มารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด

 

 

　เมื่อดามาเรียสได้ยินชื่อนั้น  ก็แสดงสีหน้าตกใจออกมาอย่างชัดเจน

 

 

　มารเพียงหนึ่งเดียวที่มีชื่อแบบนั้น  มารที่ได้รับมอบนามที่พิเศษแบบนั้น มารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด มารตนนี้น่ะ ไม่ว่าจะเป็นเวทมนตร์ชนิดไหนของมนุษย์ ก็ไม่อาจทำร้ายมันได้

 

 

……ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้……หรือมันเป็นไปแล้วกัน

　　　อิย๊า ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ข้าจอมเวทย์แห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ ดามาเรียสผู้นี้จะ..

"ข้าไม่มีเหตุอะไรที่จะต้องแพ้อยู่แล้วนี่นา~！！！"

 

 

　จากนั้นก็มีไอปีศาจสีดำขึ้นปกคลุมรอบแขนดามาเรียส  แล้วเข้าไปปกคลุมอสูรปีศาจเวทย์ผู้กล้าผมบลอนด์ทั้งตัว

　อสูรปีศาจเวทย์ผู้กล้าผมบลอนด์ก็ได้ดูดกลืนไอสีดำนั่นเข้าไปและในขณะที่ดูดกลืนร่างกายก็เริ่มขยายตัวขึ้นพร้อมกับที่มันลุกขึ้นมากู่ก้องคำราม

　ไอปีศาจที่กรอปขึ้นมาเป็นพลังงานเวทมนตร์ จากส่วนลึกของโลก จากความมืดมิดที่อยู่บนโลก และจากความชั่วร้ายในผืนนรก ได้เข้าไปรวมเป็นพลังลงในร่างของอสูรปีศาจเวทย์ผู้กล้าผมบลอนด์

"แกน่ะ~ ปีศาจผู้ล้าหลังของมวลมนุษย์เอ๋ย ข้าจอมเวทย์แห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยร่วงหล่นจากมวลมนุษย์เช่นนี้ จักไม่มีทางแพ้ตัวตนอย่างเจ้าหรอกนะ~"

　จากนั้น ยักษ์ร่างใหญ่พร้อมกับเสียงคำรามที่ตามมาของอสูรปีศาจเวทย์ผู้กล้าผมบลอนด์ได้ก้องกังวาลขึ้น ดามาเรียสก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 

 

"……เจ้ามนุษย์ผู้ที่ตกอยู่ในความสิ้นหวังและมีฝีปากดั่งนกกระจิบเอ๋ย" (ปากมาก)

　พร้อมกับที่พูดแบบนั้น ฮิยะก็ได้ยื่นยกแขนออกไป

"ถึงแม้ว่า จะมีแนวโน้มที่เจ้าจะต่อต้านได้อยู่บ้าง แต่ก็แค่เพียงน้อยนิดเท่านั้น"

 

 

　แล้ว หลังจากที่ได้พูดคำพวกนั้นออกไป

 

 

"ฮิยะ ธุระของพวกเราเสร็จแล้ว จะไปกันได้รึยัง?"

　ที่ด้านหลังของเธอนั้น เป็นเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยของชายหนุ่ม ผู้ที่ไม่ได้อ่านบรรยากาศในตอนนี้เอาเสียเลย

　ในขณะนั้นเอง ดามาเรียสกับอสูรปีศาจเวทย์ผู้กล้าผมบลอนด์พร้อมกับเมฆหมอกเวทย์แห่งความมืดทั้งหลายได้หายไปจากตรงนั้นในทันที

"น-…นี่มัน คือว่า.. นายเหนือหัว！　ฮิยะผู้นี้ไม่สามารถสำเร็จงานที่ได้รับมอบหมายมาจนเวลาสูญเปล่าไป ตัวข้าสมควรตายสักพันครั้ง โปรดลงโทษตัวข้าผู้นี้ตามที่ปรารถนาด้วย"

　ฟุริโอ้ที่ปรากฏตัวมาจากข้างหลังเธอ ก็รู้สึกผิดที่ทำให้เป็นแบบนั้น จากนั้นฮิยะก็เริ่มก้มหัวขอโทษพร้อมกำลังจะทำท่าโดเกซะ (คุกเข่าลงบนพื้น 「土下座」)

　ฟุริโอ้ก็ได้คว้าแขนเธอด้วยรอยยิ้มบอกบุญไม่รับ เพราะไม่ต้องการให้ทำแบบนั้น

 

 

　ขณะที่ทั้งสองคนจ้องหน้า และแลกเปลี่ยนสายตาของซึ่งกันและกันนั้น  ดามาเรียสก็ได้แค่เพียง ยืนตัวแข็งจากจุดที่โดนเป่ากระเด็นไปล่าสุดนั่น

 

 

　เป็นไปไม่ได้

　มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

　เวทย์เมื่อกี้มัน……เวทย์ชำระล้างปีศาจที่มนุษย์ไม่สามารถใช้ได้……

　นั่นมัน..ผู้ชายคนนั้น ด้วยมือเพียงข้างเดียวนั่น……ข้า

　อาา……ตัวข้า……ผู้ที่ครอบครองพลังที่ร่วงหล่น……

　มะ……ด้วยมือข้างนั้น……

 

 

　ดามาเรียสรู้สึกตกใจและเริ่มสั่นกลัว เมื่อฮิยะหันหน้ามาหาเธอ

"เอาล่ะ ฮิยะผู้นี้ขอจบเรื่องครั้งสุดท้ายนี้เลยก็แล้วกัน"

　หลังจากที่พูดไปแบบนั้น เธอก็ชูแขนทั้งสองข้างขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วเริ่มร่ายเวทมนตร์

『ชำระล้างปีศาจ』 「魔よ滅せよ」

　แล้วเมื่อเธอได้ร่ายออกไป ทั้งชุด ทั้งไอปีศาจของดามาเรียสและอสูรผู้กล้าผมบลอนด์ก็เริ่มกระจายออก แล้วถูกดูดเข้ามาที่มือทั้งสองของเธอ

 

 

　หลังจากที่ไอมืดสลายหมดไป ทั้งอลัวร์และผู้กล้าผมบลอนด์ก็ถูกปลดปล่อยจากการที่ถูกครอบงำวิญญาณ ทั้งสองก็สิ้นสติและทรุดลง

 

 

　จากนั้น บนมือของฮิยะ ก็ปรากฏคริสตัลสีดำที่เกิดมาจากการดูดไอปีศาจของดามาเรียส

"จงดีใจซะเถอะ  ที่ได้เป็นเลือดเนื้ออันนิรันดร์ของข้า ฮิยะผู้ที่ปกครองแสงสว่างและความมืด ผู้ที่ได้เป็นข้ารับใช้นายเหนือหัว"

　ขณะที่พูดแบบนั้น ฮิยะก็กลืนคริสตัลสีดำนั้นลงไป

 

 

"ฮิยะ？แล้ว  จบรึยัง？"

"ค่ะ นายหญิง ต้องขอประทานอภัยที่ทำให้นายเหนือหัวต้องรอ"

"ไอนายเหนือหัวอะไรนั่นน่ะ ช่วยหยุดเรียกแบบนั้นจะได้ไหม？รู้สึกน่าอายยังไงก็ไม่รู้"

"แต่ว่า นี่เป็นการแสดงความเคารพของผู้น้อยอันต่ำต้อยที่มีต่อท่านค่ะ"

　ในขณะที่สนทนากันอยู่แบบนั้น กลุ่มของพวกเขาก็ทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเริ่มกลมกลืนหายไปกับฝูงชนในเมือง

 

 

　ด้วยเหตุการณ์ตรงหน้านั้น

　เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งและเหล่าองครักษ์ที่ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้านั้น ราวกับว่าเป็นละครเวทีที่หาได้ทั่วไปเลยทีเดียว  และพวกเข้าก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อพวกฟุริโอ้ได้ห่างออกไปแล้ว

"กะ-ก่อนอื่นเลย จับผู้กล้าผมบลอนด์เอาไว้！จากนั้น ค่อยออกไปตามหาพวกเขาก่อนหน้านี้！"

 

 

　ด้วยคำสั่งของเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง ผู้กล้าผมบลอนด์ที่ยังคงสลบอยู่พร้อมกับอลัวร์ถูกจับกุมในทันที

 

 

 

 

　กลุ่มของฟุริโอ้ ก็ได้มาถึงสถานที่ ที่อยู่ข้างปราสาทในตัวเมือง เป็นเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งเองที่เรียกพวกเขาไป  เรื่องแบบนี้ไม่ตอบรับก็คงไม่ได้

"เป็นเกียรติมากเลยค่ะ พวกเราได้พยายามเชิญท่านฟุริโอ้ ผู้กล้าตัวจริงมาเยือนปราสาทนี้อยู่เสมอ แน่นอนว่า พวกเราจะเตรียมของรางวัลไว้ให้ตามที่ท่านต้องการ"

　พร้อมกับคุกเข่าลงบนพื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งทำความเคารพเช่นนี้

　แต่ทว่า ฟุริโอ้กลับ

"ก็ขอขอบคุณสำหรับของขวัญนั่น ตัวผมน่ะ ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะมีช่วงชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว"

　เขาหัวเราะออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกดี แล้วก็เข้าไปกอดลิซที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาทั้งอย่างนั้น。

 

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

 

　หลังจากนั้น

　เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งก็ยังคงไม่ยอมแพ้  ที่จะขอมอบตำแหน่งผู้กล้าที่แท้จริงให้ฟุริโอ้ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำให้ฟุริโอ้พยักหน้าได้เลยสักครั้ง

 

 

　และในระหว่างที่เธอกำลังร้องขอ

"ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณต้องการแล้วละก็ ร่างกายของดิฉันนี้ ก็พร้อมที่จะมอบให้คุณได้ทุกเมื่อค่ะ……"

　เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งเสนอมาแบบนั้น

"เจ้าน่ะ……คิดอะไรกับท่านสามีของคนอื่นกัน  หว่านเสน่ห์เหรอ？หา？"

　แล้ว ลิซ（อดีตปีศาจ）ก็ได้ตำหนิและกดดันเธอโดยใช้ไอปีศาจใส่ ขณะที่มองไปที่เธอ

 

 

　ผู้กล้าผมบลอนด์ หลังจากที่ถูกจับกุม เขาหลบหนีไปได้ขณะที่ถูกนำตัวไปยังปราสาท ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถต่อสู้กับปีศาจได้

　มนุษย์ที่ชื่อผู้กล้าผมบลอนด์นี้ ก็ยังคงมีพลังที่แข็งแกร่งอยู่ ไม่มีใครไล่ตามได้ทัน อลัวร์เองก็หายไปที่ไหนสักแห่งกับมันเหมือนกัน

　แน่นอน เขาก็ถูกประกาศจับจากพระราชาของประเทศนี้  ไม่อยากจะเอ่ยเลยว่าจะมีคนออกล่าค่าหัวของเขาเพื่อเงินขนาดไหน

　

　

　

　

　

　

-ทัมใจป์ก่อนอ่าน จากผู้แปล : คู่หูเลเวลสอง-

　

　

　

　

　

　

　ณ เวลานั้น มารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด・ในโลกจิตวิญญาณของฮิยะ

「……นี่ข้า ตายแล้วงั้นเหรอ……ที่นี่ ขุมนรก？」

「ที่นี่คือโลกแห่งจิตวิญญาณของมารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด……ข้าได้ผนึกวิญญาณของเจ้ามายังที่แห่งนี้」

「ท-……ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ข้าตายกัน？เจ้าจะทำอะไรกับข้า ดามาเรียสผู้นี้？หา？」

「เจ้าจะต้องฝึกพิเศษโดยตรงกับข้า」

「ฝึกเหรอ~？　……อิต๊ะ(โอ้ย)..เดี๋ยวก่อน  ทำไมแขนขาของข้าถึงไม่มีปฏิกิริยากัน？　เสื้อผ้าก็ไม่มีแล้ว……เฮ้！」

「นายเหนือหัวและท่านหญิงน่ะ ทุก ๆ คืนไม่ว่าจะคืนไหน ๆ พวกเขาก็จะแลกเปลี่ยนความรักกันด้วยร่างกาย ข้าไม่เคยได้รับประสบการณ์แบบนั้นเลย นั่นน่ะมันน่าสนใจมาก」

「ด- เดี๋ยวก่อน！？　ข้านั้นเป็นอิสตรีนะ！　นี่เจ้า ไม้ป่าเดียวกันงั้นหรือ！　แบบนั้นน่ะ มันมิใช่สิ่งที่อิสตรีเขาทำกันหรอกนะ ข้าน่ะ-……อะ  ส- เสื้อ จ- เจ้ามัน……」

「ข้ามารผู้ปกครองแสงสว่างและความมืด พวกเราคือพวกไม้ป่าเดียวกัน」

「ม-ไม่ใช่นะ！　นั่นไม่ใช่ประเด็น！　นั่นน่ะ！　นั่นมันใหญ่เกินไป！ไม่มีทางที่จะเข้าไปได้หรอก！」

「อย่าได้กังวลไปเลย ไม่ว่าอะไรก็ตาม 『มันเจ็บแค่ครั้งแรก』แค่นั้นแหละ」

「ร- เรื่องนั้นไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหนเลย！！！！！！！！！！！！」

 

 

 

"ฮิยะ？　เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？"

"……เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ นายหญิง"

"งั้นเหรอ？　ถ้างั้น รบกวน ช่วยฉันทำความสะอาดกระเป๋าใบนี้หน่อยได้ไหม？"

"น้อมรับคำสั่งค่ะ"