บทที่ 478 – เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่ ?
สัตว์เลี้ยงของ หลี่เซียนเต่า ออกมาจากกรงและยิ้มไปทางท้องฟ้า เขาถือขวานยักษ์ โบกคลื่น 3,000 เมตรด้วยตัวเขาเองแล้วตบไปข้างหน้า
เป้าหมายของเขาคือวังที่ลอยอยู่กลางอากาศ
มันอยู่สูงขึ้นไป มองลงมาที่ทุกคน จระเข้มังกรโกลาหล ต้องการที่จะทำลายมันให้หมด
คลื่นสูง 3,000 เมตรพุ่งออกไปด้วยรัศมีที่น่าตกใจ มันใหญ่มากและทำให้ทุกคนใน นิกายเซียนสวรรค์และโลก ตกใจ
ลึกเข้าไปในนิกายสวรรค์และโลกในสระน้ำสีชมพู ทันใดนั้นชายมีหนวดก็ลืมตาขึ้น แสงสว่างวาบและเขาโกรธมาก “ เจ้ากล้าหาเรื่องกับนิกายสวรรค์และโลกของข้าจริงๆ เจ้ากำลังร้องขอความตาย ! ”
ความโกรธนี้ทำให้ผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่บนเขาตกใจ พวกหล่อนมองดูเขาด้วยความหวาดกลัว
“ สามี ท่านคือผู้นำนิกาย เจ้าควรปล่อยให้คนอื่นจัดการกับเรื่องนี้ ” หญิงงามยืนห่างออกไปไม่กี่เมตรและแสดงความกังวล อย่างไรก็ตาม นางเย็นชาจริงๆ และไม่สนใจแม้แต่จะมองบุรุษผู้นั้น
“ ข้ารู้ ดูแลตัวเองดีๆ นะ ” บุรุษผู้นั้นไม่ได้มองนางและจากไปโดยไม่หันศีรษะ
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธก่อนจะจากไป
ทั้งสองคนแยกทางกันมานานแล้ว แต่เหตุผลที่พวกเขาไม่หย่าก็เพราะชื่อเสียงและอนาคตของบุตรด้วย
ตู้กู่เมิ่งเกอ พุ่งออกไปและมาถึงแนวหน้าทันที เขามองดูคลื่นสูง 3,000 เมตรที่พุ่งมาทางเขาและจระเข้มังกรโกลาหล ขนาดยักษ์ด้วย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ “ เจ้าถูกขังอยู่ในกรง แล้วเจ้าหลุดพ้นได้อย่างไร ? ”
“ รับการโจมตีของข้าแล้วข้าจะให้คำตอบเจ้า ” จระเข้มังกรโกลาหล ตะโกนด้วยความโกรธและคลื่นยักษ์ก็ตบลง
คราวนี้ดูเหมือนว่าพระราชวังในอากาศกำลังจะประสบปัญหา
“ ไอ้อสูร เจ้ากล้า ! ” เสียงที่แหลมคมแผ่ออกไป ผ้าหลุดออกมาจากส่วนลึกของวัง มันช่างถ่อมตัวจริงๆ แต่เมื่อมาถึง ด้วยเสียงระเบิด มันสั่นสะเทือนและปกคลุมพื้นที่ มันครอบคลุมคลื่น 3,000 เมตรในทันที ป้องกันไม่ให้มันทำลายพระราชวัง
” ป่นปี้ ” จระเข้มังกรโกลาหล ตะโกนด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาเข้าใกล้และขวานของเขาฟาดลงมาอย่างดุร้ายด้วยรัศมีที่ไม่มีใครเทียบได้ ฉีกผ้า
” อสูร เจ้ากำลังขอความตาย ! ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ตะโกนด้วยความโกรธและฟันด้วยดาบของเขา ด้วยวงแหวนโลหะ ภาพหลังดาบนับพันปรากฏขึ้น พวกมันพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและไม่มีใครบอกได้ว่าอันไหนของจริง
ตู้กู่เมิ่งเกอ ซึ่งอยู่ในขั้นที่เจ็ด ทำให้ผิวของ จระเข้มังกรโกลาหล กระชับขึ้น แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแรง ถ้าเขารับมันตรง ๆ เขาอาจจะตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส
ขณะที่เขากำลังกังวล ใบไม้ก็บินออกไปและเต้นข้ามรูปดาบ มันหาดาบของจริงได้ง่ายและพันอยู่รอบๆ
ความคมของดาบยาวทั้งหมดอยู่บนใบของเขาและไม่มีอะไรเปิดเผยภายนอก สิ่งนี้ทำให้ ตู้กู่เมิ่งเกอ เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ความแข็งแกร่งของดาบเล่มนี้ถูกห่อหุ้มด้วยใบไม้นี้
หลี่เซียนเต่า ยิ้มและเดินไปที่สนามรบจากระยะไกลมาก
ข้างหลังเขา ศิษย์หนุ่มมองเขาด้วยความหวาดกลัว เขาอดไม่ได้ที่จะสั่น
เขาดูถูก หลี่เซียนเต่า ไล่เขาออกไป เยาะเย้ยเขา…Aileen-novel
หลี่เซียนเต่า ไม่ตอบสนอง เขาไม่ได้ตีหรือดุหรือทำร้ายเขา ตั้งแต่เริ่มต้น หลี่เซียนเต่า ไม่ได้แตะต้องเขาด้วยซ้ำ
แต่ตัวเขาเองกำลังทุกข์ทรมานจากบาดแผลของเขาและหัวใจของเต๋าก็แตกสลาย เขาไม่มีทางพัฒนาไปตลอดชีวิตและมักจะฝันถึงการกระทำของหลี่เซียนเต่า
หลี่เซียนเต่า ไม่สนใจที่จะเสียเวลากับคนไม่สำคัญตัวเล็ก ๆ เขาเพิ่งจากไปอย่างเงียบ ๆ
ทันทีที่ หลี่เซียนเต่า โยนใบไม้ จระเข้มังกรโกลาหล โบกขวานยักษ์ของเขาและทำลายสมบัติ เขาตะโกนและกระแทกเข้ากับคลื่น 3,000 เมตร
วังถูกโจมตีและเริ่มแตก แตกสลายไปหมดแล้วก็เริ่มร่วงหล่น
ฉากนั้นตกตะลึงจริงๆ และหลายคนก็กรีดร้อง แม้ว่าใครจะบินได้ แต่คลื่นยักษ์ทำให้พวกเขาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
หลายคนเริ่มมีเลือดออกและตกลงไปบนทิวเขา วังเบื้องล่างก็พังทลายลงเช่นกัน
“ ท่านพ่อ ท่านแม่ตายแล้ว ” หญิงสาวร้องไห้และตะโกน
บิดาที่นางตะโกนถึงคือ ตู้กู่เมิ่งเกอ
นางหวังว่าบิดาของนางจะกอดนางและช่วยชีวิตมารดาของนางได้
แต่ตู้กู่เมิ่งเกอเมินนาง ทำเหมือนไม่ได้ยินนางเรียกเขาว่าบิดา เขากวาดตามองนางอย่างเย็นชาราวกับว่านางไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิต
ส่วนมารดาของนาง ผู้หญิงที่ทรยศต่อเขา… นางมีค่าควรที่จะเอาตัวรอดอย่างไร ?
“ ผู้เชี่ยวชาญคนไหนกำลังซ่อนอสูรตัวนี้อยู่ ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ตะโกนด้วยท่าทางเย็นชา แสงอันดุเดือดส่องประกายในดวงตาของเขา ดาบเซียนในมือของเขาถูกห่อไว้จนถึงตอนนี้ และเขาก็สูญเสียความได้เปรียบของตัวเองไป
พลังโจมตีทั้งหมดของ ตู้กู่เมิ่งเกอ กระทบใบไม้ หายไปโดยไม่มีอะไรเหลือ หายวับไปในอากาศ
มีคนเริ่มปรบมือและเดินไป เขายกย่อง “ วรยุทธ์ดาบชั้นยอดเคยทำลายใบไม้ ไม่เลว ไม่เลว ”
ตู้กู่เมิ่งเกอ จ้องที่ หลี่เซียนเต่า และถามว่า “ เจ้าเป็นใคร ? ”
“ เจ้ามาจากด้านเดียวกับไอ้สารเลวนั่นเหรอ ? ” ในเวลานั้น ผู้เชี่ยวชาญอาวุโสสามคนก็บินไป พวกเขาทั้งหมดแก่จริงๆ และหนึ่งในนั้นไม่ได้สวมผ้าคลุม
ผ้าที่คลุมคลื่นยักษ์คือเสื้อของเขา
“ ไอ้ที่เจ้าเรียกน่ะเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ” หลี่เซียนเต่า กล่าวอย่างเย็นชา
“ สัตว์เลี้ยงของเจ้า ? ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ตกใจ
“ เขามีเจ้านายตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ ใช่ เขาเป็นเพียงผู้สืบทอดเผ่ามังกรเลือดผสม ”
“ เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นเจ้านายของเขา เจ้าเป็นเจ้านายของเขาเหรอ ? ”
ชายชราสามคนตวาดหลี่เซียนเต่า
หลังจากที่พวกเขาตวาดหลี่เซียนเต่า จระเข้มังกรโกลาหล ก็ย่อตัวลงไปประมาณสามเมตรและมาถึงด้านหลัง หลี่เซียนเต่า เขาพูดด้วยความเคารพ “ นายท่าน ! ”
ใบหน้าของชายชราทั้งสามเปลี่ยนไป ดำ เขียว และแดง ขณะที่พวกเขาจ้องไปที่หลี่เซียนเต่าด้วยความโกรธ
“ ตอนนี้เจ้าเชื่อไหมว่าข้าเป็นนายท่านของเขา ? ” หลี่เซียนเต่า มองไปที่พวกเขาทั้งสี่และไม่สนใจใครเลย
“ เจ้าขังสัตว์เลี้ยงของข้าไว้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า และอยากจะจับมันให้เป็นทาส เจ้าไม่เคารพข้าจริงๆเหรอ ? ” หลี่เซียนเต่า หรี่ตาของเขา เจตนาสังหารระเบิดออกมาจากภายใน และมันก็น่ากลัวจริงๆ
” เจ้าคือใคร ? ด่านที่เจ็ด อาณาจักรโชคชะตา และเจ้ากล้าแสดงท่าทีเย่อหยิ่งที่นี่ เจ้ากำลังร้องขอความตายจริงๆ ” ตู้กู่เมิ่งเกอ กล่าวอย่างเย็นชา
หลี่เซียนเต่า มองไปที่ ตู้กู่เมิ่งเกอ และยิ้มทันที “ เจ้าหยาบคายจริงๆ เจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ ? ”
หลี่เซียนเต่า นำสัญญาของ ตู้กู่เมิ่งเกอ ออก
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปและเขามองดูด้วยความหวาดกลัว
นี่คือความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
หลี่เซียนเต่า ได้มันมาได้อย่างไร ?
“ เจ้า… เจ้ามาจากที่นั่นเหรอ ? ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ตัวสั่นและไม่ใจเย็นเหมือนเมื่อก่อน