นิยาย การกลับมาของฮีโร่

ตอนที่ 125

“แกพาฉันมาที่นี่เพราะลับตาผู้คน? ท่าทางแกจะสติฟันเฟือนไม่น้อยเลยนะ”

สุกิโมโตะ เคนย่า คาดหวังอยากเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของซูฮยอน แต่รูปการณ์ตรงหน้าเป็นฝ่ายเขาเสียเองที่แสดงสีหน้าไม่สู้ดีออกมาแทน

หนุ่มเกาหลีบอกเป็นนัยๆว่าตั้งใจพาสุกิโมโตะมาที่แห่งนี้ เพราะสัมผัสได้ว่า มีใครบางคนสะกดรอยตาม แสดงว่าเขาโดนซูฮยอนจูงจมูกมาที่ลับตาคน เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง..

“แกนี่มันอวดดี จนฉันหมั่นไส้ขึ้นมา เลยว่ะ ไอ้กร็วก”

แสงสว่างในดวงตาของสุกิโมโตะเต็ม เปี่ยมไปด้วยรัศมีแห่งการฆ่าฟัน เขาจ้องมองใบหน้าของซูฮยอนอยู่พักหนึ่ง ก่อนละสายตามองไปยังดาบที่ซูฮยอนถืออยู่ ในมือ..

<<ดาบอย่างงั้นเหรอ?>>

ซูฮยอนรับคมดาบของสุกิโมโตะได้ ด้วยมือเปล่า พิเคราะห์จากเหตุการณ์ เมื่อตอนนั้น ชาวญี่ปุ่นจึงคิดว่าซูฮยอนถนัดการต่อสู้ประชิดตัว หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัด
เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิดถึงขั้น สามารถรับดาบได้ด้วยมือเปล่า แต่ตอน นี้อีกฝ่ายกลับชักดาบออกมาเตรียมพร้อมสู้ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีความสม เหตุสมผลเลยสักกระติด

“แกคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกมากหรือไง ถึงกล้าเย้าแหยฉัน?”สุกิโมโตะพูดพลางถ่มน้ําลายลงพื้น

“เย้าแหย่นาย?”

“นายคิดจะใช้ดาบของเล่นโจมตีใส่ฉัน จริงๆอย่างงั้นเหรอ ฉันเตือนด้วยความหวังดี นายเก็บดาบของเล่นเข้าฝักไปดีกว่า เกิดดาบหักขึ้นร้องร่มร้องไห้ก็ไม่มีใครปลอบใจหลอกนะ อีกอย่างนายควรงัดไพ่ตายของนายออกมาให้หมด ไม่เช่นนั้นระวังไว้เถอะ แขนของนายอาจด้วนโดยไม่รู้สึกตัว”
ความภาคภูมิใจของและความทะนง ตนของ สุกิโมโตะ เคนย่า เหนือลํายิ่ง กว่าผู้ใด

การเอาชนะซูฮยอนโดยที่อีกฝ่ายงัด ความสามารถทุกอย่างออกมาให้หมด เท่านั้น ถึงจะสามารถชําระจิตใจที่ขมขื่นของสุกิโมโตะให้กลับมาสว่างไสวเหมือนเดิมอีกครั้ง

ฉะนั้นการต้องมาประมือกับคู่ต่อสู้ที่ ความแข็งแกร่งลดลงเพราะเลือกใช้อาวุธที่ตัวเองไม่คุ้นชิน สําหรับเขามันเหมือนการหยามหน้ากันมากกว่า..

แต่น่าเสียดายคําเตือนของสุกิโมโตะ จากมุมมองของซูฮยอนมันเป็นคําพูดที่ไร้สาระ

“ดาบของเล่น? นายเพี้ยนไปแล้วหรือ ไง….?”ซูฮยอนตอบกลับ และทันใดนั้น เขาก็ตะหนักได้ถึงความหมายที่แท้จริงของคําพูดสุกิโมโตะ หัวไหล่ของซูฮยอนสั่นไหวโยกพร้อมกัน เขาใช้ความพยายามอย่างมาก ไม่ให้ตัวเองพ่นเสียงหัวเราะออกมา “อุ๊ปส์…”
“หัวเราะอะไรของแก?”

“หัวเราะที่ไหน ฉันกําลังเสียใจต่างหาก เสียใจเรื่องที่นายคิดว่า ฉันกําลังเย้าแหย่นาย”

ท่าทางสุกิโมโตะจะคิดเองเออเอง ว่า คู่ต่อสู้กําลังหยามเกียรติเขา ไม่ยอมงัด สิ่งที่ตัวเองถนัดออกมาต่อสู้ แต่กลับเลือกใช้สิ่งที่ตัวเองไม่คุ้นชิน ซึ่งความจริงไม่ใช่เช่นนั้นเลย ซูฮยอนก็อยากอธิบายให้สุกิโมโตะฟังเหมือนกันว่าเขาไม่ได้มีเจตนา “เย้าแหย่” เลยแม้แต่น้อย…
“แกหมายความว่าไง…?”

“ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัด ความจริงฉันถนัดการใช้ดาบมากกว่า นอกจา กดาบฉันยังใช้อาวุธได้อีกหลายประเภท เช่น หอก เป็นต้น ส่วนกระบวนท่าหมัด ฉันแทบไม่ได้ใช้มันเลย..”ซูฮยอนพูดตอบพลางยกมือซ้ายที่ไม่ได้จับดาบขึ้นมา

“การต่อสู้ของพวกนาย ฉันไม่ได้มีเจตนาเข้าไปขัดขวางสักหน่อย ฉันแค่อยาก ให้คนไม่เกี่ยวข้องอพยพออกจากจุดเกิดเหตุให้หมดก่อนก็แค่นั้น คนที่ขัดขวางนายเป็นกอร์ดอนโรฮันต่างหาก”

การที่ซูฮยอนเข้าห้ามเหตุการณ์โดยใช้มือเปล่า กลายเป็นว่าเขาถูกอีกฝ่าย มองว่าหุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง..

ตามที่จริงซูฮยอนก็ไม่อยากยุ่งเรื่อง ชาวบ้านเหมือนกัน แต่หากการต่อสู้ยังดําเนินต่อไปอาจมีคนธรรมดาเสียชีวิต แน่นอนว่าสุกิโมโตะทราบถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของซูฮยอนดี

ทว่า…ความขมขึ้นในใจที่ถูกขัดจังหวะ สุกิโมโตะยอมปล่อยผ่านไปไม่ได้…

ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัด แต่เป็นนักดาบ ดวงตาของสุกิโมโตะสั่นระริก เมื่อได้ยินคําพูดเมื่อครู่ ความคิดในหัวสมองยุ่งเหมือนยุงตีกัน..

<<ไม่ ฉันไม่เชื่อ มันกําลังหลอกให้ ฉันตายใจ>>

ศัตรูที่หลอกลวงคู่ต่อสู้ด้วยเล่ห์กระเท่ห์เพื่อให้ไขว้เขวมักมีอยู่เป็นนิจ…

<<ไอ้กร็วกเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัด ไม่ผิดแน่ ดาบที่เหน็บไว้ข้างเอวมีไว้ สําหรับหลอกตาศัตรู มันวางแผนให้ฉันเพ่งสมาธิไปที่ดาบและอาศัยจังหวะที่ฉันกําลังรับมือคมดาบ โจมตีช่องโหว่>>

หลังจากจัดระเบียบความคิดอ่านเข้ารูปเข้ารอย สุกิโมโตะสงบสติอารมณ์ได้มากขึ้น เมื่อเทียบกับช่วงก่อนหน้า

<<แผนของแกใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก ไอ้เด็กเวร>>

ขณะสุกิโมโตะแสร้งทําสีหน้าหลงกล แผนการของซูฮยอน เขาแอบวางแผนเอาไว้ในใจเงียบๆ

ดวงตาที่เปล่งประกายของสุกิโมโตะ จับจ้องไปที่คอหอยซูฮยอน เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมาภายหลัง เขาจึงวางแผนว่าจะตัดหัวของซูฮยอนให้ได้ ภายในการโจมตีคราเดียว
สังหารเป้าหมายด้วยการเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียว คือสิ่งที่สุกิโมโตะตั้งใจเอาไว้

<<ละแวกนี้ ไม่มีพยานบุคคลและไม่มีกล้องวงจรปิด>>

สถานที่แห่งนี้เหมาะเป็นอย่างมากใน การเริ่มดําเนินแผนการ..

ฟรี่บ!!!

ร่างกายของสุกิโมโตะกระพริบฉุบแล้ว ไปปรากฏอยู่บริเวณด้านหลังซูฮยอ นชั่วพริบตา

เมื่อสุกิโมโตะไปถึงด้านหลังซูฮยอนได้สําเร็จ แต่เป้าหมายการสังหารยังคง ยืนนิ่งไร้การเคลื่อนไหว เขายิ่งมั่นใจว่าชัยชนะตกอยู่ในมือของเขาเรียบร้อย

<<เสร็จฉันล่ะ>>

ตุบ!!!

จังหวะที่สุกิโมโตะกําลังง้างมือ จู่ๆการมองเห็นของเขาก็พร่ามัวกะทันหัน
หัวสมองของสุกิโมโตะได้รับแรงกระทบกระเทือนอย่างหนักหน่วง แรงกระแทกบริเวณหนังศีรษะทําให้สมองของเขาเกือบกระดอนออกมาสูดอากาศ

โลกภายนอก..

<<อีก…>>

เกิดอะไรขึ้น?

ร่างกายของสุกิโมโตะตอนนี้นอนคว่ํา หน้าอยู่บนพื้น เขาพยายามยกหัวขึ้น แต่ก็ทําไม่ได้ เพราะมีบางอย่างกดหัวเขาเอาไว้

“นายทําให้ฉันประหลาดใจจริงๆ”

สุ่มสียงที่ทําลายความเงียบสงบ คือน้ําเสียงของซูฮยอน..

“เทคนิคที่นายใช้ เรียกว่า การสั่นไหวร่างกาย ใช่หรือป่าว? ฉันไม่คิดเลยนะว่า นายจะมีเทคนิคยอดเยี่ยมอย่างงั้นอยู่ในมือด้วย แม้จะคงสภาพได้ไม่นาน แต่ก็ถือว่าใช้ได้ ไม่แปลกใจทําไมนายถึงมั่นใจตัวเองนัก”

สุกิโมโตะตกตะลึงกับเสียงการสันนิษฐานของซูฮยอนที่ดังออกมาจากด้านหลังของเขา เทคนิคที่เขาเก็บไว้เป็นไม้ตายกันหีบ กลับโดนศัตรูล่วงรู้ ไม่ ใช่แค่ผลของเทคนิค แม้แต่ชื่อเทคนิคศัตรูยังรู้

<<แต่ได้ไงกัน..?>>

ไม่ใช่สิ…ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ศัตรูล้วงรู้ เทคนิคได้อย่างไร แต่ปัญหาที่สุกิโมโตะ ควรพะวง คือศัตรูสามารถรับมือกับเทคนิคสั่นไหวร่างกายได้ยังไงต่างหาก สุกิโมโตะเชื่อมั่นมาตลอดเทคนิคที่เก็บ ไว้เป็นไพ่ตาย ไม่มีทางหลบหรือป้องกัน ได้แน่..

ปัง!!

ศีรษะของสุกิโมโตะกระแทกพื้นเต็มแรง ความเจ็บปวดสุดแสนสาหัสแล่นไปทั่วใบหน้า ส่งผลให้เขาเจ็บปวดปานขาดใจ ซูฮยอนกระแทกหัวของชาวญี่ปุ่นลงพื้นอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี

“อ๊ากกกกกก

หัวของสุกิโมโตะฝังจมดิน เสียงร้องครวญครางสุดเวทนาไม่ทําให้ซูฮยอนใจอ่อน..

สุกิโมโตะพยายามกระเสือกกระสนสุดชีวิต เพื่อสลัดมือของซูฮยอนที่กุม เส้นผมเอาไว้ให้หลุด..

<<ไอ้เด็กเวรคนนี้ มีพละกําลังเยอะ ขนาดนี้เลยเหรอ?>>

ความพยายามของสุกิโมโตะกลายเป็น เรื่องไร้ประโยชน์ ไม่ว่าจะลองอีกกี่ครั้ง หัวของเขาก็สลัดหนีมือคู่นั้นไม่หลุด หมายความว่าสเตตัสด้านพละกําลังของเขาและซูฮยอนมีความห่างชั้นกันเกินไป..

<<ในเมื่อเป็นแบบนี้…>>

แม้หัวของสุกิโมโตะจะถูกซูฮยอนกดแนบติดไปกับพื้น แต่มือที่จับดาบเอาไว้ ยังเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เขาจัดแจ้งกุมดาบให้กระชับมือ…

“ดาบเล่มนี้สินะที่เล็งฟันบริเวณต้นคอของฉันเมื่อสักครู่….”ซูฮยอนพูด

ทันใดนั้นเอง สุกิโมโตะตัดสินใจเหวี่ยงดาบ ฟันไปยังต้นเสียงของซูฮยอนอย่างมุ่งมั่นอีกรอบ

เนื่องจากเขานอนคว่ําแผ่หลาหน้าติดพื้น แรงเหวี่ยงดาบจึงลดทอนไปหลายส่วน แต่อานุภาพของการฟัน ยังสามารถคุกคามศัตรูให้เกิดความหวาดกลัวได้

และด้วยเหตุนี้ ซูฮยอนที่อยู่ใกลรัศมีดาบมากที่สุดไม่มีทางหลบคมดาบพัน แน่

สุกิโมโตะกระยิ้มกระย่องในใจ สุดท้าย เขาก็สามารถตัดหัวชาวเกาหลีได้เสียที…

แต่ทว่า…

<<หืม?>>

ไม่รู้ทําไม ความรู้สึกคมดาบกระทบผิวหนัง เขาถึงสัมผัสไม่ได้ผ่านด้ามดาบ

“นายคิดจะทําอะไรเหรอ?”

ซูฮยอนกระชากหัวของสุกิโมโตะขึ้นมาจากพื้นและยกค้างไว้ ชาวญี่ปุ่นที่มองเห็นสภาพแวดล้อมรอบๆได้ชัดเจนอีกครั้ง รีบก้มหน้ามองสํารวจดาบของตนเองก่อนเป็นอย่างแรก…