การกลับมาของฮีโร่

ตอนที่ 97

 

เมืองกว่างโจว ประเทศจีน มีคลื่นมวลชนนับพันคนแห่ รวมตัวโดยไม่ได้นัดหมาย..

 

“เชี่ย ฉันตาฝาดอยู่หรือป่าววะ?”

 

“เขามาแล้ว เขาอยู่ที่นี่จริงด้วย!!”

 

“ไหน? เขาอยู่ไหน นั่นมันตัวจริงนี่หว่า!!”

 

เมื่อชายวัยกลางคนก้าวลงมาจากรถเก๋งสีดํา บริเวณรอบๆเกิดเสียงเซ็งแซ่ ผู้คนที่แออัดกันอยู่มีหน้าชื่นตาบาน

 

สาเหตุที่พวกเขามารวมตัวกันในเมืองกว่างโจว เพราะเหตุผลเดียว นั่นก็คืออยากเจอตัวจริงชายวัยกลางคนโดยเฉพาะ แม้ในปักกิ่งกําลังเผชิญหน้าโศกนาฏกรรมก็ตาม

 

ชายวัยกลางคนโบกมือทักทายฝูงชน เสียงร้องระเบ็งเซ็งแซ่ ดังระงมทั่วสถานที่นัดรวมตัว

 

ชายที่กําลังโบกมือแสดงอากัปกิริยาเป็นกันเอง มีชื่อว่า ฮวางจุนเผิง เป็นนักแสดงชาวจีนและยังแสดงหนังฮอลลีวูดเรื่องดังอีกหลายเรื่อง นิตรสารดาราสํานักหนึ่งรายงานว่า อันดับบุคคลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลก 100 อันดับ หนึ่งในร้อยคนต้องมีชื่อเขาติดอยู่

 

ทั้งๆที่อายุขึ้นเลข 4 แต่หน้าตากลับหล่อเหล่าอย่างไม่น่าเชื่อ รอยเหี่ยวย่นหรือรอยตีนกาไม่มีให้เห็น สัดส่วนร่างกายสมบูรณ์แบบราวประติมากรรมชั้นเลิศ การเข้าถึงบทละครก็ทําออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมไม่มีที่ติ แฟนคลับจํานวนมากอินไปกับการแสดงของเขา เมื่อลองนํานักแสดงคนอื่นๆเทียบกับฮวางจุน…พวกเขาเหล่านั้นเป็นได้แค่มือใหม่

 

ฉะนั้นการปรากฏตัวของเขากลางที่สาธารณะจึงเรียกเสียง ฮือฮาได้มากกว่าดาราคนอื่นๆ

 

“คุณฮวาง ผมเป็นแฟนคลับของคุณ!!

 

“ผมขอลายเซ็นต์ของคุณหน่อยได้ไหม!!”

 

“หวังว่าคุณคงไม่ตําหนิถ้าผมอยากขอถ่ายรูปคู่ด้วย?”

 

ฮวางจุนเผิงไล่จับมือแฟนคลับที่ละคน..

“ขอบคุณความกระตือรือร้นต้อนรับผมนะครับ แต่หน้าเสียดายการแจกลายเซ็นต์ทํานอกตารางงานไม่ได้ ส่วนเรื่องถ่ายรูปทําได้ตามสะดวกเลยครับ”

 

“เย้!! ขอบคุณครับ!!”

 

“ตื่นเต้นจัง ฉันควรโพสท่าไหนดีหนอ เอาเป็นท่านี้ก็แล้วกัน สําหรับฉันท่านี้หล่อที่สุดแล้ว”

 

ฮวางจุนเผิงถูกรุมล้อมถ่ายรูปคู่กับฝูงชนหลายสิบคน ขณะกําลังง่วนอยู่กับการถ่ายรูป ชายหนุ่มแต่งตัวเหมือนนักข่าววิ่งต่อ ตรงดิ่งมาหาเขาพร้อมไมค์โครโฟน

 

“คุณฮวางครับ ได้ยินมาว่าคุณจะมอบรายได้ทั้งหมดจากภาพยนตร์เรื่อง จอมโจรสิ้นตํารา ให้กับครอบครัวผู้ประสบภัยพิบัติในกรุงปักกิ่ง ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องจริงหรือป่าวครับ”

 

ฮวางจุนเผิงแสดงท่าทางอายเหนียมเล็กน้อยสําหรับคําถาม

 

“เป็นเรื่องจริงครับ”

 

“ว้าว!!!”

 

“หน้าตาก็ดียังมีจิตใจการกุศลอีก..”

 

ฝูงชนรอบๆส่งเสียงปรบมือให้กับความหวังดีของฮวางจุนเผิง..

 

ฮวางจุนเผิงเผยใบหน้าเศร้าสลด พร้อมกล่าวด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา

 

“เหตุการณ์ในปักกิ่งสะเทือนใจผมมากๆ หลินจือหมิงสนิทสนมกับผมพอสมควร พวกเราคุยแลกเปลี่ยนปัญหาบทละครด้วยกันเป็นประจํา การเสียชีวิตของเธอ ทําให้จิตใจของผมบอบซ้ํา”

 

“คุณฮวางเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

 

“ผมขอโทษจริงๆครับ ตอนนี้ผมบอกข้อมูลได้แค่นี้”

 

ฮวางจุนเผิงปฏิเสธคําถามจากนักข่าวทันควัน โดยไม่ปล่อยให้นักข่าวซักไซ้ลงลึกไปมากกว่านี้ เขาหันไปสบตากับผู้จัดการส่วนตัว

 

หญิงสาวอายุ 20 กลางๆวิ่งปรี่เข้าไปหาฮวางจุนเผิงอย่างรวดเร็ว

 

“ฉันรู้สึกละห้อยละเหี่ย รีบเผ่นหนีออกจากตรงนี้เข้าไปพักด้านในดีกว่า”

 

ฮวางจุนเผิงโบกมือทักทายแฟนคลับ พลางกระซิบบอกข้างหูผู้จัดการ…

 

ผู้จัดการพยักหน้าเข้าใจและเริ่มควบคุมฝูงชนที่เนืองแน่นขวางถนนให้กระจายตัวเปิดทาง ด้วยความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่บริษัทความปลอดภัย ในที่สุดฮวางจุนเผิงก็สามารถฝ่าฝูงชนออกมาได้อย่างทุลักทุเล เขารีบตรงดิ่งเข้าไปในอาคาร พูดคุยกับพนักงานต้อนรับหน้าล็อบบี้สักพัก ก็กดลิฟต์ไปเพนต์เฮาส์ส่วนตัวชั้นบนสุด

 

เมื่อมาถึงห้องพักฮวางจุนเผิงคลายเน็คไทและหย่อนก้นนั่งพักเหนื่อยบนโซฟา ผู้จัดการเดินเข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้ายและพูด

 

“คุณเหนื่อยมาทั้งวัน อย่าลืมนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ หากคุณต้องการอะไรเพิ่มเติมโทรมาหาดิฉันได้ตลอดเวลา”

 

“ฉันอยากได้สาวๆมาผ่อนคลาย ช่วยจัดการให้หน่อย”

 

ผู้จัดการรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์กับคําขอของฮวางจุนเผิงเป็นที่สุด เธอเพิ่งได้รับตําแหน่งผู้จัดการส่วนตัวฮวางจุนเผิงได้ไม่นาน เธอพยายามปรับตัวให้เข้ากับเขา แต่เหมือนจะคว้าน้ําเหลว

 

ก่อนหน้าที่เธอจะเป็นผู้จัดการ ในสายตาของเธอฮวางจุนเผิงดูภายนอกเหมือนเป็นสุภาพบุรุษ ที่ไม่อาจทนดูสภาพเวทนาคนยากจน พอเธอรับตําแหน่งผู้จัดการ เธอรู้ได้ทันทีว่าคิดผิด เขาแตกต่างจากจินตนาการลิบลับ ราวกับว่าตัวตนของฮวางจุนเผิงมี 2 บุคลิกในร่างเดียวกัน

 

เมื่อฮวางจุนเผิงเห็นว่าผู้จัดการไม่ยอมตอบ เขาจึงเผยรอยยิ้มหัวออกมา

 

“หรือเธออยากทําแทน?”

 

“ไม่ค่ะ”

 

ผู้จัดการลุกลี้ลุกลนรีบอ้าวออกจากห้อง

 

ฮวางจุนเผิงมองแผ่นหลังผู้จัดการจากไปและเดาะลิ้น.. 

 

“ชิ เธอเฉยชาเป็นบ้า”

 

ฮวางจุนเผิงลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงไปหน้าต่างที่ทํามาจากวัสดุกระจกขึ้นรูปทรงยาว ด้านล่างของอาคารฝูงชนยังไม่จากไปไหน พวกเขายังคงรวมตัวอยู่อยู่พร้อมทั้งแหงนหน้ามองขึ้นมาบนเพนต์เฮาส์เป็นระยะๆ

 

“มองจากมุมสูง พวกคลั่งไคล้ดารา ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมดปลวก” ฮวางจุนเผิงบ่นพึมพํา

 

เขาหวนนึกถึงบทสัมภาษณ์กับนักข่าวเมื่อครู่ ทําให้เจ้าตัวเผลอหลุดขํา..

 

“ไอ้พวกงั่ง”

 

“นายดูบันเทิงเหลือเกินนะ”

 

ฮวางจุนเผิงหันขวับมองต้นตอเสียง บนโซฟาที่เคยว่างเปล่า กลับมีคนแปลกหน้าไม่รู้หัวนอนปลายเท้า นั่งพักกระดิกด้วย ท่าที่ผ่อนคลาย

 

“นายเป็นใคร?”ฮวางจุนเผิงถามด้วยน้ําเสียงทุ่มต่ํา

 

ฮวางจุนเผิงหรี่ดวงตาครุ่นคิด สามารถพูดได้เต็มปาก คนแปลกหน้าที่กําลังนั่งสบายๆบนโซฟา ไม่ใช่สตอล์กเกอร์ที่ชอบแอบตามเหยื่อแล้วถ้ํามอง

 

หากเป็นสตอล์กเกอร์จริงๆ อีกฝ่ายไม่มีทางหนีพ้นประสาทสัมผัสของฮวางจุนเผิงได้

 

“ฉันเป็นแฟนคลับ” คนแปลกหน้าพูด

 

“นายกําลังเล่นมุกตลก?”

 

“แอนตี้แฟน ก็จัดอยู่ในหมวดแฟนคลับเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

 

อีกฝ่ายไม่ใช่คนจีน ฮวางจุนเผิงคาดคะเนว่าอาจเป็นคนสัญชาติญี่ปุ่นหรือเกาหลี สรีระภายนอกอยู่ในช่วงวัยรุ่น

 

ฮวางจุนเผิงครุ่นคิดสักพักและถามด้วยรอยยิ้มบางๆ “นายคือคิมซูฮยอน?”

 

“นายรู้ได้ไง ชื่อเสียงของฉันโด่งดังมาถึงประเทศจีนเลยเหรอเนี่ย”

 

“ฉันได้ยินคําเล่าขานของนายมานานพอสมควร บังเอิญจัง ฉันก็เป็นแฟนคลับของนายเหมือนกัน”

 

“นายหมายถึงแอนตี้แฟน?”

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมแล้วที่เป็นคิมซูฮยอน รู้ทันได้แม้กระทั่งความคิด”ฮวางจุนเผิงหัวเราะด้วยน้ําเสียงเยือกเย็น

 

ฮวางจุนเผิงเดินข้ามซูฮยอนไปเปิดตู้เย็น ด้านในอัดแน่นไปด้วยเครื่องดื่มหลายชนิด เช่น น้ําดื่ม โซดา เบียร์ขวด

 

เขาเอื้อมมือหยิบเบียร์มาหนึ่งขวดและโยกไปทางซูฮยอน

 

ซูฮยอนมองขวดเบียร์ลอยอยู่บนอากาศ ง้างมือคว้าอย่างแม่นยํา

 

“ดื่มทักทายกันหน่อยดีกว่า”ฮวางจุนเผิงชักชวน

 

“ฉันถ่อมาถึงที่นี่ ไม่ใช่เพราะอยากดื่มสังสรรค์กับนาย”

 

“อะลุ่มอล่วยผ่อนคลายอารมณ์หน่อยก็ได้ สาเหตุที่นายมาถึงที่นี่ ฉันเดาว่านายคงรู้เรื่องราวทุกอย่างหมดแล้วสินะ ไม่แน่ ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราได้มีโอกาสลิ้มลองรสชาติเบียร์ เพลิดเพลินซึมซับฤทธิ์แอลกอฮอล์คงไม่แย่เกินไปหรอกมั้ง จริงไหม”

 

ซูฮยอนพินิจมองฮวางจุนเผิงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงใช้ฝ่ามือเปลือยเปล่าเปิดฝาขวด ก่อนกระดกเบียร์ดื่มหนึ่งอีก

 

อีก!!!

 

เพราะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลม ซูฮยอนจึงเพลิดเพลินลุ่มหลงรสชาติของเบียร์มากไม่ได้

 

“ฉันได้ยินคนอื่นเล่าวีรกรรมของนายหลายอย่าง นายมันโดดเด่นเกินหน้าเกินตาคนอื่นจริงๆ ฉันหวังอยากเจอนายสักครั้งเหมือนกัน” ฮวางจุนเผิงพูด

 

“แต่นายก็ทําไม่ได้ เพราะใบหน้าของนายรู้จักไปทั่วประเทศจีน ขยับแค่นิดเดียวก็กลายเป็นข่าว ไม่เหมือนกับฉัน”

 

“นายรู้มากแค่ไหน?”

 

“ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ” ซูฮยอนเขย่าขวดเบียร์ ภายในยังเหลือน้ําเมาอีกครึ่งขวด

 

“น่าขันสิ้นดี บริจาคเงินช่วยเหลือให้กับครอบครัวที่ตัวเองลงมือฆ่า แถมยังตีหน้าเศร้าบอกนักข่าวว่าสงสารและโศกเศร้าอีกนะ”

 

เพล้ง!!

 

ซูฮยอนเผลอกําหมัดแน่น ขวดเบียร์แตกกระจายเป็นเศษเล็กๆ น้ําเมาหกละเลงเต็มโต๊ะ

 

“นั่นก็เป็นการเสแสร้งเหมือนกัน?”

 

ซูฮยอนจ้องมองฮวางจุนเผิงด้วยสายตาถมึงทึง ฮวางจุนเผิงเบ้ริมฝีปาก

 

เขาเอื้อมมือเปิดฝาขวดเบียร์พลางกล่าวตอบ “เพราะมันสนุกดี”

 

“คุณหมายถึงอะไร?”

 

“ตีบทแตกเลยไม่ใช่หรือไง ฉันหมายถึงการแสดงอะนะ” 

 

อีก!

 

ฮวางจุนเผิงดื่มเบียร์หนึ่งอึกแล้วรีบกล่าวต่อ “สร้างภาพหลอกลวงใครสักคน แสดงภาพลักษณ์สุภาพบุรุษรูปหล่อ เฝ้ามองอาการคลั่งไคล้ของผู้คน สําหรับฉันมันเป็นวิถีชีวิตที่แสนสนุกสนานและน่าหัวเราะ เพราะเหตุผลเช่นนี้ทําให้ฉันอยากเป็นนักแสดง”

 

“คุณควรเอาดีด้านการแสดงมากกว่า ไม่ใช่อาชญากรรมแบบที่เป็นอยู่”

 

“ฉันเคยมีความคิดเหมือนนาย แต่เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป ฉันมีรู้สึกชินชากับการแสดง แต่ว่า…”

 

ตุบ!! ตุบ!!

 

ฮวางจุนเผิงเดินตรงดิ่งไปที่หน้าต่างบานใหญ่อีกรอบ

 

“ลองมองดูเจ้าพวกงี่เง่ากลุ่มนั้นดูสิ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าแท้จริงแล้วฉันมีนิสัยใจคอเป็นยังไง พวกเขาชมชอบตัวปลอมๆของฉัน ที่รังสรรค์มาจากจินตนาการ ฉันกล้ารับรองว่าอีกไม่นาน ครอบครัวผู้เสียหายจะต้องวิ่งแจ้นเข้ามาร้องห่มร้องไห้โผกอดฉัน แล้วบอกประมาณว่า…”

 

ฮวางจุนเผิงหันหน้ากลับมาและพูดด้วยน้ําเสียงกระเส่า “ขอบคุณสําหรับความเกื้อกูลที่ช่วยออกค่าจัดงานศพให้ครอบครัวเรา ลูกชายของฉันเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณ เขาต้องดีใจแน่ๆ ดาราที่ชื่นชอบมาเยี่ยมงานศพถึงที่ ในฐานะคนเป็นแม่ ฉัน…ฮือ ฮือ ฮือ”

 

ซูฮยอนนิ่งเงียบ ไม่ไหวติง

 

“อย่างที่ฉันเคยพูดไปตอนแรกพวกเขาไม่รู้ตัวตนจริงๆของฉันเลย ฉันก็เลยแสดงละครหน้าไหว้หลังหลอก พวกโง่ก็โง่อยู่วันยังค่ํา ไม่มีทางที่พวกมันจะผันตัวเป็นนักปราชญ์ไปได้ ทุกวันๆฉันต้องเสียเวลาพักผ่อนโดยใช่เหตุ เพราะเฝ้าคอยดูแคลนพวกมัน”

 

“มันตลกขนาดนั้นเลย?”

 

“ใช่ สําหรับฉันมันทั้งตลกและสนุกสุดเหวี่ยง”

 

ฮวางจุนเผิงตอบกลับโดยไม่มีทีท่ากระฝึกกระหยัก

 

“สาเหตุที่คุณสร้างกิลด์ดัมพ์ขึ้นมา เพราะต้องการปิดบังที่ตัวเองเป็นผู้ตื่นขึ้นใช่หรือป่าว?”

 

คําพูดของซูฮยอน ทําให้ฮวางจุนเผิงเผยรอยยิ้มกริ่มออกมา…

 

ฮวางจุนเผิงเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะนักแสดงมากความสามารถ ไม่ใช่ในฐานะผู้ตื่นขึ้น

 

แต่สําหรับซูฮยอน ฮวางจุนเผิงเป็นผู้ตื่นขึ้นนิสัยหยาบช้าสุดๆคนหนึ่ง เขาเป็นถึงผู้ก่อตั้งกิลด์ดัมพ์ขึ้นมา และในหลืบมีดเขายังเป็นอาชญากรตัวเป้ง ฮวางจุนเผิงที่ซูฮยอนรู้จัก เป็นคนเช่นนี้

 

“นายเดาแม่นจัง ฉันอุตส่าห์ซ่อนไว้อย่างมิดชิดแล้วเชียว ฉันอยากรู้จริงๆว่านายรู้ได้ยังไง”

 

ฮวางจุนเผิงจุดบุหรี่สูบและถาม “นายบอกข้อมูลเกี่ยวกับฉันให้รัฐบาลจีนรับรู้แล้วสินะ ไม่งั้นนายไม่มีทางรู้ตําแหน่งที่อยู่ของฉันได้”

 

“ใครบอกนาย? ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่าเป้าหมายการโจมตีของนายคือปักกิ่ง คุณเป็นคนรอบคอบ ตัวตนที่แท้จริง รัฐบาลจีนคงไม่ทางรู้”

 

ซูฮยอนคิดว่าเขาเป็นเพียงไม่กี่คนที่รู้ประวัติฮวางจุนเผิงมากที่สุด แต่มีบางจุดอยู่เหนือความคาดหมาย

 

“ฉันไม่คิดมาก่อนว่านายจะกล้าฆ่าหลินจือหมิง”

 

ฮวางจุนเผิงเป็นคนประเภทยั้งคิดวางแผนอะไรต้องรอบคอบ เขาปกปิดความสามารถที่แท้จริงเอาไว้อย่างมิดชิด แผนการทุกอย่างถูกวางเป็นชั้นเชิงและมีทางหนีทีไล่ ซูฮยอนพิเคราะห์หากทางรัฐบาลจีนรู้เห็นเป็นใจกับฮวางจุนเผิง คงไม่วิ่งอุตลุดปราบปรามกิลด์ดัมพ์ในประเทศจีนอย่างเอาเป็นเอาตายเยี่ยงนี้แน่

ขนาดมีผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S 2 คนเข้ามาเกี่ยวข้องพัวพัน ฮวางจุนเผิงยังคงยืนกรานดําเนินแผนการอย่างไม่กลัวพลั้งพลาด…

 

“ยัยหลินจือหมิงคนนั้นงั้นเหรอ หึ ฉันเก็บกดอยากฆ่าเธอมานานแล้ว ฉันมีโอกาสเจอเธอครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ เธอทําตัวขวางหูขวางตาเอง ช่วยไม่ได้ ฮ่า ฮ่า” 

 

“เขาเคยมีเรื่องบาดหมางกับเธองั้นเหรอ?”ซูฮยอนคิดในใจ

 

“ไม่สิ มันไม่สมควรเรียกเรื่องบาดหมาง”

 

ฮวางจุนเผิงกล่าวว่า ฆ่าเธอเพราะขวางหูขวางตา คนปกติสติสัมปชัญญะครบถ้วนคงไม่มีใครทํากัน

 

“ฮวางจุนเผิงเป็นโรคจิตตัวพ่อเลยนี่หว่า” ซูฮยอนคิด

 

ภายในกิลด์ดัมพ์มีคนร้อยพ่อพันแม่หลากหลายนิสัยอยู่รวมกัน นิสัยที่พบเห็นมาที่สุดคงหนีไม่พ้นพวกชอบอวดเบ่งความแข็งแกร่งของตัวเอง แถมยังชอบแสดงท่าทางบิดๆเบี้ยวๆ ราวอาชญากรคลุ้มคลั่ง

 

อย่างไรก็ตามฮวางจุนเผิงแตกต่างจากพวกเขาเหล่านั้น เขามุทะลุเหลือผู้อื่นหลายเท่า

ก่อนเป็นผู้ตื่นขึ้น เขาเป็นที่รู้จักไปทั่วในฐานะดารานักแสดงชื่อดัง ภาพลักษณ์สุภาพบุรุษ อ่อนน้อมถ่อมตนต่อสิ่งรอบข้าง คือการเสแสร้งที่ถูกเขียนบทขึ้น

 

บุคลิกแต่กําเนิดของฮวางจุนเผิงโรคจิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาสนุกกับการหยอกเล่นความรู้สึกของผู้คนและลอบแทงข้างหลังพวกเขาตบท้าย…

 

“ที่ผ่านมานายคงคิดประมาณว่า ตัวเองอยู่สูงกว่าพวกเขาสินะ”ซูฮยอนพูดพลางชี้นิ้วไปด้านล่าง มองลอดผ่านหน้าต่างลงไป ยังเห็นแฟนคลับจํานวนหนึ่งรวมตัวกันยังไม่ยอมจากไปไหน

 

“บางทีคุณอาจคิดถูก ฮวางจุนเผิงถือว่านายสวมบทบาทเป็นนักแสดงได้แยบยลมาก ไม่แปลกที่นายจะยกหางตัวเอง”

 

“นายกําลังชมเชยฉันอยู่เหรอ แหม่รู้สึกขัดเขินนิดๆเหมือนกันแฮะ”

 

“อย่าคิดเองเออเอง มันไม่ใช่คําชม” ซูฮยอนหันเผชิญหน้า 

 

“ฉันหมายความว่าจะฉุดกระชากนายลงมาจากจุดสูงสุดต่างหาก”

 

“งั้นเหรอ แล้วนายจะใช้เล่ห์กลแนวไหน… ฉุดกระชากฉันลงไปหล่ะ?”

 

“ฉันส่งผู้จัดการของนายให้เข้าสู่ห้วงนิทรา อย่างน้อย 1 ชั่วโมงต่อจากนี้ คนของนายไม่สามารถยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของนายและฉัน ที่สําคัญฉันกางม่านเก็บเสียงเอาไว้ในห้องแล้วด้วย”

 

“นายตระเตรียมตัวมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

คําพูดของฮวางจุนเผิง ซูฮยอนพยักหน้าขึ้นลงเพื่อเป็นการยืนยัน

 

“เพนต์เฮาส์ของนายสวยดี ห้องนั่งเล่นที่กว้างขวาง ฉันสามารถเล่นฟุตบอลที่นี่ได้ใช่มั้ย?”

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

ฮวางจุนเผิงหัวเราะด้วยน้ําเสียงแหบพร่า เขาโยนขวดเบียร์และหักนิ้วมือ

 

“สมบูรณ์ไร้ที่ติ ฉันคงรู้สึกกลัดกลุ้มหากต้องเปิดเผยความสามารถตัวเองระหว่างการต่อสู้ให้คนนอกรับรู้ มีใครรู้เรื่องของฉันอีกบ้าง?”

 

“ไม่มีแม้แต่คนเดียว ถ้าคุณฆ่าฉันได้ รับรองว่าไม่มีใครสาวความถึง”

 

“นายมีจิตใจแน่วแน่จังเลยนะ”

 

“เพราะถ้านายเลือกหนี ฉันจะตกอยู่ในที่นั่งลําบาก” 

 

“หนี? ฉันเนี่ยนะ?”

 

“เลิกแสร้งทําท่าทางมั่นอกมั่นใจสักทีเถอะ ฉันรู้จักนายดี และรู้ว่านายเป็นคนแบบไหน”

 

นับเป็นครั้งแรกที่ซูฮยอนเห็นว่ารอยยิ้มของฮวางจุนเผิงเริ่มเกิดรอยปริแตก

 

“ว่าแต่คนอื่นแสร้ง แล้วแกล่ะ? ทําเป็นรู้จักฉันดี? ไม่เรียกว่าแสร้งเหมือนกันเหรอ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”

 

“จะคิดยังไงก็เรื่องของนาย แต่ผมรู้จักนายดี”

 

ซูฮยอนไม่ได้พูดแต่ลมปาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาและฮวางจุนเผิงเผชิญหน้ากัน

 

“เป็นเพราะฉัน…”ซูฮยอนคิดในใจ

 

ในชีวิตก่อนซูฮยอนสํานึกผิดที่ปล่อยให้ฮวางจุนเผิงลอยนวลหลบหนีไปได้ เพราะความชะลาใจและไตร่ตรองไม่รอบคอบของตัวเอง

 

ฮวางจุนเผิงหลบหนีไปกบดาลที่ไหนไม่มีใครทราบ เขาแอบสร้างกิลด์ขึ้นใหม่อย่างลับๆ ต้องใช้เวลาถึงครึ่งปีในการกวาดล้างกิลด์ดัมพ์ที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ให้สิ้นซาก

 

เวลาไหนก็ตามที่ซูอยอนจินตนาการถึงผู้คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของกิลด์ดัมพ์ ทรวงอกรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก..

 

“คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้นายหนีไป” ซูฮยอนพูด

 

“นายเป็นพวกชอบหาเหาใส่หัวสินะ เห็นแล้วขัดหูขัดตาเป็นบ้า”

 

“พอกันที่สําหรับเรื่องไร้สาระ เข้ามาเลย”

 

ซูฮยอนชักดาบออกมาจากฝัก..

 

“อย่าวิ่งหนีก็แล้วกัน”

 

“หึ!!”

 

ทันใดนั้นคลื่นพลังเวทย์หนาแน่นและเหลือล้นลอยตัวเต็มห้องนั่งเล่น สัมผัสครั้งแรกช่างเป็นพลังเวทย์ที่บั่นทอนสภาพจิตใจสุดที่จะทนได้..

 

“ดูจากรูปทรง ฉันจําเป็นต้องสังหารเขาให้เร็วที่สุด”

 

ความเข้มข้นของพลังเวทย์ทําให้ซูฮยอนรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูก ซูฮยอนเคยปราบฮวางจุนเผิงอยู่หมัดมาแล้วในอดีต

 

แต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันคนละเรื่อง การจัดการกับฮวางจุนเผิงอาจไม่ง่ายเหมือนในอดีต เพราะความแข็งแกร่งพวกเขาทั้งคู่ไล่เลี่ยกัน

 

“ผ่านมาประมาณ 10 ปีได้แล้วมั้ง นับตั้งแต่เขาเป็นผู้ตื่นขึ้น”ซูฮยอนคิด

 

หลังจากการถือกําเนิดดันเจี้ยนและมีคนครอบครองพลังเหนือธรรมชาติ ฮวางจุนเผิงจัดเป็นกลุ่มแรกๆที่ได้ถือครองพลังนั้น

 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฮวางจุนเผิง ก็ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบหามรุ่งหามค่ํา ใน 1 ปี สละเวลา 23 เดือนออกมารับแสงอรุณเพื่อจัดการธุระส่วนตัว

 

ผู้ตื่นขึ้นคนอื่นเลือกโจมตีดันเจี้ยน แต่ฮวางจุนเผิงเลือกเดินทางสายอาชีพนักแสดง พร้อมยกระดับความแข็งแกร่งในหอคอยแห่งการทดสอบ

 

ฮวางจุนเผิงนับว่าเป็นผู้ตื่นขึ้นที่มีฝีไม้ลายมือมากๆคนหนึ่ง จะบอกว่าเขาคือผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ก็ไม่ใช่คําพูดเกินจริง

 

หากถามว่า ในเมื่อรู้ตัวตนของฮวางจุนเผิงอยู่แล้ว ทําไมถึงยังปล่อยให้เขาเดินลอยชายในสังคม

 

มีด้วยกัน 2 เหตุผล

 

เหตุผลที่ 1 ฮวางจุนเผิงปิดบังซ่อนเร้นความสามารถของตัวเอง ถ้ารู้ตัวว่ามีคนมองการแสดงละครออก เขาจะรีบซ่อนตัวทันที หากฮวางจุนเผิงตัดสินใจซ่อนตัวในมุมมืดเมื่อใด การควานหาร่องลอยของเขาแทบเป็นไปไม่ได้ เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

 

เหตุผลที่ 2 ซูฮยอนไม่อยากประมาทและไม่ต้องการให้มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น ต้องมีความมั่นใจว่าจะสามารถจัดการเป้าหมายได้อยู่หมัด ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาขัดเกลายกระดับความสามารถของตัวเอง เพื่อเป็นหลักค้ําประกันไม่ให้ฮวางจุนเผิงหนีรอดไปจากเงื้อมมือ