การกลับมาของฮีโร่

ตอนที่ 107

นักเวทย์แห่งความมืดจํานวนหนึ่งกระจุกอยู่ในห้องรับแขกสุดหรูหราภายในคฤหาสน์โอฬาร ซูฮยอนและโรมันนั่งหันหน้าเข้าหากัน

 

ภายในคฤหาสน์แห่งนี้โรมันเป็นหัวเรือใหญ่ของนักเวทย์แห่งความมืดทุกคน ก่อนที่พวกเขาจะลงหลักปักฐานในเมืองโมรอส โรมันเคยเป็นถึงอดีตตัวตั้งตัวตี เพราะฉะนั้นเขาจึงมีอํานาจมากที่สุดในกลุ่ม

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่านายจะเป็นผู้นําของที่นี่ เห็นทีอนาคตของเหล่านักเวทย์แห่งความมืดจะมีแต่ความมืดมน ไม่มีทางสว่างรุ่งโรจน์ได้”

 

ในสายตาของซูฮยอน โรมันไม่มีคุณสมบัติกลายเป็นผู้นําที่ยิ่งใหญ่ได้

“ตะแต่ว่าในหมู่พวกเรา ผู้นําโรมันค่อนข้างลือชื่อ พวกเราผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา สามารถเดินเตร่ได้ทั่วเมืองอย่างอกผายไหล่ฝั่ง”

“รู้ไหม ถ้าพวกนายไปบ้านเกินของฉัน พลังและทักษะอันน้อยนิดของพวกนาย จะทําอะไรหรือไปไหนมาไหนตามใจชอบไม่ได้หรอกนะ พวกนายเป็นได้แค่หมูในอวยเท่านั้น” ซูฮยอนพูด

“น้องชาย บ้านเกิดของเจ้าอยู่แห่งหนใด?”โรมมันถามซูฮยอน

ปัง!!

ซูฮยอนเขกหัวโรมมัน

“น้องชาย? นายกําลังหยอกเย้าฉันหรือไง นายเป็นพี่ชายฉันตั้งแต่ตอนไหน?”

“เอ่อ…”

โรมันกรอกตาซ้ายทีขวาที เขารีบปรับเปรียบบริบทใหม่ ถ้ายังดึงดันเรียกอีกฝ่ายว่าน้องชายต่อไปอีกละก็ มีหวังโดนมากกว่าเขกหัวแน่

ซูฮยอนชําเลืองมองโรมมันและนักเวทย์แห่งความมืดที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ด้านหลัง

“ระดับพลังของพวกเขาส่วนใหญ่ค่อนข้างต่ํา แปลกมากที่เมืองโมรอสถูกเรียกขานว่าเป็นเมืองแห่งนักเวทย์”

 

กลุ่มนักเวทย์แห่งความืดที่ซอยอนเคยปะทะในหมู่บ้านก่อนหน้า มีพลังอ่อนแอกว่านักเวทย์แห่งความมืดในคฤหาสน์

โรมันและนักเวทย์แห่งความมืดคนอื่นๆ ที่ควรแข็งแกร่งกว่ากลุ่มนักเวทย์แห่งความมืดในหมู่บ้าน กลับกลายเป็นว่าระดับพลังของพวกเขาไม่ได้ต่างกันมาก เรียกได้ว่าไล่เลี่ยกัน

หากนักเวทย์แห่งความมืดของหมู่บ้านด้านล่างอยู่ระดับ D ส่วนคนที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์จะอยู่ระดับ C เป็นอย่างต่ํา

“คนที่พวกเขายกย่องให้เป็นผู้นําคงอยู่ระดับ B ซูฮยอนวิเคราะห์ขณะสายตามองโรมัน

 

“พวกเขาไม่ใช่นักเวทย์แห่งความมืดกลุ่มสุดท้าย ไม่แน่บางที อาจมีเสือซ่อนเล็บหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักที”

“ก่อนอื่น ฉันขอถามอะไรนายสักอย่างส์” ซูฮยอนพูด

“ดะ..ได้ครับ โปรดถามมาได้เลย”

โรมันตอบกลับอีกฝ่ายด้วยความนอบน้อมแกมประหม่า เขารู้สึกกระวนกระวายใจเกี่ยวกับความอยู่รอดของตัวเองเป็นที่สุด

ภาพที่อยู่ตรงหน้า มองแล้วให้ความรู้สึกน่าสมเพช แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่เข้าใจได้ว่าทําไมโรมันถึงแสดงกิริยาประหม่าออกมา เพราะซูฮยอนฆ่านักเวทย์แห่งความมืดที่หมู่บ้านด้านล่างโดยไม่กระพริบตา

“อีกประมาณหนึ่งเดือนนับจากนี้ ฉันจะกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับเจ้าอูโรโบรอสใช่ไหม?”

“เอ่อคือว่า…”

“ไม่ต้องพายเรือในอ่าง ก่อนมาที่นี่ฉันรวบรวมข้อมูลทุกอย่างมาหมดแล้ว ดังนั้นอย่าพยายามปิดบังหรือโกหก”

“ถูกต้อง เจ้าเป็นเหยื่อที่พวกเราเพ่งเล็งไว้”

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองมีมติเป็นเอกฉันท์ คนที่จะกลายเป็นเครื่องสังเวย ตัวเลือกอันดับแรกคืออาคันตุกะ พลเมืองที่อาศัยอยู่มาเนิ่นนานเป็นตัวเลือกสุดท้าย

กล่าวจบโรมันหลับตาปี

“หากเขาเกิดบันดาลโทสะขึ้นมาและกวัดแกว่งดาบ ข้าคงหนีความตายไม่พ้น”

 

อย่างไรก็ตามการตอบสนองของอีกฝ่าย กลับไม่เหมือนใน จินตนาการของโรมัน

“ดี ดีมาก” ซูฮยอนพยักหน้าขึ้นลงราวกับว่าพอใจกับคําตอบ

 

“คําถามตอบไป อูโรโบรอสรู้ได้ยังไงว่าถึงเวลาเขมือบเครื่องสังเวย?”

“ทะ.ทําไมเจ้าถึงอยากรู้?”โรมันเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆและเริ่มคิดว่าจะมีชีวิตรอดไปจากการไต่สวนครั้งนี้ได้ไหม

ซูฮยอนถลึงตามองหน้าโรมันด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม “ฉันถามนายมีหน้าที่แค่ตอบ เรื่องง่ายๆแค่นี้ หวังว่านายคงเข้าใจ”

“คะ..ครับ!”

“ตอบคําถามมาได้แล้ว”

“นักเวทย์แห่งความมืดที่อาศัยอยู่กลางใจเมืองเป็นผู้ควบคุมอูโรโบรอส พอดูโรโบรอสกินเครื่องสังเวยที่พวกเรากําหนดจนอิ่มหนําสําราญ มันก็จะว่ายกลับไปจําศีลใต้กันมหาสมุทรเหมือนเดิม”

“วิธีเรียกอูโรโบรอส ให้โผล่ขึ้นมาจากมหาสมุทร มีแค่วิธีที่กล่าวมานี้ใช่ไหม?”

 

“ใช่ครับ มีแค่วิธีนี้เท่านั้น”โรมันตอบด้วยน้ําเสียงกระท่อนกระแท่น พลางสังเกตอารมณ์ซูฮยอน

โรมันข้องใจว่าซูฮยอนจะอยากรู้ไปทําไม คําถามส่วนใหญ่ไม่ได้ถามเกี่ยวกับนักเวทย์แห่งความมืด แต่ซูฮยอนถามเกี่ยวกับอูโรโบรอสมากกว่า

“อย่างงี้นี้เอง” ซูฮยอนพูด

“หืม?”

“คนที่สามารถควบคุมอูโรโบรอสได้ อาศัยอยู่ไหน?”

หลังจากได้ยินคําถาม ใบหน้าของโรมันซีดเผือกลงทันควัน

ซูฮยอนกระหยิ่มยิ้มย่องให้โรมันแล้วพูดว่า “ช่วยนําทางฉันไปหาพวกเขาได้หรือปาว”

 

“เอ๊ะ ชายคนนั้น โรมันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ผิดแน่ ทําไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?”

“แล้วคนข้างๆเขาเป็นใคร ดูไม่เหมือนนักเวทย์แห่งความมืดเลยสักนิด

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็นหน้าอีกฝ่ายมาก่อน”

สายตาของนักเวทย์ที่กําลังสัญจรผ่านไปผ่านมามองพินิจโรมันขึ้นลง โรมันก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบสายตาพวกเขาตรงๆ หากข่าวลือแพร่สะพัดออกไป ว่ามีคนแปลกหน้าเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กับโรมัน แถมโรมันยังแสดงอากัปกิริยาถ่อมตนต่ออีกฝ่าย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

 

ให้ตายเถอะ ข้าทําบ้าอะไรอยู่ เดิมทีข้าควรจัดการอีกฝ่ายสิถึงจะถูก ไหงข้าถึงกลายมาเป็นมัคคุเทศก์ได้ล่ะเนี่ย?

อย่างไรก็ตามจุดมุ่งหมายที่พวกเขากําลังไปเรียกได้ว่าเป็นเรื่องตลกก็ไม่ผิดนัก สําหรับซูฮยอน นักเวทย์แห่งความมืดมองอีกฝ่ายว่าเป็นผู้หลบหนี แต่เขาก็ยังยืนกรานจะไปถ้ําเสือด้วยตนเอง ซึ่งข้างในเต็มไปด้วยนักเวทย์แห่งความมืดที่ทรงพลัง

คอยดูเถอะ ไปถึงที่นั่นเมื่อไหร่ไอ้เวรนี้ไม่รอดแน่”

โรมันเชื่อมั่นสุดหัวใจ สถานที่ที่พวกเขากําลังมุ่งหน้าไป มีนักเวทย์แห่งความมืดที่เก่งกาจหลายคนอาศัยอยู่ หนึ่งในนั้นต้องมีสักคนที่สามารถสั่งสอนซูฮยอนให้เข็ดหลาบได้….

 

“จริงสิ ข้าจะห้ามพวกเขาไม่ให้พลั้งฆ่าซูฮยอน แต่จะทําให้เขาเป็นอมตะไม่มีวันตาย ข้าจะทารุณกรรมเขาให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น ล้างสมองฝึกให้เขากลายเป็นทาสที่จงรักภักดี โรมันคิดกับตัวเองเงียบๆ รอยยิ้มวิปริตปรากฏขึ้นบนใบหน้า

โป๊ก!!

 

“โอ้ย!!”

โรมันรีบหันหลังกลับฉับพลัน บริเวณหลังหัวรู้สึกปวดตุบๆ สมองสั่นสะเทือน เนื่องจากถูกกําปั้นของซูฮยอนเขกเต็มเหนี่ยว

 

“มีอะไรผิดปกติหรือครับท่าน?”

“นายกําลังคิดแผนมิดีมิร้ายแทงข้างหลังฉันใช่ไหม?”

 

“อะไรนะ? อย่ากล่าวหากันโดยไม่มีหลักฐาน คนอยากข้าเนี่ยนะ กล้าแผนชั่วลับหลังเอาไว้ ไม่มีทาง

“ช่างเถอะ นายมีหน้าที่นําทางก็พอ อย่าให้รู้นะว่าคิดตุกติก”

สิ้นคําพูดซูฮยอน โรมันปิดปากเงียบรีบเร่งฝีเท้าไปยังจุดหมาย ไม่นานพวกเขาก็เจอหอคอยสูงลิบตาตั้งอยู่ใจกลางเมือง

“ถึงแล้วครับ”

ซูฮยอนแหงนมองหอคอย หอคอยทรงกระบอกเป็นสิ่งปลูกสร้างสูงที่สุดในเมืองโมรอส กะจากสายตาโครงสร้างหอคอยมีความสูงประมาณ 200-300 เมตร ที่สําคัญมันยังเป็นสิ่งปลุกสร้างเพียงหนึ่งเดียว ที่สูงกว่ากําแพงล้อมเมือง

 

“หอคอยแห่งนี้อาจไม่ใช่ของนักเวทย์แห่งความมืดตั้งแต่ต้น ซูฮยอนวิเคราะห์

“ถ้าเดาไม่ผิด การที่พวกเขาควบคุมจัดสรรเมืองโมรอสได้อย่างเฉียบขาด เพราะพวกเขาชักใยอูโรโบรอส หอคอยที่เด่นสะดุดตาแห่งนี้คงเป็นผลพวงจากพลังของอูโรโบรอส”

ครืน!!

 

โรมันยกมือสัมผัสประตูเบาๆ ไม่นานประตูก็ค่อยๆอ้าออก ดูเหมือนว่าประตูเข้าสู่หอคอยจะมีกลไกบางอย่างแอบซ่อนไว้ และการเปิดมันต้องใช้พลังเวทย์เป็นตัวขับเคลื่อน

“เข้าไปข้างในเถอะ” โรมันพูด

พวกเขาก้าวเข้าไปข้างในพร้อมกัน ชั้นแรกเป็นห้องโถงโล่งๆว่างเปล่า ซูฮยอนมองซ้ายมองขวา สังเกตสภาพสิ่งปลูกสร้าง นอกจากความเงียบ ไม่มีอะไรเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ

โรมันพูด “นักเวทย์แห่งความึดมากกว่าร้อยคนอาศัยอยู่ที่นี่ มีเพียงข้าและอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าออกหอคอยแห่งนี้ได้”

“มีคนเป็นร้อยอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้”

“พวกเขาทั้งหมดเป็นนักเวทย์ที่ทรงพลัง นักเวทย์มากความสามารถหลายคน มีนิสัยชอบพักอาศัยอยู่บนที่สูงๆ ดังนั้นชั้นที่หนึ่งจึงว่างเปล่า ชั้นที่สูงขึ้นไปคือชั้นที่พวกเขาจับจอง”

“งั้นเหรอ…ถ้าพวกเขาไม่ต่างจากนายมาก ฉันคงผิดหวังเป็นแน่”

 

คําพูดของซูฮยอนทําให้สีหน้าของโรมันหมองคล้ํา แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมาแล้วกล่าวต่อ

“เมื่อเทียบกับนักเวทย์ที่อาศัยอยู่ในหอคอยแห่งนี้ ตัวตนของข้าเป็นได้แค่นักเวทย์ระดับปลายแถว”

“จริงเหรอ?”

“เจ้าจะสังเกตเห็นถึงความแตกต่าง เมื่อเจ้าพบพวกเขาด้วยตาตัวเอง”

คําพูดของโรมันดูมีเลศนัยแอบแฝง แต่ซูฮยอนไม่เก็บมาใส่ใจ หน้าที่ของโรมันคือมัคคุเทศก์นําทางซูฮยอนให้ไปถึงจุดหมาย และโรมันก็ทําหน้าที่สําเร็จเรียบร้อย

ดังนั้นการเผชิญหน้ากับนักเวทย์แห่งความมืดระดับสูง คงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้

เอี๊ยดอ๊าด!!

 

พวกเขายืนอยู่ตรงกลางชั้นที่หนึ่ง ซึ่งตรงหน้ามีปล่องว่างๆตั้งอยู่ ยืนรอไม่นานแท่นหินปริศนาเลื่อนจากด้านบนสู่ด้านล่าง พอก้าวเข้าไปด้านในโรมันผลักปุ่มที่ทําจากหิน แท่นหินสว่างเจิดจ้าขึ้นก่อนรูดขึ้นไปด้านบน ดูเหมือนเจ้าแท่นหินจะทํางานคล้ายๆกับลิฟต์ขนส่งในปัจจุบัน

การขึ้นชั้นบนโดยที่ไม่ต้องไต่บันไดให้เปลืองแรง นับว่าสะดวกสบายกว่าสิ่งปลุกสร้างที่อยู่ในเมืองโมรอสทุกแห่ง ซูฮยอนเชื่อว่าคนที่สร้างหอคอยขึ้น ต้องผ่านความบากบั่นมาไม่ใช่น้อย

เอี๊ยด!!

 

แท่นหินขยับขึ้นด้านบนอย่างรวดเร็วและไม่นานก็หยุดชะงัก โรมันและซูฮยอนมาถึงชั้นบนสุดของหอคอย สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาคือประตูบานใหญ่ตั้งอยู่ตรงข้ามพวกเขา

เอียด!!

 

ระหว่างที่พวกเขากําลังเดินเข้าใกล้ประตูความสูงราว 5 เมตร จู่ๆมันก็เปิดต้อนรับซูฮยอนอัตโนมัต กลิ่นอายของประตูเหมือนกําลังเชื้อเชิญให้เข้าไป ซูฮยอนเดินเข้าไปด้านในโดยปราศจากความลังเล

 

ห้องชั้นบนสุดแตกต่างจากห้องชั้นอื่นๆ เพราะมันเป็นห้องโล่งๆ อากาศถ่ายเทสะดวก ตรงกลางมีโต๊ะทรงกลมขนาดใหญ่ตั้งอยู่

“เขากล้ามาจริงด้วย”

“เขาไม่กลัวเลยเหรอ? อาจหาญใช่ได้”

“เขาเป็นคนลงมือฆ่าทุกคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านด้านล่างสินะ?”

“เขาเด็กกว่าที่ฉันคิดไว้อีก”

 

บนโต๊ะทรงกลมขนาดใหญ่ มีนักเวทย์แห่งความมืดหลายคนนั่งประจําที่ แต่ละคนมีความแข็งแกร่งสูสีกัน ออร่าที่ปล่อยออกมาเข้มข้นจนโรมันเทียบไม่ติด

จากที่ซูฮยอนสัมผัสมีบางคนแข็งแกร่งถึงระดับ A อย่างที่โรมันเคยบอกไว้ นักเวทย์แห่งความมืดที่ทรงพลังรวมตัวอยู่ในหอคอยหมดทุกคน

“จะพูดอะไรก็พูด ฉันไม่สนใจคําพูดของขยะสังคมหรอก” ดวงตาของซูฮยอนกวาดมองนักเวทย์แห่งความมืดชายชราที่เท้าคางอยู่บนโต๊ะ

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ซูฮยอนดึงเก้าอี้ที่วางอยู่ออกมาแล้วหย่อนกันนั่ง

นักเวทย์แห่งความมืดหลายคนเขม่นมองซูฮยอนด้วยสายตาแข็งกร้าว หลังจากถูกอีกฝ่ายด่าทอว่าเป็นขยะสังคม

อย่างไรก็ตามเมื่อนักเวทย์แห่งความมืดชายชรายกมือขึ้น ทุกคนที่จ้องมองซูฮยอนด้วยสายตาสาปแช่งก็ละสายตากลับมา

“ในที่สุดพวกเราก็มีโอกาสได้พบกัน”

 

“คุณมีระดับแตกต่างจากคนอื่นๆพอทําเนา”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าได้ยินเรื่องเล่าหลายเรื่องเกี่ยวกับเจ้า จนเกิดความสงสัย แต่พอเจอตัวจริง เจ้าดีกว่าเกณฑ์ที่ข้ากําหนดไว้”

ล่วงเลยมาประมาณ 1 วัน หลังจากซูฮยอนก่อเหตุสังหารหมู่นักเวทย์แห่งความมืดที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านด้านล่าง และดูเหมือนข่าววีรกรรมของซูฮยอนจะแพร่งพรายมาถึงหูนักเวทย์แห่งความมืดในหอคอยเป็นที่เรียบร้อย

 

ตามปกติน้อยมากที่กลุ่มนักเวทย์แห่งความมืดจะนัดรวมพลกัน แต่ครั้งนี้เป็นกรณีฉุกเฉินและเร่งด่วน หลายคนมารวมตัวกันอยู่ในห้องเพราะการมาเยือนของซูฮยอน

“เจ้าหนุ่มต้องการอะไร ลมอะไรพัดเข้ามาที่นี่?” นักเวทย์แห่งความมืดชายชราถาม

“ไม่รู้เป็นเพราะอายุเยอะหรือปาว คุณดูแตกต่างจากคนอื่นๆ คุณพยามเสวนามากกว่าการลงมือ”

 

“งั้นเหรอ การเสวนาเป็นพื้นฐานส่งมอบความรู้และความรู้สึกให้กันและกัน ผู้ชายก็เปรียบเหมือนสัตว์ประเภทหนึ่ง ถ้าขาดการเสวนาคงไม่สามารถเจริญวัยได้”

“คุณช่างเป็นสัตว์ที่น่าสรรเสริญจริงๆ”

ซูฮยอนพูดกระแหนะกระแหน นักเวทย์แห่งความมืดคนอื่นที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกัน ทนฟังทัศนคติของอีกฝ่ายไม่ได้อีกต่อไป บางคนทุกโต๊ะดังปังและลุกขึ้นตวาดเสียงแข็งกระด้าง

 

“ท่าน!! ปล่อยให้มันดูหมิ่นจาบจ้วงซึ่งๆหน้าได้เยี่ยงไร”

“ใช่ พวกเราควร หักแขน หักขา แล้วโยนมันออกไปจากที่นี่”

“นั่งลง” นักเวทย์แห่งความมืดชายชราถมื่นทิ้งพินิจมองนักเวทย์คนอื่นๆที่กระเด้งตัวลุกขึ้นออกจากเก้าอี้

 

“จะกลับลงไปนั่งดีๆ หรือจะให้ข้าหักขาพวกเจ้า”

“ขะ..ขออภัยท่าน”

 

นักเวทย์แห่งความมืดยอมถ่อยแต่โดยดี พวกเขานั่งที่ตัวเองเหมี อนเดิม ขณะภายในใจพยายามดับอารมณ์ที่กําลังพลุ่งพล่าน

 

นักเวทย์แห่งความมืดชายชราสํารวจอิริยาบถของคนอื่นๆสักพัก ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับซูฮยอนและยิ้มย่อง

 

“ขอโทษเรื่องเมื่อครู่ด้วย หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสา ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“สําเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล คุณควรสั่งสอนมารยาทให้พวกเขามั่งนะ”

“ไม่ต้องห่วงข้าจะฝึกอบรมพวกเขาภายหลัง” นักเวทย์แห่งความมืดชายชรากล่าวและพยักหน้า

“เข้าเรื่องของพวกเราดีกว่า เจ้าต้องการอะไร? ลองกล่าวออกมา หากมันเป็นสิ่งที่ไม่เหลือบากกว่าแรง ข้าจะช่วย”

 

“มีเรื่องอยากขอร้อง ซึ่งมันคงไม่ยากสําหรับคุณ ช่วยเรียกอูโรโบรอสออกมาจากก้นมหาสมุทรได้หรือปาว” เมื่อได้ยินคําขอของซูฮยอน ดวงตาของนักเวทย์แห่งความมืดหรี่ลง

“เจ้าจดจ่ออยู่กับอูโรโบรอสเหลือเกิน”

“แน่นอน ไม่งั้นฉันจะมาหาพวกคุณทําไม”

“เจ้าตั้งใจจะทําอะไร? ข้าเดาว่าเจ้าคงไม่ได้ถามเพราะอยากเห็นตัวจริงของอูโรโบรอส แต่ที่เจ้าไหว้วานข้าให้เรียกอูโรโบรอสขี้นมา อย่าบอกนะว่าเจ้าจะจับอูโรโบรอส?”

 

“โอ้ รู้ความตั้งใจผมด้วยงั้นเหรอ จะบอกว่าจับก็ไม่เชิง เรียกว่าพิชิตเหมาะสมกว่า” ซูฮยอนพูด

นักเวทย์แห่งความมืดชายชราจ้องลึกลงไปในดวงตาของซูฮยอน แม้คําตอบของซูอยอนจะฟังดูน่าขบขัน แต่แววตาของซูอยอนเหมือนจะไม่ใช้คําพูดล้อเล่น

“พิชิตอูโรโบรอสงั้นเหรอ..” นักเวทย์แห่งความมืดชายชราบ่นพึมพํา

ในเมืองโมรอส อูโรโบรอสเปรียบเสมือนนักบุญอุปถัมภ์ ทําหน้าที่ค่อยคําจุนปกป้องเหล่านักเวทย์แห่งความมืด ภายในเมืองแห่งนี้ นักเวทย์แห่งความมืดถือว่ามีจํานวนน้อยมาก

การที่พวกเขาสามารถแย่งชิงเมืองโมรอสมาอยู่ในอาณัติของพวกเขาได้ ความสําเร็จส่วนใหญ่มาจากความน่าเกรงขามของอูโรโบรอส

แต่ตอนนี้ จุดประสงค์ของซูอยอนคือการพิชิตสิ่งมีชีวิตที่พวกเขา ประคบประหงมดูแลอย่างดิบดี หากซูฮยอนพิชิตได้สําเร็จ อํานาจภายในมือของนักเวทย์แห่งความมืดจะถดถอยลง

“จะเกิดอะไรขึ้น หากข้าบอกปัดคําขอของเจ้า?”นักเวทย์แห่งความมืดชายชราพูดพลางหลับตา

ซูฮยอนลุกพรวดจากเก้าอี้และพูดด้วยน้ําเสียงอํามหิต “ถ้าปฏิเสธ ชะตากรรมของทุกคนจะหนีไม่พ้นความม้วยมรณา”

 

อุป!!!

พลังเวทย์ของซูฮยอนแพร่กระจายปกคลุมทั่วห้องอย่างรวดเร็ว…