ตอนที่ 516 ความตั้งใจของฮ่องเต้

ซวนเทียนหมิงกัดฟันด้วยความโกรธ เขาแต่งงานกับชายาคนไหน? ชายาของเขาอยู่ใต้ผ้าห่มของเขา เขาแต่งงานกับใครได้อีก

แต่เสียงเพลงที่สนุกสนานก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้หัวของเขาบวมขึ้นเรื่อย ๆ เขาลุกขึ้นด้วยความโกรธและคว้าเฟิงหยูเฮง ในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนออกมา “ เป่ยจื่อ ! ”

ไม่มีการเคลื่อนไหวจากประตู

เขาขมวดคิ้ว และเรียกอีกครั้ง “หวงซวน ! ”

ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

เฟิงหยูเฮงลุกขึ้นจากเตียงแล้วสวมชุดคลุม นางตะโกน “ซางคัง ! ”

ปัง ! มีคนผลักประตูออกจากด้านนอก

ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าบ่าวรับใช้อย่างเป่ยจื่อและหวงซวนมีความสนใจงานรื่นเริงมากกว่าเจ้านายของพวกเขา พวกนั้นไม่อาจถือได้ว่ามีประโยชน์เท่าซางคัง สำหรับซางคังตราบใดที่เฟิงหยูเฮงอยู่ในพระราชวัง เว้นเสียแต่ว่าเขาจะนอนหลับหรือผ่าตัดไก่ และเป็ด เขาจะใช้เวลาที่เหลือในการดูแลอาจารย์ของเขา เมื่ออาจารย์ของเขาตื่น นั่นเป็นเวลาที่เขาจะต้องดูแลนาง เมื่ออาจารย์ของเขายังไม่ตื่น เขาจะต้องเฝ้าอยู่นอกประตูรอ

ซางคังคนนี้มีปัญหาอีกอย่างหนึ่ง เขามองว่าทุกคนมีสถานะต่ำกว่าเขา

มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ตราบใดที่เฟิงหยูเฮงปรากฏตัว เขาก็ไม่เห็นหัวใครเลย เห็นได้ชัดว่ามีคนสองคนอยู่ในห้อง ไม่ว่าในกรณีใดซวนเทียนหมิงก็เป็นองค์ชาย แต่ซางคังเคารพแค่อาจารย์ของเขาเท่านั้น เขาไม่ได้สนใจอะไรกับองค์ชาย

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วถามซางคัง “ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น ? ใครกำลังจะแต่งงาน ? ”

ซางคังส่ายหน้า “อาจารย์ เพลงนี้ได้เตรียมไว้สำหรับอาจารย์และองค์ชายขอรับ” หลังจากพูดอย่างนี้ ในที่สุดเขาก็มองที่ซวนเทียนหมิง และกล่าวว่า “ขันทีส่วนพระองค์ก็มาด้วย ฮ่องเต้ได้ยินว่าองค์ชายและอาจารย์จะกลับไปที่ค่ายทหาร ดังนั้นฝ่าบาทจึงเตรียมเพลงเพื่อส่งท่านทั้งสองขอรับ”

ซวนเทียนหมิงโกรธมากจนพูดไม่ออก ส่งเหรอ ? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองไปที่ค่ายทหาร อาการเจ็บป่วยทางจิตประเภทใดที่ชายชรามี ?

ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เนื่องจากฮ่องเต้ได้จัดเตรียมให้ เขาจึงต้องออกไปดู ทั้งสองส่งซางคังออกไปก่อนจะเข้าไปในมิติเพื่ออาบน้ำ เมื่อพวกเขาออกมาหลังจากอาบน้ำและแต่งตัว พวกเขาแปลกใจที่พบว่าคณะดนตรีมาถึงหน้าประตูห้องนอนแล้ว

เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะจากการได้ยินสิ่งนี้ นางดึงแขนเสื้อของซวนเทียนหมิง และตะโกนเสียงดังถามเขาว่า “พูดสิ เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อกำลังทำอะไรอยู่ ? ทำไมบรรยากาศนี้จึงดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามจัดงานแต่งงานสำหรับเราให้เร็วขึ้น” ไม่น่าแปลกใจที่นางฝันแปลกๆ

ซวนเทียนหมิงแบมือ “ข้าจะรู้ได้อย่างไร ! ชายชราคนนั้นบ้าไปแล้ว”

ประตูเปิดออกและเสียงก็ดังขึ้น ทั้งสองเห็นขันทีจางหยวนยืนอยู่ที่นั่น ที่มาพร้อมกับคณะดนตรี ใบหน้าปั้นยากของจางหยวนนั้นเห็นได้ชัดมาก ซวนเทียนหมิงตะโกนและโบกมือของเขา ขณะที่เขาพูดอย่างไม่สุภาพว่า “ทุกคนหยุด ! ”

สิ่งนี้ถูกตะโกนโดยใช้กำลังภายใน และทำให้สมาชิกคณะเกือบจะขว้างเครื่องดนตรีทิ้ง พวกเขามองที่ซวนเทียนหมิงแล้วก็มองที่จางหยวน หัวหน้ากล่าวว่า “ท่านขันทีบอกว่าสิ่งนี้ได้รับการจัดการโดยฮ่องเต้? ทำไมเป็น…” เหตุใดจึงมีบางคนที่ไม่ได้เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ด้วยซ้ำ

จางหยวนทำหน้าขมขื่นและโบกมือ “พวกเจ้าออกไปได้แล้ว พวกเจ้ายังคงได้รับเงิน”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขายังคงได้รับค่าตอบแทนพวกเขาก็ไม่รอช้า พวกเขาแบกเครื่องดนตรีพวกเขาออกไป จางหยวนยืนอยู่กับที่และมองซวนเทียนหมิง ข้างหลังเขามีขันทีอีกหลายคนที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

เฟิงหยูเฮงเห็นว่าใบหน้าของซวนเทียนหมิงดูน่าเกลียดมาก และดึงเขาเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางจ้องมองเขาก่อนถามจางหยวน “ขันทีจาง ท่านพูดว่าสิ่งนี้ได้รับการจัดการโดยเสด็จพ่อหรือ ? ”

เมื่อนางถามสิ่งนี้เสียงของนางเบาลงมาก จางหยวนแสดงว่าเขาสามารถยอมรับสิ่งนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงตอบว่า “ฝ่าบาทกล่าวว่าองค์หญิงและองค์ชายจะกลับไปที่ค่ายทหาร และกำลังออกเดินทาง และฝ่าบาทไม่มีโอกาสกล่าวลา ฝ่าบาทจึงใช้วิธีนี้เพื่อแสดงความรู้สึกของฝ่าบาทพะยะค่ะ การไปที่ค่ายทหารเพื่อหลอมอาวุธเหล็กก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี เรื่องที่สนุกสนานจะต้องได้รับการเฉลิมฉลองพะยะค่ะ”

เฟิงหยูเฮงกระพริบ รถไฟแห่งความคิดของนางเริ่มตกรางเนื่องจากภาพของฮ่องเต้ที่มีรอยยิ้มคล้ายโจรปรากฏขึ้น… รอสักครู่ ทำไมมันถึงเหมือนรอยยิ้มของโจร ?

นางมองจางหยวนจากนั้นมองซวนเทียนหมิง ทั้งสองมองหน้ากันโดยเร็ว และเห็นทันทีว่าอีกฝ่ายมีความคิดคล้ายกัน

ซวนเทียนหมิงพูดกับจางหยวนอย่างเย็นชา “ไม่ต้องพูดถึงความพยายามของตาแก่ในการซ่อนสิ่งของ เหตุใดฉากดังกล่าวจึงเกิดขึ้น พูดความจริง ! ”

จางหยวนถอนหายใจอย่างขมขื่น “ฮะ ! ในความเป็นจริงสถานการณ์เป็นเรื่องง่ายที่จะอธิบาย เมื่อท่านทั้งสองคนไป จะไม่มีใครห้ามฝ่าบาทให้ดื่มกับใต้เท้าเหยา ฝ่าบาทฉลองให้กับตัวเองพะยะค่ะ ! ”

ซวนเทียนหมิงโกรธมากจนพูดไม่ออก เมื่อคืนเขาบอกว่าบิดาของเฟิงหยูเฮงไม่ดี เช้านี้บิดาของเขาไม่ได้แสดงสิ่งที่ดีให้เขาเห็น

สิ่งนี้ไม่น่าเชื่อถือหรือไม่ เขาจะอยู่อย่างสงบได้อย่างไรกับการมอบอาณาจักรให้กับเขา ?

ในขณะที่เขาแอบบ่นอยู่ในใจ เขาได้ยินเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาพูดช้า ๆ ว่า “ซวนเทียนหมิง เสด็จพ่อของเจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ ”

ด้วยคำพูดเหล่านี้ ซวนเทียนหมิงจึงตัดสินใจยกโทษให้ชายชราที่ไม่น่าไว้วางใจทันที ดังนั้นเขาก็พยักหน้าด้วย “ไม่ใช่ เขาก็เป็นเสด็จพ่อของเจ้าด้วย”

เฟิงหยูเฮงยิ้มและพูดกับจางหยวน “ขันทีจาง ฝากขอบคุณเสด็จพ่อด้วย บอกว่าองค์ชายเก้าและข้ายอมรับความรู้สึกของเขา ไม่เป็นไรถ้าเสด็จพ่อต้องการดื่มกับท่านปู่ แต่เสด็จพ่อต้องไม่เมา มันไม่ดีต่อสุขภาพ ข้าหวังว่าขันทีจางจะช่วยจับตาดูพวกเขาให้ข้าด้วย”

จางหยวนโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว “องค์หญิงเอ่ยเช่นนั้น ข้าจะดูแลฝ่าบาทและใต้เท้าเหยาพะยะค่ะ นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่ต้องคุยกับท่านทั้งสองคน” จางหยวนเงยหน้าขึ้นมองซวนเทียนหมิง “องค์หญิงหกจากซงซุยที่อยู่ในคุก นางดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว นางตะโกนและสาปแช่งองค์หญิง บอกว่าองค์หญิงเป็นสัตว์ประหลาดทุกวันพะยะค่ะ”

ซวนเทียนหมิงตกใจและเอื้อมไปจับเฟิงหยูเฮงจากจิตใต้สำนึก เขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงแตกต่างจากคนอื่นอย่างแน่นอน นอกจากนี้เขายังรู้ว่านางส่งอาหารไปให้เพื่อทำให้อีกฝ่ายตกใจ หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับเหยาซื่อเมื่อวานนี้ เขารู้สึกยิ่งกว่ามีบางสิ่งที่นั่น แม้ว่าความคิดแบบนี้จะไม่เจาะจงมากนักหลังจากประสบการณ์ของเขากับเหยาซื่อ แต่เขาก็รู้ว่าเฟิงหยูเฮงจะมีความรู้สึกอ่อนไหวต่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน

เพื่อปกป้องและปลอบโยนนาง ท้ายที่สุดเมื่อเขารีบเข้าไปในห้องของเหยาซื่อ สภาพของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ เขารู้จักนางมานานกว่าหนึ่งปี และเขาไม่เคยเห็นนางลำบากและเจ็บปวดอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีความสามารถในการควบคุมตัวเองได้ดีจริง ๆ เขาอาจจะทำให้มารดาที่รังแกชายาของเขาต้องตาย เขาอุ้มเด็กผู้หญิงที่เขารัก มีคนอื่นพูดอะไรกับนางได้บ้าง ?

ซวนเทียนหมิงจับไหล่ของเฟิงหยูเฮงและมองนางอย่างปลอบโยน อย่างไรก็ตามเขาได้ประเมินความสามารถของชายาในการปรับอารมณ์ของนางต่ำเกินไป หลังจากนอนหลับคืนหนึ่ง ความตื่นตระหนกของวันก่อนหน้าก็หายไป สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กผู้หญิงที่ดื้อรั้น ดุดัน และนิสัยดี

เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็เชิดคางเล็ก ๆ ออก ในทันใดนั้นนางฟื้นความหยิ่งที่ซวนเทียนหมิงชอบมากที่สุด นางพูดกับจางหยวน “ไม่เป็นไร ถ้านางบ้าไปแล้ว องค์หญิงสามารถรักษาอาการป่วยได้ ขึ้นอยู่กับว่านางสามารถจ่ายได้หรือไม่”

จางหยวนเกือบจะร้องไห้เมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ฝ่าบาทก็พูดเช่นนี้ขอรับ ฝ่าบาทยังกล่าวอีกว่าองค์หญิงจะพูดเรื่องนี้อย่างแน่นอน ฝ่าบาทยังพนันกับคนรับใช้คนนี้ ถ้าท่านไม่ได้พูดเรื่องนี้ ฝ่าบาทจะให้บ่าวรับใช้ 5 เหรียญเงินขอรับ”

ซวนเทียนหมิงเกือบหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ ตาแก่ผู้นั้นอาจจะไม่เหมาะสมกว่านี้อีกหรือไม่ ? เจ้าเป็นฮ่องเต้ทำการเดิมพันกับใครบางคนและเดิมพันเพียง 5 เหรียญเงินเท่านั้น ? เขาพูดไม่ออกจริง ๆ

ทั้งสองพยายามส่งจางหยวนออกไปด้วยความยากลำบาก เฟิงหยูเฮงตัดสินใจกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงก่อนเพื่อเตรียมเสื้อผ้า เฟิงจื่อหรูและซางคังก็กลับมาพร้อมกับนาง นางกลับไปที่ค่ายทหารและนางต้องการส่งเฟิงจื่อหรูไปที่เสี่ยวโจวในเวลาเดียวกัน

เฟิงจื่อหรูมีความเข้าใจอย่างมากเนื่องจากเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อวานนี้ และเขาไม่ได้พูดถึงเหยาซื่อ แม้ว่าเขาจะยังมีความรู้สึกต่อมารดา แต่ท่าทีของเหยาซื่อที่มีต่อเฟิงหยูเฮงก็เย็นชาเกินไป

เฟิงหยูเฮงเก็บเสื้อผ้าของนางแล้ววางไว้ในกระเป๋า จากนั้นนางนำเฟิงจื่อหรูกลับไปที่รถม้าราชสำนักของซวนเทียนหมิง ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ไปที่ค่ายทหารก่อนเถอะ เมื่อเราไปถึงถนน ข้าจะจัดองครักษ์เงาเพื่อส่งจื่อหรูไปที่เสี่ยวโจว” หลังจากพูดอย่างนี้เขาถามนางว่า “เจ้าจะบอกลาท่านปู่หรือไม่ ? “

เฟิงหยูเฮงโบกมือของนาง “ตอนนี้ท่านปู่อยู่ที่ตระกูลเฟิงแล้ว ข้าไม่ไป ข้าจะไปค่ายทหารเท่านั้น ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่กลับมา นอกจากนี้ข้าเชื่อว่าด้วยความคิดของท่านปู่ ท่านปู่จะไปหาข้าที่ค่ายทหารหลังจากไม่กี่วันนี้ เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราจะต้องบอกทหาร เมื่อท่านปู่ไป พวกเขาจะได้ให้ท่านปู่เข้าไป”

ซวนเทียนหมิงยิ้มและพยักหน้าสั่งให้ออกเดินทาง รถม้าราชสำนักก็เริ่มออกเดินทางช้า ๆ

ภายในรถมีคนไม่กี่คน แบ่งเป็นสองพวก คือเฟิงจื่อหรู, ซางคัง, หวงซวน และวังซวนที่เพิ่งกลับมา รอบ ๆ รถม้านั้นมีองครักษ์เงานับไม่ถ้วนมาด้วย แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย แหล่งที่มาของความวุ่นวายนี้ และไม่มีความสามารถที่นางจะเพิกเฉยต่อความรู้สึกเหล่านี้ นางทำได้เพียงจับมือของเฟิงจื่อหรู ในขณะที่บอกให้เขาเรียนให้ดีและเรียนรู้เพิ่มเติมจากอาจารย์ของเขา

รถม้าราชสำนักก็ออกจากเมืองหลวงในที่สุด และเฟิงหยูเฮงก็เริ่มพูดคุยมากขึ้น นางพูดไม่หยุดตั้งแต่การตั้งใจเรียนและฝึกฝนอย่างถูกต้องและแข็งแรงขึ้น จากที่นั่นนางพูดเกี่ยวกับการเข้ากับเพื่อนในโรงเรียนได้ดี เฟิงจื่อหรูได้แต่พยายามขอความช่วยเหลือจากพี่เขยเท่านั้น อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงได้แต่มองและส่ายหน้าของเขาเท่านั้น แสดงว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้

ในที่สุดเมื่อมาถึงทางแยก รถม้าราชสำนักก็หยุดลงและเป่ยจื่อก็เข้ามาในรถแล้วกล่าวว่า “องครักษ์เงา 6 คนจะไปกับคุณชายเฟิง องค์หญิงไม่ต้องกังวลพะยะค่ะ ! ”

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านางเป็นกังวลเล็กน้อย

ซวนเทียนหมิงโบกมือ “เพิ่มอีก 4 คน ให้มี 10 คนที่ปกป้องเขา” จากนั้นเขามองที่เฟิงหยูเฮง“นี่ไม่เป็นไรหรอก”

นางถอนหายใจ “ถ้าสิ่งนี้ไม่ดี แม้ว่าข้าจะไปด้วยตัวเองก็จะไม่มีจุดประสงค์มากมาย” นางลูบหัวของเฟิงจื่อหรูแล้วส่งกระเป๋าไปยังเป่ยจื่อ จากนั้นนางก็แนะนำเฟิงจื่อหรูว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง เจ้าจะต้องมีจิตใจที่เข้มแข็ง เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? “

เฟิงจื่อหรูพยักหน้า “ท่านพี่ไม่ต้องกังวล จากเมืองหลวงไปยังเสี่ยวโจว จื่อหรูเคยเดินทางไปกลับมาหลายครั้งแล้ว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

นางยังเป็นกังวลอยู่ แต่แม้ว่านางจะเป็นห่วง แต่ก็ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ มันเป็นอย่างที่นางพูด ถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นแม้ว่านางจะไปด้วยก็ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้

“ไปกันเลย ! ” นางกล่าว เฟิงจื่อหรูเป็นคนอ่อนโยนและผลักออกจากรถ เมื่อเห็นเขาเข้าไปในรถม้าอีกคัน จากนั้นนางก็โบกมือลาเขา หลังจากที่รถม้าหายไปแล้ว นางก็หันมาและพูดกับซวนเทียนหมิง “ข้ามีลางสังหรณ์ไม่ดี ข้าหวังว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ทั้งสองกลับไปที่รถม้าราชสำนักและเป่ยจื่อยังคงขับรถม้าต่อไปในทิศทางของค่ายทหาร

ใครจะรู้ว่ามันเป็นเพราะลางสังหรณ์ของเฟิงหยูเฮง แต่หลังจากรถม้าเดินทางไปอีก 2 ชั่วยามแม้แต่ซวนเทียนหมิงก็เริ่มรู้สึกสับสน

ทั้งสองมองหน้ากันและพวกเขาเห็นอารมณ์ของกันและกัน หลังจากมองหน้ากันซักพักหนึ่ง พวกเขาก็ตะโกนพร้อมกันว่า “เป่ยจื่อ ! กลับรถและไปยังเสี่ยวโจว ! ”