บทที่ 610 พี่น้องตระกูลฟาง

 

หลังจากที่ออกจากตําหนักโอสถแล้ว ซูหยางก็กลับไปที่ศาลาหยินหยาง และได้ผ่านพื้นที่ฝึกระหว่างทางกลับ

 

มีศิษย์ไม่ต่ำกว่าสิบคนจากสาขาการต่อสู้ที่กําลังฝึกฝนตัวเองอยู่ในพื้นที่ฝึกในตอนนี้ และที่ขอบสนามของพื้นที่ก็มีสาวสวยเยาว์วัยที่กําลังฝึกฝนตัวเองอยู่อย่างเงียบๆ

 

“ย่าาาาห์”

 

ฟางเซี่ยวหรูต่อยไปยังอากาศเบื้องหน้าของเธอ สร้างคลื่นกระแทกที่ทําให้อากาศสั่นสะเทือน แต่อย่างไรก็ตามเพราะว่ามันเป็นคลื่นกระแทกที่รุนแรง มันจึงทําให้ศิษย์คนอื่นในพื้นที่ฝึกนั้นเสียสมาธิแม้ว่าจะอยู่อีกฟากหนึ่งของสนามก็ตาม

 

“ศิษย์พี่หญิงฟางนั้นเป็นอีกระดับหนึ่งเลยจริงๆ” ศิษย์คนหนึ่งที่นั่นถอนใจ

 

“เจ้าจะคาดหวังอะไรจากคนที่อยู่ในหนึ่งของสี่ตระกูลใหญ่”

 

“มันทําให้เสียสมาธิจริงๆถ้ามีเธออยู่ที่นี่ ข้ามิอาจจะฝึกได้เลยเมื่อมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นทุกสามวินาที..”

 

“แต่นั่นใช่ว่าเราจะสามารถบอกเธอให้หยุดฝึกได้…”

 

สองสามอึดใจให้หลัง พวกเขาก็สังเกตเห็นร่างของซูหยางตรงเข้ามาหาพวกเขาจากระยะห่าง

 

“ศิษย์คารวะท่านผู้นํานิกาย” บรรดาศิษย์ที่นั่นต่างพากันหยุดการฝึกเพื่อจะไปทักทายเขา

 

“มิต้องสนใจข้า ฝึกของเจ้าต่อไป” ซูหยางกล่าวกับพวกเขา

 

“ขอรับ ท่านผู้นํานิกาย”

 

จากนั้นเหล่าศิษย์ก็พากันฝึกของตนเองต่อไป แต่สายตาของพวกเขายังคงจับจ้องไปที่ร่างของซูหยาง ราวกับว่าพวกเขานั้นอยากรู้ถึงเจตนาที่เขามาที่นี่

 

“ซูหยาง” ฟางซีหลานก็หยุดฝึกเช่นเดียวกันหลังจากที่เห็นร่างเขาตรงเข้ามา

 

“ข้าเห็นว่าเจ้านั้นมีการพัฒนาอย่างเห็นได้ชัดนับตั้งแต่ข้าให้วิชาครบส่วนแก่เจ้า” เขากล่าวกับเธอพร้อมรอยยิ้ม

 

“ใช่ ข้าได้ฝึกฝนโดยมิหยุดยั้งด้วยวิชานี้นับตั้งแต่นั้น” เธอพยักหน้าด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

 

“ให้ข้าดูซิว่าเจ้าได้พัฒนาไปจริงมากน้อยเท่าไหร่แล้ว ต่อยข้าด้วยทุกสิ่งที่เจ้ามาเหมือนกับครั้งก่อนนั้น” เขาพลันกล่าวกับเธอ

 

ฟางเซี่ยวหรูพยักหน้าและหันหน้าไปหาเขาด้วยท่าทางจริงจัง

 

“ฮ่าาาาห์”

 

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ ฟางเซี่ยวหรูก็ยื่นฝ่ามือเข้าหาซูหยางพร้อมกับความแข็งแกร่งทั้งมวลที่เธอมีในนั้น

 

บูม

 

ซูหยางยกแขนของเขาขึ้นมากัน แต่ไม่เหมือนครั้งก่อนหน้านั้น ฟางเซี่ยวหรูได้ทําการผลักเขากลับหลังไปเล็กน้อยด้วยวิชานี้

 

“ไม่เลว” เขาพยักหน้าหลังจากนั้น รู้สึกค่อนข้างชาที่มือเล็กน้อย

 

“มิว่าอย่างไร ถ้าเจ้าต้องการคําแนะนําอะไร เจ้ารู้ว่าจะหาข้าได้ที่ไหน และให้ข้าสร้างค่ายกลให้เจ้าที่นี่เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ทําให้ศิษย์คนอื่นเสียสมาธิ” ซูหยางกล่าวก่อนที่จะสร้างค่ายกลขนาดใหญ่ข้างตัวเธอ

 

“ค่ายกลนี้จักดูดซับพลังหมัดทั้งหมดของเจ้า วิธีนี้เจ้าสามารถที่จะใช้แรงของเจ้าทั้งหมดได้โดยที่ไม่ต้องกังวลว่าจะรบกวนคนอื่น”

 

“ขอบคุณซูหยาง” เธอรีบคํานับเขา

 

“อย่างไรก็ตาม เจ้าสามารถที่จะฝึกฝนต่อไปได้แล้วตอนนี้”

 

“ด-เดี๋ยวก่อน” เธอพลันหยุดเขาไว้

 

“เจ้าต้องการอะไรอีก”

 

“อือ…” ฟางเชี่ยวหรูแสดงท่าทางเอียงอายออกมาก่อนที่จะพูดด้วยเสียงเบาหวิว “ท่านคิดว่าข้าสามารถที่จะร่วมฝึกกับท่านได้อีกหรือไม่”

 

ซูหยางพลันยิ้มออกมาและกล่าวว่า “แน่นอน เจ้าต้องการทําเช่นนี้เมื่อไหร่”

 

“ท่านว่างหรือเปล่าในตอนนี้” เธอถามเขา

 

“แน่นอน” เขาพยักหน้า

 

“เช่นนั้นเราไปที่ที่พักข้ากันเถอะ…”

 

ฟางเชี่ยวหรูกล่าวขณะที่เธอเริ่มเดินออกไป

 

ในเวลาหลังจากนั้น เมื่อพวกเขาไปถึงบ้านของฟางเซี่ยวหรู เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาไม่ห่างออกไปนัก

 

“เซี่ยวหรูกับซูหยางนั่น” ฟางซีหลาน ซึ่งเพิ่งกลับมาจากการพาเชี่ยวไปไปเดินเล่น ได้เรียกพวกเขาไว้หลังจากที่เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน

 

“พี่สาว…” ฟางเซี่ยวหรูใบหน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

 

“ไม่เจอกันพักใหญ่แล้วนะเชี่ยวไป” ซูหยางกล่าวหลังจากที่เห็นลูกบอลขนขนาดมหึมายืนอยู่ข้างกายฟางซีหลาน

 

“กรรรรรร”

 

เซี่ยวไปส่งเสียงคํารามเบาๆก่อนที่จะวิ่งตรงไปหาซูหยางและละเลงใบหน้าของเขาด้วยน้ําลาย

 

“พวกท่านสองคนมาทําอะไรด้วยกัน” ฟางชีหลานตรงเข้าไปหาพวกเขาและถาม

 

“เอ้อ…” ฟางเชี่ยวหรูพลันหน้าแดงกับคําถามของเธอ

 

แต่ทว่าซูหยางตอบกลับด้วยเสียงเรียบนิ่ง “พวกเรากําลังจะไปฝึก”

 

“โอ…” ฟางซีหลานอุทานออกมาด้วยใบหน้างงงันเล็กน้อย

 

“เจ้าต้องการที่จะไปร่วมฝึกกับพวกเราไหม” ซูหยางพลันถามเธอด้วยเสียงหยอกเย้า สร้างความตะลึงงันให้กับสองพี่น้อง

 

“อือ…” ฟางชีหลานหันไปมองดูน้องสาวของตนเอง ในเมื่อเธอไม่ต้องการที่จะรุกล้ําเวลาที่คนอื่นจะได้อยู่ด้วยกัน

 

“ข้าเพียงแค่ล้อเล่น ถ้าเจ้าต้องการที่จะฝึกกับข้า ข้าสามารถที่จะทําเช่นนั้นหลังจากนี้” ซูหยา งกล่าวขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม ฟางเซี่ยวหรูก็ได้ส่งเสียงดังขึ้นต่อจากนั้น “ข้ามิมีปัญหา…”

 

“เอ๋” ฟางชีหลานมองไปยังอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

 

“ข้าพูดว่าข้ามิมีปัญหาหากว่าท่านมาร่วมกับพวกเรา พี่สาว…” เธอรีบพูดทวน

 

“จ-เจ้ามั่นใจรึ…” ฟางซีหลานถามเธอด้วยคิ้วที่ขมวดด้วยความเป็นกังวล แม้ว่าเธอจะไม่ถือในการแบ่งปันซูหยางระหว่างการฝึกเนื่องจากเธอได้เคยทําเช่นนั้นมาก่อนแล้ว แต่ว่าคนที่เธอจะแบ่งปันในครั้งนี้นั้นเป็นน้องสาวของเธอเอง

 

“ท่านมีปัญหาหรือไม่ ซูหยาง” ฟางเชี่ยวหรูถามเขา

 

“ทําไมข้าต้องถือ แม้ว่าตอนแรกข้าจะพูดเล่น แต่ข้าก็เป็นคนที่ออกความเห็นนะ” เขากล่าว

 

“ท่านได้ยินเขาพูดไหม พี่สาวข้าก็มิมีปัญหาเช่นกัน” ฟางเซี่ยวหรูกล่าวกับเธอหลังจากนั้น

 

ฟางชีหลานพยักหน้าจากนั้นเธอก็พูดว่า “ให้ข้าเอาเซี่ยวไปกลับบ้านไปก่อน พวกท่านสามารถที่จะเริ่มต้นได้โดยปราศจากข้า”

 

เวลาหลังจากนั้น ฟางซีหลานก็กลับคืนมาที่บ้านของฟางเซี่ยวหรู และเมื่อยามที่เธอมาถึงแล้วนั้น ฟางเชี่ยวหรูก็ได้อบอุ่นร่างกายกับซูหยางเรียบร้อยแล้ว

 

“ในที่สุดท่านก็มา พี่สาว” ฟางเซี่ยวหรูกล่าวกับเธอด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกระสันบนใบหน้าสวยนั้น ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างเปลือยที่กําลังสั่นกระตุก ทั้งยังมีปราณหยินของเธออีกเล็กน้อยที่เห็นเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากส่วนล่างของเธอ

 

“…” ฟางซีหลานพูดไม่ออกหลังจากที่เห็นท่าทางหยาบโลนของฟางเชี่ยวหรูเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ

 

สองสามอึดใจให้หลัง ครั้นเมื่อฟางซีหลานสะดุ้งตื่นจากความงงงวยของเธอแล้ว เธอก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าและขึ้นไปบนเตียงกับซูหยางและฟางเซี่ยวหรู

 

“พวกเรามาช่วยกันทําให้ร่างของเจ้าพร้อมเช่นกันเถอะ” ซูหยางกล่าวกับเธอพร้อ มกับรอยยิ้มบนใบหน้า

 

ฟางซีหลานพยักหน้า จากนั้นเธอก็ตรงเข้าไปหาเขาในเวลาหลังจากนั้นก่อนที่จะประเคนจูบอันน่าหลงไหลไปที่ริมฝีปากของเขา

 

Related