chapter 20 : กองโจรเงามายาปรากฏตัว

 

เมื่อได้ยินว่าพายุกําลังจะมา ผู้สมัครหลายคนเริ่มอพยพออกจา กดาดฟ้าและเข้าไปในห้องโดยสาร

 

ทุกคนกลัวพายุและเนื่องจากพวกเขาอยู่กลางทะเล มันจึงเป็นจุ ดจบของใครก็ตามที่ตกลงไปในทะเล

 

แม้ว่าพวกเขาบางคนจะยังสงสัยในคําพูดของ กอน แต่พวกเขาก็ ควรใช้ความระมัดระวังมากกว่าที่จะถูกกวาดออกจากเรือ

 

ว้าว!

 

กอน กระโดดลงมาจากเสากระโดงเรือบนดาดฟ้าอย่างง่ายดาย และมาถึงข้าง อัลลัน เมื่อเห็นเขานิ่งเขาก็อยากรู้อยากเห็น

 

“ อัลลัน ทําไมนายกําลังงงหรือ? พายุกําลังจะมา เข้าไปข้างใน กันเถอะ

 

แต่ อัลลันดูเหมือนจะไม่สนใจ กอน ในขณะที่เขาจ้องมองใคร บางคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป

 

เขาคิดว่าคน ๆ นั้นคุ้นเคยและพยายามอย่างมากที่จะจดจําเขา

 

ชายคนนี้มีต่างหูคู่หนึ่งฝังด้วยอัญมณีสีน้ําเงิน ผมสีดําหวีไปข้าง หลัง สูทสีน้ําเงินและหนังสือในมือ

 

สิ่งที่สะดุดตาที่สุด คือ รอยสักสีม่วงบนหน้าผากของชายคนนั้น

 

อัลลัน จดจ่ออยู่กับรอยสักก่อนที่จะจําชายคนนั้นได้ในที่สุด

 

เขาเป็นหัวหน้าของกองโจรเงามายา คุโรโร่ ลูซิเฟอร์

 

“ ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะอยู่ในสถานที่นี้ ” อัลลัน พึมพําด้วยหัวใจที่สั่นเทา

 

ดูเหมือนว่าเขามาที่นี่ เพื่อเข้าร่วมการสอบฮันเตอร์ มิฉะนั้น เขา จะไม่อยู่ที่นี่บนเรือลํานี้

 

“ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเขามาก่อนจริง ๆ เพราะฉันกําลังมองหา คุ ราปิก้า กับ เลโอลีโอ หรือว่าเขาอยู่ในห้องโดยสารมาก่อน?”

 

สมองของ อัลลัน ทํางานด้วยความเร็วสูงสุด เมื่อมองย้อนกลับไป เขาเห็นผู้หญิงที่มีผมสีบลอนด์สั้นตรงยาวถึงคอของเธอจุดเด่นที่สุดของเธอ คือจมูกที่หุ้มเหมือนนกอินทรีย์ของเธอเครื่องแต่งกายของเธอประกอบด้วยสูทสีม่วงเข้มชวนให้นึกถึงชุดผู้หญิงทํางาน ซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกส่วนใหญ่ของเธอและรองเท้าส้นแบนสีชมพูคู่หนึ่ง

 

เธอเดินออกจากห้องโดยสารและไปที่ด้านข้างของ คุโรโร่ นี่ต้อง เป็น ปาคุโนด้า จากกองโจรเงามายา

 

สําหรับผู้ชายที่น่าเกลียดตัวใหญ่ อัลลัน ไม่สงสัยเลยว่านั่นคือ อู โบกิน จากกองโจรเงามายา

 

อัลลัน ตื่นตระหนกอย่างมาก คุโรโร่ ก็เพียงพอที่จะทําให้เขา หัวใจวายและตอนนี้กองโจรเงามายาสามคนอยู่บนเรือ

 

ในเวลานี้ คุโรโร่ ดูเหมือนจะรู้สึกถึงการจ้องมองของ อัลลัน และมองมาที่เขาแต่ อัลลันก็ละสายตาไปแล้วและพูดกับกอน: * กอน ฉันขอโทษ ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ”

 

กอน มอง อัลลัน อย่างหมดหนทางและพูดว่า “ ไม่เป็นไร ฉัน ชินแล้ว นายมักจะทําแบบเดียวกันกับตอนที่เราอยู่บนเกาะ ”

 

อัลลัน ยิ้มด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะเดินกับ กอน ไปที่ห้องพักบน

 

มีเพียง คุโรโร่ ปาคุโนด้า และ อูโบกิน เท่านั้นที่ยังคงอยู่บ นดาดฟ้า ในขณะที่คนอื่น ๆ เข้าไปในห้องโดยสาร

 

“ เป็นอะไรไปครับหัวหน้า? เจอคนรู้จักหรือ? ” อูโบกิน สังเกต เห็นการจ้องมองของ คุโรโร่ และอดไม่ได้ที่จะถาม

 

คุโรโร่ ส่ายศีรษะเบา ๆ และพูดว่า “ ไม่ บางที่ฉันอาจคิดมาก เกินไป มีใครบางคนจ้องมองมาที่ฉันในตอนนี้ดังนั้น ฉันจึงเป็ นกังวล ”

 

“ หัวหน้า การแสดงตนของคุณแตกต่างจากคนทั่วไป ดังนั้น ปก ติแล้วที่ผู้คนจะมองคุณ ” อูโบกิน พูด

 

“ เมื่อเทียบกับ หัวหน้า นายสะดุดตามากกว่าอีก อูโบ ตัวนาย ใหญ่มากและดูดุร้าย ” ปาคุโนด้า พูด

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น อูโบกิน จ้องมองไปที่ยอดเขาแฝดที่น่าภาคภูมิ ใจของ ปาคุโนด้า และโต้กลับ: “ ฉันไม่สามารถสังเกตเห็นได้อย่างที่ เธอเป็น ”

 

ปาคุโนด้า เยาะเย้ยและเตือน: ระวังด้วย ไม่งั้นฉันจะควักลูกตานายออก ”

 

อูโบกิน กระซิบและพูดว่า “ ใครบอกให้เธอใส่ชุดที่เปิดเผยขนา ดนั้น เธอแค่ต้องการให้ผู้คนมองด้วยเสื้อผ้าแบบนั้น นอกจากนี้เธอ จะไม่สูญเสียอะไรเลย แม้ว่าผู้คนจะมองมาที่เธอก็ตาม”

 

ปาคุโนด้า กัดฟันและพูดว่า “ เสื้อผ้าที่ฉันใส่ คือ ปัญหาของฉัน ฉันแต่งตัวแบบนี้ตลอดและถ้านายกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกฉันจะ ดึงลิ้นของนายออกจากปากของนาย ”

 

อูโบกิน กําลังจะต่อสู้กลับ แต่ คุโรโร่ พูดอย่างเย็นชา: “ พอแล้ว

 

คําง่าย ๆ นี้เพียงพอให้ทั้งสองหยุดก่อนที่จะเริ่ม

 

คุโรโร่ เหลือบมองทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ ฉันไม่อยากให้ใครสัง เกตเห็น เมื่อเข้าร่วมการสอบครั้งนี้หากมีใครพบว่าสมาชิกของกอง โจรเงามายากําลังเข้าร่วมอยู่ มันจะลําบาก ดังนั้น อย่าทะเลาะกัน

 

“ ครับ เราจะให้ความสนใจกับเรื่องนั้น ” อูโบกิน พูด

 

ในทั้งองค์กรมีเพียง คุโรโร่ เท่านั้นที่สามารถทําให้เขาเชื่อฟังได้

 

ในตอนนี้ ปาคุโนด้า ถามว่า: * หัวหน้า พวกนั้นทั้งหมดอยู่ในห้ องพักผู้โดยสาร มีพายุมาหรือเปล่า? ”

 

คุโรโร่ มองไปที่ทะเลก่อนที่เขาจะพยักหน้า “ ใช่ เด็กที่มีผมคล้า ยกับเม่นพูดถูกแล้ว พายุร้ายกําลังจะมา ”

 

ในตอนนี้ ลมทะเลเริ่มแปรปรวน

 

นกนางนวลอยู่นอกสายตาไปแล้วและท้องฟ้าสีครามในตอนแร กก็มืดลง

 

สถานการณ์เปลี่ยนไปเร็วจริง ๆ

 

ไกลออกไปจากพวกเขามีเส้นบาง ๆ เชื่อมระหว่างท้องฟ้ากับ ทะเลและหากสังเกตอย่างใกล้ชิดใคร ๆ ก็บอกได้ว่าพายุทอร์นาโด กําลังก่อตัว

 

เมฆบนท้องฟ้ามืดลงเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป ฟ้าผ่าคํารามรา วกับสัตว์ร้ายที่โกรธเกรี้ยวซึ่งทําให้ผู้สมัครส่วนใหญ่ในห้องโดยสาร ตัวสั่นด้วยความกลัว

 

ประสบการณ์ที่น่ากลัวที่สุด คือ เจอพายุกลางทะเล

 

คุโรโร่ ปิดหนังสือของเขาและพูดว่า “ ไปที่ห้องพักผู้โดยสารกัน

 

เถอะ ”

 

ปาคุโนด้า และ อูโบกิน เดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ พวกเขาเข้าไปในห้องพักผู้โดยสาร

 

ห้องพักผู้โดยสารมีสามชั้น แต่ละชั้นจุคนได้ถึงสองร้อยคน

 

และมีผู้สมัครมากกว่า 700 คนบนเรือ ซึ่งทําให้มีงานล้นมือ

 

สิ่งที่ทําให้สิ่งนี้ดูเกินจริงไปกว่านั้น คือ นอกจากเรือลํานี้แล้วเรือ อื่น ๆ อีกหลายสิบหรือหลายร้อยลําก็เต็มไปด้วยผู้สมัครเช่นกัน

 

จํานวนผู้เข้าสอบในครั้งนี้อยู่ที่หลักหมื่นคนหรือมากกว่านั้น

 

และคนที่มีโอกาสสอบครั้งแรกมีไม่ถึง 10% ของทั้งหมด

 

หลังจากฝันร้ายของการทดสอบ ผู้เข้าสอบกว่า 90% จะถูกคัดออก