ตอนที่ 3

 

 

 

เจียงหนานค่อยๆ หันหลังกลับมาอย่างช้าๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขากำลังยิ้มอยู่

 

เป็นรอยยิ้มที่ดูลึกลับ และ แปลกประหลาด

 

“แก….ยิ้มหาพระแสงอะไร แกกำลังหัวเราะเยาะฉันงั้นหรอ” บอสดูตกตะลึงไม่น้อย

 

“แกกล้า….”

 

เจียงหนานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

 

“แก….”

 

ขณะที่หัวหน้ากำลังจะอ้าปากด่าเจียงหนานต่อ

 

“พรึบ…”

(SFX: เสียงสาดน้ำ)

 

เจียงหนานเทชาที่เขาถืออยู่ในมือใส่หัวของหัวหน้าแผนก

 

น้ำชาเย็นๆได้ไหลอาบไปทั้วหน้าของเธอ เธอทั้งโกรธและอับอายไปในเวลาเดียวกัน ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อน

 

“ห้ะ?… นี้แกกล้าสาดน้ำใส่ฉันเรอะ? แก..ไสหัวย้ายก้นของแกออกไปเลย แกโดนไล่ออก ต่อไปอย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก!!!

 

เธอกำลังจะฟิวขาดและมองไปพี่เจียงหนานด้วยสายตาอาฆาต

 

เธอไม่คิดว่าเจียงหนานจะกล้าทำถึงขนาดนี้

 

‘นี้มันตรงกันข้ามกันเลย’ เธอคิดในใจ

 

“ฮ่าๆ….” เจียงหนานยิ้ม “ฉันอดทนกับแกมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ฉันไม่ทนอีกแล้ว ฉันขอลาออก!”

 

พูดจบเขาก็เดินออกจากบริษัท ทิ้งไว้แต่อาการอึ้งกิมกี่ของทุกคน

 

‘ไม่เป็นไร เรายังมีระบบบอกอัตราความสำเร็จอยู่’ เจียงหนานปลอบใจตัวเอง

 

งานที่นี้ไม่เหมาะกับเขา

 

“อ้า… จบแค่เนี่ย?”

 

พนักงานคนอื่นอยู่ในอาการอึ้งกิมกี่

 

นี้มัน….?

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมเจียงหนานถึงทำแบบนี้?”

 

“แปลก.. นี่มันแปลกมาก เขาเอาความกล้ามาจากไหน”

 

‘อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่ได้สาดชาใส่หัวหน้ามันสะใจจริง’ พนักงานคนอื่นๆคิด

 

 

…

 

 

เจียงหนานเดินออกมาจากบริษัท เขาเหม่อมองท้องฟ้า และหายใจเข้าลึกๆ

 

ความหดหู่ และ ความโกรธที่สะสมอยู่ในใจ ในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยออกไปซักที

 

เพื่อความอยู่รอดในบริษัทเสร็งเคร็งนี้ เราต้องโดนดูถูกโดยเพื่อนร่วมงาน และคอยประจบไอ่หัวหน้าร้ายๆนั้น เป็นที่รองรับอารมณ์ให้มัน ในที่สุดก็จบซักที

 

ตอนนี้เราออกมาแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องทนกับไอ่หัวหน้าแผนกนั้นอีก

 

“ตอนนี้เรามีระบบอัตราความสำเร็จคอยช่วย เราก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในโลกบัดซบนี้ได้ อนาคตเราจะเปลี่ยนไป” เจียงหนานพูดกับตัวเอง

 

“โคร๊กก…”

(SFX: เสียงท้องร้อง)

 

เจียงหนานยิ้มอย่างขมขื่น “กองทัพต้องเดินด้วยท้อง อันดับแรกคงต้องหาอะไรเติมพลังก่อน”

 

ที่แผงขายริมถนนใกล้ๆ เขาสั่งหมูปิ้งกิน ระหว่างกินแบบสบายๆ เขาก็คิดว่าจะหาเงินด้วยระบบอัตราความสำเร็จยังไงดี

 

สิ่งแรกที่แว๊บเข้ามาในหัวคือ การพนัน

 

ในเมืองเจียงไห่มีสวนพนันหินเล็กๆอยู่

 

เมื่อก่อน เจียงหนานเคยไปทีนั้นกับลูกค้าครั้งนึง และหินหยาบที่ใช้ในการพนันก็ถูกส่งมาจากพม่า

 

ในวงการพนันหินมีคำกล่าวที่ชอบพูดกันว่า ลงมีดครั้งนึงจนตลอดชีวิต ลงมีดครั้งนึงรวยไม่รู้เรื่อง ลงมีดครั้งนึงใส่ผ้าลินิน

(TL: มันเป็นสำนวนจีน ผิดพลาดยังไงแนะนำได้ครับ)

 

เป็นการเสี่ยงที่คุ้มค่า สามารถรวยไม่รู้เรื่องภายในชั่วข้ามคืน แต่ก็เสี่ยงที่จะหมดตูดได้เช่นกัน

 

ยังไงก็ตาม ตอนนี้เจียงหนานมีระบบอัตราความสำเร็จอยู่ มันมีเหตุการณ์เดียวเท่านั้นที่รออยู่คือ …. รวย

 

รวยแบบไม่รู้เรื่อง รวยเท่านั้น

 

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ

 

เจียงหนานโบกๆๆ สะบัดแขนโบกๆๆๆซ้าย โบกๆๆๆ แท๊กซี่เพื่อไปสวนพนันหิน

 

เขาขึ้นไปนั่งเบาะหลังด้วยอารมณ์ที่ดีแบบสุดๆ

 

ก่อนหน้านี้กว่าจะขึ้นแท๊กซี่เขาต้องคิดแล้วคิดอีกเพราะมันคือการฟุ่มเฟือยอย่างนึง

 

ด้วยเงินเดือนขั้นต่ำที่ได้รับต่อเดือน ยังไม่พอค่ารถต่อวันด้วยซ้ำ ค่าใช้จ่ายแต่ละอย่างเขาต้องคิดแล้วคิดอีก

 

“ฉันไม่ต้องคอยกังวลเรื่องพวกนั้นอีกแล้วว นี่มันรู้สึกดีมาก”

 

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาทำงานอยู่ในบริษัท เงินเดือนที่ได้ค่อนข้างต่ำ และโอกาสที่จะได้เลื่อนขั้นก็น้อย

 

ใช้เวลาไม่นานแท๊กซี่ก็มาจอดหน้าสวนแห่งหนึ่ง

 

“คุณครับ ถึงแล้วครับ ทั้งหมด 75 หยวน” คนขับจอดรถและพูดกับเจียงหนาน

 

เจียงหนานหยิบแบงค์ร้อยออกจากกระเป๋าแล้วโยนให้คนขับแท๊กซี่ “ไม่ต้องทอนไอ่น้อง”

 

หลังจากพูดจบก็ผลักประตูลงจากรถด้วยท่าทางที่ปกติ)

 

“เชี่ยย โครตเท่ห์เลยตรู” เขาอุทานในใจ

 

“ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ”

 

คนขับแท๊กซี่ลดกระจกลงและพูดประจบเจียงหนาน พลางมองเจียงหนานเดินเข้าไปในสวนพร้อมกับถอนหายใจ “เป็นคนรวยมันดีจริงๆ เมื่อไหร่เราจะรวยแบบคนอื่นๆบ้าง”

 

 

————————————————————-

ผู้แปล: เรื่องนี้เป็นโปรเจ็คแรกนะครับ หัดแปล ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ หรือ ไม่เข้าใจ มีคำแนะนำ ติชม สอบถาม สามารถติดต่อผ่าน Fanpage : มั่วที่สุด   ได้เลยครับ