ตอนที่ 547 อาเฮง, ข้าสามารถช่วยเจ้าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เท้าของเป่ยฟูหรงยกขึ้นค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อมองไปที่ที่มาของเสียง นางเห็นเป่ยจื่อมองนางผ่านเปลวไฟ แสงเย็นที่มาจากการจ้องมองของเขากระโจนใส่นาง เมื่อแสงจันทร์ส่องมาที่ใบหน้าของเขาการปรากฏตัว ใบหน้าเขาค่อนข้างน่ากลัว

หัวใจของเป่ยฟูหรงเต้นแรง ก่อนที่นางจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว นางรู้ว่าเป่ยจื่อนั่งอยู่ข้างกองไฟตลอดเวลา ดังนั้นนางจึงถอนหายใจและตบหน้าอกของนาง ขณะที่ทำท่าให้เป่ยจื่อนิ่งเงียบ จากนั้นนางก็พุ่งไปที่ปากถ้ำและกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “อย่าทำให้องค์ชายตื่นขึ้นมา”

เป่ยจื่อขมวดคิ้ว “เจ้าจะไปไหน ? ”

เป่ยฟูหรงจ้องมอง “เกี่ยวอะไรกับเจ้า ! ”

เป่ยจื่อหรี่ดวงตาของเขา และมองนางครู่หนึ่งแล้วยืนขึ้นเพื่อติดตามนาง เป่ยฟูหรงโกรธและยกเท้าขึ้นเพื่อเตะเขา แต่เป่ยจื่อหลบได้ทัน

“เจ้าเป็นบ้าอะไรไป ? ” เป่ยจื่อตวัดผ้าคลุมที่สกปรก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเขาจ้องมองที่เป่ยฟูหรง “ข้าตามเจ้าไปเพื่อผลประโยชน์ของเจ้าเอง เราจะทำอย่างไรถ้าเจ้าถูกเหยี่ยวฉกไปตอนกลางคืน ? ”

“ข้าไม่ใช่ลูกไก่ตัวเล็ก ๆ ! ” เป่ยฟูหรงก็โกรธเช่นกัน “ตอนนี้มันเป็นตอนกลางดึก และข้าต้องการไปทำธุระ ถ้าผู้ชายที่โตแล้วอย่างเจ้าไปกับข้า นั่นจะมากเกินไปจริง ๆ ! ถ้าเจ้าต้องการไปด้วย ข้าจะไม่สนใจงานนี้”

เป่ยจื่อไม่พูดอะไรเลย ความปรารถนาดีของเขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ตั้งใจ “ไปเลย ! ข้าจะไม่ไปรบกวนเจ้า” เขานั่งลงด้วยท่าทางหงุดหงิดและสะบัดหน้าขณะที่ดับไฟด้วยท่อนไม้

เป่ยฟูหรงปล่อยเสียง “หืม” แล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากที่นางก้าวออกจากถ้ำ เป่ยจื่อครั้งหนึ่งที่โกรธแค้นก็หยุด รอยยิ้มเขี้ยวลากดินปรากฏขึ้นในใจของเขา และเขาโยนแผ่นไม้ลงไปก่อนที่จะแอบตามนางไป

เป่ยฟูหรงเคลื่อนตัวผ่านกระโจมและมองท้องฟ้าเป็นครั้งคราว เหยี่ยวตัวหนึ่งบินจากนั้นก็ไปทางหนึ่งไปยังดินแดน นางเพิ่มความเร็วของนางและปีนขึ้นไปบนเนินเขาก่อนที่จะเข้าไปในป่า และมุ่งหน้าไปในทิศทางที่นกจำพวกหนึ่งบินไป

นางไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ แม้ว่านางจะตื่นตัวและรู้ที่จะใส่ใจกับสภาพแวดล้อมของนาง นางก็ยังไม่สามารถสังเกตว่าเป่ยจื่อกำลังตามหลังนาง แต่ในเวลาเดียวกันเป่ยจื่อไม่ได้เข้าใกล้นาง ท้ายที่สุดแล้วเป่ยฟูหรงจะจัดการได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่รู้ว่าคนที่ตามหานางในตอนกลางคืนกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนและเขาก็ไม่รู้ว่ามีอยู่กี่คน

เช่นนี้พวกเขายังคงรอต่อไปราวครึ่งก้านธุ)ก่อนที่เป่ยจื่อจะถูกปิดปากจากด้านหลังและลากไปด้านข้าง หน้าผากของนางเปียกชื้นด้วยความกลัวและนางพยายามดิ้นรนขัดขืนสองสามครั้ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงมาจากด้านหลังของนาง “อย่าขยับ” นางตกใจแล้วรู้ทันทีว่าใครเรียกนาง นางสงบลงเล็กน้อยนางไม่ได้ต่อสู้ต่อไป เมื่ออีกฝ่ายปล่อยนางไปนางหันกลับมามอง และพบว่ามันเป็นชายสวมชุดสีดำซึ่งซ่อนใบหน้าของพวกเขาไว้ สามารถมองเห็นดวงตาที่ยาวคู่นั้น

คนนั้นจ้องที่เป่ยฟูหรงสักพักหนึ่งแล้วก็กล่าวอย่างใจเย็นว่า “มีใครติดตามเจ้ามาหรือไม่ ? ”

เป่ยฟูหรงเปิดเผยการแสดงออกที่หงุดหงิด ขณะที่นางพูดด้วยความโกรธว่า “ไม่ว่าจะมีใครตามข้ามาหรือไม่ พวกเจ้าควรจัดการเรื่องนี้เอง ! ข้าไม่มีความสามารถที่เจ้าทำ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามีใครติดตามข้ามา” นางเต็มไปด้วยความโกรธ และไม่มีที่ระบาย เมื่อเห็นชายชุดดำเหล่านี้ ความโกรธก็เริ่มหลั่งไหลออกมา

อีกฝ่ายไม่ได้ลดระดับตัวนางลง นอกจากพวกเขายังคงใช้เสียงเย็นถาม “เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าองค์หญิงไปทางเหนือก่อนพวกมัน ? ”

เป่ยฟูหรงถามว่า “พวกเจ้าพึ่งข้าหรือ ? พวกเจ้าไม่ไปสอบสวนด้วยตัวเอง ? ”

ชายชุดดำตอบว่า “เราตรวจสอบแล้ว แต่ไม่พบสิ่งใดเลย”

ใจของเป่ยฟูหรงถูกกระตุ้น แต่นางก็ยังคงพูดอย่างเย็นชา “ใช่แล้ว”

“เจ้าพบอะไร พูดมาเร็ว ๆ ” ชายชุดดำเริ่มกดนาง “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคุยกัน นอกจากนี้ยังไม่จำเป็นสำหรับเจ้าที่จะต่อรองกับข้า ข้าเป็นแค่ลูกน้องที่ได้รับคำสั่ง หากเจ้ามีอะไรจะพูดให้ไปหาเจ้านายเพื่อพูด”

เป่ยฟูหรงโบกมือของนาง “ข้ารู้ ข้าสืบหาความเคลื่อนไหวขององค์หญิง พวกเจ้าไปผิดทางแล้ว นางไม่ได้ไปภาคเหนือ แต่นางกลับไปที่เมืองหลวง”

“กลับไปเมืองหลวงหรือ ? ” ชายชุดดำก็ตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถเชื่อได้ว่า “นางจะกลับไปยังเมืองหลวงได้อย่างไร ? เจ้าแน่ใจหรือ ? ”

“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด องค์ชายเก้าก็เป็นคนพูดเอง” เป่ยฟูหรงขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “ข้าใช้เวลาทั้งหมดของข้าในกองทัพ และนี่คือข่าวที่ข้าได้ยิน หากเจ้าไม่เชื่อให้ลองไปสืบเอง นอกจากนี้ข้าไม่มีเหตุผลที่จะโกหกเจ้า ข้าบอกสิ่งที่สำคัญไปหมดแล้ว”

ชายชุดดำมองเป่ยฟูหรงเป็นเวลานาน และดูเหมือนจะตัดสินใจว่านางกำลังพูดความจริงหรือเรื่องโกหก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กล่าวว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะพูดความจริง” จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้น และหายไปในตอนกลางคืน

เป่ยฟูหรงที่ตื่นเต้นตลอดเวลา ในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย นางร่วงลงพื้น

นางขาดจิตวิญญาณมากเกินไป นางแอบบ่นเรื่องตัวเอง นางพูดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ขาของนางสั่น อย่างไรก็ตาม… “อาเฮง ข้าสามารถช่วยเจ้าได้เพียงแค่นี้ แม้ว่าหลังจากที่พวกเขาหันหลังกลับไปและตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถหาเจ้าพบในเมืองหลวง พวกเขาก็จะวกกลับมาและไล่ตามเจ้าไปทางภาคเหนือ แต่ไม่ว่าในอย่างไรข้าสามารถช่วยเจ้าได้สักพัก อาเฮง ทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ แต่จงระวังตัวให้ดี หากเจ้ามาช้า ข้าก็ไร้พลังเช่นกัน” เป่ยฟูหรงถอนหายใจอย่างขมขื่นจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนโดยใช้ต้นไม้ใกล้เคียงเพื่อรับการสนับสนุน หลังจากมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ นางเริ่มเดินกลับอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันกับคนชายชุดดำหายไป เป่ยจื่อก็หันหลังกลับไปที่ถ้ำ เขาเห็นเป่ยฟูหรงพูดกับชายชุดดำ และเขาก็ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเป่ยฟูหรงถึงโกหก ? นางทำตัวเป็นสายลับ แล้วทำไมนางรายงานเรื่องเท็จไป ?

เขาไม่เข้าใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย เป่ยฟูหรงกลับมาอย่างระมัดระวังและยังคงแสดงสีหน้าที่น่าเกลียดต่อเป่ยจื่อ เป่ยจื่อจ้องนางและไม่พูดอะไร หลังจากเห็นเป่ยฟูหรงนอนลง เขาก็เพิ่มไม้อีกสองชิ้นเข้าไปในกองไฟทำให้มันสว่างขึ้น

ในเวลาเดียวกัน ซวนเทียนหมิงก็ลืมตาขึ้นมาและเห็นได้อย่างชัดเจนในสายตาของเขา ไม่มีอาการง่วงนอนเล็กน้อยที่สามารถมองเห็นได้ เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของเป่ยฟูหรง และดอกบัวสีม่วงที่หน้าผากของเขาก็มืดลงเล็กน้อยเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของเขา

………..

ในตอนกลางคืนลมในแม่น้ำแรงและหนาวเย็น แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในห้องส่วนตัว ลมก็จะยังคงผ่านไปได้

เฟิงหยูเฮงกอดเข่าของนาง และนั่งบนเตียงในขณะที่ห่อด้วยผ้าห่มขนสัตว์ หวงซวนคุ้นเคยกับการมองเห็นภาพแปลก ๆ ของคุณหนูของนางที่ดึงผ้าห่มขนาดใหญ่ 3 ผืนจากแขนเสื้อของนาง จากนั้นนางได้รับการร้องขอจากหยูเฮงเพื่อส่งไปให้วังซวน และหยวนเฟย อีกผืนหนึ่งจะถูกส่งไปยังโจวชูซึ่งแยกตัวออกไป และส่งไปยังห้องนั่งเล่น

ทั้งสองนั่งอยู่ข้างกันบนเตียง หวงซวนรู้สึกผ้าห่มด้วยมือของนาง และไม่สามารถเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ว่าทำจากอะไร และถามหยูเฮง “ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ คุณหนูคิดว่าวังซวนและหยวนเฟยกำลังทำอะไรอยู่ ทำเหมือนพวกเราและนั่งด้วยกันภายใต้ผ้าห่มเดียวกันหรือไม่เจ้าคะ ? ”

หยูเฮงเห็นว่ามีความต้องการที่จะนินทาในตัวผู้หญิงคนนี้ นางพยักหน้าอย่างจริงจัง“อืม มันเป็นแบบนี้นั้น”

หวงซวนตบเตียงแล้วหัวเราะ “แน่นอนว่าบุตรสาวที่โตแล้วจะต้องออกเรือน บุตรสาวที่โตแล้วต้องออกเรือน ! ”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ชอบการจับคู่นี้ “อันที่จริงข้าวางแผนที่จะจับคู่วังซวนกับบานซู”

“หืม ? ” หวงซวนตกใจและส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว “ไม่ดี ไม่ดีเจ้าค่ะ การจับคู่นั้นไม่เหมาะสม”

หยูเฮงกระพริบตาและเห็นในสิ่งที่นางต้องการจากประกายของนาง หวงซวนไม่เห็นสิ่งนี้เนื่องจากนางเพิ่งถามว่า “ไม่เหมาะสมหรือ ? “

หวงซวนไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่ามีอะไรไม่เหมาะสม แต่นางก็กล่าวว่า “บานซูไม่ชอบวังซวนเจ้าค่ะ”

“แล้วเขาชอบใคร ? ”

“เขา…” หวงซวนอ้าปากและหุบปากนาง แต่ไม่มีเสียงออกมา นางไม่รู้ว่าบานซูชอบใคร แต่คำถามนี้เป็นความเห็นที่ขัดแย้งกัน “องครักษ์เงาจะมีความรู้สึกอย่างไรเจ้าคะ” นางบอกกับเฟิงหยูเฮง “เราทุกคนเป็นเด็กกำพร้าบิดามารดา โดยไม่มีสิ่งใดให้อาวรณ์ในชีวิตนี้ ที่เราจะอยู่ข้างเจ้านายและมีชีวิตที่อุทิศตนให้กับเจ้านาย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมบานซูถึงไม่ชอบใครเลย แม้ว่าเขาจะถูกกระตุ้นโดยใครก็ตามเขา… เขาไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอนเพราะเมื่อมีการพูดก็มีเพียงเหตุผลเดียว นั่นคือความตายเจ้าค่ะ”

หวงซวนยิ่งพูดนางก็ยิ่งหดหู่ ความโศกเศร้าในดวงตาของนางเป็นสิ่งที่ไม่สามารถซ่อนได้ แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไร นางตบหลังมือของหวงซวน และกล่าวว่า “ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่รับรองได้ เจ้ากำลังติดตามข้าอยู่ และข้าเป็นเจ้านายของเจ้า ดังนั้นกฎที่ข้าทำจึงเป็นกฎที่นับได้”

ดวงตาของหวงซวนสว่างขึ้นจากนั้นก็สงบลงทันที นางกล่าวว่า “บ่าวรับใช้ผู้นี้รู้ว่าการที่คุณหนูปฏิบัติต่อเราอย่างดี แต่นี่เป็นหน้าที่ของเรา เราไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองลืมได้ว่าเราเป็นบ่าวรับใช้เพียงเพราะเจ้านายของเราปฏิบัติต่อเราอย่างดีเจ้าค่ะ” นางคิดเล็กน้อย และกล่าวเพิ่มเติม “บางที…ไม่ใช่ว่าเราไม่มีความรู้สึก ความรู้สึกเหล่านี้สามารถถูกนำไปยังคน ๆ หนึ่งเท่านั้น นั่นจะเป็นเจ้านายของเรา”

เฟิงหยูเฮงรู้สึกถึงสัมผัส อย่างไรก็ตามนางถอนหายใจแล้วโบกมือ “ลืมไปเถิด อย่าพูดถึงเรื่องนี้ เราแกล้งทำเป็นสมาชิกตระกูลเสนาบดีฟุง มันจะดีที่สุดถ้าเราไม่ได้เปิดเผยความจริง”

“คุณหนูไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ” หวงซวนบอกนาง “เราทำสิ่งนี้มาหลายปีแล้ว ในเวลานั้นเป็นองค์ชายที่สนับสนุนมัน และท่านเสนาบดีรู้เกี่ยวกับมันเช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทุกคนที่อยู่ข้างนอกแกล้งทำตัวเกี่ยวข้องกับเขา เขาจะไปถามด้วยความเคารพ ถ้าเป็นคนของเรา เขาจะร่วมมือกันโดยธรรมชาติ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ดีมาก” นางลูบหน้าผากและอยากจะนอน แต่นางก็รู้สึกว่านางไม่สามารถหลับได้ ดังนั้นนางจึงพูดกับหวงซวน “ข้ากำลังจะขึ้นไปที่ดาดฟ้าเพื่อดูรอบ ๆ เจ้านอนได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องตามข้าไป”

หวงซวนจะทำแบบนี้ได้อย่างไร ถ้าเจ้านายของนางไปนางจะต้องติดตาม อย่างไรก็ตามนางถูกหยุดโดยหยูเฮง “เจ้าไม่ควรไป บ่าวรับใช้สองคนสามารถออกไปที่ดาดฟ้าในเวลาเดียวกันได้อย่างไร เราจะต้องคอยดูแลเจ้านาย ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไปพูดคุยกับโจวซู”

หวงซวนไม่สามารถเอาชนะนางได้ ดังนั้นนางได้แต่เตือนเฟิงหยูเฮงให้ระมัดระวังก่อนที่จะปล่อยนางไป

ลมบนดาดฟ้าแรงมากจนทำให้ใบหน้าของคนเจ็บ เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ข้าง ๆ ราวจับอยู่ครู่หนึ่ง และทำให้ประสาทสัมผัสสงบลงทำให้ดีที่สุดในทุกสภาพแวดล้อม หลังจากตรวจสอบแล้วว่าไม่มีใครซ่อน นางจึงหันหลังเดิน และเดินไปยังพื้นที่ส่วนกลาง

โจวซูอยู่ในห้องส่วนกลาง เหตุผลนี้เพื่อตรวจสอบทุกคนบนเรือลำนี้ เมื่อพวกเขาพบเป้าหมายที่น่าสงสัยพวกเขาจะคิดหาวิธีฆ่าหรือหลีกเลี่ยงพวกเขา

ห้องส่วนกลางอยู่ทางด้านหลังของเรือ และอยู่ต่ำกว่าห้องส่วนตัวไม่กี่ก้าว พวกเขาถูกแบ่งโดยห้องเก็บของที่อยู่ตรงกลาง เฟิงหยูเฮงเดินผ่านห้องส่วนตัว สุดท้ายนางก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

นางมีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้และมีการได้ยินที่ดี เมื่อได้ยินเสียงนี้ นางก็สามารถเดาตัวตนของคนในห้องได้อย่างแม่นยำ นางได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวว่า “ท่านใต้เท้า ท่านกลัวอะไร ไม่ว่าบุตรชายของตระกูลของเสนาบดีจะเป็นจริงหรือหลอกลวงก็ตาม นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะเป็นเสนาบดี เขาก็ต้องไว้หน้าผู้นำตวนไม่ใช่หรือ”