ตอนที่ 767 ภัยคุกคามจากท่านผู้หญิงหยวน
ตอนที่767 ภัยคุกคามจากท่านผู้หญิงหยวน
หยู่ซู่ให้แนวคิดแก่ท่านผู้หญิงหยวนมันจะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าคิดว่าจะมีวิธีที่จะป้องกันไม่ให้คุณหนูตระกูลหลู่พลาดที่จะเข้ามาในพระราชวังในช่วงปีใหม่ ถ้าฮ่องเต้ไม่พบนาง การแต่งงานครั้งนี้จะยากที่จะเกิดขึ้นได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดในแต่ละวันที่อาจเกิดความล่าช้าได้ดี
ท่านผู้หญิงหยวนรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดีมากนางคิดเกี่ยวกับมันและคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับ “มันจะดีที่สุดถ้าคุณหนูตระกูลหลู่ป่วยและไม่มา ด้วยอาการเจ็บป่วยที่รุนแรงที่จะรั้งนางไว้ซึ่งไม่สามารถรักษาได้ คนป่วยประเภทนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่กับองค์ชาย ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด หลังจากปีใหม่โมเอ๋อจะกลับภาคใต้ภายในหนึ่งเดือน การแต่งงานครั้งนี้จะถูกลืมเลือนไปในเวลานั้น” ขณะที่นางกล่าว มุมปากของนางขดตัวในที่สุดก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม รอยยิ้มนี้มืดมนและน่ากลัว และแม้แต่หางตาของนางก็ชี้ขึ้น “ไปกันเถิด ! ” ท่านผู้หญิงหยวนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง “ไปหาฮองเฮา ไปวันนี้ยังไม่สายเกินไป ลองไปคุยกับฮองเฮาสักพักหนึ่ง”
ท่านผู้หญิงหยวนพาบ่าวรับใช้ไปยังตำหนักจิงซีในขณะที่เดินหยู่ซู่ถอนหายใจ “เป็นเรื่องดีที่ฮ่องเต้ลดสถานะท่านผู้หญิงเพียงอย่างเดียว และไม่กักบริเวณของท่านผู้หญิงเหมือนกับท่านผู้หญิงหลี่ นี่เป็นโชคลาภที่สามารถพบได้ในโชคร้าย ไม่เช่นนั้นถ้าถูกกักบริเวณ และวันเวลาของเราก็จะโชคร้ายมากยิ่งขึ้นเจ้าค่ะ”
เมื่อนางพูดถึงท่านผู้หญิงหลี่ท่านผู้หญิงหยวนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ใครจะโง่เหมือนนางล่ะ ? นานกว่าทศวรรษแล้วที่นางไม่ได้ทำร้ายใคร นางทำมันครั้งเดียวและจบลงด้วยการถูกจับ แม้ว่านางจะถูกจับได้ นางก็ยังไม่รู้ว่าจะพยายามทำให้นางรู้สึกผิด แต่นางก็ยังคงทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก การถูกลดตำแหน่งและกักขังจริง ๆ ก็คือการถูกลงโทษสถานเบา”
“ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันขออภัยโทษให้นางเจ้าค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นมันอันตรายยิ่งกว่า”เงาของเฟิงหยูเฮงปรากฏต่อหน้าต่อตาท่านผู้หญิงหยวนอีกครั้ง และนี่ทำให้นางกัดฟันของนางด้วยความโกรธ “องค์หญิงจี่อันไม่เคยมีจิตใจที่ดีเลย เพื่อขอร้องให้อภัยนางครั้งหนึ่ง ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่นางจะพยายามเอาคืน อย่าคิดว่าความปรารถนาดีของผู้หญิงคนนั้นเป็นเรื่องง่ายที่จะตอบแทน”
ทั้งสองเดินตรงไปยังตำหนักจิงซีเมื่อพวกนางมาถึงท้องฟ้ามืดลงแล้ว ในปัจจุบันฟางอี้ยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องนอน และเพิ่งได้รับรังนกจากบ่าวรับใช้ในพระราชวัง มองออกไป นางเห็นท่านผู้หญิงหยวนกำลังเดินมาหานางและความรู้สึกขุ่นเคืองก็ผุดขึ้นมาทันที แต่นางก็เป็นเพียงบ่าวรับใช้ ขณะที่อีกฝ่ายก็เป็นเจ้านาย นางยังคงต้องระมัดระวังกับมารยาทของนาง ดังนั้นนางจึงคำนับท่านผู้หญิงหยวน และกล่าวว่า “ท่านผู้หญิงหยวนมาที่ตำหนักจิงซีในเวลานี้มีอะไรหรือไม่เจ้าค่ะ ? ฮองเฮารู้สึกไม่ค่อยสบายและได้พักผ่อนแล้ว พระนางแจ้งข้าว่าพระนางจะไม่รับแขก หากท่านผู้หญิงหยวนไม่มีเรื่องเร่งด่วน ได้โปรดมาใหม่ในวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ”
หยู่ซู่เหลือบมองไปที่ท่านผู้หญิงหยวนและเห็นว่านางไม่ได้ตั้งใจจะจากไปนางรู้ว่าพวกนางจะต้องพบฮองเฮาอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้ารบกวนเจ้าในการส่งข้อความ ท่านผู้หญิงของเรามีเรื่องที่ต้องเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้ากลัวว่าการรอจนถึงพรุ่งนี้จะสายเกินไป ! ”
ฟางอี้งงงวย“เป็นเรื่องเร่งด่วนมากขนาดนั้นเลยหรือ ? ”
หยู่ซู่ได้กล่าวว่า“เรารบกวนเจ้าช่วยส่งต่อข้อความนี้ได้หรือไม่ ไม่ว่าฮองเฮาจะพบเราหรือไม่ เราเชื่อมั่นว่าฮองเฮาจะเป็นผู้ชี้ขาด” ความหมายของคำเหล่านี้คือการที่พวกเขาจะพบหรือไม่ขึ้นอยู่กับฮองเฮา ฟางอี้ เจ้าเพียงแค่รับผิดชอบในการส่งข้อความนี้ แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถทำอะไรบางอย่างเช่นการรายงานข้อความนี้ เจ้าก็ไร้ประโยชน์
ฟางอี้จะไม่เข้าใจได้อย่างไรนางส่ายหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็เข้าไปในห้องนอน มีพระสนมหลายคนในพระราชวัง และเนื่องจากฮ่องเต้ไม่ได้เข้ามาในพระราชวังในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พระสนมเหล่านี้จะรู้สึกเศร้าโศกในใจ มีบางคนที่ไม่สามารถอธิบายได้อีกต่อไปโดยใช้คำว่าความเศร้าโศก ควรใช้คำว่าบิดเบี้ยว เมื่อเจ้านายเริ่มบิดเบี้ยว บ่าวรับใช้ที่คอยรับใช้ข้าง ๆ นางก็จะปกติได้อย่างไร บ่าวรับใช้ผู้ต่ำต้อยของท่านผู้หญิงกล้าที่จะพูดเช่นนี้กับหัวหน้านางกำนัลของฮองเฮาเช่นนี้ นางขาดวินัยจริง ๆ
ฟางอี้ระงับความโกรธของนางแล้วไปรายงานต่อฮองเฮาอย่างไรก็ตามฮองเฮาไม่ได้สนใจเรื่องของท่านผู้หญิงหยวน นางถามฟางอี้ว่า “ใครทำให้เจ้าอารมณ์เสีย ? ”
ฟางอี้กล่าวซ้ำในสิ่งที่หยู่ซู่กล่าวและเห็นใบหน้าของฮองเฮามืดครึ้ม ในขณะที่นางกล่าวด้วยความโกรธ “พวกนางอุกอาจมากขึ้นเรื่อย ๆ หากตำหนักในถูกจัดระเบียบในไม่ช้า คนเหล่านั้นก็จะตาย ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางโบกมือ “เรียกท่านผู้หญิงหยวนเข้ามา ข้าต้องการรู้ว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรในเวลานี้ ถ้ามันไม่เร่งด่วนอย่างที่นางพูด ข้าผู้นี้จะลงโทษนางอย่างแน่นอน”
เมื่อฮองเฮากำลังกล่าวฟางอี้สามารถเชิญทั้งสองเข้ามาในห้องนอนได้ ท่านผู้หญิงหยวนเป็นผู้นำเข้ามา ตามด้วยหยู่ซู่ในการคารวะและทักทาย อย่างไรก็ตามพวกนางไม่ได้ยินฮองเฮาบอกพวกนางลุกขึ้นเป็นเวลานาน ทั้งสองคุกเข่าจนกระทั่งเท้าของพวกเขาเริ่มรู้สึกชา ในที่สุดหยู่ซู่ก็อดใจไม่ไหว เงยหน้าขึ้นมอง แต่นางก็เห็นฮองเฮาเอนกายพิงบนเตียงโดยหลับตา ดูเหมือนว่านางกำลังนอนหลับอยู่ นางไม่สามารถช่วยได้ นางกระแอมเบา ๆ เพื่อเป็นการเตือน
แต่การกระแอมที่อ่อนโยนนี้ทำให้นางต้องตายไปครึ่งตัว!
ฮองเฮาลืมตาของนางเมื่อได้ยินสิ่งนี้และขมวดคิ้วสีหน้าที่ดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของนาง ฟางอี้ดุหยู่ซู่ด้วยความโกรธ “เจ้า ! ฮองเฮาทรงบรรทม และพระนางก็บอกว่าพระนางไม่ค่อยสบายและไม่ต้องการให้ผู้ใดรบกวน บ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยของท่านผู้หญิงกล้าที่จะปลุกฮองเฮาอย่างจงใจงั้นหรือ ? ”
หยู่ซู่ตัวสั่นและรู้ว่านางทำเกินขอบเขตจริงๆ ดังนั้นนางจึงรีบคำนับและขออภัยโทษ ใครจะรู้ว่าฮองเฮาที่ใจดีนี้ไม่ต้องการให้อภัยนาง และออกคำสั่งทันที “พานางออกไป และลงโทษนางด้วยการโบย 10 ครั้ง”
การโบย10 ครั้งเป็นโทษสถานเบา แต่มันก็ยังส่งผลให้เนื้อหนังถูกเปิดออก ท่านผู้หญิงหยวนตกตะลึงอย่างยิ่งที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ และต้องการที่จะอ้าปากพูดเพื่อขอการให้อภัย อย่างไรก็ตามนางเห็นว่าขันทีที่แข็งแรง 2 คนปรากฏตัว และลากหยู่ซู่ออกจากห้องนอน ปล่อยให้หยู่ซู่ร้องไห้ ประตูถูกปิด และเจ้านายด้านในก็ค่อนข้างเฉยเมย
อย่างรวดเร็วเสียง”เพี้ยะ” เริ่มเติมอากาศ และหัวใจของท่านผู้หญิงหยวนก็ถูกตรึงด้วยการโจมตีแต่ละครั้ง แววตาที่นางมองไปยังฮองเฮาในตอนนี้มีความขุ่นเคืองเล็กน้อย
ในที่สุดฮองเฮาก็นั่งตัวตรงและถามนางว่า “เจ้ามามีเรื่องสำคัญอะไร ? เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมากจนต้องถูกนำขึ้นมาในวันนี้ จากนั้นข้าจะต้องได้ยินสิ่งที่เร่งด่วนมาก หากเจ้าไม่สามารถพูดได้ชัดเจน ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”
ท่านผู้หญิงหยวนกัดฟันด้วยความเกลียดชังแม้กระนั้นอีกด้านหนึ่งคือฮองเฮา และปัจจุบันนางเป็นเพียงท่านผู้หญิง สถานะที่แตกต่างกันมากเกินไปและสร้างความรู้สึกไร้พลังมาแล้ว ในที่สุดนางก็สงบสติอารมณ์ การลงโทษหยู่ซู่ที่ข้างนอกก็สิ้นสุดลง เมื่อบ่าวรับใช้ในพระราชวังเข้ามาเพื่อรายงานว่านางหมดสติไปแล้ว แต่นางก็ยังมีชีวิตอยู่ ฮองเฮาสั่งคนอุ้มนางไว้ และในที่สุดท่านผู้หญิงหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อบ่าวรับใช้ในพระราชวังออกไปนางก็เอ่ยปากว่า “ฮองเฮา สนมผู้นี้ไม่มีทางเลือกอื่นเลยในวันนี้ แต่ต้องแบกหน้ามาทูลขอร้องให้พระนางช่วยเพคะ”
“โอ้? ” ฮองเฮารู้สึกงุนงง “ให้ข้าช่วยหรือ ? ถ้าอย่างนั้นพูดมาว่ามันคืออะไร ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนจ้องมองที่ฟางอี้และเห็นว่านางไม่ได้มีความตั้งใจที่จะออกไป ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดถึงประเด็นดังกล่าว เพียงแต่กล่าวว่า “ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว องค์ชายแปดและคุณหนูตระกูลหลู่ การหมั้นหมายนั้น ข้าขอให้ท่านยกเลิกการหมั้นหมายนี้ได้หรือไม่เพคะ ? ”
“อะไรนะ? ” ฮองเฮารู้สึกงงงวย “ฮ่องเต้พระราชทานสมรสต่อหน้าผู้คนมากมาย มันจะยกเลิกได้อย่างไร ? ท่านผู้หญิงหยวน ข้าคิดว่าเจ้าต้องสับสนมากใช่หรือไม่ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนมองมาที่นางแต่ส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้สับสน ข้าแค่หวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะถูกยกเลิก นอกจากนี้ข้ารู้ว่าตราบใดที่ท่านช่วยเหลือ เรื่องนี้ก็สามารถเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
“ทำไมข้าถึงต้องช่วยเจ้า? ” ฮองเฮาเริ่มโกรธ “ท่านผู้หญิงหยวน แต่ละคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง เจ้าได้ให้กำเนิดองค์ชาย แต่ข้าไม่มีอะไรเลย ใครก็ตามที่ต้องการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ สามารถต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ได้ ข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยและไม่ต้องการทำอะไรเลย”
“ถึงแม้พระนางจะไม่มีบุตรเหมือนอย่างที่อยู่ในตำหนักกลางองค์ชายทุกพระองค์เคารพในฐานะฮองเฮา ในอนาคตไม่ว่าองค์ชายคนไหนจะขึ้นครองบัลลังก์ ท่านจะเป็นฮองเฮาที่ไม่มีปัญหา แต่ท่านบอกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับท่านหรือ ? ” ท่านผู้หญิงหยวนจ้องมองฮองเฮาอย่างใกล้ชิดและไม่ยอมลดราวาศอกลง “ท่านรู้อย่างชัดเจนว่าการแต่งงานระหว่างองค์ชายแปดกับคุณหนูสามของตระกูลหลู่นี้เป็นผลมาจากการแทรกแซงอย่างลับ ๆ ข้ามาเพื่อขอร้องท่าน ท่านจะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ หรือ ? ”
ฮองเฮาเดือดดาลอีกครั้ง“เจ้าหมายถึงอะไร ? ข้ารู้อะไร ข้ารู้เพียงว่าฮ่องเต้เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ ข้ารู้แค่ว่านี่เป็นเหมือนตอกตะปูลงบนไม้ มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ท่านผู้หญิงหยวน ข้าจะพักผ่อนแล้ว ได้โปรดกลับไป”
“ข้าไม่สามารถจากไปได้เจ้าค่ะ”ท่าทางของท่านผู้หญิงหยวนนั้นแน่วแน่มาก “ข้ามาในวันนี้พร้อมกับความคิดที่ว่าเป้าหมายนี้จะต้องสำเร็จ ข้ารับใช้ส่วนตัวของข้าถูกทำร้ายที่ตำหนักจิงซีแล้ว เหตุใดท่านจึงส่งข้านี้กลับไป” ขณะที่นางกล่าวนางส่ายหน้า “ไม่ ข้าไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ การจากไปหมายความว่าข้ามาเสียเที่ยว ท่านจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”
“อะไร? ” ฮองเฮาไม่เข้าใจ และคิดในทางปฏิบัติแล้วว่าท่านผู้หญิงหยวนบ้าไปแล้ว “ข้าจะเสียใจ ? มีอะไรให้ข้าเสียใจ ? ”
“ท่าน! ” ทันใดท่านผู้หญิงหยวนก็เปล่งเสียงของนาง และโน้มตัวนางไปข้างหน้า “ท่านต้องไม่พูดอย่างเด็ดเดี่ยว และท่านไม่ควรปฏิเสธข้านี้อย่างตรงไปตรงมา ท่านต้องคิดให้มากและคิดให้รอบคอบ คิดเกี่ยวกับทุกสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากที่ท่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสร็จแล้วให้พิจารณาว่าท่านจะช่วยข้าหรือไม่ หรืออย่างดีก็ปล่อยให้สนมผู้นี้ถูกฆ่าปิดปาก ? ”
“เจ้า…”ทันใดนั้นฮองเฮาก็ไม่พูดอะไรกับท่านผู้หญิงหยวน นางจ้องมองท่านผู้หญิงหยวน ตาของนางเหล่เล็กน้อยพยายามรับข้อมูลบางอย่างจากดวงตาของท่านผู้หญิงหยวน น่าเสียดายที่ท่านผู้หญิงหยวนมองนางอย่างถี่ถ้วนและไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ในท้ายที่สุดฮองเฮาไม่สามารถระบุอะไรได้ และกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูด”
“ท่านไม่เข้าใจจริงๆ หรือ ? ” ท่านผู้หญิงหยวนจู่ ๆ ก็ยิ้ม ราวกับว่านางได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก จากนั้นนางก็เอ่ยเตือนฮองเฮาอีกครั้ง “ท่านได้กล่าวแล้วว่าท่านไม่มีบุตร แม้กระนั้นบุตรชายของสนมผู้นี้ถูกส่งไปประจำการที่ชายแดนในฐานะแม่ทัพ บอกข้ามีเครือข่ายข้อมูลที่ดีขึ้นหรือไม่ ท่านมีบางสิ่งที่ท่านเก็บไว้ในใจเป็นเวลาหลายปีไม่เต็มใจที่จะบอกใคร แต่ข้าไม่เชื่อว่ามันไม่สะดวกสำหรับท่านที่จะเก็บมันไว้ แน่นอนว่าสิ่งต่าง ๆ ก็เช่นกัน สิ่งที่ไม่สามารถพูดคุยได้ ตราบใดที่ท่านยังคงต้องการอยู่ในตำแหน่งนี้อย่างต่อเนื่อง มันจะต้องเป็นความลับตลอดไป ท่านสามารถเก็บมันเป็นความลับ แต่แล้วคนอื่นล่ะ ? ตัวอย่างเช่นสำหรับข้า การสมรสขององค์ชายแปดเป็นเรื่องที่น่าหดหู่และกลายเป็นปัญหา หากท่านยังไม่เต็มใจที่จะช่วย มันเป็นการยากที่จะพูดว่าข้าจะเผลอหลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ ผลก็คือ …”
“พอ! ” ฮองเฮาก็โบกแขนของนางทันที และถ้วยรังนกที่อยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ถัดจากเตียงหล่นลงบนพื้น ถ้วยแตกเป็นชิ้น ๆ และอาหารเสริมชั้นเลิศก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้นเย็น เมื่อเห็นสิ่งนี้ทำให้ใจของผู้คนสั่นเทา ใครจะรู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ท่านผู้หญิงหยวนสงสัยว่าฮองเฮาไม่พร้อมที่จะมีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่อชีวิต และความตายใช่หรือไม่ ? อย่างไรก็ตามในเวลานี้นางได้ยินฮองเฮากล่าวว่า “กลับไปได้แล้ว ให้เวลาข้าคิดเรื่องนี้ก่อน”

ตอนที่ 768 คืนชีวิตให้กับ “เขา”
ตอนที่768 คืนชีวิตให้กับ “เขา”
ท่านผู้หญิงหยวนยังคงมีรอยยิ้มไว้บนใบหน้าของนางนับตั้งแต่นางถูกลดตำแหน่งเป็นท่านผู้หญิง นี่เป็นครั้งแรกที่นางยิ้มอย่างเป็นสุข
หยู่ซู่เดินไปข้างท่านผู้หญิงและกระซิบถามว่า“ท่านผู้หญิง ฮองเฮาจะช่วยเราได้จริงหรือเจ้าคะ ? ” นางเป็นกังวลเล็กน้อย ฮองเฮาดูโกรธมาก และนางไม่รู้ว่าเจ้านายของนางทำอะไรให้ฮองเฮาโกรธ แม้ว่าฮองเฮาจะยอมรับปากอย่างไม่เต็มใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันดูไม่มั่นคง
ท่านผู้หญิงหยวนได้ยินคำถามของนางแล้วตะคอกอย่างเย็นชาจากนั้นนางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพร้อม “นางจะช่วย นางจะไม่ช่วยได้อย่างไร ตราบใดที่ข้ายังมีสิ่งนั้นในมือ นั้นไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหนนางก็จะช่วยข้าได้”
ในท้ายที่สุดหยู่ซู่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรแต่นางไม่กล้าถามเพราะหากท่านผู้หญิงหยวนอยากจะบอกนาง นางจะบอกเอง เรื่องแบบนี้ไม่บอกนาง หมายความว่าท่านผู้หญิงหยวนไม่ต้องการเปิดเผย มันเกี่ยวข้องกับฮองเฮา ดังนั้นหยู่ซู่จึงคิดว่าคงจะดีกว่าถ้าไม่รู้ แต่ในท้ายที่สุดนางยังกังวลอยู่บ้าง “ฮองเฮาจะ…”
“ฆ่าเราเพื่อปิดปากหรือ? ” ท่านผู้หญิงหยวนหัวเราะคิกคัก “นางไม่กล้าเพราะนางไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ข้าเคยบอก แม้กระนั้นนางก็เข้าใจว่ามันเป็นโมเอ๋อที่บอกข้า มันง่ายสำหรับนางที่จะฆ่าข้า แต่นางจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการตอบโต้จากโมเอ๋อ นางยังไม่ได้เตรียมตัวต่อสู้ถึงตาย”
ท่านผู้หญิงหยวนรู้สึกพอใจกับตัวเองมากในตำหนักจิงซี ความโกรธของฮองเฮาไม่ได้เหือดแห้งเพราะมือของนางยังคงสั่น ฟางอี้ให้บ่าวรับใช้เข้ามาทำความสะอาดชามที่แตกและรังนก จากนั้นนางก็ปิดประตูและหันไปถามฮองเฮาอย่างเงียบ ๆ “นางพูดอะไร ? มันเป็นเรื่องจริงหรือ ? ”
ฮองเฮากำหมัดแน่นและเสียงของนางก็เปลี่ยนไปเมื่อนางกล่าวว่า “นอกจากเรื่องนั้นแล้ว มีอะไรอีกที่จะทำให้นางรู้สึกปลอดภัยและมาที่นี่เพื่อข่มขู่ข้า”
“แต่ท่านผู้หญิงหยวนค้นพบได้อย่างไรเพคะ? ” ฟางอี้งงงวย “เรื่องนี้จะแพร่กระจายได้อย่างไร ? ข้างในพระราชวังนอกจากท่านและข้า แม้แต่คุณหนูตระกูลเฉิงก็ไม่รู้เหมือนกัน ? ” ขณะที่นางกล่าวสิ่งนี้ ทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮา “ข้า ไม่ใช่บ่าวรับใช้ผู้นี้ที่เปิดเผยเพคะ ข้าสาบานด้วยชีวิตของข้าว่าข้าไม่เคยพูดกับใครเลย ท่านต้องเชื่อข้านะเพคะ ! ”
ฮองเฮามองฟางอี้และตกตะลึงจากนั้นก็กล่าวอย่างรวดเร็วว่า “เจ้าทำอะไร ? ลุกขึ้นเร็ว ข้าไม่เคยสงสัยเจ้า ! ลุกขึ้นมา ! ” นางช่วยประคองฟางอี้ให้ลุกขึ้นมา เมื่อฟางอี้ยืนขึ้น นางกล่าวต่อ “เรื่องนี้ถูกกล่าวว่าเป็นความลับ แต่ความจริงแล้ว ไม่มีกำแพงที่ไม่รั่วไหล ครอบครัวของข้านี้ไม่ได้อบอุ่น ตราบใดที่มีคนที่อยากรู้ ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถค้นพบได้”
ฟางอี้สงบลงและคิดอย่างถี่ถ้วนแต่ยังคงขมวดคิ้วของนาง “ถ้ามันรั่วไหลออกมาจากด้านนั้นจริง ๆ เรื่องนี้คงไม่ง่ายนัก ถ้าเป็นเพียงท่านผู้หญิงหยวนก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามันไปถึงหูของคนอื่น พระราชวังจะไม่สงบสุข ! ”
“ฮึ่ม! ” ฮองเฮาตะโกนอย่างเยือกเย็น “เมื่อใดที่พระราชวังแห่งนี้สงบสุข ท่านผู้หญิงหยวนต้องรู้เรื่องนี้มาจากองค์ชายแปด ตอนนี้พวกเขามีข้อมูลนี้ พวกเขากำลังจะมาข่มขู่ข้า หากพวกนางทำครั้งนี้ก็จะมีครั้งที่สองและสาม ใครจะรู้ว่าพวกนางจะมาขออะไรในอนาคต”
“ดังนั้นฮองเฮาก็ไม่ควรช่วยพวกเขาแค่ท่านผู้หญิงหยวน เราไม่ต้องสนใจนางเลย” สีหน้าของฟางอี้เปิดเผยความเกลียดชัง เห็นได้ชัดว่านางตั้งใจจะปฏิเสธ
ฮองเฮาส่ายหัว“ลืมไปเถิด มันเป็นแค่การแต่งงาน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าข้าต้องช่วยมันจะไม่ยากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับอนาคต… ข้าอดใจไม่ไหวที่จะทำเช่นนี้ซ้ำ ๆ หากนางต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อบีบบังคับข้า นางจะไม่สามารถทำได้ ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เราจะต่อสู้จนตายกันไปข้างหนึ่ง ข้าได้นั่งบนเรือลำนี้มานานพอสมควรแล้ว ในครึ่งแรกชีวิตของข้ามีการเคลื่อนไหวไม่มากนักจากด้านนั้น และข้ามีช่วงเวลาที่สงบสุข แต่ตอนนี้ข้ากลัวว่าถ้าท่านผู้หญิงหยวนไม่ได้ใช้เรื่องนี้ในการสร้างปัญหา เขาจะเข้ามาค้นหาในพระราชวัง ข้าไม่ต้องการที่จะเป็นหนึ่งในเบี้ยหมากรุกของนาง ข้าไม่ต้องการในอดีตและข้าต้องการน้อยลงในขณะนี้ แต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ นี่คือชะตากรรมของข้า ตั้งแต่วันที่ข้าเกิด มันถูกกำหนดไว้แล้วและไม่สามารถหลีกเลี่ยง หรือซ่อนได้ เว้นแต่ชีวิตนี้จะถูกริบและมอบคืนให้เขา ฟางอี้ ถ้ามีวันที่เราไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เพียงแค่คืนชีวิตให้เขา”
คำพูดของฮองเฮาทำให้ฟางอี้รู้สึกอ่อนไหวขึ้นมาในทันทีหัวหน้านางกำนัลดูเหมือนจะแก่ลงไปเป็นสิบปีและสูญเสียพละกำลังของนางทันที นางถึงกับทรุดตัวลงข้างเตียงที่ฮองเฮานั่งอยู่ ถอนหายใจอย่างขมขื่น นางกล่าวว่า “เอาล่ะ เมื่อวันนั้นมาถึงเราไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เราจะคืนชีวิตให้เขา”
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงยังคงอยู่ในตำหนักศศิเหมันต์จนกระทั่งประตูหลักของพระราชวังกำลังจะปิดซวนเทียนหมิงไม่ได้กลับมาสองสามเดือนและเป็นธรรมดาที่ไม่สามารถส่งเฟิงหยูเฮงกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงได้ ดังนั้นนางจึงถูกพากลับไปที่ตำหนักหยู เมื่อรู้สึกถึงการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากนางกำนัลอาวุโสโจว
ซวนเทียนหมิงกลับมาที่พระราชวังและทุกคนในตำหนักหยูก็มีความสุขมากขึ้นในตอนที่พวกเขากำลังฉลองปีใหม่ ในขณะที่นางกำนัลอาวุโสโจวพาพวกเขาเข้าไปข้างใน นางกล่าวกับพวกเขาว่า “เรามีความกังวลว่าองค์ชายจะกลับมาไม่ทันก่อนปีใหม่ ข้ากำลังคิดว่าถ้าฝ่าบาทช้ากว่านี้ ข้าจะพาพ่อครัวและองครักษ์เงาไปภาคใต้ ไม่ว่าเราจะพบที่ไหนมันก็จะดี และเราจะฉลองปีใหม่ที่นั้นด้วยกันเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพูดอย่างไร้ปัญหา“จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าบอกว่าข้าจะกลับมาก่อนปีใหม่ ข้าก็จะกลับมาแน่นอน ข้าพูดแล้วข้าต้องทำได้”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเห็นด้วยอย่างยิ่งกับสิ่งที่นางกำนัลอาวุโสโจวพูดและบอกซวนเทียนหมิง “ในความเป็นจริงข้าก็คิดแบบนี้เช่นกัน หากเจ้าไม่สามารถกลับมาก่อนสิ้นปีนี้ ข้าจะไม่อยู่ในเมืองหลวงและจะไปกับนางกำนัลอาวุโสโจวทางภาคใต้ตามหาเจ้า”
เป่ยจื่อกำลังติดตามด้านหลังและกล่าวว่า “นี่คืออะไร เดินทางไปหนึ่งพันลี้เพื่อหาสามีของพระชายาหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นมองเขาและไม่พูดอะไรแม้กระนั้นนี่ก็อาจถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย สิ่งนี้ทำให้ซวนเทียนหมิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาชอบหยอกล้อนางมากขึ้นเรื่อย ๆ น่าเสียดายที่วันที่ทั้งสองสามารถใช้เวลาร่วมกันนั้นสั้นเสมอ ด้วยอายุในตอนนี้ของฮ่องเต้และสถานการณ์ปัจจุบันของราชวงศ์ต้าชุน แม้ว่าเขาต้องการที่จะหยุดและใช้เวลากับนาง แต่ภาระบนไหล่ของเขาก็หนักมากจนเขาหายใจไม่ออก
ทั้งสองทานข้าวที่ตำหนักดังนั้นบ่าวรับใช้ของตำหนักจึงเตรียมน้ำอาบเมื่อพวกเขากลับมา ซวนเทียนหมิงเห็นว่าม่านขนาดใหญ่แบ่งการอาบน้ำสองแบบที่แตกต่างกันออกไปและอดไม่ได้ที่จะพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “ไปในมิติกันเถิด ข้าไม่ได้เข้าไปนานแล้ว”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและคิดกับตัวเองว่านี่คือสิ่งที่มันหมายถึงเมื่อมีคนบอกว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนจากความประหยัดไปสู่ความสิ้นเปลือง แต่เป็นการยากที่จะไปจากความสิ้นเปลืองไปสู่การประหยัด กลายเป็นความคุ้นเคยกับการอาบน้ำที่ใช้ในศตวรรษที่ 21 เพื่อให้ซวนเทียนหมิงกลับไปใช้ถังไม้ที่ไม่สะดวกเหล่านี้ สำหรับน้ำ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะคิดว่ามันไม่ดี ดังนั้นนางจึงคว้ามือของเขาและขยับมือขวาของนางไปที่ปานรูปหงส์เพลิงบนข้อมือซ้ายของนาง ร่างกายของพวกเขาหายไป และพวกเขาเข้าไปในมิติร้านขายยาทันที
ข้างในมิติพวกเขาอาบน้ำเสร็จแล้วก็ทานของว่าง ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าสิ่งที่เฟิงหยูเฮงมีอยู่ที่นี่ล้วนอร่อย อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเบื่อที่จะกินพวกมันไปแล้ว เมื่อทั้งสองเดินออกมามันเป็นตอนกลางคืน ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถนอนหลับได้สักพัก ซวนเทียนหมิงกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “หลังจากปีใหม่ ข้าจะต้องไปภาคใต้อีกครั้ง การส่งองค์หญิงแห่งกูซูกลับไปภาคใต้ ทัศนคติของกูซูค่อนข้างสนุกสนาน พวกเขาไม่ยอมรับราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนของเรา อย่างไรก็ตามพวกเขากลับยอมรับราชสำนักเล็ก ๆ ของพี่แปดได้จัดตั้งขึ้น พวกเขายังรู้สึกว่านโยบายใหม่ที่ประกาศใช้โดยพี่แปดนั้นยอดเยี่ยมสำหรับการพัฒนาอาณาจักรทะเลทราย พวกเขาต้องการที่จะช่วยพี่แปดขึ้นครองบัลลังก์ของราชวงศ์ต้าชุน และไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป”
เฟิงหยูเฮงสับสนและถามเขาว่า “นโยบายขององค์ชายแปดนั้นดีจริงหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงยักไหล่และหัวเราะ“นั่นเป็นนโยบายที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับกูซูและทำให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้นสำหรับกูซู เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะพูดว่าดี แต่สำหรับราชวงศ์ต้าชุน พวกมันเป็นอันตรายอย่างยิ่งและไม่มีผลประโยชน์ใด ๆ ข้ารู้เจตนาของพี่แปด เขากำลังปลอบโยนกองทัพของกูซูและผู้คนที่จะช่วยให้เขาขึ้นครองบัลลังก์ของราชวงศ์ต้าชุน แต่เมื่อเขาได้รับตำแหน่ง นโยบายเหล่านั้นจะเป็นสิ่งแรกที่หายไป กูซูจะไม่สามารถได้รับผลประโยชน์แม้แต่นิดเดียว ในท้ายที่สุดเขาใช้กูซู และอาณาจักรเล็ก ๆ อื่น ๆ ในทะเลทรายเพื่อชิงบัลลังก์ และเขาก็เสนอเสนอสิ่งที่ดีเพื่อทำให้พวกเขาสนับสนุนเขา”
“จากสิ่งที่ข้ารู้มีอาณาจักรเล็ก ๆ หลายแห่งในทะเลทราย เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาณาจักรเล็ก ๆ ทุกแห่งสนับสนุนองค์ชายแปด ? มุมมองของกูซูไม่แตกต่างกัน?”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“นี่คืออาณาจักรเล็ก ๆ ที่แตกต่างจากเรา ตรงนั้นองค์หญิงจี่อันคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความเหนือกว่า ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำจากองค์หญิงจี่อันก็จะไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ จากเบื้องล่าง มันต่างจากราชวงศ์ต้าชุนที่มีราชสำนักอย่างน้อยหนึ่งแห่ง และมีการโต้แย้งกันอย่างน้อยสองฝ่าย สำหรับรายงานต่อฮ่องเต้อย่างน้อยก็จะมีการพูดคุยกันจากราชสำนัก ในการเดินทางของข้าไปภาคใต้ ข้ารู้สึกอย่างชัดเจนของพวกเขาเตรียมที่จะเคลื่อนไหว ในเนื้อหาของรายงานจากสายลับมีอาณาจักรเล็ก ๆ 10 แห่งที่ร่วมมือกันมีกูซูรวมอยู่ด้วย เพื่อกระตุ้นพี่แปด พวกเขาตัดสินใจที่จะทดสอบด้วยการรุกรานราชวงศ์ต้าชุนหลังปีใหม่ พี่แปดยังสัญญาว่าตราบใดที่เขาสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้ก็สำเร็จ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วจากการฟังสิ่งนี้นี่ไม่ใช่การขายอาณาจักรเพื่อขอความช่วยเหลือใช่ไหม ขายดินแดนของราชวงศ์ต้าชุนเพื่อครองบัลลังก์ องค์ชายแปดไม่กลัวว่าตำแหน่งของเขาจะไม่มั่นคงงั้นหรือ ? “ทดสอบด้วยการรุกราน พวกเขากำลังทดสอบอะไร ? ” นางถามซวนเทียนหมิง “การโจมตีของราชวงศ์ต้าชุนจะรุนแรงขนาดไหน ? พวกเขาจะใช้สิ่งนี้เพื่อจะตัดสินใจว่าจะสนับสนุนองค์ชายแปดหรือไม่ ? ”
”ถูกต้อง”ซวนเทียนหมิงตอบอย่างเย็นชา “เพื่อให้พวกเขาประสบความสำเร็จในการเปิดการโจมตี คนของพี่แปดจะปะปนอยู่ในกลุ่มอย่างแน่นอนและร่วมมือกับพวกเขา เพื่อทำให้การรุกรานของพวกเขาประสบความสำเร็จยิ่งขึ้น”
“และเมื่อราชวงศ์ต้าชุนพ่ายแพ้องค์ชายแปดจะปรากฏตัวในเวลานั้น และใช้ความแข็งแกร่งของเขาไปโจมตีสิบอาณาจักรทะเลทรายและขโมยผลงานนี้” เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างแผ่วเบา ในเวลาเดียวกันนางรู้สึกสับสนอย่างมากกับการกระทำเหล่านี้ “เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าตราบใดที่เขาครองบัลลังก์ พวกเขาจะมาถึงจุดสูงสุดสำหรับยุคนี้ ? หลังจากนั้นพวกเขาจะไม่จำเป็นต้องได้รับการควบคุมอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจรายงานต่อฮ่องเต้อีกต่อไป และไม่จำเป็นต้องไปราชสำนักในตอนเช้าอีกต่อไป ? การเป็นฮ่องเต้นั้นเกี่ยวกับการกินดื่ม และเล่นไปรอบ ๆ ? ทำไมทุกคนถึงอยากเป็นฮ่องเต้ เท่าที่ข้าเห็นมันงานที่ยากที่สุดคือของฮ่องเต้ เขาไม่เพียงแต่ต้องแบกรับภาระของโลก แต่พวกเขายังถูกผูกมัดโดยอาณาจักรในครึ่งชีวิตของพวกเขา พวกเขาไม่เพียงแต่ถูกผูกมัด แต่เด็ก ๆ ก็จะถูกผูกมัดด้วยเช่นกัน จากนั้นเมื่อพวกเขามาถึงปีที่เสื่อมโทรม บุตรชายของพวกเขาจะต่อสู้ และฆ่ากันต่อไปเพื่อครองบัลลังก์ ในการดูบุตรของตัวเองต่อสู้จนตาย คนบนบัลลังก์ไม่รู้สึกเจ็บหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงจับแขนของซวนเทียนหมิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่ต้องการถูกผูกมัดโดยอาณาจักร ซวนเทียนหมิง ถ้าพี่น้องของเจ้ามีความสามารถมากกว่านี้เล็กน้อย และอาณาจักรจะไม่ล่มสลายในมือพวกเขา ข้าอยากจะแนะนำให้เจ้ายอมแพ้ในเรื่องทั้งหมด น่าเสียดายที่ข้าทำไม่ได้ กับพวกเขาที่เข้ามาในอาณาจักรนี้ ไม่ต้องพูดถึงเจ้า แต่ข้าก็ไม่สบายใจ… ”