บทที่ 451 – เมืองหินนี้มีรสนิยมที่เป็นเอกลักษณ์ !
หลี่เซียนเต่า ระงับความคิดที่จะมุ่งหน้าไปยังเมืองหินเพื่อดู
เสี่ยวฉีพูดถูกเนื่องจากเจ้านายแห่งเมืองหินเป็นผู้เชี่ยวชาญสูงสุด เขาจึงไม่สามารถเอาชีวิตรอดจากเขาได้อย่างแน่นอน
การซ่อนตัวอยู่ในธนาคารแห่งจักรวาลนั้นปลอดภัยจริงๆ แต่ทันทีที่เขาเข้าไปในเมืองหิน ถ้าเขาไม่ระวังและไม่ย้อนเวลากลับไป เขาจะไม่ใช่คนที่มีพลังคู่ควรสู้กับผู้เชี่ยวชาญเผ่าหินคนนี้เลย
ดังนั้น หลี่เซียนเต่า จึงติดอยู่กับ เสี่ยวฉี และยังคงดูฉากเหล่านั้นต่อไป
ที่หน้าเมืองหิน หลังจากที่ เทียนซิน และ หลี่เซียนเต่า คุยกัน เขาบอกข่าวกับทุกคน
“ คนโชคดีสามารถเข้าไปได้ โถงเทพคนเถื่อนของเจ้าสังเกตมาหลายวันแล้วมีใครบ้างที่โชคดี ? กงยูถามผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรจักรพรรดิแห่งโถงเทพคนเถื่อน
ผู้เชี่ยวชาญของ โถงเทพคนเถื่อน กล่าวอย่างเสียใจว่า “ น่าเสียดายที่พวกเราไม่มีใครถูกโชคชะตา ”
มังกรโลหิตขมวดคิ้ว “ มีมากมายในโถงเทพคนเถื่อน และไม่มีใครในพวกเจ้าที่โชคดี ? ”
สมาชิก โถงเทพคนเถื่อน ทุกคนก้มหน้าอย่างเชื่องช้า
“ ไปลองกัน ถ้าพวกเราไม่ได้ถูกลิขิต แสดงว่านี่คือปัญหา ” เทียนซินขมวดคิ้ว
“ ให้ข้าไปลองก่อนนะ ” กงยูเป็นผู้นำและเดินออกไปที่หน้าประตูเมืองหินก่อน
เขาเอื้อมมือไปผลักมัน แต่มันก็ไม่ขยับเลย เขาใช้กำลังทั้งหมดของเขาและใช้มหาขวดสมบัติเต๋าแต่เขาก็ยังไม่สามารถเปิดออกได้
เขาพยายามอยู่สามนาที แต่เขาก็ส่ายหัวอย่างเสียใจ “ ข้าไม่ได้ถูกลิขิต ”
ความล้มเหลวของกงยูเป็นเหมือนชั้นมืดที่ปกคลุมหัวใจของทุกคน
” ให้ข้าพยายาม ” อาสึนะเป็นอันดับสอง นางเดินออกไปด้วยขายาวของนางไปที่ประตูเมือง
มันยังไม่ขยับเลย
อาสึนะ ใช้กำลังทั้งหมดของนางเพื่อผลักมันออก แต่มันก็ไม่ได้ผล
นางพยายามเก้าครั้งก่อนที่จะยอมแพ้ นางขมวดคิ้วและเดินกลับโดยไม่พูดอะไรสักคำ
” ให้ข้าพยายาม ” ไมเคิล ไปทันที
แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกับอาสึนะ
ประตูเมืองไม่ได้มากไปกว่านี้และไม่แม้แต่จะกระเพื่อมเลย
ความล้มเหลวติดต่อกันสามครั้งทำให้อารมณ์ของทุกคนหนักอึ้ง
ท้ายที่สุดแล้วก็มีไม่มากนัก
” ข้าจะลอง ” ลูซิเฟอร์เริ่มเดินไปข้างหน้า
แต่ถึงแม้จะใช้ร่างกายแห่งแสงและความมืดและพรสวรรค์ที่โดดเด่น ประตูก็ไม่ขยับเลย
เมืองหินดูเหมือนไม่มีความรู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนไม่ได้ถูกลิขิตไว้
ความล้มเหลวของลูซิเฟอร์ทำให้สีหน้าของทุกคนดูเคร่งขรึม
สิ่งนี้ดูแตกต่างจากที่พวกเขาคิด
โชคของเมืองหินนั้นยากที่จะได้รับ
” ให้ข้าพยายาม ” เทวทูตกาเบรียลก้าวออกไป เขาถือดาบสวรรค์และเดินไปข้างหน้าเมืองหิน
ประตูเมืองยังคงไม่ขยับเลย
พวกเขาห้าคนล้มเหลวติดต่อกันและนั่นทำให้อารมณ์ทั้งหมดของพวกเขาจมลง
เมื่อมังกรโลหิตเห็นเช่นนั้น เขาก็เดินออกไปที่หน้าประตู
มังกรโลหิตดึงศักยภาพทั้งหมดของเขาออกมาและต้องการผลักมันให้เปิดออก
แต่ประตูเมืองก็ยังไม่ขยับ เหมือนกับความแข็งแกร่งภายนอกจะไม่เปลี่ยนแปลงเลย
มังกรโลหิต ที่ไปถึง อาณาจักรโชคชะตา ไม่สามารถเปิดประตูเมืองได้
หกคนล้มเหลวติดต่อกัน
ทุกคนมองไปยังอีกสามคนที่เหลือ
เทียนซิน นักบวชเก่า หลี่หวู่หยา
” ให้ข้าพยายาม ” หลี่หวู่หยา สูดหายใจเข้าลึก ๆ เดินไปข้างหน้าพร้อมกับผลักประตูเมือง
ประตูเมืองมองดูพวกเขาอย่างเย็นชา
นักบวชชราก้าวไปข้างหน้าแต่เขาก็ล้มเหลวเช่นกัน
ประตูเมืองนั้นสร้างความขุ่นเคืองใจจริงๆ และมันก็เป็นเงาดำมืดในใจพวกเขา
เหลือเพียงเทียนซิน
เทียนซินเดินอยู่หน้าประตูเมือง
เขาเอื้อมมือไปดันมันไอรีนโนเวล
เทียนซินใช้กำลังทั้งหมดของเขาและใช้พลังพลังปราณของเขาจนหมด
แต่เมืองหินไม่ขยับเลยสักนิด !
เนื่องจากไม่มีใครในพวกเขาถูกชะตา จึงไม่มีใครสามารถเข้าไปในเมืองศิลาและรับหินเพลิงที่หลี่เซียนเต่าต้องการได้
นี่คือสิ่งที่ หลี่เซียนเต่า และ เสี่ยวฉี ที่อยู่ใน ธนาคารแห่งจักรวาล ไม่คาดหวัง
ไม่มีลูกน้องที่มีความสามารถที่น่าตกตะลึงของเขาคนใดที่โชคดี ?
“ ไม่มีลูกน้องของข้าทำตามข้อกำหนดเลยเหรอ ? ” หลี่เซียนเต่า ตกตะลึงและเขาไม่มีแผนอะไรเลย
“ ใครจะรู้ว่าเงื่อนไขแบบไหนที่จักรพรรดิสวรรค์ต้องการสำหรับคนในโชคชะตา ” เสี่ยวฉีขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คาดหวังว่าจักรพรรดิสวรรค์ตยนี้จะมีความต้องการสูงเช่นนี้
“ เราควรทำอย่างไร ? ” หลี่เซียนเต่า ถามเสี่ยวฉี
เสี่ยวฉีมองไปที่ หลี่เซียนเต่า อย่างไร้เดียงสา ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้
ที่หน้าเมืองหิน กลุ่มของพวกเขามองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
คนใดคนหนึ่งสามารถข่มเหงคนจำนวนมากและทุกคนล้วนเป็นอัจฉริยะชั้นยอด แต่หน้าเมืองศิลาไม่มีใครถูกลิขิต
“ อะไรคือเงื่อนไขที่คนจะถูกลิขิต ? ” เทียนซินสับสน
“ ข้าไม่รู้ ” นักบวชชราส่ายหัว
“ ถ้าเราไม่สามารถเข้าไปรับหินเพลิงได้ เราจะส่งผลต่อการบ่มเพาะของนายท่าน ” ลูซิเฟอร์กล่าว
ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น ทุกคนก็ส่ายหัวและถอนหายใจ
“ เฮ้ย พวกเจ้าทั้งหมดเป็นอย่างไรบ้าง ? ” เทียนกวงหมิง และนักบวชเพิ่งกลับมาจากคลังและได้รับกำไรมหาศาล เขามีความยินดี แต่เมื่อเห็นลูกศิษย์และเพื่อนๆ หมด เขาก็ถามด้วยความสงสัย
เทียนซิน มองไปที่ เทียนกวงหมิง และไม่ต้องการพูดอะไร
” เกิดอะไรขึ้น ? ” เทียนกวงหมิงถาม
ไม่มีใครอยากตอบเขาและไม่มีใครอารมณ์ดี
“ อาจารย์ นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น…” หลี่หวู่หยาเป็นคนอธิบายให้อาจารย์ของเขาฟัง
เทียนกวงหมิง ได้ยินและการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็พูดอย่างชอบธรรมว่า “ พวกเจ้าทุกคนลืมข้าไปแล้วหรือ ? ”
ทุกคนมองไปทาง เทียนกวงหมิง ด้วยความไม่เชื่อและสงสัย
เทียนกวงหมิง ตบหน้าอกของเขา “ ข้ายังไม่ได้ลองเลย ”
“ ถ้าเราทุกคนทำไม่ได้ แล้วเจ้าล่ะ ? ” ลูซิเฟอร์ส่ายหัวและรู้สึกว่าเทียนกวงหมิงทำไม่ได้
“ เทียนกวงหมิง เจ้าสามารถลองได้ แต่อย่ามีความหวังมากเกินไปแล้วกันนะ ” เทียนซินไม่สนใจและเขาก็รู้สึกว่า เทียนกวงหมิง ไม่สามารถทำได้เช่นกัน
จากคนเหล่านี้ ไม่มีใครรู้สึกว่า เทียนกวงหมิง สามารถเปิดมันได้
แน่นอนว่านั่นรวมถึงศิษย์ล้ำค่าของ เทียนกวงหมิง หลี่หวู่หยา
“ อาจารย์ ไปลองดู ” หลี่หวู่หยากล่าว เขาแค่อยากให้อาจารย์ของเขายอมแพ้
เทียนกวงหมิง ก็รู้ว่าพวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าเขาไม่ประสบความสำเร็จและนั่นทำให้เขารำคาญ โดยเฉพาะศิษย์ของเขา หลี่หวู่หยา คนอื่นไม่เชื่อเขา แต่ในฐานะศิษย์ของเขา เขามีความมั่นใจในตัวอาจารย์ของเขาบ้างไหม ?
เทียนกวงหมิง สูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาต้องทำงานหนักและฟื้นศักดิ์ศรีของเขา
เขาเดินไปที่หน้าประตูเมือง เทียนกวงหมิง มองไปที่ประตูที่ปิดแน่นและผลักมันอย่างแรง
มันเปิดออกทันที เทียนกวงหมิง ใช้กำลังมากเกินไปและล้มลงกับพื้น
เทียนซินและคนอื่นๆ ตกตะลึง
“ นี่คือคนที่ถูกเรียกว่าโชคชะตาหรือเปล่า ? ” ปากของเทียนซินกระตุก
“ ผู้เชี่ยวชาญเผ่าหินนี้มีรสนิยมที่หนักหน่วงทีเดียว ” ลูซิเฟอร์ปฏิเสธ
“ วิธีที่เขาล้มลงดูแปลก ๆ นิดหน่อย ” อาสึนะกล่าว
สำหรับหลี่หวู่หยา เขามีกำลังใจและรู้สึกมีความสุขกับอาจารย์ของเขา
เทียนกวงหมิงลุกขึ้นไปและมองไปที่การแสดงออกที่เหยเกทั้งหมดของพวกเขา เขายิ้ม “ ข้าคือผู้ถูกลิขิต ทุกคนที่ไม่ได้ถูกลิขิตช่วยข้าปกป้องพื้นที่ไปก็แล้วกันนะ ! ”
บทที่ 452 – ชายชรา !
เทียนกวงหมิง เดินเข้าไปในเมืองหินด้วยความยินดี เขามองดูผู้คนที่อยู่ข้างหลังและโบกมือ “ อย่ากังวล ข้าจะนำเปลวเพลิงหินออกไปและส่งให้นายท่าน ”
เทียนซินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจที่จะมองดู เทียนกวงหมิง โม้
เมื่อ เทียนกวงหมิง เข้าไปในเมืองหิน ประตูก็ปิดทันที เสียงดังกึกก้องทำให้เขากลัว และเมื่อเขาหันศีรษะ เขาก็ตระหนักว่าทางข้างหน้ามืดสนิท
นอกจากมุมที่ตกลงมา ส่วนอื่นๆ ยังซ่อนอยู่
พื้นที่มืดดังนั้นเมืองหินจึงมืดเกินไปจากมุมนี้ เทียนกวงหมิง กลืนน้ำลาย เขาเสียใจที่ไม่ได้ดึงลูกศิษย์เข้ามา
ในเมืองหินสีดำสนิท การสอดแนมวิญญาณก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน
เทียนกวงหมิง พยายามใช้แสงปราณของเขาเพื่อทำให้พื้นที่สว่างขึ้น แต่แสงของเขาสามารถส่องสว่างได้เพียง 100 เมตรเท่านั้น
ในโลกภายนอก แสงของ เทียนกวงหมิง สามารถครอบคลุมได้ถึง 3,000 ไมล์ มันสามารถเปลี่ยนท้องฟ้าจากวันเป็นคืนได้
แต่ที่นี่ เขาสามารถจุดไฟได้เพียง 100 เมตรเท่านั้น
เนื่องจากไม่มีพลังงานจิตวิญญาณที่นี่ ทั้งหมดนี้ได้รับการสนับสนุนจากปราณของ เทียนกวงหมิง
“ 100 เมตร… เอาเถอะ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย” เทียนกวงหมิง พึมพำ เขาเริ่มเคลื่อนตัวจากมุมนั้นไปยังเมืองที่มืดมิด
เมืองมืด 100 เมตร พื้นที่ขนาดพอเหมาะ เทียนกวงหมิง มองอย่างใกล้ชิด
ในขณะนั้นเขาไม่กล้าแสดงท่าทีเย่อหยิ่งและกลับระมัดระวังจริงๆ
ท้ายที่สุดแล้ว ชีวิตของเขาเองสำคัญที่สุด
ภายในธนาคารแห่งจักรวาล หลี่เซียนเต่า และ เสี่ยวฉี ได้เห็นสถานการณ์ภายในเมืองหิน
ทั้งสองมองอย่างระมัดระวัง
“ เมืองหินได้ผ่านสงครามมามากมาย และดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยร่องรอยเหล่านั้นค่ะ ” เสี่ยวฉีกล่าว
หลี่เซียนเต่า มองด้วยความสนใจทั้งหมดของเขา “ มาดูกันว่า เทียนกวงหมิง จะเผชิญกับอะไร ข้าไม่ได้คาดหวังว่าผู้ถูกลิขิตที่จักรพรรดิสวรรค์แห่งเผ่าหินกล่าวถึงคือเทียนกวงหมิงจริงๆ ”
นางกล่าวว่า “ ข้าไม่ได้คาดหวังเช่นกัน แต่ เทียนกวงหมิง ก็ไม่ได้แย่เกินไป โอเค… เขาโชคไม่ดีและตอนนี้เขาได้พบกับโอกาสที่ดี ในฐานะนายท่านของเขา ท่านกำลังพูดถึงเขาลับหลังเขาไม่ดีอยู่นะคะ ”
หลี่เซียนเต่า คิดว่ามันยากแค่ไหนสำหรับ เทียนกวงหมิง แต่เขาก็ยังมองอย่างระมัดระวัง โชคของ เทียนกวงหมิง ไม่ค่อยดี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หวังไว้สูงสำหรับเขาในครั้งนี้
เสี่ยวฉีหัวเราะออกมา นางนึกย้อนกลับไปถึงวิธีที่ เทียนกวงหมิง ค้นหาเทพองค์แรกและพบเทวดาหญิง เขาเกือบจะเปลี่ยนเพศแล้วและนางก็อดยิ้มไม่ได้
“ เราไม่สามารถโชคร้ายได้เสมอไป ถึงเวลาแล้วที่ เทียนกวงหมิง จะโชคดี ” เสี่ยวฉีกล่าว
หลี่เซียนเต่า ไม่สนใจและดำเนินการต่อด้วยทัศนคติที่น่าสงสัยของเขา
ทั้งสองคนกำลังพูด ไม่ว่า เทียนกวงหมิง จะโชคดีหรือโชคร้าย เขาก็พัฒนาขึ้นมากแล้ว
เมืองหินเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหมุด
เทียนกวงหมิง เดินต่อไปและหยุดกลัว
เขาเดินมาเป็นเวลานานและเสียงทั้งหมดก็มาจากเขา
ไม่มีเสียงอื่นใด
เขามองดูถนนและบ้านเรือนอย่างระมัดระวังและไม่พบใครเลย
เขาไม่เห็นแม้แต่แมลงสาบตัวเดียว
เมืองหินทั้งเมืองเงียบราวกับความตาย
เทียนกวงหมิง เริ่มค้นหาเปลวไฟหินที่ หลี่เซียนเต่า ต้องการอย่างกล้าหาญ
เมืองหินนั้นใหญ่มาก และนี่จะต้องเป็นเมืองเผ่าหินขนาดยักษ์ มันกว้างใหญ่ ถนนกว้าง และมีบ้านเรือนนับไม่ถ้วน เทียนกวงหมิง เดินต่อไปแบบนั้น และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นจตุรัสขนาดยักษ์
ศูนย์กลางของมันเชื่อมต่อกับทุกพื้นที่ ตรงกลางมีรูปปั้น
รูปปั้นเป็นชายที่สง่างาม แต่แปลกที่ส่วนอื่นๆ ถูกแกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง แม้แต่เส้นและเส้นเล็ก ๆ ก็ถูกแกะสลักและมีเพียงใบหน้าของเขาเท่านั้นไม่ได้ เขาไม่มีลักษณะพิเศษใดๆ และดูเหมือนโดดเด่นมากเมื่อเทียบกับอย่างอื่น
สิ่งที่ตกใจ เทียนกวงหมิง คือเขาเห็นกลุ่มคนที่คุกเข่าไปทางรูปปั้นนี้
เทียนกวงหมิง มองจากระยะไกล พวกมันเหมือนมนุษย์ทุกประการ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ เขาก็ตระหนักว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนหิน
ผู้คนในเมืองต่างบูชารูปปั้นนี้
ฉากเหล่านั้นได้รับการแก้ไขตลอดไปเช่นนั้น
เทียนกวงหมิง มองอย่างระมัดระวังและไม่ได้สังเกตอะไรเลย เมื่อเขาพร้อมที่จะค้นหา ในขณะนั้นก็มีเสียงทำให้เขาตกใจ
“ หนุ่มน้อย เจ้ากำลังมองหาอะไร ? ”
เสียงนั้นแก่และอ่อนแรง ราวกับเทียนไขในสายลมที่สามารถดับได้ทุกเมื่อ
เทียนกวงหมิง ตกใจและมองไปที่รูปปั้นที่ไม่มีใบหน้านั้นทันที
คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
เขาผอมเหมือนโครงกระดูก รัศมีของเขาอ่อนแอและดูเหมือนว่าเขาจะตายได้ทุกเมื่อ
นี่คือชายชราที่ดูเหมือนเขาถูกฝังไว้สองสามร้อยปีแล้วจึงขุดออกมา มีเส้นผมสองสามเส้นที่ดูเหมือนร่วงหล่นได้ในทันที เสื้อผ้าของเขาขาดและรุ่งริ่ง และส่วนต่างๆ ที่เผยออกมานั้นเป็นสีขาวขี้เถ้า
เนื้อของชายชราคนนี้ส่วนใหญ่เน่าเปื่อยและเหลือเพียงกระดูกสีขาวเท่านั้น แม้แต่ส่วนที่ไม่ได้ถูกปกคลุมด้วยชั้นของเนื้อเหี่ยวย่นและตาย
เทียนกวงหมิง ถามอย่างเคร่งขรึม “ เจ้าเป็นใคร ? ”
“ ข้าลืมชื่อตัวเอง ” ชายชราร้องไห้
เทียนกวงหมิง ขมวดคิ้ว “ ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ ? ”
“ ข้าเข้ามาในพื้นที่นี้โดยไม่ได้ตั้งใจ และถูกลมพัด พัดไป และไม่สามารถหลุดพ้นได้ ข้าหลงทางอยู่ในเมืองที่เลวร้ายนี้ ” ชายชราร้องไห้ เขาตะกุกตะกักเหมือนคนที่พูดคำสุดท้ายของเขา
“ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เนื่องจากสถานที่นี้ไม่มีพลังงานทางจิตวิญญาณและไม่มีใครสามารถฝึกฝนได้ ข้าจึงพึ่งพาการฝึกฝนของตัวเองให้คงอยู่จนถึงตอนนี้ ตอนนี้ข้ากลายเป็นสิ่งนี้ ไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่ผี ” ชายชรากำลังร้องไห้แต่ไม่มีหยาดน้ำตา ดวงตาของเขากลายเป็นรูที่ว่างเปล่า
“ เจ้ารู้ไหมว่าที่นี่มีเปลวเพลิงไหม ? ” เทียนกวงหมิง มีความคิดและถาม
“ หินเปลวเพลิง ? ” ชายชราหยุดและพูด
“ถูกต้อง หินเปลวเพลิง ” เทียนกวงหมิง พยักหน้า
“ ในบ้านของเจ้าเมืองมีลูกบอลอยู่ ” ชายชราตัวสั่นและชี้
เทียนกวงหมิง มองดูว่ามันยากแค่ไหนสำหรับเขาและต้องการบอกให้เขาหยุด เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาหักแขนของเขา ? แขนของเขาไม่เพียงแค่หักแต่มันจะพัง
“ แต่มันก็ไร้ประโยชน์แม้ว่าเจ้าจะได้รับมัน เมืองนี้ถูกปิดผนึกไว้ไม่ให้ใครออกไปได้ ” ชายชรากล่าวอย่างเสียใจ
“ รู้ไหมว่าข้าเข้ามาได้ยังไง ? ” เทียนกวงหมิง หัวเราะ
ชายชราตกตะลึงและดูเหมือนว่าเขามีความหวัง เขารีบไปที่ เทียนกวงหมิง และถามว่า “ เจ้าไม่ได้เข้ามาโดยบังเอิญเหรอ ? ”
“ ไม่หรอก ข้าเป็นคนโชคดี ” เทียนกวงหมิงกล่าว
” เจ้าสามารถช่วยข้าได้ไหม ? ” ชายชราขอร้อง
“ แน่นอน มันไม่ใช่เพื่ออะไร ข้ามีสมบัติมากมายอยู่ข้างนอก ให้ข้าบอกเจ้าที่อยู่เจ้าสามารถรวบรวมสมบัติแล้วมาช่วยข้า ” ชายชรากล่าวเสริม
“ ทำไมเจ้าไม่ตามข้าออกไป ? ” เทียนกวงหมิง ถามด้วยความสงสัย
“ ถ้าข้าออกไปแบบนี้ ข้าจะตายทันที จิตวิญญาณของข้าเหือดแห้ง และข้าแทบจะไม่สามารถอยู่รอดได้ชั่วขณะหนึ่งในเมืองที่ตายแล้วแห่งนี้โดยไม่มีพลังงานทางจิตวิญญาณ ถ้าข้าออกไปและพลังวิญญาณพุ่งเข้าหาข้า ข้าก็จะไม่สามารถรับมือมันได้ ” ชายชราอธิบายเหตุผล