บทที่ 7 ธรรมชาติ

   [ตัวเอก]

   เป็นเรื่องที่น่าแปลกอีกอย่าง แม้จะไม่ได้แปลกเท่าหลายๆเรื่องที่เคยๆเจอมาก็เถอะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันแปลก ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยเห็นใครที่มีตาและผมเป็นสีเงินธรรมชาติเท่าร่างกายใหม่มาก่อนเลย บางที ตัวฉันอาจจะดูโลกไม่กว้างพอก็ได้ มันอาจจะมีคนที่คล้ายฉัน ทว่าร่างกายใหม่ก็ดูแปลกอยู่ดี สีผมสีตาธรรมชาติแตกต่างจากอย่างที่ไม่ธรรมชาติชัดเจน

   ที่ว่าแปลก หมายถึงในทางที่ดีนะ สีเงินนั้น มันเข้ากับร่างกายใหม่มากๆ เร้นลับ ยากเข้าใจ แปลกประหลาด สามสิ่งที่นึกขึ้นได้ตอนที่ฉันดูตัวเองในกระจก นอกจากสามสิ่ง มันก็มีอย่างอื่นอีกอยู่หรอก อย่างเช่น สวย แต่ก็สวยสู้ความน่ารักไม่ได้ ความสวยไม่สำคัญเท่าไหร่ ความน่ารักน่ะ สำคัญสุด เหตุผลที่จักรวาลดำรงอยู่ แท้จริงเป็นเพราะความน่ารัก!

   เดี๋ยว แปลก ฉันว่าฉันแย่ละ บ้าจริง สมองกำลังมีปัญหา ฉันต้องเจอเรื่องแปลกๆเยอะเกินไปแน่เลย ไม่ก็ ร่างกายนี้ส่งผลต่อจิตใจฉันมากๆ ถ้าไม่ใช่ งั้น เหตุผลอะไรล่ะที่ทำให้ฉันคิดเรื่องแบบนั้น โดยปกติ ฉันไม่ใช่คนอย่างงั้นเลย

   เสียงในหัวดังขึ้นไม่หยุดขณะเดินตามหาร้านเครื่องดนตรี มันก็ไม่ได้แย่ เสียงช่วยทำให้ฉันลืมเวลา ระหว่างตามหา ไม่เหนื่อย ไม่เบื่อ สักนิด เหมือนเวลาเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ในที่สุดตัวฉันก็มาถึงร้านเครื่องดนตรี ภายในร้านเต็มไปเครื่องดนตรีวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ การตกแต่งมีความเป็นเอกลักษณ์ น่าจะทำให้คนถูกดึงดูดเข้ามาเยอะพอสมควร เจ้าของร้านในอีกโลกคงทำเงินได้มากมาย อยากจะทำได้มั้งจังนะ แต่ฉันในเวลานี้ยังไม่ดีพอ ยังต้องพยายามอีกหน่อย และต้องพึ่งโชคด้วย

   จะเอากีตาร์อันไหนดีนะ? ราคาแพง? ราคาถูก? มันควรจะเลือกราคาที่แพงที่สุดอยู่แล้วใช่ไหม? ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากได้อันราคาแพงนิดๆ นิสัยดั้งเดิมเป็นคนครึ่งๆกลางๆน่ะ ไม่รู้จะเรียกว่านิสัยดี หรือนิสัยเสีย เห็นกันอยู่ว่าอันราคาแพง คุณภาพสูงกว่าอยู่แล้ว ทำไมต้องเลือกระดับกลางๆ? ไม่เข้าใจตัวเองสักนิด

   “เอาอันนี้ก็แล้วกัน”

   เป็นกีตาร์สีดำราคาไม่แพงมาก อยู่ในระดับกลางๆ คนพอมีเงินสามารถซื้อได้ คุณภาพและรุ่นก็ถือว่าดี ไม่แย่เลยๆ เหตุผลที่เลือก เอาจริงๆก็ไม่มีไรมาก แค่รู้สึกถูกชะตาเพียงแค่นั้น 

   “เยี่ยม!”

   เล่นจนจบเพลง รู้สึกดีมาก เอาอันนี้แหละ ตัดสินใจได้ละ ไปเล่นที่ไหนดีนะ? ต้องเป็นที่ที่วิวสวย สงบ แล้วคนไม่รู้จักเยอะเกินไป อืมมม ช่างมันเถอะ ที่แบบนั้น มันหาง่ายซะที่ไหน โลกใบนี้ไม่มีคนอยู่ ยังไงก็ไม่มีใครหาฉันเจออยู่แล้ว กังวลอะไรอยู่เล่า?

   คิดดังนั้น ฉันก็หยิบของมาอีกสองสามอย่าง ก่อนขับรถกลับไปที่ชายหาดอีกครั้ง ใช้เวลาเพียงไม่นาน ถนนโล่ง ไม่มีรถเลย ไม่เข้าใจการทำงานของโลกนี้ ไม่คิดให้ปวดหัวจะดีกว่า ตอนนี้ เอาเป็นว่า โลกนี้จะเป็นไง มันคือเรื่องปกติ ไม่มีเรื่องไหนที่แปลก

   ใช้เวลาขับรถเล็กน้อยก็ถึงชายหาด ไม่ได้ขับกลับบ้านหรอก ยังไม่ถึงเวลา ฉันจะเล่นกีตาร์ที่ชายหาด เกิดไรขึ้น ช่างมัน โลกแห่งนี้มีเพียงฉัน จะทำอะไรก็ได้ ไม่ได้เป็นปัญหาใคร รวมถึงตัวฉันด้วย 

   หามุมไม่นาน ตั้งขาตั้งโทรศัพท์ กดอัดวิดีโอ มันจะออกมาดีไหมนะ? ฉันตัดสินถูกรึเปล่า? หยุดสร้างคำถามดีกว่า เวลาผ่านมาหลายวินาทีแล้ว ฉันควรเล่นกีตาร์ แย่จัง อยู่ต่อหน้ากล้องตื่นเต้นนิดหน่อย เป็นเพราะอะไรกัน? ปกติไม่น่าจะตื่นเต้นขนาดนี้ สัมผัสได้เลย หัวใจดวงนี้ หัวใจดวงเล็กๆกำลังเต้นด้วยจังหวะที่รวดเร็ว 

   ไม่ดี ไม่ดี อัดรอบแรก เล่นได้แย่มาก ฉันก่อนหน้า มันหายไปไหนกัน? เก็บไว้ดีไหม? หรือลบทิ้งดี? เก็บไว้แล้วกัน เอาลงโลกออนไลน์ด้วยก็ได้ วันข้างหน้า พอมองย้อนกลับมาดู จะได้เห็นพัฒนาการตัวเอง อย่างนั้นต้องดีแน่ๆ หากมองไม่เห็นการพัฒนา ตัวฉันอาจจะหมดกำลังใจในการฝึกไปทั้งหมด ฝึกอย่างเดียว ฝึก ฝึก ฝึก มันไม่ได้ทำกันง่ายๆเหมือนในการ์ตูนหรอกนะ

   ชีวิตจริง ตัวฉันน่ะ หรือคนหลายคน มีหลายสิ่งที่มากกว่าตัวละครในโลกสมมุติ มนุษย์นั้นลึกซึ้งมาก หลายปีที่ต้องทนลำบาก ฉันได้เข้าใจถึงหลายๆสิ่งเลยล่ะ ทว่าก็แค่เข้าใจนะ ไม่ค่อยรู้วิธีแก้ไขปรับเปลี่ยนเท่าไหร่หรอก ฉันไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น ถ้าจะให้เข้าใจและสามารถหาทางเปลี่ยนไปได้ คงใช้เวลานานสุดๆ

   เลิกนึกถึงเรื่องน่าเบื่อ น่าปวดหัวกันเถอะ เปลี่ยนๆ ฉันเริ่มอัดเล่นกีตาร์ใหม่อีกรอบ ครั้งนี้เป็นรอบสอง ยังเล่นได้แย่ไม่ต่างจากก่อนหน้า แต่ก็ดูขึ้น สามารถเห็นได้ชัด พัฒนา ตัวฉันไม่ได้หยุดอยู่นิ่งกลับที รับรู้แล้วก็มีกำลังใจ รู้สึกสนุก มากยิ่งกว่าเดิม การพัฒนาตัวเองน่ะ มันสนุกนะ เป็นความรู้สึกที่สุดยอดสุดๆเลยล่ะ

   อัดเกือบสิบรอบ ทุกๆรอบค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็คิดว่าไม่ดีขนาดนั้นอ่ะ ยังเล่นผิดพลาดอยู่หลายจุด ค่อนข้างแตกต่างจากตอนปกติแฮะ ฉันไม่ใช่คนที่จะตื่นเต้นแล้วทำอะไรผิดพลาดง่ายๆสิ เป็นผลมาจากร่างกายปัจจุบันหรือเปล่า? บางที มีความเป็นไปได้อยู่

   ดูไปท่าทางผิดพลาดของร่างกายก็น่ารักใช่เล่นอยู่นะ บ้าจริง ฉันกำลังโดนตัวเองตกงั้นเหรอ? ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องควบคุมความรู้สึกไว้ ฉันคือฉัน จะตกหลุมรักตัวเองได้อย่างไร? อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชอบเด็กผู้หญิงแบบนี้ รสนิยมไม่ได้อย่างงี้ ต้องมีเรื่องผิดพลาดสักเรื่อง ฉันเลยอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน

   ใจเย็น หายใจเข้าหายใจออก ตั้งใจ ทำให้อารมณ์ความรู้สึกเป็นปกติ จากนั้นก็กลับไปฝึกกีตาร์ ครั้งนี้ไม่ได้อัด ฉันทำแค่เล่นไปเรื่อยๆ เล่นจนเบื่อ จนเหนื่อย จนมืดคํ่า นิ้วทั้งสิบยังคงอยู่ดี ขาวเนียนนุ่มไม่คล้ายเพิ่งฝึกอย่างหนักหน่วง ร่องรอยเล็กๆก็ไม่มีให้เห็น

   “เฮ้ออ~ เหนื่อยจัง ร่างกายยังดีอยู่ จิตใจถึงขีดจำกัดแล้ว อยากนอนพัก ถ้าหลับไป ตัวฉันจะกลับไปยังโลกที่มีคนอยู่มั้ยนะ? หากกลับไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งอย่างที่วางแผนไว้จะพังหมด? หรือโลกที่มีมนุษย์คนอื่นอาศัยอยู่จะเป็นเพียงความฝันของฉัน? เพราะเหงา โดดเดี่ยวเกินไปจึงสร้างฝันนั้นขึ้นมา สับสนไปหมด หยุดคิดดีกว่า ไม่สนละ ขอนอนพักเหนื่อยสักหน่อยเถอะ”

   ฉันนอนลงบนพื้นทรายด้วยความรู้สึกหมดแรง เหนื่อยล้า มีกีตาร์สีดำอยู่ข้างๆ สายลมเย็นโดยกระทบร่างกายที่ดูบอบบาง รู้สึกหนาวนะ แต่ลุกไม่ไหวหรอก ระดับจิตใจกับระดับร่างกาย ทั้งสองไม่เหมือนกัน ความง่วงเข้าจู่โจมเช่นเคย และท้ายที่สุดสติฉันก็หายไปเหมือนทุกครั้ง

/

/

/

/

   ชีวิตมันเหนื่อย แต่ละวันที่ผ่านไป มันเหนื่อยเหลือเกิน หลายๆคนก็อาจเป็นไม่ต่างกัน ฉันเหนื่อยในทุกวัน ทว่าไม่นานนี้ เรื่องแปลกๆก็ได้เกิดขึ้นกับตัวฉัน มันทั้งรู้สึกดี และรู้สึกแย่ในเวลาเดียวกัน เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันทำฉันเหนื่อย ปวดหัว แบบสุดๆ อย่างไรก็ตาม เรื่องประหลาดที่ปรากฏในชีวิตฉัน มันก็เป็นต้นเหตุให้ชีวิตตัวฉันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล บางทีก็แอบมีความสุขนะ จนถึงขั้นเหนื่อยก็ยังรู้สึกดี

   “เพดานบ้านที่คุ้นเคย”

   ฉันลืมตาทั้งสองข้างขึ้น เห็นเพดานสีขาว สะอาด ดูสบายตา เหมือนโลกที่มีมนุษย์ทุกคนอยู่… มันจะไม่ใช่ความฝันแฮะ