ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเฟิงเซียงหรูยังจำได้ว่าถูกเฟิงเฟินไดผลักลงไปในน้ำระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวังในปีนั้นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาขององค์ชายเจ็ดดึงนางขึ้นจากน้ำ เมื่อนางมาถึงบนเรือ องค์ชายเจ็ดที่เอื้อมมือไปช่วยนางและโอบไหล่ของนาง ในขณะนั้นใจของนางซึ่งเก็บความลับบดขยี้แล้วก็ดังขึ้น นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น และจนถึงทุกวันนี้นางก็ไม่รู้ว่าสีหน้าของค์ชายเจ็ดเป็นอย่างไรบ้างเมื่อนางรอดชีวิตมาได้
ตอนนี้แขนของนางถูกคว้าอีกครั้งและมันก็ยังเป็นคนนั้นแต่นางก็ยังไม่สามารถเรียกความกล้าหาญใด ๆ เท้าของนางหยุดและทั้งสองก็ก่อให้เกิดทางตัน คนหนึ่งอยู่ด้านหน้าและอีกคนหนึ่งอยู่ที่ด้านหลัง โดยไม่มีใครพูดก่อน
ทันใดนั้นเฟิงเซียงหรูก็นึกถึงสิ่งที่พระชายาหยุนพูดหญิงสาวควรมีความกระตือรือร้นในการรุกกล้าหาญ อย่าทะเลาะกันตลอดเวลา นางดื่มแอลกอฮอล์คืนนี้เล็กน้อย และความกล้าหาญของนางดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ ดังนั้นนางจึงกัดฟันหันกลับมาโดยไม่ลังเล มองซวนเทียนฮั่ว มันเป็นเพียงชั่วครู่หนึ่ง แต่นางเห็นความกังวลบางอย่างสะท้อนออกมาในดวงตาของเขา
เฟิงเซียงหรูเต็มไปด้วยความปิติยินดีและถามว่า“องค์ชายเจ็ดเป็นห่วงข้างั้นหรือเจ้าคะ ? ข้าไม่เป็นอะไร ข้าสบายดีเจ้าค่ะ” หลังจากพูดแบบนี้นางรู้สึกเสียใจมากเพราะเบื้องหลังความกังวลนั้นทำให้นางเห็นอารมณ์ที่ซับซ้อนอื่นทันที ราวกับว่าเขาไม่ได้เห็นนางแต่เห็นคนอื่นผ่านนาง เฟิงเซียงหรูรู้สึกเสียใจ และในที่สุดก็มองไปอีกครั้ง
นางคิดมากไปใช่หรือไม่?
“ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ถึงแม้ว่าเจ้าอยากจะออกมา เจ้าควรแต่งตัวให้หนามากกว่านี้” ในที่สุดซวนเทียนฮั่วก็เปิดปากของเขาที่จะพูด แต่ไม่ได้ปล่อยมือของเขาคว้าข้อศอกของเฟิงเซียงหรู เขายกมืออีกข้างขึ้นเพื่อปัดหิมะบนไหล่ของนางเบา ๆ “ข้าคิดว่าพวกเจ้าเข้านอนไปแล้ว ทำไมเจ้าถึงออกมา ? ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกถึงความสุขโดยไม่คำนึงว่าเป็นการดีที่องค์ชายเจ็ดเต็มใจที่จะพูดประโยคเล็กน้อยกับนาง แก้มเล็ก ๆ ของเด็กสาวกลายเป็นสีแดง และนางหันไปมองซวนเทียนฮั่วพูดว่า “ข้านอนไม่หลับ ท่านฮูหยินบอกว่าพระองค์อยู่ที่ป่าไผ่ และข้าก็มาดู ข้า… มา”
“ทำไมเจ้าถึงไม่แต่งตัวอย่างหนามากกว่านี้ล่ะ? ข้างนอกมันหนาว” ซวนเทียนฮั่วส่ายหัวด้วยความโมโห และเสื้อคลุมที่แขนของเขาล้มลงบนไหล่ของเฟิงเซียงหรู และเขาผูกสายรัดไว้ด้านหน้าให้นาง ด้วยนิ้วบาง ๆ ทุกเส้นเสมอกันราวกับงานศิลปะ
เสื้อคลุมใหญ่ไปหน่อยด้วยรุปร่างขนาดเล็กของเฟิงเซียงหรูทำให้เสื้อคลุมยาวลากพื้นสัมผัสกับหิมะ นางรีบยกมันขึ้นอย่างรวดเร็วกลัวว่ามันจะเปียกหิมะ พฤติกรรมที่ระมัดระวังทำให้ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เสื้อคลุมธรรมดา แต่เป็นของมีค่าที่มีค่าที่สุดซึ่งไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย
แต่ซวนเทียนฮั่วผลักมือนางลงบอกนางว่า“แค่เสื้อคลุมสำหรับเจ้าที่จะทำให้ร่างกายอบอุ่น เจ้าจะจับมันทำไม”
ภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอลล์ที่ไม่เหือดหายเฟิงเซียงหรูก็โดดเด่นยิ่งขึ้นและยิ้มจนตาหยี “เพราะเสื้อคลุมนี้เป็นขององค์ชายเจ็ด ! สำหรับเซียงหรู นี่เป็นของมีค่าที่สุดและไม่สามารถสกปรกได้ หัวใจของเฟิงเซียงหรูจะเจ็บปวดด้วยสิ่งนี้”
มองไปที่เด็กสาวตรงหน้าเขาหัวใจของซวนเทียนฮั่วบีบแน่นด้วยเหตุผลแปลก ๆ เฟิงเซียงหรูในวัยนี้คล้ายกับเฟิงหยูเฮงมาก เมื่อเขาดึงนางขึ้นมาจากแม่น้ำใหญ่ในเขตชานเมืองของเมืองหลวง เด็กสาวคนนั้นหมดสติ ร่างเล็กของนางผอมมากจนไม่มีไขมันเลย แต่นางก็เชื่อฟังมากเมื่อนางหมดสติ นอนหลับสนิทในขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
เขาส่ายหัวรู้สึกว่าเขาคิดมากเกินไปเด็กสาวคนนั้นไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไป นางแต่งงานแล้วและกลายเป็นภรรยา ใช้ชีวิตหวานของนางเอง และเขาก็ยังเป็นพี่ชาย
“ไปกันเถิด! ข้าจะส่งเจ้ากลับ” ซวนเทียนฮั่วตบไหล่ของเฟิงเซียงหรูเบา ๆ จากนั้นนำไปทางด้านหน้ากล่าวเพียง “ตามข้ามา”
เฟิงเซียงหรูได้ติดตามเขาไปนางยิ้มสวยมากโดยเฉพาะเสื้อคลุมที่ด้านหลังของนางยังคงมีกลิ่นสนที่ไม่เหมือนใครจากซวนเทียนฮั่ว ทำให้นางรู้สึกมึนเมาแปลก ๆ นางไม่รู้ว่านางเรียกความกล้าหาญของนางมาจากไหนจริงๆ แล้วนางก็เร่งฝีเท้าขึ้นก้าว และมือเล็กๆ ของนางก็พยายามยื่นไปที่มือใหญ่ของซวนเทียนฮั่ว ปลายนิ้วของพวกเขาแตะกันและสั่นทันที นางรีบดึงมือออกมาอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากดึงกลับมานางก็เรียความกล้าและพยายามที่จะเอื้อมมือไปหาอีกครั้ง ในครั้งนี้โดยไม่รอให้นางไปข้างหน้าอีกต่อไป มือใหญ่ที่จับมือเล็ก ๆ ของนาง มือของนางถูกจับแน่นในฝ่ามือของเขา
ซวนเทียนฮั่วเดินช้าลงทำให้เฟิงเซียงหรูติดตามได้ง่ายขึ้นสิ่งนี้ทำให้การเดินทางกลับเป็นอีกต่อไป ทั้งสองจับมือกันแล้วเดินไปบนหิมะ เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่โชคดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของนาง เมื่อได้รับความสนใจจากองค์ชายเจ็ดในคืนนี้ แม้ว่านางจะเสียชีวิตทันทีมันก็คุ้มค่า
แต่นางไม่รู้ในใจของซวนเทียนฮั่วก็เต็มไปด้วยปีที่เขาไปนมัสการมารดาในช่วงฤดูหนาวและถูกขังอยู่ในภูเขาหิมะเฟิงหยูเฮงออกจากเมืองเพื่อตามหาเขา คุกเข่าในหิมะและตะโกนด้วยเสียงที่น่ายินดี “พี่เจ็ด พี่เจ็ด” ครั้งนั้นเขาเจ็บขา และเมื่อพวกเขากลับมาที่เมืองหลวง ทั้งสองจับมือกันอย่างนี้แล้วเดิน ขณะที่พวกเขาเดินนี่เป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลงในชีวิตของเขา
จับมือเฟิงเซียงหรูตอนนี้หัวใจของเขารู้สึกแย่กับมัน แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานมันได้ สำหรับเขา เขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนางในเชิงชู้สาว แต่เขารู้สึกใกล้ชิดนางมาก จับมือเล็ก ๆ และเดิน เขาสามารถสร้างภาพของชีวิตธรรมดาบางอย่าง
หัวใจของซวนเทียนฮั่วกระโดดข้ามและเขามองไปที่เฟิงเซียงหรู แต่เมื่อเห็นเด็กสาวคนนี้ยิ้มข้าง ๆ เขาด้วยรอยยิ้มที่น่ารักมาก เขาก็ไม่สามารถหุบยิ้มหลังจากเห็นมัน
เฟิงเซียงหรูตระหนักด้วยความตกใจว่ามีคนเฝ้าดูนางอยู่เมื่อมองขึ้นไปนางเห็นซวนเทียนฮั่วมีรอยยิ้มที่สวยงาม และถามด้วยการสะท้อนว่า “องค์ชายเจ็ดยิ้มทำไมเจ้าคะ ? ”
“แล้วทำไมเจ้าถึงยิ้ม?”
“ข้า…ข้าอารมณ์ดีนั่นคือสาเหตุที่ข้ายิ้ม” เฟิงเซียงหรูพูดอย่างตรงไปตรงมา “ท่านฮูหยินพูดเด็กผู้หญิงควรจะเป็นฝ่ายรุกมากขึ้น และไม่สามารถซ่อนอยู่หลังใครคนหนึ่ง และไม่อนุญาตให้คนอื่นตัดสินใจเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกนางได้ ดังนั้นเฟิงเซียงหรูจะกล้าหาญในครั้งนี้และบอกองค์ชายเจ็ด เฟิงเซียงหรูปรารถนาที่จะให้องค์ชายเจ็ดกุมมือข้าไว้แล้วเดินต่อไป ทางที่ดีที่สุดคือถนนเส้นนี้จะไม่มีวันสิ้นสุด นี่คือความปรารถนาที่ข้ามีอยู่ในใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นองค์ชายเจ็ดตอนอายุ 10 ขวบ แต่ในเวลานั้นข้าอยู่ในตระกูลเฟิง ท่านแม่บอกให้ข้าเลิกคิด โดยบอกว่ามันเป็นความเข้าใจผิดที่โง่เขลา ข้าเป็นเพียงบุตรสาวตัวเล็ก ๆ ของอนุและจะไม่มีอะไรเหมาะสมกับความยิ่งใหญ่ขององค์ชายเจ็ด ตอนนี้เซียงหรูก็รู้สึกว่าข้าไม่คู่ควรกับองค์ชายเจ็ด ดังนั้นเซียงหรูจะไม่ขอมากเกินไป คืนแห่งการจับมือกันก็เพียงพอแล้ว องค์ชายเจ็ด นี่คือวันส่งท้ายปีเก่าที่ดีที่สุดของเซียงหรู เซียงหรูจะจดจำไว้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ขอบคุณที่มอบความทรงจำอันงดงามแก่ข้าเจ้าค่ะ”.ไอรีนโนเวล.
นางพูดอย่างจริงใจและดวงตาของนางเปล่งประกายแวววาวราวกับว่าน้ำตาของนางกำลังจะไหล แต่นางก็ควบคุมพวกมัน น้ำตายังคงอยู่ในดวงตาของนาง และไม่ได้ไหลออกมา
อย่างไรก็ตามมันเป็นการแสดงออกแบบนี้ซึ่งทำให้ซวนเทียนฮั่วเกิดความรู้สึกปวดใจอย่างฉับพลันมือขวาของเขาเอื้อมมือไปทางท้ายทอยของเฟิงเซียงหรู และเขาก็โอบกอดและลูบหัวนางอย่างอ่อนโยน คราวนี้คนที่ปรากฏอยู่ในใจของเขาไม่ใช่เฟิงหยูเฮงที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจอีกต่อไปแล้ว
เขาพูดว่า”เด็กโง่”
เฟิงเซียงหรูตอบว่า“เป็นการดีที่จะโง่เล็กน้อย การเป็นคนโง่เล็กน้อยหมายถึงไม่มีความปรารถนามากเกินไป ข้าสามารถยอมรับมันได้เจ้าค่ะ”
หัวใจของเขาเจ็บปวดและเขาก็รู้สึกขมขื่นมันเหมือนกับเทพเซียนที่คิดเป็นครั้งแรกเกี่ยวกับวิธีที่โลกมนุษย์มีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ลากพวกเขาลงมา ครู่หนึ่งก้าวของเขาหยุดชะงัก
”ไปกันเถิด”ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “ข้าจะไปส่งเจ้า ข้างนอกหนาวเกินไป”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าและผละจากอ้อมกอดอย่างไม่เต็มใจนางรู้สึกผิดหวังมาก แต่รู้ตัวว่ามือที่จับนางไม่คลายทำให้หัวใจของนางสั่นพลิ้ว
ซวนเทียนอั่วกล่าวอีกครั้ง“พรุ่งนี้ตำหนักจุนไม่มีกฎดังกล่าว และไม่จำเป็นต้องคำนับท่านฮูหยิน ที่จริงแล้วนางอาจจะตื่นสายกว่าเจ้า ! ยังมีงานเลี้ยงในพระราชวังตอนกลางคืน ดังนั้นจึงจำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”
“จะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นในงานเลี้ยงในพระราชวังหรือไม่เจ้าคะ? ” เฟิงเซียงหรูรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีบางอย่างเกี่ยวกับงานเลี้ยงในพระราชวัง นางพูดว่า “ข้าไม่อยากไปเลย แต่ด้วยเหตุผลที่พระราชวังส่งคำเชิญมามีชื่อของข้าด้วย ข้าเพิ่งกลับไปที่เมืองหลวงในวันนั้น”
“เมื่อเร็วๆ นี้พระราชวังของฮ่องเต้นั้นวุ่นวายมาก จื่อหรูก็ถูกกักขังอยู่ในพระราชวังเช่นกัน เราส่งคนไปคอยจับตาดูเสด็จพ่อทุกวัน กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ระวังทุกย่างก้าวและติดตามพี่รองของเจ้าอย่าวใกล้ชิดในวันพรุ่งนี้ ถ้านางจากไป ให้ติดตามเทียนเก้อ หากเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นจริง เจ้าต้องพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหาข้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดจะต้องไม่อยู่คนเดียว เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
“เจ้าค่ะ”เฟิงเซียงหรูพยักหน้าหัวใจของนางรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ องค์ชายเจ็ดเป็นห่วงนางและกังวลเกี่ยวกับนางใช่หรือไม่ ? พวกเขาทั้งสองรู้จักกันมาหลายปี แต่เขาไม่เคยพูดถึงคำพูดที่น่ากังวลมากขนาดนี้มาก่อน ซวนเทียนฮั่วให้ความรู้สึกที่แตกต่างในคืนนี้ นางจำได้ว่าเห็นเขาในศาลาบางวัน และเมื่อเขาจากไป นางก็ร้องไห้ แต่เมื่อซวนเทียนฮั่วออกคืนนี้ นางยังคงยิ้มได้
พวกเขาทั้งสองออกจากป่าไผ่แต่พวกเขาไม่รู้ว่าที่มุมของป่าไผ่มีคน 3 คนแอบซ่อนตัวอยู่ที่นั่น ทั้งสามคนประกอบด้วยผู้หญิง 2 คน และผู้ชาย 1 คน ไม่มีใครอื่นนอกจากซวนเทียนหมิง เฟิงหยูเฮง และพระชายาหยุน เขามองผู้หญิง 2 คนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่น แล้วมองที่ซวนเทียนฮั่วและเฟิงเซียงหรูซึ่งค่อย ๆ เดินจากไปด้วยท่าทางที่น่าสงสารและเห็นใจ เขารู้เพียงว่าพี่เจ็ดได้รับความสว่างหลังจากความพยายามอย่างมาก และเขาไม่คิดว่าชายาและมารดาของเขากำลังดูอยู่ การประคองและสวมกอดตอนนี้ ผู้หญิง 2 คนนี้ตื่นเต้นมาก !
แน่นอนว่าสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือพระชายาหยุนในขณะนี้นางกำลังคว้าซวนเทียนหมิงด้วยมือข้างหนึ่งและเฟิงหยูเฮงอีกข้างหนึ่ง แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “พวกเขาจับมือกันและกอดกัน ดังนั้นเรื่องควรได้รับการพิจารณาแล้วใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“นั่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น มันอาจจะเป็นแรงกระตุ้นในขณะนี้เจ้าค่ะ ? ”
พระชายาหยุนส่ายหัวของนาง“นอกจากนี้คุณหนูสามเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสา มือของนางถูกจับแล้วและนางก็ถูกกอด แม้ถ้าฮั่วเอ๋อไม่แต่งงานกับนาง เขาก็จะไม่ต่างจากสัตว์ร้าย ? ”
ซวนเทียนหมิงกลอกตาได้ยินสิ่งนี้“พี่เจ็ดกลายเป็นสัตว์ร้ายได้อย่างไร ? มันเป็นแค่การกอดที่อ่อนโยน ท่านพี่ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งนั้นจริง ๆ หรือพะยะค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่ชอบสิ่งที่นางได้ยินหันมาจ้องมองเขา “เจ้าหมายถึงอะไร ? ที่เรียกว่ากอดที่อ่อนโยน ? กอดด้วยแรงปรารถนา เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถบอกได้หรือไม่ ? อะไร ? เจ้าคิดว่าน้องสาวของข้าไม่เหมาะกับท่านพี่หรือ ? พวกเจ้าทุกคนไม่ใช่แค่บุตรชายของฮ่องเต้หรือ ? ทำไมพวกเจ้าถึงสูงส่งและยิ่งใหญ่ ? แม้ว่าเซียงหรูของเราจะไม่แต่งงานกับพี่เจ็ด ก็ยังมีพี่สี่ ! อย่าคิดว่าไม่มีใครต้องการนางเลย ! ”
ซวนเทียนหมิงถูกวิพากษ์วิจารณ์จนกระทั่งเขาต้องการที่จะขอโทษเขาพูดเพียงคำเดียว ผู้หญิงคนนี้ได้รับผลกระทบที่บิดเบี้ยวจากมันได้อย่างไร
พระชายาหยุนก็ตามหลัง“ถูกต้อง ข้าเห็นพวกเขาทั้งสองกอดกัน ฮั่วเอ๋อจำเป็นต้องรับผิดชอบ ถ้าไม่เช่นนี้จะเรียกว่า…มันเรียกว่าอะไร ? ” นางแหย่เฟิงหยูเฮง “วันนั้นเจ้าพูดว่าอะไร?”
เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า“แค่ว่าเล่นกับจิตใจของผู้หญิงเจ้าค่ะ”
”ใช่! ” พระชายาหยุนพยักหน้า “ถ้าเขาไม่แต่งงาน เขาจะเล่นกับจิตใจของผู้หญิง ข้าไม่สามารถเห็นด้วยกับเรื่องนี้ได้ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้จะถูกตัดสิน หลังจากสิ้นปีใหม่ เราควรพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา คุณหนูสามยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่เรายังคงต้องจัดการการหมั้นก่อนเพื่อจะได้ไม่ต้องถูกรบกวนจากใครบางคน อาเฮงพูดเมื่อกี้ว่าองค์ชายสี่สนใจคุณหนูสามใช่หรือไม่ ? ”