บทที่ 10 พัฒนาตัวเอง

   [ตัวเอก]

   บางสิ่งตกลงจากเหนือหัวสู่พื้น เป็นของเหลวสีแดงคล้ายโลหิต กลิ่นของมันลอยเข้าจมูกฉันอย่างรวดเร็ว มันคืออะไรกัน? ด้านบนหัวมีสิ่งใด? เนื่องจากความสงสัย ฉันต้องการมองขึ้นไปด้านบน ทว่าสัญชาตญาณก็บอกว่าไม่ควรทำเช่นนั้น ควรรีบออกไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

   ไม่เสียเวลาคิดนาน สุดท้ายฉันก็เดินออกจากห้องนํ้าโดยไม่ได้มองขึ้นไปบนเพดาน บางที หากมองขึ้นไปอาจเกิดเรื่องไม่คาดฝันก็ได้ เวลานี้ พยายามทำให้ชีวิตตัวเองปลอดภัยจะดีกว่า ไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบในโลกนั้นเป็นครั้งที่สอง ไม่แน่ ครั้งต่อไปที่มันเกิด ตัวฉันอาจจะตาย

   รู้หรอกนะว่ามนุษย์หนีความตายไม่พ้น ทว่าก็ไม่ต้องการจบชีวิตลงด้วยวัยนี้ มีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำเลย ตายไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด 

   ฉันออกจากห้องนํ้าอย่างปลอดภัย ไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น ปิดประตู ถอนหายใจโล่งอก ห้องนํ้าบ้านฉันกลายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย?! ภายในเวลาสั้นๆ ชีวิตฉัน มันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมเป็นได้ขนาดนี้กันนะ?

   ช่างเถอะ เลิกถามคำถามที่ยากจะตอบ ชีวิตจะอยู่ได้ยาวนานขึ้น ฉันควรไปฝึกกีตาร์ได้แล้ว พอจะเล่นได้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดเอาไปใช้หาเงินได้ ปัจจุบัน ฉันแทบไม่มีความสามารถอะไรใช้หาเงิน เพราะอย่างงั้นแหละ นี่คือสาเหตุต้องเร่งรีบเรียนรู้ และพัฒนาทักษะความสามารถต่างๆ

   เพื่อเงิน เพื่อชีวิตที่ดีกว่าเดิม เพื่อสิ่งที่ต้องการในชีวิต ฉันจะพยายาม ต่อให้ล้มเหลวก็จะลุกขึ้นก้าวเดินต่อไป ตัวฉันในตอนนี้น่ะ มันไม่มีทางให้กลับแล้ว สิ่งที่ราคาแพงที่สุดที่มี นอกจากบ้าน ก็มีเพียงกีตาร์ที่ได้รับจากคนอื่น ผิดพลาดได้บ้างเล็กน้อย แต่หากยอมแพ้ ทุกสิ่งจะสูญหายไปทั้งหมด!

   กลับจากห้องนํ้า ฉันก็ใช้เวลาไปกับการฝึกเล่นกีตาร์ ฝึกนานๆก็รู้สึกเบื่อ แถมยังรู้สึกง่วง การฝืนไม่ใช่เรื่องดีต่อสุขภาพ ให้ความสำคัญกับจิตใจแล้ว ยังต้องให้ความสำคัญกับร่างกายอีก ร่างกายพัง ทุกอย่างก็จบ ด้วยความคิดอย่างงั้น ฉันตัดสินใจนอน

   ตื่นขึ้นมาประมาณเกือบเที่ยง นอนไปทั้งหมดเจ็ดชั่วโมง ก็พอได้ ไม่ได้น้อยเกินไป มีแรงพอทำสิ่งต่างๆตลอดทั้งวันได้ ไม่ใช่ทำๆไปก็รู้สึกง่วง พูดถึงเรื่องการนอน เมื่อคืนนอนหลับสบายดีแฮะ และดูเหมือนกุญแจในการข้ามโลกก็ไม่ใช่การนอนหลับ

   เข้าใจยากจังนะ ตกลงแล้ว ฉันไปที่แห่งนั้นได้เพราะอะไร? ไว้วันอื่นค่อยทดสอบ เกี่ยวกับโลกแปลกประหลาดไร้ผู้คน มีอีกหลายเรื่องของมันที่ยังไม่รู้ ฉันไม่ควรเสียเวลาหาคำตอบในเวลานี้ ควรอ่านหนังสือก่อน เปลี่ยนชีวิตสำคัญสุด เมื่อชีวิตเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว เวลานั้นค่อยหาคำตอบอีกโลกหนึ่งก็ไม่สาย

   เวลาไหลผ่านเรื่อยๆ โดยปกติ ฉันไม่อาจทนอ่านหนังสือได้นานนักหรอก ที่อ่านได้นานๆมีแค่เรื่องที่สนใจเท่านั้น เป็นคนประเภทที่เบื่อสิ่งที่ไม่สนใจเร็วมาก นิสัยนี้ คิดว่าก็ไม่ได้เท่าไหร่ แน่นอน ไม่ได้ดีเหมือนกัน ทว่านิสัยเดิมของคนยากที่จะเปลี่ยน

   ในความเป็นจริง ถึงเป็นเรื่องที่สนใจ ฉันก็อ่านได้เพียงไม่นานเหมือนเดิม ท้ายสุดก็รู้สึกเบื่อ ปัจจุบันนี้เองก็ไม่ต่างกัน เริ่มไม่อยากอ่านหนังสือแล้ว เก็บวันอ่านวันหน้าดีกว่า ยังไงซะ หนังสือก็ไม่หนีไปไหน ตราบใดที่ยังคงอ่านมันทุกวัน จำนวนหน้าที่ฉันได้อ่านก็เพิ่มตลอด

   อีกอย่าง ใช้เวลาทั้งวันไปกับการอ่านหนังสิอเขียนโปรแกรม ฉันคิดว่ามันเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์มากเกินไป อ่านเข้าใจแล้วอย่างไร? สุดท้ายฉันก็ไม่สามารถเอาความรู้ที่ได้จากการอ่านมาใช้งานจริงได้ สิ่งที่ควรให้เวลากับมันมากสุดยามนี้คือการเล่นกีตาร์

   น่าจะพอใช้หาเงินได้บ้าง มีคนช่วยอยู่ ช่องทางก็หาเงินก็มี ขอแค่มีความสามารถแค่นั้น ฉันต้องเก่งขึ้น! เก่งกว่าที่เก่งอยู่ นึกถึงเงินก็รู้สึกกลับมามีไฟในการฝึกใหม่แฮะ เงินเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ ท่องในใจเข้าไว้ พยายามเพื่อเงิน พยายามเพื่อเงิน! เมื่อมีเงิน การพัฒนาตัวเองจะรวดเร็วขึ้น จะสามารถหาความสามารถเพิ่มได้อีกมาก ซึ่งความสามารถที่จะได้ ก็สามารถเอาไปใช้หาเงินให้มากกว่าก่อน วงจรพัฒนาไร้สิ้นสุด พัฒนาขึ้นทุกวัน

   ฉันฝึกกีตาร์กับชายอ้วนทั้งวัน เขามีประสบการณ์เยอะมาก เคยมีคนกล่าวไว้ว่า ถ้าต้องการเก่ง ต้องอยู่ใกล้คนเก่งๆ ไม่รู้จริงไหม บางทีคงใช่ และบางทีคงไม่ใช่ แต่ฉันเลือกที่จะเชื่อคำกล่าวนั้น ถ้ามันจริงก็ดี หากไม่จริง ก็ไม่เสียหายอะไรที่จะเชื่อ

   “พี่ครับ ผมไปเล่าเรื่องของพี่ให้พ่อฟัง เขาได้ยินแล้วเหมือนจะสนใจ อยากเจอพี่มาก พรุ่งนี้พี่ช่วยไปหาพ่อผมได้รึเปล่า?”

   ฉันที่กำลังเล่นกีตาร์ช้าๆ ได้ยินเสียงชายอ้วน รู้สึกแปลกใจกับคำพูดเล็กน้อย อยากเจอ? สนใจ? ฉันเนี่ยนะ? มีอะไรให้น่าสนใจกัน? ก็แค่ลูกคนรวยที่ตกอยู่ในสถานการณ์ยํ่าแย่ พยายามต่อสู้เพื่อทำให้ชีวิตตัวเองกับครอบครัวดีกว่าเดิมก็เท่านั้น ไม่เห็นมีตรงไหนน่าสนใจเลย ฉันล่ะไม่เข้าใจเขาเลย

   “สงสัยอะไรรึเปล่าครับ? หรือไปไม่ได้? ไม่เป็นไรนะครับ อย่าคิดมาก ไม่ต้องการก็ไม่จำเป็นต้องไปก็ได้” 

   คงเห็นฉันทำหน้าสงสัยออกไป ชายอ้วน หรือก็คือทิศ ซึ่งเป็นชื่อเล่น เขาเลยพูดแบบนั้น ก็ไม่ใช่ว่าไปไม่ได้หรอก งานตอนนี้ก็ไม่มีทำแล้ว ว่างตลอดทั้งวันแหละ หากไม่นับเวลาที่ใช้ฝึกพัฒนาตัวเองอ่ะนะ

   “ได้สิ ดูจากที่นายดูไม่น่าใช่คนไม่ดีอะไร คนที่คอยสั่งสอนให้นายเติบโตขึ้นก็คงไม่ใช่คนเลวร้ายเหมือนกัน”

   ต่อให้เจอคนไม่ดี ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์ยํ่าแย่อะไร ยกเว้นว่าฝ่ายตรงข้ามมีปืนกับมีด แบบนั้นสู้ไม่ไหว ธรรมดาสามสี่คนพอได้ ฉันอาจจะไม่ได้ฉลาด ไม่มีทักษะความสามารถ ทว่าถ้าต้องต่อสู้จริงๆ ฉันก็คงต้องใช้ทั้งหมดที่มีเพื่อทำให้ตัวฉันรอด

   “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะครับ ผมต้องไปแล้ว”

   จบคำพูด ชายอ้วนก็จากไป ฉันฝึกเล่นกีตาร์ต่อไปอีกสักพัก พ่อคอยดูฉันอยู่ไม่ไกลนัก เขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กันนะ? ความคิดพ่อนั้นคาดเดาได้มาก

   เวลาหนึ่งทุ่ม ฉันเลิกเล่นกีตาร์ก่อนไปอาบนํ้า โชคดี ไม่เหมือนรอบก่อนๆ ไม่มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น ฉันอาบนํ้าได้อย่างสบายใจ ขณะที่อาบก็คิดหลายสิ่งหลายอย่างเรื่อยเปื่อย

   เหมือนจะลืมเรื่องสักเรื่องไปแฮะ ลืมเรื่องไหนไปนะ? อา… ใช่ จำได้ละ ฉันลงวิดีโอเล่นกีตาร์ไปหนิ ไม่รู้ตอนนี้ยอดวิวจะมีเท่าไหร่แล้ว ตื่นเต้นจัง อาบเสร็จไปเปิดดูดีกว่า หวังว่าจะได้สักร้อยวิว แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร สิบวิว ฉันก็พอใจ นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี ยอดวิวน้อยไม่ใช่เรื่องผิดปกติ วิดีโอไม่มีอะไรเป็นจุดเด่นเลย เล่นกีตาร์ก็ไม่ค่อยดี หากให้เลือกระหว่างของฉันกับวิดีโอของช่องอื่น คิดว่าคนน่าจะใช้เวลาดูช่องอื่นมากกว่า ช่องที่มีคุณภาพ

   ไม่คาดหวังเยอะเท่ากับไม่ผิดหวังมาก คำพูดนี้สามารถใช้ได้ดี ยังไงก็ตาม ตื่นเต้นอ่ะ ตื่นเต้นสุดๆเลย ฉันอยากจะออกจากห้องนํ้าไปเปิดดูยอดวิว ณ ตอนนี้จริงๆ