เมื่อได้ยินว่าพระสนมหยวนชูต้องการอาบน้ำในยามนี้หยูซู่ได้ให้คำแนะนำ “ตอนนี้ก็ตี 3 กว่าแล้ว พระองค์ควรพักผ่อนเจ้าค่ะ พระองค์จะต้องต้องดูแลงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ ! ”
“มันไม่ใช่ปัญหา”พระสนมหยวนชูโบกมือ “งานเลี้ยงจัดโดยฮองเฮา นางเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงมาหลายปี นางมีประสบการณ์มากมาย ! ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้มากเกินไป งานเลี้ยงอย่างเป็นทางการเป็นเพียงการปรากฏตัวหลังจากคืนวันพรุ่งนี้ ข้าจะเป็นพระชายากุ๋ย และจะอยู่ห่างจากตำแหน่งฮองเฮาอีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น เป็นเรื่องดีตราบใดที่บรรลุเป้าหมาย ไม่ว่าจะมีงานเลี้ยงหรือวิธีการจัดระเบียบ ข้าผู้นี้ไม่เกี่ยวข้อง” นางพูดกับหยูซู่อีกครั้ง “ออกไป ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมารอข้าตอนอาบน้ำ”
นี่เป็นนิสัยที่ไม่ดีของพระสนมหยวนชูเมื่อไม่นานมานี้ห้องนอนในห้องโถงหลักของพระราชวังชุนชานมีห้องลับ นางสั่งให้ใครบางคนสร้างมันขึ้นมาในอดีตเมื่อนางอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรในห้องลับอื่นนอกจากห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ พระสนมหยวนชูจะแช่น้ำที่นั่นเป็นครั้งคราว แต่ในอดีตนางยังต้องการให้บ่าวรับใช้รอนาง แต่นับตั้งแต่ช่วงก่อนเกิดภัยพิบัติได้เกิดขึ้นกับองค์ชายแปด นางได้เพิ่มกฎบางอย่างโดยไม่ต้องการให้บ่าวรับใช้มารับใช้เมื่อนางอาบน้ำ บ่าวรับใช้ทั้งหมดไม่สามารถอยู่ในห้องนี้และบริเวณรอบ ๆ ได้
หยูซู่ก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมเจ้านายของนางถึงมีกฏเช่นนั้นแต่นางก็แค่แช่ตัวในอ่างอาบน้ำ เนื่องจากเจ้านายของนางชอบอยู่คนเดียว มันก็ไม่สะดวกที่พวกนางจะรบกวนนาง ดังนั้นทุกครั้งที่พระสนมหยวนชูกล่าวว่านางต้องการอาบน้ำ นางก็จะออกไปโดยอัตโนมัติตามคำสั่งของนาง ไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดในห้องจากนั้นยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาจนกว่าจะได้พระสนมหยวนชูก้าวออกมา
มันเป็นอย่างนี้วันนี้เหมือนกันไม่มีใครอยู่ในห้องโถงด้านข้าง นี่คือช่วงเวลาที่พระสนมหยวนชูเหยียบพื้นด้วยเท้าเปล่า พื้นของพระราชวังแห่งนี้มีความร้อนจึงไม่หนาว และนางก็รีบเดินไปทางด้านหลังท่านในมุมห้อง กดผนังเบา ๆ ห้องลับก็ปรากฏขึ้นทันที นางเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่นางจะปิดประตูห้องลับ นางก็อยู่ในอ้อมดอกของใครบางคน มือใหญ่คู่หนึ่งเริ่มปัดป่ายไปทั่วร่างกายของนาง และทุก ๆ ที่ที่พวกมันสัมผัสนั้นเป็นบริเวณที่อ่อนไหวที่สุดของนาง ทำให้พระสนมหยวนชูส่งเสียงคราง
“เดี๋ยวก่อนปิดประตูก่อน” ในที่สุดก็จำได้ว่าประตูห้องลับยังเปิดอยู่ พระสนมหยวนชูเอื้อมมือกลับมาเพื่อปิดประตู แต่ก็ไม่สามารถไปถึงได้หลังจากพยายามไม่กี่ครั้ง
ชายคนนั้นกอดนางและพูดเบาๆ ว่า “เจ้ากลัวอะไร ? ไม่มีใครอยู่ในห้องโถงนี้ ข้าคิดว่าเราควรออกไปข้างนอกและสนุกบนที่นอนของเจ้า การทำมันในที่ที่มีกำแพงกั้นเป็นสิ่งที่ทำให้อารมณ์เสียจริง ๆ ” คนผู้นั้นย้ายไปเปิดประตูห้องลับ ขณะที่เขาพูด เขาดึงพระสนมหยวนชูออกไปข้างนอกขณะที่เขาทำเช่นนั้น
แต่พระสนมหยวนชูก็กลัวมากและปฏิเสธอย่างเด็ดขาด“ไม่ ไม่! เจ้าลืมไปแล้วหรือที่บอกเจ้าว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับโมเอ๋อ ? เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ห้องโถงจาวเหอมาก่อน ? หากใครบางคนแอบมาที่นี่ เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าห้องโถงของข้าไม่มีใครเลย”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ชายคนนั้นไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป แต่เขาก็อารมณ์ไม่ดี เยาะเย้ยอย่างเย็นชา เขาเอื้อมมือไปปิดประตูแล้วกัดบริเวณรอบ ๆ หัวใจของนางสนมของจักรพรรดิสนมหยวนชู การกัดครั้งนี้ทำให้พระสนมหยวนชูปล่อยเสียงครวญคราง
คนสองคนเช่นเดียวกับไม้แห้งที่มีไฟลุกโชนพวกเขาพุ่งเข้าใส่อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว พระสนมหยวนชูไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของนางถูกถอดออกเมื่อไหร่ นางเพิ่งรู้สึกว่าหลังจากวิงเวียนศีรษะ นางก็เปลือยกายแล้วและกอดชายคนนั้นแน่น คนผู้นั้นหยอกล้อนางและพวกเขาทั้งสองยังคงเกี่ยวกระหวัดกัน และในที่สุดก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
ในท้ายที่สุดพระสนมหยวนชูอายุน้อยกว่าฮ่องเต้มากและให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งในวัยรุ่น ตอนนี้ที่อายุ 40 ปี ไม่ว่าฮ่องเต้จะเต็มไปด้วยพลังงานมากเพียงใด เขาก็จะสูญเสียความต้องการของผู้หญิงในยุคนั้น ยิ่งกว่านั้นฮ่องเต้ไม่ได้สนใจนางเป็นเวลาหลายปี และการปลดปล่อยใหม่ไม่สามารถชดเชยความว่างเปล่า 20 ปีนี้ได้ อย่างไรก็ตามผู้ที่อยู่ตรงหน้านางอายุน้อยกว่าฮ่องเต้มากและอ่อนกว่านางถึง 10 ปี นี่เป็นปีที่สำคัญสำหรับผู้ชาย และสิ่งที่เขาสามารถให้นางได้คือความรู้สึกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสิ่งที่ฮ่องเต้มอบให้ พระสนมหยวนชูสามารถเรียกร้องจากร่างกายของเขาได้อย่างใจจดใจจ่อ และไม่ว่าจะเป็นอะไร ชายผู้นี้สามารถทำให้นางพึงพอใจและไม่เคยทำให้ผิดหวัง
“ข้าแข็งแกร่งกว่าฮ่องเต้สมัยนั้นมากแค่ไหน! ” ชายคนนั้นพูดเบา ๆ ข้างหูของพระสนมหยวนชู ลมหายใจร้อนผ่าว อ่างอาบน้ำในสระว่ายน้ำมีกลิ่นหอมของสมุนไพรที่มีกลิ่นหอม แต่สามารถทำให้รู้สึกเพ้อ “น่าเสียดายเขาเป็นฮ่องเต้และโชคดีที่ได้อยู่ท่ามกลางผู้หญิง เขาสามารถรวมกลุ่มผู้หญิงจำนวนมากในพระราชวัง และไปหาพวกนางเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการ”
“ฮึ่ม! ” พระสนมหยวนชูเย้ยหยัน “มันคืออะไร ฝ่าบาทต้องไปหามันก่อน ในช่วงเวลากว่า 20 ปีผู้หญิงคนไหนในตำหนักในของฮ่องเต้ไม่ได้ใช้เวลายามค่ำคืนเพียงลำพังหรือ ? ฝ่าบาทคิดถึงแต่พระชายาหยุนและโยนคนอื่น ๆ ไปทางด้านหลังของจิตใจของฝ่าบาท ถ้าข้าทำได้ ทำไมเจ้าไม่ใส่กู่ในพระชายาหยุนด้วย สิ่งที่ดีที่สุดคือกู่แห่งการฆ่าตัวตาย นางสามารถตายได้ด้วยตัวเองและหยุดที่จะเป็นหนามทิ่มแทงสายตา”
“ข้าต้องพบนางก่อนถึงจะทำได้”ชายคนนั้นพลิกพระสนมหยวนชูไป และยังคงทำต่อไป “ข้าเป็นปรมาจารย์กู่ ข้าไม่สามารถใช้คาถาใด ๆ หากไม่เคยพบบุคคลนั้น สิ่งที่พูดจะไร้สาระ แต่เจ้าบอกว่าตำหนักศศิเหมันต์นั้นได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนา ข้าจะเข้าไปได้อย่างไร”
เมื่อเอ่ยถึงพระชายาหยุนพระสนมหยวนชูจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นหัวข้อก็ไม่ดำเนินต่อไปและเป้าหมายก็เปลี่ยนไปสู่ความหฤหรรษ์ตรงหน้านาง ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วยาม และในที่สุดก็เงียบลง พระสนมหยวนชูพิงชายคนนั้น และถามเบา ๆ “เจ้าช่วยเพิ่มพลังในการควบคุมฝ่าบาทได้หรือไม่ ? ข้ากังวลอยู่เสมอรู้สึกว่าด้านนั้นใกล้สูญเสียการควบคุม เจ้าไม่รู้หรอกคืนนี้ฮ่องเต้จำได้ว่าขันทีจางที่ถูกส่งตัวเข้าไปในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด และบังคับฮองเฮาให้พาเขากลับมา ข้ากลัวจริง ๆ ว่าเขาจะทำให้ฝ่าบาทกลับมาเป็นปกติ แล้วทุกอย่างจะจบลง”.Aileen-novel.
“ไม่ต้องกังวลคนงามของข้า”ชายคนนั้นบีบหน้าอกของพระสนมหยวนชูกล่าวว่า “ข้าฝังหัวใจกู่เข้ากับฮ่องเต้ มันไม่ง่ายเลยที่จะทำลาย หากเจ้ากังวล ข้าจะกระตุ้นกู่ในเวลาต่อมา ข้ารับประกันได้ว่าพรุ่งนี้เช้าฮ่องเต้จะเชื่อฟังอีกครั้ง”
“นั่นจะดีที่สุด”พระสนมหยวนชูตกอยู่ในอ้อมกอดของบุคคลนั้นด้วยท่าทีอ่อนโยน แล้วก็เข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับเขาอีกครั้ง…
ในช่วงวันส่งท้ายปีเก่าทุกคนในเรือนของพวกเขาได้เก็บความคิดของตนเอง และไม่มีใครสามารถหลับสบายได้ เฟิงจื่อหรูนอนไม่หลับเช่นกัน และนั่งอยู่ในห้องของตัวเองอยู่จนถึงเที่ยงคืนเพื่อต้อนรับปีใหม่กับหยูหร่ง เขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนหลังจากต้อนรับปีใหม่ด้วย ดังนั้นทั้งสองจึงพูดคุยกัน หยูหร่งบอกกับเขาว่า “นายน้อยไม่จำเป็นต้องกังวล พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยง และนายน้อยจะได้พบพระชายาหยูเจ้าค่ะ”
เฟิงจื่อหรูพยักหน้าและมีความตื่นเต้นในแววตาของเขา“ใช่ ! ในที่สุดข้าก็จะได้พงพี่สาวในวันพรุ่งนี้ ข้ากลับมาที่เมืองหลวงเพื่อพบกับพี่สาว แต่ข้าไม่คิดเลยว่าจะถูกพามาที่พระราชวัง หลังจากปีใหม่นี้ข้าจะอายุ 11 ปี เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อพี่สาวข้าอายุเท่ากัน นางก็สามารถดูแลข้าและท่านแม่ได้ด้วยตัวเอง” เมื่อเขาพูดถึงเฟิงหยูเฮง เฟิงจื่อหรูก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มเล่าเรื่องราวให้หยูหร่งฟังเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของพวกเขาในหมู่บ้านซีปิง พูดคุยว่าเฟิงหยูเฮงจะเข้าไปในภูเขาเก็บเห็ดและผักป่าทำให้พวกเขา กินผักและเห็ดได้สองสามวัน ด้วยการเดินทาง 1 ครั้ง นางจะนำสมุนไพรมาขายให้หมอชาวบ้านในหมู่บ้านเพื่อรับเงินซื้ออาหารบำรุงให้ท่านแม่
พวกเขาทั้งสองนั่งอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดเฟิงจื่อหรูก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย เขานอนอยู่บนฟูกนอนอย่างไม่เชื่อฟัง เขารู้สึกง่วงแต่ก็ยากเกินไปที่จะนอนหลับอย่างแท้จริง เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขานึกถึงอดีตมากเกินไปกับหยูหร่งก่อนหน้านี้ แต่เฟิงจื่อหรูรู้สึกว่าเมื่อเขาหลับตา จะเห็นภาพของการอยู่ที่หมู่บ้านซีปิงในอดีตขึ้นมา มีพี่สาวและมารดาของเขา ในเวลานั้นแม้ว่าเหยาซื่อมีนิสัยอ่อนแอ แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดไฟอย่างไร นางเป็นคนใจดีและเป็นคนธรรมดา จากวิธีที่เขาเห็นในตอนนี้ ความเมตตานั้นอ่อนแอเกินกว่าที่จะเป็นจริง แต่มันดีกว่าการตัดการเชื่อมต่อที่โหดเหี้ยมซ้ำ ๆ หลังจากกลับไปที่เมืองหลวง
ในที่สุดทุกคนก็หลับไปในความคิดของตัวเองในตำหนักจุน ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงไม่ได้กลับตำหนักหยู พวกเขาพักอยู่ในเรือนรับรองแขก ปีใหม่ครั้งแรกของพวกเขาน่ารัก ในป่าไผ่ ใครบางคนไม่สามารถนอนหลับได้ทั้งคืน จึงต้องฆ่าเวลาด้วยการฟ้อนรำพัดในหิมะที่ตกลงมาเบา ๆ
เขาทนทุกข์แบบนี้มาหลายปีแล้วทุกคืนวันสิ้นปีซวนเทียนฮั่วจะฟ้อนรำพัด และทุกครั้งที่เขาทำมัน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ จากนั้นเขาก็จะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกโดดเดี่ยวของความเหงา นานมาแล้วซวนเทียนฮั่วรู้สึกมีความสุขกับความเหงาแบบนี้เพราะชีวิตของเขาไม่ต้องการเพื่อน การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ดี การฟ้อนรำพัดพับ ชุดสีขาวของเขาเป็นสีเดียวกับท้องฟ้าและโลก เขาชอบความรู้สึกของหิมะที่ตกลงมาบนใบหน้าของเขา ป่าไผ่ในฤดูหนาวไม่ได้เป็นสีเขียวมรกต แต่กลิ่นจาง ๆ ยังคงถูกปล่อยออกมาซึ่งทำให้เขาลืมเรื่องทางโลกบางอย่างในโลกนี้ได้
อย่างไรก็ตามไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขารู้สึกว่าความเหงานี้ยากที่จะทนได้ในใจของเขามีบางสิ่งบางอย่างมีคนถูกกักตัว และความเหงาไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขอีกต่อไป
แต่เขามีผู้ชมในคืนนี้พัดพับของเขาไม่ได้ฟ้อนเพียงคนเดียวอีกต่อไป ในมุมเล็ก ๆ ของป่าไผ่ ร่างเล็กยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาคล้ายกับตุ๊กตากระเบื้องสีขาวที่แสดงออกถึงความชื่นชมและความปรารถนา คนตัวเล็กสวมแค่เสื้อคลุมด้านนอก แก้มทั้งสองของนางถูกเป็นสีแดงและมือเล็ก ๆ ของนางแข็ง ไม่พูดถึงเท้าของนางที่ยืนอยู่บนหิมะเป็นเวลานาน นางจะล้มถ้านางเคลื่อนไหว แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้หยุดนางจากการใจจดใจจ่อในการเฝ้าดูคนที่ฟ้อนรำพัด ดวงตาของนางเปล่งประกายราวกับว่านางเห็นความหวัง และแสงแดด
ซวนเทียนฮั่วรู้ว่ามีคนเฝ้าดูเขาอยู่ในตอนแรกเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และคิดว่าผู้คนในตำหนักแห่งนี้แย่จริง ๆ แล้วทำลายกฎที่ก่อตั้งมาหลายปีแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นได้ชัดว่าคนตัวเล็กยืนอยู่กับที่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฟิงเซียงหรูที่อาศัยอยู่ที่นี่ในฐานะแขก เขารู้ว่าสิ่งนี้ไม่สามารถตำหนิคนในตำหนักได้ พระชายาหยุนต้องให้อำนาจพิเศษและยุยงให้เด็กสาวเข้ามา เขาไม่ได้ส่งเสียงดังและยังคงฟ้อนรำพัดต่อ หัวใจของเขาซึ่งไม่สงบนั้นก็สับสนเล็กน้อยจากร่างเล็ก ๆ ที่กำลังดูอยู่
ไม่มีทางเลือกอื่นเขากลับไปที่ตำแหน่งเริ่มต้นของเขาทำการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยโดยไม่ต้องย้ายจากจุดของเขาแล้วหันไปรอบ ๆ เขาบังเอิญสบตากับเฟิงเซียงหรู เฟิงเซียงหรูตกตะลึงและต้องการวิ่งหนี แต่มือและเท้าของนางแข็งทื่อ เท้าของนางไม่ตอบสนองต่อความต้องการของนาง และด้วยการหมุนรอบ นางก็ล้มลงไปในหิมะด้วย “ตุ๊บ” นางใจหายวูบ กลัวว่าซวนเทียนฮั่วจะคิดว่านางทำอย่างตั้งใจเพราะสิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นอุบายในละคร นางไม่ต้องการที่จะเป็นเด็กผู้หญิงที่อ่อนแอแบบนั้นและไม่ต้องการใช้วิธีนี้ในการเรียกร้องความสงสารของคนที่นางชอบ ดังนั้นนางจึงพยายามอย่างหนักที่จะลุกขึ้น แม้ว่าการเคลื่อนไหวของนางจะดูงี่เง่า
อย่างไรก็ตามนางได้ยินใครบางคนถอนหายใจอย่างนุ่มนวลอยู่ข้างหลังนางและนางก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่คน ๆ นั้นปรากฏตัวตรงหน้านาง นางรู้สึกว่าข้อศอกของนางถูกจับ และนางก็ถูกดึงกลับจากไม่กี่ก้าวที่นางพยายามวิ่งอย่างมาก…