ARI ตอนที่ 15 ความตั้งใจของคนฝึกสิงโต (3)

“เอ่อ…”

 

บยองกุกหันกลับมาและสบกับสายตาของแฮจินที่กําลังมองมา เขาบอกเป็นนัยว่ามันขึ้นอยู่กับแฮจิน

 

ท้ายที่สุดซองจุนก็ชี้ให้แฮจินนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้าม

 

แฮจินไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อเขาไม่สามารถหนีได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับ ลากบยองกุกไปนั่งข้างๆเขาด้วยเป็นการแสดงให้เห็นว่าบยองกุกก็ สมควรได้นั่งเช่นกัน

 

 

“อืมม..”

 

ใบหน้าของซองจุนแข็งกร้าว เขาไม่ชอบพ่อค้างานศิลปะที่นั่งตรงข้ามกับเขา เพราะเขาถือว่าพวกพ่อค้างานศิลปะส่วนใหญ่เป็นพวกที่ซื้อขายสินค้าที่ขโมยมา

 

แต่เขาก็ไม่สามารถบอกให้บยองกุกลุกขึ้นได้ ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ จากนั้นเขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อลูกสาวของเขาเดินมานั่งลงข้างๆ

 

“ลูกจะนั่งทําไม? ลุกขึ้น”

 

“หนูก็อยากฟังด้วย แม้ว่าพ่อจะบอกให้หนูซื้อภาพนั้น แต่สุดท้ายแล้วคนที่ซื้อมันมากับมือก็คือหนู ดังนั้นหนูมีสิทธิ์ฟัง สิ่งที่พ่อกําลังจะพูด”

 

ข้ออ้างของเธอมันจะฟังดูไม่ขึ้น แต่ซองจุนก็ไม่คิดจะเถียงกับลูกสาวของเขาอีก เขาถอนหายใจและพูดต่อ

 

“อืมม.. เธอเก่งเรื่องเซรามิกด้วยรึเปล่า?”

 

แม้ว่าแฮจินจะไม่รู้ว่าซองจุนต้องการอะไรจากเขา แต่เขาก็ไม่คิดจะอยู่ฟัง เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เลิกคิ้วใส่เขาและยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาก็ต้องการที่จะกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนเนื่องจากความเหนี่ อยล้าหลังจากใช้เวทมนตร์

 

โชคดีที่มันปวดน้อยลงมาก เพราะถ้าหากมันยังรุนแรงเหมือนตอนที่เขาอยู่หน่วยงานประเมินราคาชอนจินเขาคงจะถูกโยนออก จากที่นี่

 

“ไม่ครับ ผมไม่ได้เก่ง ผมมาที่นี่เพราะลุงของผมชวนมาไม่ใช่เพราะผมเป็นนักประเมินที่ยอดเยี่ยม”

 

ซองจุนดูตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่งเป็นครั้งแรก เขาต้องการถามให้ แน่ใจก่อนที่จะเข้าเรื่อง ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเลยว่าแฮ จินจะตอบกลับเขาแบบนั้น

 

“เธอมาที่นี่เพื่อช่วยลุงของเธอขายศิลาดล แต่เธอไม่เก่งเรื่องเซรามิก?”

 

“ใช่ครับ ดังนั้นโปรดคิดให้ดีก่อนหากคุณอยากจะจ้างผมอีกอย่างคุณก็ต้องมั่นใจด้วยว่าคุณจะไม่ลากผมให้ไปรับผิดชอบเรื่องกําไรหรือขาดทุนจากการประเมินของผม”

 

ซองจุนไม่เคยได้ยินคนที่พูดตรงไปตรงมาขนาดนี้มาก่อนเขาถึง กับลืมปิดปากเลยด้วยซ้ํา

 

“นายไม่ใช่ผู้ประเมินเพียงคนเดียวในประเทศนี้ พ่อคะเราลืมเขาไปเถอะ เราสามารถหาคนอื่นได้”

 

“เงียบ! ถ้าลูกไม่อยากลุกก็อยู่นิ่งๆ” ซองจุนตะคอกใส่ลูก สาวของเขาจากนั้นเขาก็พูดต่อ “พ่อค้างานศิลปะคนหนึ่งที่ซื้อว่าหยาง โซจินมาเยี่ยมฉันเมื่อสัปดาห์ก่อน เธอเคยได้ยินชื่อของเธอไหม?”

 

ซองจุนมาถึงจุดที่ตัดการสนทนาที่ไร้ประโยชน์ออกไปเมื่อเขารู้ว่ากับแฮจินแล้วไม่จําเป็นต้องมีพิธีการ

 

แฮจินไม่เคยได้ยินชื่ออยาง โซจินมาก่อนดังนั้นเขาจึงมองไป ทาง

บยองกุก

 

เขาอธิบาย “เธอเป็นผู้อํานวยการของฮานึลแกลเลอรี่และยัง เป็นตัวแทนจําหน่ายศิลปะที่ดีที่สุดในเกาหลีอีกด้วย เธอทํางานเกี่ยวกับวัตถุโบราณทุกประเภททั้งตะวันออกและตะวันตก” 

 

“ใช่ เธอโชว์บางอย่างให้ฉันดูและเสนอข้อตกลงที่ยากลําบากให้”

 

ซองจุนลุกขึ้นและเดินไปที่ไหนสักแห่งก่อนจะกลับมาพร้อม กับนารูปถ่ายมาวางไว้บนโต๊ะ

ก่อนที่แฮจินจะเห็นมันในความคิดของเขามีแค่อยาก จะกลับบ้าน…

 

อย่างไรก็ตามในขณที่เขาเห็นศิลาดลในภาพถ่าย เขาก็เริ่มเอนตัวไปข้างหน้า

“มันคือศิลาดลสีเทาอมฟ้า”

 

แม้มันจะเป็นเพียงคําพูดสั้นๆ แต่ซองจุนก็จับคําพูดนั้นและ พยักหน้า

 

“เป็นไง? มันสวยใช่ไหม?”

 

ของในภาพถ่ายคือศิลาดลสีเทาอมฟ้า แฮจินไม่สามารถวัดขนาดของมันได้เนื่องจากมันเป็นภาพถ่าย แต่เส้นที่เริ่มต้นจากกว้าง และค่อยๆสั้นลงเมื่อไปถึงด้านล่างนั้นดูน่าประทับใจ

 

นอกจากนี้มันก็ยังมีรูปแบบเกลียวหนาที่วิ่งลงมาจากบนลงล่าง ที่เด่นชัด โดยรวมแล้วมันค่อนข้างดูดี

 

“ครับ มันสวยจริงๆ”

 

“แต่ปัญหาคือเจ้าของที่เป็นคนญี่ปุ่นอยากจะเอามันมาแลกกับของบางอย่างที่ฉันเป็นเจ้าของ ดังนั้นมันจึงทําให้ฉันปวดหัว”

 

“เขาไม่ได้จะขายมัน?”

 

“เขาไม่คิดจะขายมันไม่ว่าฉันจะเสนอราคาไปมากเท่าไหร่ก็ตาม และเขาก็ยืนกรานที่จะแลกกับของในแกลเลอรี่ของฉันเท่านั้น” 

 

“แกลเลอรีของคุณ…”

 

“แซยอนแกลเลอรี่ ฉันเป็นเจ้าของที่นั้น”

 

แฮจินรู้สึกว่ามันบังเอิญมากที่เขาจะได้พบกับอนแฮอีกครั้ง

 

“งั้นแปลว่าคุณต้องการให้ผมประเมินสิ่งที่ชาวญี่ปุ่นคนนั้นต้องการแลก”

 

“ใช่ ฉันเคยให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินมันแล้วแต่พวกเขาเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ ดังนั้นฉันจึงต้องการให้เธอไปที่ นั่นและประเมินมันด้วยตัวเธอเอง”

 

“แม้ว่าผมจะไปประเมินด้วยตัวเอง แต่ผมก็อาจจะบอกกับคุณคล้ายกับสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นพูด”

 

“มันเกิดขึ้นได้”

 

“และที่ผมต่างจากพวกเขาคือค่าธรรมเนียมของผมนั้นสูงมาก”

 

“ฉันรู้”

 

งั้นคุณมีเหตุผลอะไรไหมที่เลือกผมรึเปล่า? หรือเป็นเพราะ ผมพบว่าภาพวาดชิ้นนั้นเป็นของปลอม?”

 

ลูกสาวของซองจุนเห็นด้วยกับแฮจิน เธอพยักหน้าและมองไปที่พ่อของเธอ

 

“ฉันเคยเห็นคนจํานวนมากที่พยายามทําให้ตัวเองดูมีค่าอย่างไรก็ตามเมื่อคนเหล่านั้นมาอยู่ต่อหน้าฉันพวกเขากลับขี้ขลาด พวก เขาไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเพราะต้องการเป็นที่ชื่นชอบ แต่เธอ นั้นต่างออกไป มันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าของเงินหลายสิบล้าน ต่อหน้าฉัน ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าเธอแค่บ้าหรือมั่นใจ”

 

“ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่มั่นใจเรื่องเซรามิก”

 

“แปลว่าเธอจะปฏิเสธงานนี้?”

 

แน่นอนว่าไม่ ศิลาดลสีเทาอมฟ้าในรูปมีมูลค่าอย่างน้อยห้าพันล้าน

 

“ไม่ครับ ผมจะรับงานนี้”

 

“เห็นไหม? หากเธอไม่มั่นใจจริงๆเธอคงไม่รับมัน”

 

ซองจุนยิ้มราวกับรู้ทัน แต่ลูกสาวของเขาคัดค้าน

 

“เขาอาจจะบ้าจริงๆ ไม่สิ เขาอาจจะมั่นใจมากเกินไปหรือไม่ก็ ต้องการเงินจริงๆ”

 

เธอไม่สามารถพูดว่าแฮจินบ้าได้อย่างเต็มปากเพราะเขาเพิ่งเปิดเผยว่าภาพวาดเป็นของปลอม

 

“ถ้าเขาบ้าจริงนั้นก็นับว่าเป็นความสามารถเช่นกัน”

 

ซองจุนไม่แม้แต่กระพริบตาเมื่อลูกสาวของเขาบ่น เขามองไปที่ แฮจิน

 

“อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ค่าธรรมเนียมของผมคือ 1% ของ สิ่งที่ประเมิน แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นของปลอมแต่ผมก็จะคิด 1% ของ สิ่งที่ประเมินตามเดิม คุณต้องการให้ผมประเมินของชิ้นไหน เซรา มิกที่อยู่ในภาพถ่ายหรือของที่อยู่ในแกลเลอรี่ของคุณ?”

 

“ทั้งคู่ ฉันต้องการรู้ว่าชิ้นไหนมันมีค่ามากกว่ากัน แต่ทําไมเธอถึง ไม่แสดงความใจกว้างบ้างล่ะ? ฉันอุตส่าห์จ้างเธอในราคาสูง ดังนั้น เอาเป็น 1 แถม 1 เป็นไง?”

ซองจุนยอมรับค่าธรรมเนียม 1% ของเขาอย่างใจเย็น ดังนั้น หากแฮจินบอกว่าไม่ได้มันคงจะเย็นชาไปหน่อย

 

“เอาล่ะ งั้นผมขอ 1% ของราคาชิ้นที่แพงที่สุดจากทั้งสองชิ้น คุณเห็นด้วยไหม?”

 

“หืมม… ไม่เป็นไรนั้นดีพอแล้ว”

 

มินซองที่ยืนดูอยู่รีบขัดจังหวะ

 

“แต่ท่านครับ ค่าธรรมเนียมมันอาจเกินกว่าร้อยล้าน”

 

“ไม่เป็นไร ตอนที่หยาง โซจินให้รูปนี้กับฉันมันดูเหมือนว่าเธอจะ ไม่ได้มีแค่รูปเดียว เธอคงต้องการบางอย่างเพิ่มจากแซยอน จะเป็นอย่างไรหากฉันกลายเป็นคนเดียวที่ถูกหลอก”

 

“งั้นแปลว่าเธออาจมีสิ่งที่อยากได้จากแกลเลอรี่อื่น”

 

“ยังไงเธอก็ต้องไปที่แซยอนแกลเลอรี่ให้เร็วที่สุด และก็อย่างที่ ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ค่าธรรมเนียมสําหรับการประเมินที่เธอเพิ่งประ เมินไปจะเข้าบัญชีของเธอภายในวันนี้”

 

“เข้าใจแล้วครับ งั้นผมก็เดาว่าเราคงจะได้พบกันอีกครั้งหลัง จากที่ผมทํางานที่ได้รับมอบเสร็จแล้ว”

 

“ขอให้เป็นช่วงเวลาที่ดีนะครับ”

 

บยองกุกกําลังจะออกไปเมื่อซองจุนกล่าวเสริม

 

“โอ้ สําหรับเธอผู้อํานายการลี มินซองจะเป็นคนจัดการเรื่องเงิน

 

ซองจุนลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องศึกษาของเขาราวกับเขาไม่มีอะไรจะพูดอีก อย่างไรก็ตามลูกสาวของเขากลับยืน ขึ้นด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

 

“ฉันจะไปเจอนายที่แกลเลอรี่พรุ่งนี้”

 

“คุณไม่ต้องมา… หากคุณจะไปที่นั่นเพื่อกวนผมทําไมคุณไม่ รอผลอยู่ที่นี่ล่ะ?”

 

“ฉันฉันจะไม่… ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไป”

แม้ว่าเธอจะมีผิวที่หนา แต่เธอก็อดนึกไม่ได้ว่าวันนี้เธอทําอะไร ลงไปบ้าง นั่นเป็นสาเหตุที่ทําให้เธอจากไปด้วยหน้าที่เปลี่ยนเป็นสี

แดง

 

แฮจินและบยองกุกกลับไปที่โรงแรมโฟร์ซีซันส์ด้วยรถ คันเดิมที่พวกเขาใช่ก่อนหน้านี้ เมื่อถึงแล้วแฮจินก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ทันที

 

“บยองกุกผมว่าเราค่อยไปอินซาดงกันที่หลังเถอะ ตอนนี้ ผมขอพักก่อน”

 

“ทําไมเธอถึงอ่อนแอตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้? เธอแน่ใจนะว่าจะ ไม่ไปตรวจที่โรงพยาบาล?”

 

อันที่จริงอาการของแฮจินดีขึ้นมากกว่าเมื่อหลายวันก่อน แต่เขาก็ไม่สามารถบอกกับบยองกุกได้ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเพิก เฉยมัน

 

“กินเนื้อเป็นอาการเย็นกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

“เราออกไปกินข้าวกันเถอะ”

 

“ไม่ ตอนนี้ผมแค่อยากจะนอน”

“เยี่ยมมาก เฮ้แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าภาพวาดมันเป็นของปลอม?”

 

“ผมเคยไปอิตาลีกับพ่อครั้งหนึ่งและได้เห็นภาพวาดของจริงที่นั่น ดังนั้นผมจึงมั่นใจว่านี่จะต้องเป็นของปลอม”

 

“ฉันเกือบหัวใจวายตาย เขาแขวนมันไว้ในจุดที่ดีที่สุดดังนั้นเขา ต้องชอบมันมากแน่ๆ และเธอก็ดันไปบอกว่ามันเป็นของปลอม ตอนนั้นฉันถึงกับรู้สึกว่ากําลังจะได้ไปเยือนนรก”

 

แม้ว่าบยองกุกจะมีความกล้ามาก แต่ตอนนี้เขากลับดูโล่งใจ ดังนั้นก่อนหน้านี้เขาต้องตกใจมากจริงๆ

 

“ระหว่างที่ฉันคุยกับลิม ซองจุน ฉันก็รู้ว่าทําไมเขาถึงแขวนมันในจุดที่ดีที่สุด”

 

“จริงเหรอ? มันมีความหมายด้วย?”

 

“เขามองไปที่ชายที่กําลังฝึกสิงโตให้เชื่องโดย คิดว่าตัวเขาเองเป็นเหมือนชายคนนั้นแต่ต่างตรงที่เขากําลังควบคุ มประเทศ เขาคงคิดว่าตัวเองเป็นราชาของประเทศนี้”

 

“ก็เขาเป็นอันดับหนึ่งของฮวาจิน ดังนั้นเขาจึงมี สิทธิ์คิดแบบนั้น”

 

“จริงสิ ทําไมก่อนหน้านี้คุณถึงบอกว่ามันราคาสามพันล้าน?”

 

บยองกุกหยิบขวดน้ําออกมาจากตู้เย็น เขาดื่มมันและขยิบตา

 

“เธอคิดว่าเขาจะซื้อมันเหรอหากฉันบอกว่ามันราคาสองพันล้าน? แน่นอนว่าเขาจะไม่ซื้อมันอยู่แล้ว”

 

“เขาจะไม่ซื้อมัน?”

 

“ใช่ ฉันรู้ได้ทันทีที่เห็นเขาว่าเขาจะซื้อมันหลังจากนัดเจออย่างน้อยสองสามครั้ง”

 

“โหว… ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าคุณเป็นหมอดูด้วย” 

 

“คิคิเฮ้ ดูเหมือนเธอจะดูถูกฉันเพียงเพราะฉันไปเรียนแค่สอ งสามวัน แต่ฉันถือว่าเป็นคนร้ายที่มีความผิดเฉพาะในเกาหลีเท่า นั้น ในจีนฉันค่อนข้างมีชื่อเสียงเพียงแต่ฉันโชคร้ายและถูกจับก็เท่า นั้น… อืมม… อย่างไรก็ตามฉันว่าเขาคงจะตรวจสอบประวัติของฉัน ไปแล้ว”

 

“ห้ะ? งั้นเขาก็รู้ว่าคุณเป็นโจรปล้นสุสาน!”

 

“แน่นอนว่าเขารู้ เขาคงคิดว่าศิลาดลอาจเป็นวัตถุโบราณที่ถูกขโมยมา”

 

“แต่นั่นคงไม่ได้หยุดเขาจากการซื้อมัน…”

 

เขาสามารถซื้อวัตถุโบราณที่ไม่ได้บันทึกไว้และถูกขุดค้นอย่างผิดกฎหมายได้ในราคาถูก ซองจุนคงไม่ปฏิเสธที่จะซื้อมันเพียงเพราะมันเป็นของดีที่ถูกขโมยมา

 

“ใช่ แต่เขาไม่ต้องการซื้อมันในราคาที่เหมาะสม ส่วนฉันไม่สา มารถพูดได้ว่าฉันจะลดราคาให้นะตรงนั้นได้เหมือนที่พ่อค้าข้าง ถนนทํา และเขาก็ไม่สามารถพูดว่า “ฉันจะซื้อมันที่… วอนได้ ดังนั้นเขาจึงไล่ฉันออกมาและดูแนวโนมว่าสิ่งต่างๆจะเป็นอย่างไรต่อ แต่ปฏิกิริยาของฉันต่างจากที่เขาคาดไว้ดังนั้นเขาจึงประหลาดใจ”

 

แฮจินสามารถเขาใจสถานการณ์ก่อนหน้านี้ได้แล้ว

 

“งั้นที่คุณบอกว่ามันราคาสามพันเพราะ…”

 

“ฉันคิดว่าเขาจะเรียกฉันอีกครั้งก็ต่อเมื่อฉันลดราคาลงมากกว่า 50% ดังนั้นที่ฉันเรียกไปสามพันล้าน…. หากฉันรู้ว่าอะไรมันจะ เกิดขึ้นฉันน่าจะบอกเขาไปว่ามันราคาสี่พันล้าน น่าเสียดายจริงๆ”

 

เขามีรายได้สามพันล้านภายในไม่กี่นาทีแล้วยังมาเสียดายที่ไม่ได้ รับเพิ่มอีกหนึ่งพันล้าน… ฉันควรเรียกเขาว่าอะไรดี หน้าด้าน? หรือ พวกฉ้อโกง?

 

“ดังนั้นคุณคิดจะเอาแค่ 1.5พันล้าน?”

 

“ใช้ ฉันเห็นในสายตาของเขาว่าเขารู้ว่าฉันเป็นใครดังนั้นฉันจึ งคิดจะขายมันที่ 1.5พันล้าน แต่หลานชายคนใหม่ของฉันกลับให้ ฉันเพิ่มอีก 1.5!”

 

เมื่อเขามาคิดดูแล้วที่บยองกุกได้เงินเพิ่มขึ้น 1.5พันล้านต้องขอบ คุณแฮจิน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยมันไปได้

 

“คุณพูดถูก ถ้าอย่างนั้นคุณไม่คิดว่าควรให้ส่วนแบ่งกับผม บ้างเหรอ?”

 

“อืม…. แต่เดิมเมื่อเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นคนอื่นจะพยายาม เก็บทุกอย่างไว้ แต่เธอกับฉันมันกลับกัน ถึงยังไงฉันก็ขายศิลาดลได้ แล้วดังนั้นส่วนแบ่งของเธอเอาเป็นห้าร้อยล้านล่ะเป็นไง?

 

แฮจินชูมือขึ้น

“เย้!”

“ฮ่าฮาฮา! แต่เธอไม่ควรตื่นเต้นแบบนั้น”

 

“ทําไม?”

 

“เธอคิดว่าพวกเขาจะให้เธอสามพันล้านในครั้งเดียว? นั่นเธอคงกําลังฝัน”

 

แฮจินผิดหวังเล็กน้อย แต่เงินห้าร้อยล้านมันก็เป็นเงินก้อนใหญ่ มาก! เขาจะกินสเต็กเป็นมื้อค่ําอย่างแน่นอน