บทที่ 481 – ฝุ่นเกาะ !
หลี่เซียนเต่า มองไปที่ ตู้กู่เมิ่งเกอ ซึ่งคุกเข่าลงต่อหน้าเขา
เขากำลังขอความตายเพื่อเห็นแก่ชื่อเสียงของเขา
เขามองไปที่ หลี่เซียนเต่า ด้วยสายตาขอร้องและหวังว่า หลี่เซียนเต่า จะสังหารเขาและปกป้องชื่อเสียงของเขา
“ ทุกอย่างสามารถจบลงได้ ข้าผิดสัญญาและข้าสมควรตาย ดาบเซียน วรยุทธ์การบ่มเพาะอยู่ที่นี่ทั้งหมด และพร้อมกับชีวิตของข้า ท่านสามารถพรากทุกสิ่งไปได้ คำขอเดียวของข้าคือให้ท่านปกป้องชื่อเสียงของข้า ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ขอร้อง หลี่เซียนเต่า
หลี่เซียนเต่า ถามด้วยความสงสัย “ ชื่อเสียงนั้นสำคัญหรือไม่ ? ”
“ แน่นอนว่ามันสำคัญ มันสำคัญกว่าชีวิตของข้า ! ” ตู้กู่เมิ่งเกอ กล่าวอย่างหนักแน่น
แม้ว่า หลี่เซียนเต่า จะไม่เข้าใจมุมมองดังกล่าว แต่เขาเห็นด้วย เขาเอื้อมมือออกไปและรวบรวมดาบของ ตู้กู่เมิ่งเกอ และพลังงานดาบมหาโลหะ
“ วันนี้ข้าจะสังหารเจ้า เรื่องนี้จะจบลงที่นี่และนิกายสวรรค์และโลกจะไม่มีอยู่อีกต่อไป สาวกทุกท่านอยากไปก็ไป ถ้าเจ้าไม่ต้องการ เจ้าสามารถตายและถูกฝังที่นี่ด้วยกัน ” หลี่เซียนเต่า มองไปรอบ ๆ และพูดอย่างเย็นชา
สาวกของ นิกายเซียนสวรรค์และโลก ต่างก็เงียบ
พวกเขาไม่มีความสุขแต่ไม่กล้าพูดต่อหน้าหลี่เซียนเต่า
หลี่เซียนเต่า มองไปที่ชายชราอีกสองคนที่เหลือ
“ เจ้าสองคนคิดว่าไง ? ” หลี่เซียนเต่า ถามอย่างใจเย็น
ชายชราสองคนมองหน้ากันและพูดอย่างขมขื่นว่า “ เราไปกันได้ แต่นิกายเซียนสวรรค์และโลกเป็นสาขาของนิกายสวรรค์และโลก หากสถานที่นี้ถูกทำลาย ผู้คนจากนิกายสวรรค์และโลกจะรีบเร่งมาทันที ”
หลี่เซียนเต่า กล่าวอย่างสงบ ” พวกเขาจะไม่รีบเร่งมาหรอก ”
ชายชราสองคนมองไปที่ หลี่เซียนเต่า และไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
หลี่เซียนเต่า ไม่ได้อธิบายอะไรเลย เขามองไปข้างหลังเขาในที่ห่างไกล
จระเข้มังกรโกลาหล ขนาด 3,000 ฟุตกำลังดึงเสาอสูรเทพลงมา
การกระทำของเขาตกตะลึงและทำให้พวกสาวกของนิกายสวรรค์และโลกกลัว จนพวกเขาลืมตากว้างอย่างไม่เชื่อ อสูรตัวนี้ไปทำลายอุโมงค์โลกจริงๆ
“ พวกเขาต้องการจะทลายอุโมงค์โลกจริงๆ หรือ ? ” ชายชราสองคนตกใจ
พวกเขาไม่คิดว่า หลี่เซียนเต่า จะกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้
“ เจ้าจะถูกตามล่าโดยนิกายสวรรค์และโลก พวกเขาให้ความสนใจกับอุโมงค์โลกนี้ และตอนนี้เจ้าต้องการรื้อมันทิ้งหรือ ? นิกายสวรรค์และโลกจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปแน่ ” ชายชราพึมพำด้วยความกลัว
หลี่เซียนเต่า ถาม “ เจ้าคิดว่า นิกายสวรรค์และโลก จะปล่อยให้ข้าออกไปเมื่อข้าล้าง นิกายเซียนสวรรค์และโลก หรือไม่ ? ”
ชายชราสองคนส่ายหัว พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ หลี่เซียนเต่า ออกไปอย่างแน่นอน
“ ในเมื่อพวกมันไม่ยอมปล่อยข้าไป แล้วจะให้ข้ากังวลอะไร ? ” หลี่เซียนเต่า ยิ้มด้วยความรังเกียจ
ในขณะนั้น ชายชราสองคนรู้สึกว่าคำพูดของ หลี่เซียนเต่า นั้นสมเหตุสมผล
“ อุโมงค์โลกไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพังทลาย เสาทั้งสี่นั้นมั่นคงมาก ” ตู้กู่เมิ่งเกอ กล่าว
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ จระเข้มังกรโกลาหลใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อดึงเสาต้นหนึ่งออกมา
อุโมงค์โลกเริ่มพังทลาย
ตู้กู่เมิ่งเกอ เงียบและปิดปากของเขา
จระเข้มังกรโกลาหล ดึงเสาเทพปีศาจออกมาแล้วโยนเข้าไปในพื้นที่อิสระของเขาก่อนที่จะดึงเสาที่สอง
เสาเทพปีศาจขนาดใหญ่และหนามากเริ่มถูกดึงออกมาทีละน้อยภายใต้สายตาของทุกคน
จระเข้มังกรโกลาหล ปล่อยออร่าขนาดใหญ่และกล้ามเนื้อของมันก็พองตัวขึ้น มันใช้กำลังทั้งหมดของมันแล้วดึงออกอีกอันหนึ่ง
คราวนี้อุโมงค์โลกพังทลายลงโดยสิ้นเชิง
มันดึงดูดความสนใจของนิกายสวรรค์และโลกของ แดนนภาสวรรค์ และพวกเขาส่งคนไปตรวจสอบทันที
แต่จระเข้มังกรโกลาหลไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาและดึงเสาที่สามออกมา
อุโมงค์โลกพังทลายลงจนกลายเป็นฝุ่นผง
ผู้คนจากนิกายสวรรค์และโลกที่รีบเร่งหายไปในมิติและใครรู้ว่าพวกเขาถูกเทเลพอร์ตไปที่ไหน
จระเข้มังกรโกลาหลไม่จำเป็นต้องดึงเสาที่สี่ออกมาในขณะที่มันหลุดออกมาเอง จระเข้มังกรโกลาหล เก็บไว้ทันที นี่คือสิ่งที่ หลี่เซียนเต่า ต้องการ
อุโมงค์โลกขนาดใหญ่ถูกทำลายโดย จระเข้มังกรโกลาหล ที่รุนแรงและไม่มีรูบนท้องฟ้าอีกต่อไป
ทุกอย่างกลับสู่ปกติ
ร่างของจระเข้มังกรโกลาหลหดตัวกลับไปสามเมตรในขณะที่เขากลับมาที่ด้านข้างของหลี่เซียนเต่า “ นายท่าน ข้าได้ทำลายอุโมงค์โลกแล้ว ผู้คนจากนิกายสวรรค์และโลกจะไม่สามารถรีบกลับได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ ”
หลี่เซียนเต่า พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เขายินดี ผู้คนจากนิกาย นิกายเซียนสวรรค์และโลก ตกอยู่ในความสิ้นหวังและความหวังสุดท้ายของพวกเขาก็หายไป
“ พวกเจ้าทุกคนไป กับทุกท่านรอบข้างอาจมีโอกาสในอนาคต ในฐานะผู้นำนิกาย ข้าได้ลากพวกเจ้าทุกคนลงไปแล้ว ” ตู้กู่เมิ่งเกอ ตะโกนเพื่อแสดงว่าเขาเป็นวีรบุรุษจริงๆ
เมื่อชายชราขั้นเจ็ดทั้งสองคนเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ถอนหายใจและส่ายหัวก่อนจะจากไป
การเคลื่อนไหวของ ตู้กู่เมิ่งเกอ ทำให้ จระเข้มังกรโกลาหล ตกตะลึงในขณะที่เขาถาม หลี่เซียนเต่า “ นายท่าน เขากำลังทำอะไรอยู่ ? เขากำลังวางแผนอะไรอยู่ ? ”ไอรีนโนเวล
หลี่เซียนเต่า ไม่ได้อธิบายและเพียงแค่กล่าวว่า “ ส่งเสาเทพปีศาจ ให้ข้าแล้ว ตู้กู่เมิ่งเกอ ก็เป็นของเจ้า แก้แค้นให้พี่สาวของเจ้า ”
จระเข้มังกรโกลาหล มีความยินดีและพูดด้วยความไม่เชื่อ “ จริงเหรอ ? ”
หลี่เซียนเต่า พยักหน้า ” ถ้าเขากล้าที่จะต่อสู้กลับ ชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลาย ”
เมื่อตู้กู่เมิ่งเกอได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านและเขาก้มใบหน้าลง
เขาเลือกชื่อเสียงของเขาในที่สุด
หลี่เซียนเต่า ไม่สนใจเขา เขาใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อชื่อเสียงของเขาและไม่ยอมให้ถูกทำลายอย่างแน่นอน
ดังนั้น เขาไม่กังวลว่าตู้กู่เมิ่งเกอจะสู้กลับ
จระเข้มังกรโกลาหล ส่งเสาเทพปีศาจทั้งสี่ให้ หลี่เซียนเต่า แล้วมองไปที่ ตู้กู่เมิ่งเกอ เมื่อศัตรูสบตากัน ดวงตาของพวกเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเป็นพิเศษ
“ ใครขอให้เจ้าบังคับพี่สาวข้าให้ตาย ? ตอนนี้ถึงคราวของเจ้าแล้ว ” จระเข้มังกรโกลาหล จับ ตู้กู่เมิ่งเกอ และฉีกเขา
ตู้กู่เมิ่งเกอถูกจระเข้มังกรโกลาหลฉีกออกเป็นชิ้นๆ และเขาก็ตายอย่างอนาถ
แต่ จระเข้มังกรโกลาหล ยังไม่เสร็จและส่งพลังงานแก่นแท้ของเขาบินไปเป่าศพของเขาให้เป็นเถ้าถ่าน ไม่มี ตู้กู่เมิ่งเกอ เหลืออยู่เลย
“ พี่สาว เจ้าเห็นนี่ไหม ? ” จระเข้มังกรโกลาหล แผดเสียงคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้าและแสดงร่างที่แท้จริงของเขา ร่างยักษ์ของเขากวาดพายุที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“ น้องชายที่เจ้าห่วงใยมาตลอดได้แก้แค้นให้กับเจ้า ตอนนี้เจ้าสามารถพักผ่อนอย่างสงบสุข ข้าจะใช้ชีวิตของข้าให้ดีและจะอยู่เพื่อเจ้าด้วย ” จระเข้มังกรโกลาหล ร้องไห้
ความเกลียดชังที่ถูกระงับในหัวใจของเขาได้ถูกระบายออก เมื่อเขาคิดถึงความเจ็บปวดที่พี่สาวต้องเผชิญ เขารู้สึกหงุดหงิดและอดไม่ได้ที่จะร้องไห้
หลี่เซียนเต่า ไม่ได้รบกวนเขา เขามาถึงจุดสูงสุดของ นิกายเซียนสวรรค์และโลก และมองลงมา เขามองดูเหล่าสาวกที่ไม่เต็มใจจะจากไปและมีแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา
สาวกเหล่านั้นพูดตะกุกตะกัก พวกเขาแค่ต้องการดูว่าพวกเขาสามารถทำกำไรได้หรือไม่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เซียนเต่า ใช้ดาบของ ตู้กู่เมิ่งเกอ และเฉือนพลังงานดาบออกไป
พลังดาบฟาดฟันข้ามภูเขา ข้ามมหาสมุทร ข้ามพื้นที่ห่างไกล และสังหารสาวกบางคน มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย
หุบเขาที่ไม่มีก้นบึ้งเปิดออกระหว่างภูเขาและมหาสมุทร แยกนิกายสวรรค์และโลกออกเป็นสองส่วน ประกาศความแข็งแกร่งของ หลี่เซียนเต่า และสิ่งที่เรียกว่าฝ่ายชั้นนำใน แดนนภายิ่งใหญ่ เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์
อดีตเป็นเหมือนลมที่หายไปในเมฆ