ตอนที่ 513 อดีตที่ผ่านมา

เมื่อเฟิงเฟินไดพูดว่ากดน้ำให้ตาย มันก็เหมือนกับว่าเด็กเข้าใจสิ่งที่นางพูด เด็กร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม เขาเริ่มต่อสู้ในอ้อมกอดของแม่นม แม่นมไม่คิดว่าเด็กแรกเกิดจะมีแรงมากขนาดนี้ ด้วยการดิ้นเพียงครั้งเดียวนางสูญเสียการควบคุมเด็กและลื่น เด็กร่วงจากอ้อมกอดของนางลงบนพื้น

เฟิงเฟินไดเห็นเด็กหล่นลงพื้นและยิ้ม ขณะที่ดวงตาของนางเป็นประกายวาววับ นางเคลื่อนไหวอย่างไม่รู้ตัวเพื่อมองหาอาวุธบางอย่างที่อาจวางอยู่รอบ ๆ มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะโยนสิ่งนั้นลงบนพื้นเพื่อให้เด็กตาย

แต่ก่อนที่นางจะพบอะไร เด็กคนนั้นก็ตกลงต่ำ ทันใดนั้นแส้ก็มาจากด้านหลังเฟิงเฟินไดและพันรอบตัวเด็ก เมื่อถูกดึงกลับ เด็กก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน

ทุกคนมองและเห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางสงบนิ่ง นางถือแส้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างอุ้มเด็ก นางจ้องมองตรงไปที่เฟิงเฟินได

เฟิงเฟินไดตกใจและโกรธ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ? นี่คือเรือนของข้า ! ” ในขณะที่ถามนางมองไปข้างหลังนาง แต่ไม่เห็นองค์ชายห้า, ซวนเทียนหยาน

เฟิงหยูเฮงตอบกลับ “ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง สถานที่แห่งนี้คือคฤหาสน์เฟิง มีที่ไหนที่ข้าไปไม่ได้บ้าง ? ”

เฟิงเฟินไดโกรธมากขึ้น “เจ้ารู้งั้นหรือว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง? ข้าไม่เคยได้ยินบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไม่ช่วยชีวิตบิดาของตัวเอง ! ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “เจ้าคงได้ยินเรื่องนี้แล้วในวันนี้ เจ้าไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเลย”

เฟิงเฟินไดกลัวเล็กน้อยถามด้วยความสับสน “เจ้าหมายถึงอะไร ? ”

เฟิงหยูเฮงไม่ตอบ นางยัดแส้กลับเข้าไปในแขนเสื้อของนางแล้วมองไปที่เด็กในอ้อมแขนของนาง เด็กมีผิวคล้ำมากและเด็กลืมตาได้มากกว่าเมื่อวาน เด็กมีดวงตาหงส์ซึ่งยาวและเฉียงขึ้น ใครจะรู้ว่าทำไม แต่เด็กที่ร้องไห้กลับเงียบเมื่อเฟิงหยูเฮงอุ้ม ไม่เพียงแต่จะหยุดร้องไห้เท่านั้น แต่ยังลืมตาด้วยความยากลำบากอย่างมากในการดูว่าใครกำลังอุ้มเขาอยู่

เดิมทีเฟิงหยูเฮงอารมณ์ไม่ดี หลังจากโต้เถียงกับองค์ชายห้า นางก็ออกจากห้องนั้นด้วยความโกรธ นางต้องการเดินไปรอบ ๆ แต่คฤหาสน์ใหม่ของตระกูลเฟิงเป็นสิ่งที่นางไม่คุ้นเคย ในที่สุดนางก็มาถึงที่เรือนของเฟิงเฟินได

อารมณ์แบบนี้แยกย้ายกันไปจากรูปลักษณ์ที่จริงจังที่มาจากดวงตาของเด็กแรกเกิด นางเอื้อมมือไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ แล้วแกล้งเขาโดยกล่าวว่า “ถึงเจ้าจะยังเล็ก แต่เจ้าก็รู้วิธีประเมินผู้คนแล้ว”

มุมริมฝีปากของเด็กขดเป็นรอยยิ้มจากการถูกล้อ

เฟิงหยูเฮงยิ้มไปพร้อมกับเขา ขณะที่นางได้ยินเฟิงเฟินไดพูดจากตรงหน้านางด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “พี่รองรู้วิธีเลี้ยงบุตรจริง ๆ ลองเอาเด็กคนนี้กลับไปเลี้ยงเองหรือไม่ ! เจ้าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับศิลปะการต่อสู้และอาวุธ หากมีวันหนึ่งที่เจ้าไม่สามารถมีบุตรได้ ไม่ว่าในกรณีใดเจ้าจะมีบุตรบุญธรรมได้”

เมื่อเฟิงเฟินไดพูด รอยยิ้มของเด็กก็หายไป ริมฝีปากของเขาแยกจากกันและมันก็พร้อมที่จะเริ่มการร้องไห้รอบใหม่ทันที

ในเวลานี้หวงซวนก็มาแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงอุ้มเด็ก นางก็รีบอุ้มเด็ก เฟิงหยูเฮงกล่อมเด็กที่กำลังจะร้องไห้และไม่ให้หวงซวนอุ้มเขา นางพูดกับหวงซวนว่า “ไปรอที่หน้าประตูตำหนัก ทันทีที่องค์ชายหยูออกมาให้เขารีบมาที่ตระกูลเฟิง แค่บอกว่าคุณหนูสี่คิดถึงเขามาก นางไม่สามารถอยู่ได้หากไม่เจอเขา”

หวงซวนจ้องมองที่เฟิงเฟินได และเห็นว่าใบหน้าของเฟิงเฟินไดซีดเมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหยูเฮง นางอดไม่ได้ที่จะเตือน “คุณหนูสี่ ท่านแน่ใจหรือไม่ว่าท่านอยากเจอองค์ชายเก้า ? จากนั้นข้าจะไปรออยู่หน้าตำหนัก ข้าจะส่งข้อความนี้ให้องค์ชายเก้าทุกคำพูดเลยเจ้าค่ะ”

หลังจากหวงซวนพูดอย่างนี้ นางก็หันหลังออกไป เฟิงเฟินไดตื่นตกใจและตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว “ช้าก่อน ! ใครบอกว่าข้าอยากเจอองค์ชายเก้า ทำไมข้าต้องคิดถึงพระองค์ ? ข้าแค่บอกว่าเฟิง… ข้าบอกว่าพี่รองดูสนิทกับเด็กคนนี้มาก”

เฟิงหยูเฮงกล่อมเขาสองสามครั้งและเด็กไม่อยากร้องไห้แล้ว เด็กจับเสื้อของเฟิงหยูเฮงและไม่อยากให้ปล่อย เฟิงหยูเฮงเหลือบมองไปที่เฟิงเฟินไดและพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “ข้าเพิ่งได้ยินเจ้าพูด”

เฟิงเฟินไดปฏิเสธ “ข้าไม่ได้พูด เป็นแม่นมที่อุ้มเด็กไว้ไม่ดี เจ้าก็เห็น เด็กเกือบจะตกลงบนพื้น มันไม่เกี่ยวกับข้าเลย”

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “เจ้าและเฟิงจินหยวนเป็นสมกับเป็นบิดาและบุตรกันจริง ๆ ดูเหมือนว่าเจ้ามีความเกี่ยวข้องแน่นอน”

“เจ้าหมายถึงอะไร” เฟิงเฟินไดไม่สามารถเข้าใจความหมายของพี่รองของนางได้

เฟิงหยูเฮงพูดกับนาง “ความหมายของข้าคือเจ้าและเฟิงจินหยวนเหมือนกัน เจ้าไม่สามารถจำได้ว่าเจ้าตกต่ำอย่างไรในอดีต เจ้าทำผิดพลาดซ้ำซาก เจ้าโง่จริง ๆ ”

“เจ้า…” เฟิงเฟินไดโกรธมาก อย่างไรก็ตามนางไม่กล้าพูดอะไรเลย นางทำได้แต่โกรธเคือง

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเตือนนางว่า “ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเกี่ยวข้องกับเฟิงจินหยวนหรือไม่ เขาเป็นน้องชายของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่สงสารเขา เจ้าก็ไม่สามารถฆ่าเขาได้ อย่าคิดว่าข้าไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด เฟิงจินหยวนฆ่าภรรยาและบุตรสาวของเขา เจ้าเรียนรู้ที่จะเย็นชาจริง ๆ ”

เฟิงเฟินไดพูดไม่ออก อย่างไรก็ตามนางยังคงส่ายหัว นางพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “เขาไม่ใช่น้องชายของข้า ! ข้าไม่มีน้องชายคนนี้ ! ”

“การรังแกเด็กที่ไม่มีทางสู้ไม่ได้ใช้ทักษะมากนัก” เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “เขาไม่สามารถเลือกเกิดได้ ไม่มีใครที่เลือกที่จะเกิดมาในโลกได้ หากเจ้าต้องการระบายความโกรธก็ออกไปบีบคอท่านแม่ที่ไร้ยางอายของเจ้าและนักแสดงนอกรีตคนนั้น”

หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางเดินไปข้างหน้าและวางเด็กไว้ในอ้อมแขนของแม่นม จากนั้นนางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เลี้ยงดูให้ดี หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กแม้แต่น้อย องค์หญิงผู้นี้จะไม่ให้อภัยเจ้า”

ออกจากเรือนของเฟิงเฟินได เฟิงหยูเฮงเริ่มเดินไปเฝ้าเหยาซื่ออีกครั้ง หวงซวนคิดเรื่องเด็กคนนั้นและอดไม่ได้ที่จะถามนางว่า “คุณหนู คุณหนูคิดว่าคุณหนูสี่จะแอบทำอะไรกับเด็กคนนั้นหรือไม่เจ้าคะ”

เฟิงหยูเฮงเคาะหัวนางอย่างไร้ประโยชน์ “ข้าละเลยเรื่องนี้ไปจริง ๆ ส่งผู้คุ้มกันลับไปจับตาดู 1 คน เด็กยังเล็กอยู่ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าหากไม่ถูกเฟิงเฟินไดฆ่าตายอย่างง่ายดาย”

เนื่องจากเหยาซื่อได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นางจึงอยู่ในคฤหาสน์เฟิงชั่วคราว ไม่ใช่ว่าเฟิงหยูเฮงไม่คิดที่จะพาเหยาซื่อกลับไป อย่างไรก็ตามด้วยดวงตามากมายที่เฝ้าดู มันง่ายเกินไปที่จะทำผิดพลาด นางจึงทำได้เพียงคอยดูแลนางและเหยาเซียนเท่านั้น นางไม่สามารถพักผ่อนได้ในทันที

ยาชาที่ให้เหยาซื่อนั้นหมดฤทธิ์อีกวัน แต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้นยากเกินที่นางจะทนได้ ภายใต้คำแนะนำของเหยาเซียน มีการให้ยาชาอีกรอบ เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางจะฟื้นขึ้นมาดีกว่าเดิมอย่างมาก

เฟิงจินหยวนตื่นขึ้นมาในคืนที่สอง ซางคังได้ไปดู เมื่อเขากลับมา เขารายงานต่อเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าเห็นการฟื้นตัวของเขาค่อนข้างเร็ว แม้ว่าจะไม่มีความหวังอีกแล้วสำหรับการมีทายาทในชีวิตนี้ แต่แผลที่หน้าท้องส่วนล่างของเขาก็หายเป็นปกติอย่างรวดเร็ว คงมีหมอให้ยาวิเศษแก่เขา”

เฟิงหยูเฮงไม่สามารถช่วยได้ แต่เมื่อได้ยินเรื่องนี้นางเผยกลิ่นอายเย็นชาออกมา “เฉียนโจวได้ส่งผู้คุ้มกันลับมาเฝ้าเฟิงจินหยวน แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยู่ใกล้พอที่จะปกป้องเขาในการนอนหลับของพวกเขา พวกเขาไม่ปล่อยให้เฟิงจินหยวนได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยไม่รักษา หากพวกเขาต้องการรักษามันก็แค่ปล่อยพวกเขา”

ซางคังพยักหน้าแล้วดูเหมือนจะจำบางสิ่งบางอย่าง หลังจากหัวเราะครู่หนึ่ง เขากล่าวว่า “เขาตื่นขึ้นมาก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่งในตอนเช้า เพียงว่าเมื่อเขาได้ยินว่าเขาพิการ เขาก็หมดสติจากความโกรธ”

เฟิงหยูเฮงก็หัวเราะ นางนึกภาพลักษณ์ที่น่าสมเพชของเฟิงจินหยวนได้ หากเขาไม่ตายจากความเจ็บป่วย ในที่สุดเขาก็จะตายด้วยความกลัว

คืนนั้นหลังจากซวนเทียนหมิงกลับจากพระราชวัง เขาไปคฤหาสน์ตระกูลเฟิงเพื่อมาหาเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงบอกเขาหลายครั้งว่าเขาไม่จำเป็นต้องมาดูแลนาง แต่องค์ชายคนนี้ไม่สบายใจ “ถ้าข้าไม่มา เจ้าจะทำอย่างไรถ้ามีคนพยายามกลั่นแกล้งเจ้า”

เฟิงหยูเฮงคิด นี่ก็เป็นจริงเช่นกัน ซวนเทียนหมิงไม่ต้องกังวลอะไรและสามารถเฆี่ยนตีผู้คน อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถให้คนอย่างเฟิงเฟินไดถูกเฆี่ยนตีเหมือนที่นางทำกับรุ่ยเจียได้

นางโบกมือ “เจ้าสามารถอยู่ได้เท่าที่เจ้าต้องการ”

ด้วยการปรากฎตัวของซวนเทียนหมิง เขาสามารถอยู่เป็นเพื่อนนางได้ ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องของเหยาซื่อและคุยกันข้ามคืน ซวนเทียนหมิงบอกนางว่า “พรุ่งนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง เนื่องจากน้ำท่วมหนักในปีนี้และประชาชนยังไม่ได้กลับมา ท้องพระคลังจึงส่งเงินจำนวนมากไปยังมณฑลต่าง ๆ เสด็จพ่อก็ยกเลิกงานเลี้ยงในพระราชวังด้วย”

หลังจากได้ยินเขาพูดอย่างนี้ เฟิงหยูเฮงก็สังเกตเห็นทันทีว่า “ถึงเวลาแล้วสำหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงอีกครั้ง” นางเล่าถึงช่วงเวลาของนางในช่วงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงก่อนหน้านี้ นางมาถึงราชวงศ์ต้าชุนไม่นานมานี้ และนั่นคือตอนที่การต่อสู้ในคฤหาสน์เฟิงดุเดือดที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเฟิงเฉินหยูหรือเฟิงหยูเฮง ทั้งคู่ต่างก็ไม่เต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้ พวกเขาทั้งสองดูเหมือนมีพลังมาก

หากไม่ใช่สำหรับเด็กผู้หญิงในยุคนี้ที่แก่เกินวัยและไร้ความปรานีเกินไป มันคงไม่เป็นเรื่องปกติสำหรับพี่น้องหญิงที่จะมีข้อพิพาท แม้แต่ในศตวรรษที่ 21 พี่สาวก็ยังทะเลาะและเถียงกันเป็นเรื่องปกติ เจ้าทำให้ข้าร้องไห้ในวันนี้ ดังนั้นข้าจะข่วนหน้าเจ้าในวันพรุ่งนี้ เรื่องแบบนี้เกิดค่อนข้างบ่อย และผู้ใหญ่ก็จะมีรอยยิ้มบนใบหน้า ทั้งสองจะถูกดุ ในวันที่สองบางทีเด็กสองคนก็จะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง และบางทีพวกเขาอาจจะเป็นพี่น้องที่สนิทที่สุด

แต่ในราชวงศ์ต้าชุนนี้เป็นไปไม่ได้ เมื่อเฉินหยูและนางต่อสู้ พวกเขาต่อสู้กันถึงขั้นเอาชีวิตของพวกเขาเป็นเดิมพัน ความโจมตีแต่ละครั้งมีเป้าหมายที่ชีวิตของนาง การโจมตีทุกครั้งมุ่งเป้าไปที่จิตใจของนาง แม้ว่านางต้องการที่จะรักพี่สาวของนาง พวกเขาจะไม่ให้โอกาสนาง

พวกเขาต่อสู้กันหลายครั้ง ในพริบตาหนึ่งปีผ่านไป ตระกูลเฟิงล่มสลาย และเฟิงจินหยวนยังคงปฏิเสธที่จะเชื่อฟัง นางไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจของคนเหล่านี้

นางถอนหายใจอย่างหนัก และพูดกับซวนเทียนหมิง “ข้าจะใช้เงิน ในฐานะหมอ ข้ามักจะหวังให้ผู้คนมีชีวิตที่มีสุขภาพดี น่าเสียดายที่พลังของข้ามีจำกัด ข้าจะให้ความช่วยเหลือด้านการเงินแก่หมู่บ้านของผู้คนที่อาศัยอยู่นอกเมือง นอกจากนี้ข้าได้วางแผนให้ร้านห้องโถงสมุนไพรหลายร้อยแห่งปรากฏในมณฑลอื่น ๆ ข้าจะเปิดร้านต่อไป ข้าได้เตรียมการเพื่อนำยาจำนวนมากออกจากมิติของข้า เมื่อถึงเวลาข้าจะสามารถมั่นใจได้ว่ายาในทุก ๆ ร้านห้องโถงสมุนไพรจะสามารถขายได้”

ซวนเทียนหมิงพยักหน้า และคาดหวังเล็กน้อยในสายตาของเขา เขาเข้าใจถึงผลกระทบของยาได้เป็นอย่างดี เมื่อเทียบกับยาหม้อที่ขมในยุคนี้ ยานั้นได้ผลเร็วกว่ามาก

ทั้งสองคุยกันนาน ในช่วงเวลานี้พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงปีก่อน และพวกเขาจะหัวเราะเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพูดถึงสิ่งที่สนุกสนาน อย่างไรก็ตามเสียงหัวเราะนี้เสียงดังไปหน่อย ภายนอกพวกเขาดูมีความสุข แต่ภายในพวกเขาก็กังวล สถานการณ์ของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่ฮ่องเต้พยายามทำให้มันเป็น

ในเช้าวันรุ่งขึ้นซวนเทียนหมิงไปราชสำนัก และเหยาซื่อตื่นขึ้นในตอนเช้า หลังจากตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่นางถามคือ “เฟิงจินหยวนตายหรือไม่ ? “