซี่” เขานั่งเลือกอย่างไม่รีบร้อน

 

ระหว่างรออาหารเจียงหนานก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่าเขาลองคิดเล่นๆ อยู่ในหัว ‘………หัวปลาหม้อไฟ ………. ความอร่อย……. 90%……….’

 

‘หมูตงพอ……ความอร่อย.….40%……’

 

‘ต้มยำเห็ดหอมหม้อไฟ…..ความอร่อย…..10%…..’

 

‘ปลานึง…..ความอร่อย…..50%……’

 

“ฮ่าๆๆ….น่าสนใจจริงๆ” เจียงหนานแสยะยิ้ม ‘ระบบบอกอัตราความสำเร็จใช้ได้กับทุกอย่างจริงๆ’

 

เขาจะลองทดสอบว่าจะจริงมั้ย

 

หลังจากนั้นไม่นานพนักงานเสริฟก็เดินมาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณต้องการรับอะไรบ้างคะ?”

 

“หัวปลาหม้อไฟ 1 , ปลานึ่งซีอิ๋ว 1 , ต้มยำเห็ดหอมหม้อไฟ 1 , หมูตงพอ 1 , เบียร์ 2”

 

“ได้ค่ะ กรุณารออาหารซักครู่”

 

พนักงานเสริฟรีบไปส่งออเดอร์อาหารที่ห้องครัวและอดพึมพำในใจไม่ได้ว่า ‘สั่งเยอะขนาดนี้จะกินหมดเรอะ’

 

หลังจากนั้นไม่นาน อาหารค่อยๆ ทยอยมาเสริฟทีละจาน

 

เจียงหนานลองกินหัวปลาหม้อไฟเป็นอย่างแรก หัวปลาถูกตัดเข้าปากอย่างช้าๆ

 

‘นี้มัน….อร่อยมากก รสชาตินี้ถูกปากเรามาก’ 

 

มันโคตรอร่อยเลย

 

หลังจากนั้นอาหารจานต่อไปที่ถูกนำมาเสริฟคือ ต้มยำเห็ดหอมหม้อไฟ

 

หลังจากตักเข้าปาก “ถรุ้ย!” เขาอดไม่ได้ที่จะคายออกมา มันรสชาติแย่มาก

 

หลังจากดื่มน้ำล้างปากแล้ว ก็ลองอาหารจานต่อไป ปลานึงซีอิ๋ว ความอร่อย 50% 

 

รสชาติของมันค่อนข้างดี พอกินได้

 

ต่อมาเขาลองกินหมูตงพอเข้าไปหนึ่งคำ

 

รสชาติไม่ค่อยโอเค เขาต้องพยายามอย่างมากในการกระเดือกลงกระเพาะ

 

เจียงหนานได้ข้อสรุปว่าระบบบอกอัตราความสำเร็จนั้นไม่มีที่สิ้นสุดสามารถใช้ได้กับทุกอย่าง รวมถึงเรื่องการหาเงินด้วย

 

เขาหยุดกินอาหาร และเริ่มดื่มเบียร์เย็นๆ แก้มกับหัวปลาหม้อไฟ บางครั้งก็แก้มกับปลานึงซีอิ๋ว

 

หลังๆ มานี้เขาไม่ได้กินอาหารดีๆ แบบนี้มานานแล้ว

 

เจียงหนานมีความสุขกับอาหารของเขาจนถึงตอนเย็น หลังจากกินเสร็จเขาก็จ่ายเงินและเดินออกจากร้านไป

 

พนักงานเสริฟมองอาหารที่เหลือบนโต๊ะของเจียงหนาน เขาแทบไม่ได้แตะต้องมันเลย เธอขมวดคิ้วและพึมพำเบาๆ “พวกคนรวยนี่กินทิ้งกินขว้างจริงๆ”

 

เธออดไม่ได้ที่จะมองตามหลังเจียงหนานไปอีกสองสามครั้ง

 

‘สูง และ รูปหล่อ’

 

อยู่ๆ ก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของเธอ ‘มันคงจะดีถ้าได้คนแบบนี้เป็นแฟน’

 

‘อาหารมื้อนี้ที่เขากินหรูหรามาก เขาจะต้องรวยมากๆ มีรถหรูๆ มีบ้านหรูๆ แน่ๆ’ พนักงานสาวคิดในใจ

 

ตกกลางคืน

 

เขาโบกแท๊กซี่ตรงไปยังโรงหนัง วันนี้เขาจะดูหนังที่ทุ่มทุนสร้างกว่าพันล้านของเฉินหลง

 

ก่อนหน้า การมาดูหนังที่โรงหนังเป็นสิ่งที่เจียงหนานไม่กล้าทำ

 

เป็นเพราะคำๆเดียวคือ ‘เขาจน’

 

ทำให้เวลาที่เจียงหนานไปดูหนังทุกครั้ง มันทำให้เขานึกถึงปมในใจของเขา

 

“บ้าเอ้ย! มองไปทางไหนก็มีแต่คนมีคู่ทั้งนั้น”

 

บางคนก็มาเป็นกลุ่มเพื่อนชายหญิง บางคนก็มาเป็นคู่รัก

 

ทำให้เขาที่มาดูหนังคนเดียว ดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน

 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร แต่จริงๆ แล้วมันอันตรายมาก

 

มันเป็นเรื่องบังเอิญมากที่อยู่ๆ ก็มีคนที่เขารู้จักอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน

 

พวกเขาคือ ลิลลี่และจางหยวน อดีตเพื่อนร่วมของที่บริษัทของเจียงหนาน

 

ตอนทำงานที่บริษัทเจียงหนานก็รู้ว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกัน

 

เจียงหนานไม่ได้คาดหวังว่าจะมาเจอสองคนนั้นที่นี่และที่สำคัญคือเขาสองคนมาเป็นคู่ ส่วนเจียงหนานมาคนเดียว

 

นี้มันน่าอายโคตรๆ

 

“โอ้..นั้นเจียงหนานนิ” ในขณะนั้นเองจางหยวนก็สังเกตเห็นเจียงหนาน “นายมาดูหนังหรอ? ทำไมมาดูคนเดียวล่ะ?

 

“พูดอะไรแบบนั้นเล่า” ลิลลี่พูด “ทำไมเจียงหนานต้องมาดูหนังคนเดียว? ดูแล้วเขาคงกำลังรอเพื่อนมากกว่า ใช่มั้ยเจียงหนาน?”

 

ขณะที่เธอกำลังพูด ก็กระพริบตาให้เจียงหนานเหมือนว่าเข้าใจกัน

 

“อ่า….เอ่อ….ใช่” เจียงหนานพูดและยิ้มแบบงุ่มง่าม “ใช่แล้ว ฉันกำลังรอเพื่อนอยู่

 

————————————————————-

ผู้แปล: เรื่องนี้เป็นโปรเจ็คแรกนะครับ หัดแปล ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ หรือ ไม่เข้าใจ มีคำแนะนำ ติชม สอบถาม สามารถติดต่อผ่าน Fanpage :  Link: shorturl.at/bhtT7 ได้เลยครับ