“ทำไม……ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้……”

　ในห้องเก็บสมบัติ(กระทรวงการคลัง)ในปราสาทอาณาจักรไคน์โรจน์

　ผู้กล้าผมบลอนด์ทำท่าทางหดหู่อยู่ที่แห่งนั้น และยืนจ้องมองไปที่ประตูห้องเก็บสมบัติใกล้ ๆ

 

 

“ผู้กล้าผมบลอนด์แห่งข้า มาเถอะ ตัวข้านั้นรู้ว่าท่านอยู่ในที่แห่งนั้น

　ได้โปรดเถิด ตัวท่านไม่ต้องขัดขืนอันใด ข้าเพียงแค่อยากให้ท่านกลับไปเข้าเฝ้าเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งกับข้าเพียงเท่านั้น”

　เบื้องหลังประตูนั้นมีองครักษ์กับอัศวินของปราสาทเริ่มเคลื่อนที่เข้ามา

　เริ่มเคาะประตู พร้อมกับส่งเสียงบอกให้ผู้กล้าผมบลอนด์ที่อยู่ด้านหลังประตูนั้นออกมา

 

 

ถือว่าเป็นโชคดีของผู้กล้าผมบลอนด์

　ที่ห้องเก็บสมบัติแห่งนี้ เป็นจุดหลบภัยในยามฉุกเฉิน ถ้าหากมีเหตุเกิดขึ้นกับตัวปราสาท

　และตัวล็อคนั้นสามารถเปิดได้เพียงจากด้านใน แถมส่วนของประตูก็ถูกสร้างขึ้นมาอย่างแน่นหนา

 

 

　เพื่อความปรารถนาของเขา เขาถึงได้มายังห้องสมบัติแห่งนี้

　ผู้กล้าผมบลอนด์ได้ปลดผนึกมารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืดออกมา

　ผู้คนด้านนอกนั่น เขารู้ว่าคนพวกนั้นมาเพื่อจับตัวเขาที่ได้ก่อความผิดเอาไว้ และเขาได้แต่เพียงยืนตะลึงงึงงันอยู่ตรงหน้าประตูนั่น

 

 

　……ทำไมกัน……

　แผนที่ควรจะสุดยอดและสมบูรณ์แบบ……

　ด้วยพลังของไอเจ้าปีศาจนั่น เราบอกให้ไปหาไอคนที่ชื่อว่าอาร์ทโชว์……หรือตอนนี้คือฟุริโอ้ แล้วก็ ฆ่า หลังจากนั้นก็ไปกำจัดจอมมาร

　ประเทศนี้ เมืองนี้ก็จะเป็นของเรา เป็นวีรบุรุษที่ปกครองโลกทั้งโลก นี่เป็นแผนของฉัน……มีตรงไหนที่ผิดพลาดกัน……

 

 

　หลังจากที่ปีศาจได้ออกไป ก็ผ่านมาแล้วเพียงไม่กี่วัน เจ้าปีศาจนั่น หลังจากที่บอกความปรารถนาให้ไปกำจัดฟุริโอ้ไป ก็ไม่ได้กลับมารายงานอะไรอีกเลย

　ในทางตรงกันข้าม ปลอกคอแห่งความตายกลับสลายหายไปเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุ

 

 

　ไอเจ้าผู้ชายคนนั้นหรือว่ามันจะเป็น……แม้กระทั่งปีศาจก็ถูกหมอนั่นจัดการ……

 

 

　ผู้กล้าผมบลอนด์เริ่มขบคิดอย่างบ้าคลั่ง และเริ่มออกเดินวนเวียนอยู่กับที่

　แต่ว่า ก็ไม่สามารถสรุปหาเหตุผลอันใดได้เลย เขาเริ่มสับสนกับความคิดและในหัวก็เริ่มรู้สึกยุ่งเหยิง

 

 

　…..ทำไมกัน……ฉันคือผู้ที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้กล้า……

　และยังไงก็ตาม ถึงแม้เลเวลของฉันจะเพิ่มขึ้น แต่ค่าสถานะหลักทั้ง ５ ของฉันไม่เพิ่มขึ้นเลยสักนิด นับตั้งแต่ตอนนั้น……

　ด้วยค่าสถานะแบบนี้ ก็ยังได้เปรียบกับฝ่ายตรงข้ามที่เป็นมนุษย์อยู่ แม้กระทั่งแรงค์ Ａ ก็ยังสามารถกำจัดได้อย่างง่ายดาย……แบบนี้จะเหมือนจอมมารรึเปล่านะ

　เพราะอย่างนั้น ข้า ผู้ที่เคยบอกให้มันมาอยู่ภายใต้บังคับบัญชา……เจ้าฟุริโอ้นั่น หลังจากที่มันได้ครอบครองพลัง มันกลับปฏิเสธ……ข้อเสนอจากผู้กล้าอย่างข้า ได้ไง！？

　ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ทุกคนที่อยู่ที่ปราสาทนี้ ทำไมพวกเขาถึงไม่ได้บอกเกี่ยวกับเรื่องปีศาจนั่นกัน

ฉันไม่ได้จะถามหาเหตุผลอะไรนั่นหรอก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะถามหาได้ในเหตุการณ์แบบนั้น

ทั้งหมดเพราะแก……เป็นความผิดของแก……

 

 

　เป็นความผิดของแกทั้งหมด……ไม่ใช่ความผิดของฉัน……ถ้าเกินฉันมีพลังมากกว่านี้แล้วละก็……

 

 

　จากนั้นจู่ ๆ

　ในหัวของผู้กล้าผมบลอนด์ ก็มีเสียงแห่งความมืดมนดังขึ้นมา

 

 

『ต้องการพลังหรือไม่？』

……ใครกัน？แกน่ะ

『เรื่องนั้น จะยังไงก็ช่าง ยังไงก็เถอะ ถ้าเจ้าให้ความร่วมมือ ข้าสามารถให้พลังกับเจ้าได้』

……ฉันจะได้พลังอย่างงั้นเหรอ？

『แน่นอน ข้าสามารถให้พลังที่เหนือกว่าทุกสิ่งกับเจ้าได้』

……ค่าตอบแทน คืออะไรกันล่ะ？

『อาร่า？เรื่องนั้นมิจำเป็นต้องเอ่ยถึงหรอก……แต่ว่า ถ้าต้องการที่จะให้เอ่ยละก็ ปราสาทแห่งนี้จะต้องถูกทำลาย

　ไม่ว่าจะนักเวทย์หรือผู้คนที่นี่จะต้องถูกกำจัดทั้งหมด เจ้าก็อยากที่จะให้เป็นอย่างนั้นมิใช่หรือ』

……งั้นก็ได้ ความต้องการนั่นน่ะ แต่ว่า ต้องเอาพลังมาให้ข้า

『ฟุฟุ……ความปรารถนานั่นได้รับเรียบร้อยแล้ว』

 

 

“ท-……ท่านผู้กล้าผมบลอนด์？”

　จากนั้นเหล่าหญิงสาวที่อยู่กับผู้กล้าผมบลอนด์ก็เริ่มที่จะวิ่งหนี อลัวร์ผู้ที่อยู่กับเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

　มองดูผู้กล้าผมบลอนด์ที่พึมพัมอยู่คนเดียวจนถึงเมื่อสักครู่ แล้วผู้กล้าผมบลอนด์ก็เริ่มหัวเราะเสียงดังออกมาเสียงดังไม่หยุดหย่อน

 

 

　ภายในหัวของอลัวร์

『เป็นร่างสังเวยที่ดีเลยมิใช่หรือไงกัน ร่างกายนั่น ข้าขอรับเอาไว้เอง』

　ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีความมืดบางอย่างเข้ามาในหัวของเธอ แล้วความมืดนั่นก็หายไปทั้งหมดแทบจะในทันที พร้อมกับที่สติของอลัวร์ได้มอดดับลง

 

 

“ฟู่~……นี่มันก็ร้อยปีแล้วสินะ ที่เราไม่ได้มีร่างเนื้อ กายหยาบเช่นนี้”

　อลัวร์ผู้ที่ถูกแย่งชิงร่างกายไป ก็เริ่มมองไปที่ผู้กล้าผมบลอนด์และเปิดปากขึ้น

“เอาล่ะ ไปกันได้รึยัง สัตว์เลี้ยงแห่งข้า・ผู้กล้าผมบลอนด์เอ๋ย มาทำลายปราสาทนี้ไปด้วยกันเถิด

　ข้าจอมเวทย์แห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ ท่านดามาเรียสผู้นี้ 「ダマリナッセ」 ได้เวลาที่บทลงโทษจะส่งถึงผู้ที่คุมขังข้าไว้ ณ ที่แห่งนี้แล้ว”

　อลัวร์ได้เอ่ยคำนั้นออกมา จากการที่ถูกดามาเรียสเข้าครอบงำจิตใจ ผู้กล้าผมบลอนด์ก็ได้คำรามตอบรับคำพูดนั้น

 

 

　ด้วยรูปรางที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนมนุษย์

　ส่วนหัวคล้ายแกะ พร้อมกับผมสีทองอร่าม รูปร่างที่กายเหมือนดั่งหมี ส่วนหางที่เหมือนงูยักษ์ ทั้งเล็บมือและเล็บเท้าก็ใหญ่ขึ้น มันได้กลายเป็นอสูรปีศาจร่างยักษ์

 

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

 

　เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง รู้สึกหดหู่เมื่อมีรายงานใหม่เข้ามา

“คะ- ครั้งนี้……เป็น……ดามาเรียส……ที่คืนชีพขึ้นมาสินะ..คะ……”

 

 

　จอมเวทย์แห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ ดามาเรียส

　เธอน่ะเคยเป็น จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกใบนี้

　แต่ว่า เพราะเธอแสวงหาพลังอำนาจมากเกินไป จนไปหลงกลกับการทดลองของเหล่าปีศาจเข้า เธอก็เริ่มจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด。

　ทว่า ก็สามารถหลบหนีออกมาได้ แต่แล้วก็ต้องถูกผนึกลงแผ่นหิน โดยสังเวยชีวิตของนักเวทย์มากมายในประเทศ

　และในห้องที่มารถูกปิดผนึกลงไปนี้ ก็มีการเฝ้ายามที่เคร่งครัดเป็นระเบียบอย่างถึงที่สุด

 

 

“บางที……เพราะว่ามารได้ฟื้นขึ้นมา ผนึกก็เลยอ่อนกำลังลง……”

　ขณะที่เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งกำลังอย่างคิดถี่ถ้วนกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เรียนฝ่าบาท ตอนนี้ขอให้เริ่มการหลบหนีด้วยพะยะค่ะ！ก่อนที่ดามาเรียสจะเข้ามาทำลายปราสาทหลังนี้”

　ด้วยคำพูดขององครักษ์ เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งก็ได้ลุกขึ้นและออกจากห้องบัลลังก์ไป

 

 

◇◇หลังจากนั้นไม่นาน

 

 

“..ที่นี่คือ？”

　องครักษ์พร้อมกับเหล่านักเวทย์ได้หลบหนีออกมากับเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งด้วยเวทมนตร์เทเลพอร์ต พร้อมกับที่เริ่มมองไปรอบ ๆ

“….ที่ที่พวกเราเทเลพอร์ตมา…เหมือนกับว่าจะเป็นเมืองโฮทาโร่พะยะค่ะ”

　หลังจากที่ได้ฟังนักเวทย์รายงาน เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งก็เริ่มมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง

 

 

　ที่แห่งนี้เหมือนจะเป็นทางเข้าของเมือง มีกำแพงสูงใหญ่ทอดยาวออกไป พร้อมกับมีม่านพลังที่ปกคลุมอยู่ด้วย

 

 

“ก่อนอื่นเลย พวกเราต้องเข้าเมืองกันก่อนพะยะค่ะ อยู่ข้างนอกนี่เป็นจุดเด่นมากเกินไป”

　องครักษ์ได้ชี้แจงออกมา พวกเขาก็เริ่มก้าวเดินเข้าไปที่เมือง

 

 

『หา~ตัว~เจอแล้ว』

　ภายในหัวนั้น จู่ ๆ ก็มีกระแสเทเลพาธีส่งเข้ามา

『คนของปราสาทน่ะ จะไม่ปล่อยให้ใคร~หนีรอดไปได้หรอกน้าา~』

　จากนั้นก็ปรากฏเงาดำทมิฬขึ้นบนทองฟ้า ตรงหน้านั้นเป็นผู้กล้าผมบลอนด์ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นอสูรปีศาจอยู่ตรงนั้น

　บนหัวของมัน ก็มีร่างของดามาเรียสที่ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นกัน

“เอาล่ะ~ พวกคุณทั้งหลาย จงมอบชีวิตเหล่านั้นมาซะ~นะ”

　พอพูดเช่นนั้น ดามาเรียสก็เริ่มหัวเราะออกมา

 

 

“….เกะกะน่า”

　จู่ ๆ ก็มีเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง

　ในตอนนั้น ร่างของผู้กล้าผมบลอนด์ที่ยังอยู่บนท้องฟ้า และดามาเรียสที่อยู่ด้วยกันก็ปลิวหายไปจากท้องฟ้าทั้งอย่างนั้น..

“เอาล่ะ ลิซ หลังจากที่เสร็จเรื่องยุ่งยากพวกนี้แล้ว เราจะไปกินอะไรกันดี？”

“กินอาหารก็ดีอยู่หรอกค่ะ แต่…ฉัน อยากจะไปทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ กันที่โรงแรมน่ะค่ะ”

　พูดแบบนั้น หญิงสาวก็แก้มแดงฝาดขึ้น พร้อมกับช้อนดวงตาของตัวเองขึ้นมองผู้ชายข้าง ๆ

 

 

　โดยที่ไม่สนสายตาของคนรอบข้าง

“ช่วยไม่ได้น้าา~……แค่นิดเดียว นะ？”

　ฟุริโอ้คนนั้นพูดออกไปพร้อมกับหัวเราะออกมา เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งยังคงยืนนิ่งไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

 

 

“อะ สวัสดีตอนกลางวันครับ”

　เขาทักทายมาแบบนั้น แล้วก็เดินเข้าไปในเมือง。