บทที่ 2 หนึ่งเดียวในโลก

 

   [ตัวเอก]

 

   ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกกังวลเล็กน้อย วันนี้คือวันที่ผมจะต้องไปทำสิ่งผิดกฎหมาย หากเกิดพลาดแม้แต่น้อย ในกรณีเลวร้ายที่สุด ตัวผมอาจจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล คงไม่มีทางได้เห็นหน้าคนสำคัญ หรือมีโอกาสได้ทำสิ่งที่ต้องการอีกในชีวิตนี้

 

   “รู้สึกตัวเบาจังแฮะ”

 

   ร่างกายเบาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ผมยังรู้สึกว่าตนเองอ่อนแอกว่าเมื่อวาน แถมเสียงก็แปลกประหลาด หรือเมื่อวานจะเครียดเกินไป ร่างกายเลยมีสภาพแบบนี้ในปัจจุบัน? ผมค่อยๆลุกจากเตียง ระหว่างที่ลุก สายตาก็ไปเห็นแขนเล็กๆที่ขาวเนียน คล้ายแขนของเด็กผู้หญิง

 

   แปลกนะ มันเกิดอะไรขึ้นกัน? ผมเร่งรีบลุกขึ้นทันที เดินตรงเข้าไปยังห้องนํ้า เบื้องหน้าคือกระจก สิ่งที่กระจกแสดงให้เห็นคือเด็กสาวคนหนึ่ง เธอคนนี้มีดวงตาสีเงิน ซึ่งแฝงบางสิ่งเอาไว้ อาจเพราะเพิ่งผ่านการนอนมา ผมสีเช่นเดียวกับดวงตาของเด็กสาวถึงดูไม่ค่อยเป็นทรง

 

   “ใครกัน?”

 

   เสียงที่เกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมได้ยินชัดเจน ไม่ใช่เสียงของตัวผมเลย ผมไม่ได้มีเสียงเหมือนผู้หญิงแน่ มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมผมเป็นอย่างงี้? เพราะสิ่งใด? ด้วยเหตุผลอะไร?

 

   “บ้าชัดๆ ร่างกายฉัน”

 

   ผมลงไปนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง นี่ไม่ใช่ร่างกายผม สูญเสียเงินทอง สูญเสียชื่อเสียง สูญแฟน สูญเสียเกือบทุกอย่าง ในครั้งนี้สูญเสียร่างกายไป? นี่มันบ้าอะไรกัน?! ทำไมพระเจ้าต้องโหดร้ายกับผมขนาดนี้! กระทั่งร่างกาย ยังเอามันไปจากผม ทำไม? ทำไมกัน?!! โหดร้ายเกินไปแล้ว…..

 

   นํ้าตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันถึงขีดจำกัดตั้งแต่เมื่อวาน ทว่าผมทนไว้ ไม่ได้ปลดปล่อยมันออกมา ในวันนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องที่แปลกประหลาด ร่างกายที่ไม่ควรสูญเสียไปง่ายๆ กลับสูญเสียไปเรียบร้อย ผมทนเก็บไว้ต่อไปไม่ไหวแล้ว

 

   ผมนั่งอยู่บนพื้นห้องนํ้าสักพัก สุดท้ายก็กลับเป็นสภาพปกติ หากยังคงร้องไห้ต่อไป คงไม่ได้ช่วยอะไร มองตัวเองในกระจกอีกครา รอบนี้ดวงตาสีเงินของผมสงบนิ่ง ท่าทางดูไร้อารมณ์ จะสูญเสียอะไรก็แล้วแต่เถอะ ตัวผมจะก้าวต่อไป แม้ถัดจากนี้จะต้องสูญเสียเพิ่มอีกก็ตาม ใครสนกัน?

 

   “ฉันไม่คิดว่ามันจะถึงวันแบบนี้”

 

   หลังถอดชุดตัวเมื่อวาน ผมก็เห็นร่างกายใหม่ที่เปลือยเปล่า ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น น่าจะเนื่องจากผมไม่ได้อยู่สภาพอารมณ์ที่ดีเท่าไหร่นัก และก็ไม่ได้ชอบเด็กผู้หญิงด้วย จึงไม่รู้สึกสิ่งใด

 

   “รีบอาบนํ้าดีกว่า ว่าแต่ มันทำความสะอาดร่างกายยังไงล่ะเนี่ย?”

 

/

/

/

/

 

   อาบนํ้าเสร็จ ผมก็นึกบางสิ่งขึ้นได้ ร่างกายผมเปลี่ยนไปอย่างงี้แล้ว เรื่องขายไต ควรจะทำยังไงต่อ? แล้วร่างกายผมเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ผมควรไปขายตัวแทนดีรึเปล่า?

 

   “ฝันไป ลืมมันซะเถอะ! ฉันจะไม่ทำเรื่องอย่างงั้น ยกเว้นว่าจะไม่มีทางเลือก”

 

   น่าประหลาด ผมมีความรู้สึกไม่ต้องการให้ร่างกายใหม่นี้ได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด? บางทีคงเพราะร่างกายเก่าเจ็บปวดมามากแล้วกระมัง น่าจะเช่นนั้น ไม่งั้นก็หาหาเหตุผลอื่นไม่ได้แล้ว

 

   ค่อยคิดเรื่องขายไตก็แล้วกัน สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้น พ่อของผม เขาจะจำผมได้ไหมนะ? หวังว่าจะจำได้นะ แต่ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะ ร่างกายใหม่นี้ก็แตกต่างจากร่างกายเก่าอย่างมาก ทั้งเพศ ทั้งความบอบบาง ทั้งความรู้สึกที่ให้ มันไม่เหมือนกันสุดๆ

 

   ผมเดินลงไปชั้นล่าง แม้เวลานี้จะค่อนข้างเช้า แต่พ่อของผมต้องตื่นแล้วแน่นอน ตอนที่ธุรกิจยังคงไม่ล้มละลาย เขาตื่นเช้ามากๆ ไปทำงานก่อนพนักงานอีก นิสัยตื่นเช้าของพ่อไม่จางหายไปไหน ต่อให้ธุรกิจจะหายไป

 

   ผิดคาด ลงมาชั้นล่าง ผมไม่เห็นพ่อสักนิด หรือว่าไม่ตื่นกันนะ? ผมเดินกลับขึ้นไปชั้นบนใหม่ เคาะประตูห้องจนเกิดเสียงสองสามครั้ง หากออกบ้านไปเวลานี้โดยไม่บอกเรื่องร่างกายใหม่กับพ่อ ตอนกลับมา ผมก็ไม่รู้จะอธิบายเขายังไง สมมุติว่าพ่อจำผมไม่ได้

 

   “หลับอยู่เหรอ?”

 

   เคาะใหม่อีกหนึ่งชุด หนึ่ง สอง สาม ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม แปลก ผมเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ประตูไม่ได้ล็อก ดังนั้นเลยสามารถเปิดเข้าไปได้ง่ายๆ

 

   เข้าไปในห้องไม่กี่วินาที ผมก็รู้สึกตกใจมาก ภายในห้อง พ่อไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ไม่มีร่องรอยของเขาเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกกัน? ร่างกายเปลี่ยนไปไม่พอ พ่อยังหายไปอีกงั้นเหรอ?

 

   “พ่ออยู่รึเปล่าครับ? ถ้าอยู่ช่วยตอบผมด้วย!”

 

   พูดไปแบบนั้น คำพูดไม่เข้ากับเสียงเลย ทว่าผมไม่สนใจ วิ่งหาพ่อทุกที่ในบ้าน ผมใช้เวลาเป็นชั่วโมง หาเขาทั่วทุกที่ อย่างไรก็ตาม ไม่เจอกระทั่งร่องรอยเล็กน้อย แปลกมาก เหมือนกับจู่ๆก็หายไปเลย

 

   “ไม่ใช่ว่าฉันจะสูญเสียพ่อไปอีกนะ?”

 

   บ้าจริง! ผมรีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน ชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้เป็นชุดผู้ชาย ซึ่งตัวค่อนข้างใหญ่ ถ้าใส่ออกไปข้างนอก คนคงมองว่าประหลาด แต่ ณ ปัจจุบัน สถานการณ์เช่นนี้ ผมไม่ได้คิดเรื่องอย่างงั้นสักนิด

 

   หลังประตู ภายนอกบ้าน ไม่มีแสงแดด คนเองก็ไม่มี นี่ยังเช้ามืดอยู่ ผมใส่รองเท้าที่สภาพดูไม่ได้ จากนั้นก็วิ่งตามหาพ่อ วิ่งอย่างไร้จุดหมาย มันไม่มีร่องรอย นอกจากหาเช่นนี้ ตัวผมก็ไม่รู้จะหายังไงแล้ว พยายามโทรหาตำรวจ ทว่าก็ไม่มีใครรับสาย โทรไปเป็นสิบเป็นร้อยรอบ ไม่มีสักรอบที่มีใครรับ

 

   หลายชั่วโมงไหลผ่าน แสงแดดตกกระทบผิวขาวเนียนของร่างกายใหม่ ตัวผมสิ้นหวังสุดๆ สิ้นหวังแบบไม่เคยเป็นมาก่อน นอกจากพ่อของผม คนอื่นๆ ทั้งๆที่เวลานี้ควรจะออกจากบ้านไปทำงาน กลับไม่เห็นแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครเลย

 

   “มันยังไงกันแน่นะ?”

 

   เสียงผมอ่อนล้าชัดเจน ไม่เข้าใจ โลกนี้มันเป็นอะไร? ตื่นขึ้นมาร่างกายกลายเป็นเด็กผู้หญิง อายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปีซะงั้น ไม่จบ ทุกคนหายไป ไม่เหลือใครเลย

 

   บ้าชัดๆ อยากฆ่าตัวตาย แต่ก็ยังไม่อยากตาย สถานการณ์แบบนี้ ผมควรทำยังไงดีนะ…

 

   ผมนิ่งไปสักพัก ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด สภาพจิตใจผมเริ่มเป็นปกติ ไม่สิ ก็ไม่ปกติสมบูรณ์หรอก ทว่าดีขึ้นมากกว่าในอดีต

 

   “ลองไปเรื่อยๆดีกว่า เผื่อเจอใครสักคน”

 

   ผมลุกจากเก้าอี้ม้านั่ง เริ่มเดินหาคนอื่นๆที่ไม่ได้หายไป ร้านค้า ร้านสะดวกซื้อ ปั้มนํ้ามัน อื่นๆ จบลงที่ห้าง สิ่งที่ได้จากการเดินหาคือไม่มี

 

   ร่างกายใหม่ ซึ่งดูแสนจะบอบบาง ความจริงตรงกันข้าม ร่างกายนี้มีเรี่ยวแรงมหาศาล แม้เดินสี่ห้าชั่วโมงไม่หยุดก็ไม่เหนื่อย

 

   “ร่างกายผู้หญิงแข็งแกร่งขนาดนี้เลย?”

 

   เคยเห็นแฟนต่อสู้กับพวกผู้ชายอยู่ พวกนั้นต้องการลวนลามเธอ โชคร้าย พวกมันเล่นผิดคน แฟนของผมใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็จัดการผู้ชายทั้งหมดได้แล้ว

 

   “ร่างกายผู้หญิง มันเป็นแบบนี้สินะ”

 

   ครั้งหนึ่ง แฟนเคยเดินห้างเป็นเวลาหลายชั่วโมง ตัวผมรู้สึกเหนื่อยมากในครึ่งหลังของชั่วโมงแรก ครึ่งหลังชั่วโมงที่สอง สุดท้ายผมก็ไม่ไหว การเดินเป็นสิ่งที่เหนื่อยมาก โดยเฉพาะเดินห้าง

 

   “อยู่คนเดียวบนโลก? ฉันจะอยู่ได้แค่ไหนกัน?”

 

   ผมล้มเลิกความพยายามตามหาคนไปเรียบร้อย สิ้นหวังจนไม่รู้จะสิ้นหวังยังไง ท้ายสุดขอช่างมันก็แล้วกัน ขอมีความสุขกับการอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ณ ตอนนี้พอ ไม่ต้องพยายาม ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องเครียด ช่างมันทุกสิ่งอย่าง สนใจความสุขพอ

 

   “แต่ถ้านี่เป็นแค่ความฝันก็ดีเหมือนกัน ฉันยังอยากเจอพ่อ…”