บทที่ 17 ทุกสิ่งคล้ายมีชีวิต 

   [ตัวเอก] 

   ฉันต้องสร้างไลฟ์สไตล์ขึ้นมา ก็จริงอยู่ที่ความน่ารัก มันสามารถช่วยทำให้ได้ยอดถูกใจเยอะ ทว่าการมีไลฟ์สไตล์ช่วยด้วย มันก็จะยิ่งได้ยอดถูกใจมากกว่าเดิม แต่ควรสร้างแบบไหนดีล่ะ? เท่าที่คิด ไม่จำเป็นต้องแตกต่าง หรือเหมือนใครก็ได้ เป็นตัวของตัวเอง แบบนี้น่าจะเข้ากับฉันมากที่สุดนะ 

   ตอนนี้อยู่ ณ โลกไร้ผู้คน ฉันเดินทางไปยังที่ต่างๆ ถ่ายรูป และเล่นตามที่ใจอยาก ยังไงที่นี่ก็ไม่มีใครสามารถหยุดฉันได้ แถมสิ่งที่ทำไม่ส่งผลต่ออีกโลก เพราะงั้น ไม่เห็นต้องสนใจอะไรเลย แค่ทำสิ่งที่ต้องการก็เพียงพอแล้ว  

   เดินเล่นจนเวลาไหลผ่านหลายชั่วโมง ตอนกลางคืน ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นดวงจันทร์สีแดงเลือด นภาซึ่งแตกต่างจากโลกเดิม บรรยากาศอันคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ทั้งหมดที่บอกไป มันทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวโดยไม่สามารถควบคุมได้ อีกครั้ง? เหตุการณ์แบบนั้น มันจะเกิดขึ้นรึเปล่านะ? 

   แต่ไม่ได้อยู่ในบ้าน คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกมั้ง? ฉันก้าวเดินช้าๆ มองรอบข้างอย่างระมัดระวัง ฉับพลันบางสิ่งบางอย่างเกิดกะทันหัน พื้นแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด มีเส้นโลหิตมากมายปรากฏไม่หยุด ร่างกายรู้สึกหนักอึ้ง ไม่อาจขยับขาแม้แต่นิดได้ 

   รอบนี้เหมือนจะหนักกว่ารอบก่อน หายใจไม่ออก ร่างกายขยับไม่ได้ สติไม่ชัดเจน ควรทำยังไงดี? ฉันต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ทว่าต้องทำยังไงล่ะ? กุญแจในการข้ามมายังโลกใบนี้คืออะไร? หมดสติ? ไม่ ฉันไม่สามารถทำอย่างงั้นได้ จะเกิดอะไรถ้าตัวฉันหมดสติไปในตอนนี้แล้วตายในอีกโลก? 

   สายลมหนาวเย็นพัดผ่านร่างกาย ขาไร้เรี่ยวแรง ร่างกายบอบบางลงไปนั่งกับพื้น เวลาเดียวกัน คล้ายได้ยินเสียงดนตรีเบาๆดังอยู่ใกล้ๆ ข้างหูเหมือนมีคนกำลังกระซิบด้วยคำพูดที่ไม่อาจทราบความหมาย ไม่รู้ว่ากำลังหมายถึงสิ่งใด 

   ใครกัน? อีกแล้ว? ทำไมถึงเกิดขึ้น? ความสามารถในการข้ามโลก ร่างกายใหม่นี้ มันเป็นคำสาปจริงๆเหรอ? มันคือคำสาปอะไรกัน? มันมีคำสาปอย่างงี้อยู่จริงๆ? แย่จริง เริ่มทนไม่ไหวแล้วแฮะ สติใกล้จะดับลงไปเต็มที 

   ไม่รู้สร้อยขาดตอนไหน ขาดอย่างไร มันตกลงไปบนพื้น ทันทีที่ถึง บรรยากาศก็หนักกว่าเดิม ความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ภายในใจทวีคูณ ความรู้สึกนับไม่ถ้วนหลากหลายเกิดขึ้น จนไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง ในช่วงเวลานี้ แม้แต่ความตายก็ไม่กลัว ไม่ตกใจ ไม่อะไรทั้งนั้น ความรู้สึก มันเยอะเกิน 

   อารมณ์ความรู้สึกของฉัน กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน? แต่ช่างเถอะ ไร้อารมณ์ ทว่าทุกสิ่งไม่ได้แตกต่างไปจากก่อนหน้าเลย ร่างกายยังคงหนักอึ้ง สติไม่ชัดเจนเช่นเดิม หายใจไม่ออก ฉันพยายามจะยืนขึ้นแล้วนะ ถึงงั้นก็เถอะ ร่างกายไม่ขยับสักนิด 

   หนังสือความลับแห่งมหาสมุทรจะช่วยได้ไหมนะ? ไม่ได้หรอก เป็นหนังสือสอนวิธีเรียนรู้ที่สุดยอดแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่ได้ทำให้ฉันสามารถรอดพ้นจากเหตุการณ์ประหลาดนี่ สิ้นหวังจัง ไม่มีทางออกให้เห็น ต้องเสี่ยงจริงๆใช่หรือเปล่า? ก็ได้ ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ฉันก็ต้องเสี่ยง ยังไม่อยากตายเวลานี้ 

   จังหวะที่ความคิดเกิดในทะเลจิตใจ ร่างกายพลันกลับเป็นเบาสบายคล้ายยามเช้า ความน่าอึดอัดของบรรยากาศสลายหายไป หัวใจดวงน้อยๆในร่างกายเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ ฉันลุกขึ้นอยู่ แต่ก็ล้มลงภายในไม่นาน เรี่ยวแรงไม่เหลือเลย 

   รอด ทว่าทำไมกัน? เพราะอะไร จู่ๆตัวฉันถึงหลุดจากสถานการณ์ประหลาดได้ รอดก็จริง แต่ไม่เข้าใจแฮะ โลกนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆสินะ จะเจอเหตุการณ์ก็เจอ เหตุการณ์แปลกๆจะหายก็หาย มันโลกแบบไหนกันแน่เนี่ย? 

   ยังอยู่โลกนี้ใช่ไหม? มองไปรอบข้าง เห็นสิ่งต่างๆที่ไม่เหมือนตอนปกติ พื้นยังคงมีเส้นเลือดซึ่งน่าหวาดกลัว เรื่องที่ฉันหายใจไม่ออก ร่างกายหนักอึ้ง มันไม่เกี่ยวกับปรากฏการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนงั้นเหรอ? มีเรื่องให้น่าสงสัยทุกวัน เวลาทั้งหมดในชีวิตนี้ ฉันจะใช้หาคำตอบ ความจริงของทุกสิ่งในที่นี่เจอไหมนะ? 

   “สำรวจสักหน่อยดีกว่า เผื่อเจออะไรบางอย่าง” 

   รอเรี่ยวแรงฟื้นกลับมาพอสมควร ฉันลุกขึ้นยืน เดินสำรวจทั่วบริเวณ ด้วยรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป กระจก ไม่สามารถมองทะลุผ่านได้เช่นกระจกปกติ ประตู เปิดยากกว่าเดิมหลายเท่า ต้องใช้แรงประมาณหนึ่งถึงสามารถเปิดได้ รูปลักษณ์มันไม่น่าดูมาก เห็นแล้วไม่ค่อยอยากแตะ หรืออยู่ใกล้เลย ไม่ใช่แค่ประตูเท่านั้น อย่างอื่นก็รูปลักษณ์ไม่น่าดูเหมือนกัน 

   ไม่เพียงแค่นั้น หากลองเอามือสัมผัส ไม่ก็อยู่ใกล้ จะรู้สึกเหมือนพวกมันทั้งหมดมีหัวใจเป็นของตัวเอง ฉันเข้าไปในบ้านใครสักคน มองดูสิ่งของแต่ละอย่าง ถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ตอนนี้ไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกมากมายมหาศาลพร้อมกันอีกแล้ว เหมือนจะหายไปตอนร่างกายกลับเป็นปกติ  

   “ไม่มีอะไรเหลือรอดจากการเปลี่ยนแปลงสักนิด” 

   ยามที่กำลังจะออกจากบ้านใครก็ไม่รู้ไปสำรวจที่อื่น เวลานั้นพลันไปมองเห็นของสิ่งหนึ่ง ซึ่งไม่ได้แปรเปลี่ยนเหมือนอย่างอื่น ฉันเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง สิ่งของที่ไม่ได้รับผลจากโลกสีเลือดคงไม่ใช่สิ่งของธรรมดาแน่นอน 

   บังเอิญจังเลยนะ เหมือนเป็นโชคชะตา ฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้ และเจอหนังสือแปลกประหลาดเป็นเล่มที่สอง ต่อจากความลับแห่งมหาสมุทร หนังสือเล่มนี้ มันคืออะไรกัน? ใช่สุดยอดหนังสือแบบความลับของมหาสมุทรไหม? 

   “สูญเสียและได้รับงั้นเหรอ?” 

   หนังสือชื่อแบบนั้น ฉันเริ่มเปิดหน้าแรกโดยไร้ความลังเล หน้าแรกเป็นกระดาษเปล่า คล้ายเก่าแล้วด้วย กระดาษอะไรสามารถทนโลกสีเลือดได้? เก็บความสงสัยไว้ก่อน เปิดไปหน้าถัดไป ในหน้านี้ กลางกระดาษมีตัวอักษรอยู่ อ่านได้ว่า มีได้รับย่อมมีสูญเสีย 

   ก็พอเข้าใจนิดหน่อย ทว่าไม่เข้าใจทั้งหมดหรอก ผู้เขียนต้องการจะบอกสิ่งใดกับคนอ่าน ฉันยังไม่มั่นใจ ไปหน้าสาม ไม่ได้เขียนอะไรไว้แม้แต่น้อย แปลกๆ จะเว้นว่างไว้ทำไม? หน้าสี่ วินาทีที่พลิกกระดาษไป นิ้วพลันได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เลือดสีแดงไหลออกจากนิ้วที่ขาวเนียน 

   เจ็บ ความรู้สึกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดูไม่เหมือนจะลดลงเลย เลือดเองก็ไหลตลอดเวลา เพราะหนังสือสูญเสียและได้รับเหรอ? น่าจะเป็นงั้น ฉันควรทำยังไงดี? ปล่อยไว้ล่ะก็ เลือดหมดตัวโดยไม่ต้องสงสัย ร่างกายนี้ไม่มีพลังวิเศษ หรือความสามารถอะไรบ้างเลย? 

   ใช่สิ บางที การอ่านหน้าที่ห้าอาจจะช่วยทำให้ฉันเลือดหยุดไหลก็ได้ ด้วยความคิดนั้น ฉันเร่งรีบมองไปหน้าที่ห้า น่าเสียดาย ไม่มีตัวอักษรสักตัว นี่เหมือนกับหน้าที่สาม ไม่ยอมแพ้ ฉันเปิดไปหน้าที่หก เจ็ด แปด และเปิดทั้งหมดด้วยความเร็วที่มากที่สุด เท่าที่สามารถเร็วได้ 

   ตั้งแต่หน้าสามเป็นต้นไป ทุกหน้าไม่มีอะไรเขียน ฉันตกใจ ทำสิ่งใดไม่ถูกทันที พยายามสงบสติตัวเอง ทว่าก็ไม่อาจทำให้สงบได้ เลือดแดงสดจากนิ้วตกลงสู่พื้น ภายในหัวปรากฏความคิดนับสิบ