“กลับมาแล้วค่า！วันนี้ล่าได้ค่อนข้างเยอะเลยล่ะค่ะ！”

วาลิซซ่ากลับมาจากการล่าสัตว์ พร้อมสายตามีความสุขกับกระต่ายเขาเดียวซาแบร์

“โฮ่ นั่นยอดไปเลยนะครับ”

เบื้องหน้าของเธอ มีคนที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาคือ อดีตจอมมาร กลู

－ซึ่งใช้ชื่อปลอมในโลกมนุษย์ว่าโกซารุ－ ส่งเสียงขึ้นต้อนรับเธอแบบนั้น

 

และ

ในจังหวะที่วาลิซซ่าได้ยินเสียงนั้นเข้า ก็หันหลังกลับไปที่ประตูแล้วเผ่นออกไปด้วยความเร็วสูง

“ทะ-..ทำไมในบ้านถึง….มี…จอมมารอยู่ล่ะ？”

 วาลิซซ่าที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ ยืนตัวแข็งทื่อ และสั่นในเวลาต่อมาพร้อมกับเหงื่อไหลอยู่หน้าประตูบ้าน

 

สิ่งที่คนในห้องนั่งเล่นคนนั้นกำลังคิดอยู่ ก็คือ

 

..ฟุมุ ยังขยับร่างกายเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเช่นเคย… สมแล้วจริง ๆ …

 

โกซารุชื่นชมต่อฝีเท้าการเคลื่อนไหวที่ว่องไวของวาลิซซ่า

ขณะที่ยังมองแบบเข้าใจผิดแบบนั้นต่อไป

 

จอมมารโกซารุ ผู้ออกจากปราสาทมา เดินตามถนนหลวง จนมาหยุดอยู่ที่เมืองโฮทาโร่

“คิดว่าจะพยายามใช้ชีวิตสนุก ๆ แบบคนธรรมดาเสียหน่อย  แต่ก็ไม่ค่อยราบลื่นเท่าไหร่เลยน้า”

โกซารุไม่คิดจะใช้เวทย์เทเลพอร์ตและเลือกเดินไปยังเมืองโฮทาโร่แทน เขาหลงทางหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่พบผู้คนก็ถามทางมา จนสุดท้ายก็มาถึงเมืองนี้ได้

 

แล้วหลังจากที่ได้มายินว่า คนปกติต้องใช้เวลาเดินทางถึง 1 ปี เพื่อให้มาถึงเมืองนี้ แต่เขากลับใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ทำให้รู้สึกประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้ และได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ออกมาเท่านั้น

 

ไม่นานหลังจากนั้น โกซารุก็กินมื้อเย็นในบ้านของฟุริโอ้ และ..

“ข้าไม่ค่อยคุ้นชินกับมนุษย์โลกคนอื่นเสียเท่าไหร่ นอกจากท่านฟุริโอ้และครอบครัวท่านแล้ว…แม้ว่าอาจจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ขอให้ข้าอาศัยอยู่ที่นี่สักระยะได้รึไม่？”

พูดแบบนั้น ก็โค้งคำนับลงเล็กน้อย

 

ทางวาลิซซ่าเหมือนจะปฏิเสธแบบ ไม่เอาเด็ดขาด เพราะใบหน้าเธอดูเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุก ๆ ที

“คุณคะ เราไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธคำขอของคุณโกซารุกันเลยนี่คะ？”

ด้วยคำพูดของลิซ ทำให้วาลิซซ่าได้แต่กล้ำกลืนความคิดนั้นลงหัวไป

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

..ในที่สุด…ก็ถึงสักทีเนี๊ยว

 

ขณะที่ซ่อนตัวแถวร่มเงาต้นไม้ใกล้ ๆ บ้านของฟุริโอ้ ผู้ที่เคยเป็นเพียงทหารในทัพจอมมาร แต่ก็ไต่เต้าขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยข่าวกรอง

พร้อมกับที่เป็นผู้ช่วยของ จอมมารกูล・แมวนรกยูริมินัส ทอดถอนหายใจออกมาให้กับคน คนหนึ่ง

 

ให้ตายสิ ท่านอดีตจอมมารนี่เป็นคนหลงทิศจริง ๆ เลยเนี๊ยว … ทั้งที่ฉันกำลังมุ่งหน้าทางไปเมืองโฮทาโร่… กลับเดินไปทางทิศตรงข้ามซะงั้น…หลงทางได้โหดร้ายมากเนี๊ยว

บางทีคงต้องสอนสามัญสำนึกของคนธรรมให้แล้วละมั้งเนี๊ยว

 

หลังจากยืนยันว่าโกซารุไปถึงบ้านฟุริโอ้ ด้วยเวทมนตร์ดักฟังของตัวยูริมินัสเองแล้ว..

“เอาล่ะ ฉันคงต้องไปหาที่พักก่อนล่ะเนี๊ยว”

พุดมาแบบนั้น แล้วเธอก็ลุกขึ้น

 

แต่ว่า

 

“อาา~ ยูริมินัส มาทำอะไรตรงนี้เหรอ”

ที่ด้านหลังของเธอ โกซารุปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับที่คว้าคอของเธอเอาไว้

“อุ…อุเนี๊ยว！？ท่านกลู！？”

สถานการณ์มันฉุกละหุกเกินไปจนเธอไม่เข้าใจ ยูริมินัสดิ้นรนขณะที่ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย

“ตอนนี้เป็นโกซารุ ข้ามาเพราะจับสัมผัสได้…แกน่ะ..มาทำอะไรในที่แบบนี้กัน？”

“น.. ไม่มีอะเนี๊ยว ทั้งเนี๊ยว เนี๊ยว！？ก็แค่เรื่องบังเอิญเนี๊ยว！！บังเอิญเนี๊ยว！！แค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นเนี๊ยว！！”

“ม่า เรื่องนั้นจะยังไงก็มิสำคัญหรอก ตอนนี้มันก็เริ่มจะค่ำแล้ว วันนี้เจ้ามาค้างที่บ้านท่านฟุริโอ้กับข้าซะ แน่นอนว่าได้รับอนุญาตแล้วด้วยนะ”

“อุเนี๊ยว！？อะ-อะ-อะ ข้าอยู่ข้างนอกนี้ได้เนี๊ยว ไม่ต้องใส่ใจเนี๊ยว หรอกนะ”

ยูริมินัสแสดงการต่อต้าน ที่โกซารุยกเธอขึ้นไปทางบ้านของฟุริโอ้

 

ท้ายที่สุด ยูริมินัสก็ถูกบังคับให้ค้างคืนที่บ้านฟุริโอ้จนได้

 

ในฐานะที่เป็นเพื่อนเก่ากับลิซตั้งแต่ตอนอยู่กองทัพจอมมาร จึงไปนอนด้วยกันกับเธอทั้งแบบนั้น

“..เน่~ ยูริมินัส ยังตื่นอยู่มั้ย？”

“..โม่ หลับอยู่เนี๊ยว..”

“หลับแล้วเหรอ ม่า~ไม่เป็นไร…ถ้างั้น ถือว่าฉันพูดคนเดียวแล้วกัน

ยูริมินัส เมื่อนานมาแล้วเธอเคยชอบโกซารุใช่มั้ย？ตอนนี้ยังรักเขาอยู่มั้ย？”

“…ลืมไปแล้วเนี๊ยว..”

“ตอนที่โกซารุหลงทาง..เธอก็ช่วยเชาใช่มั้ย？”

“..ไม่รู้เรื่องเนี๊ยว..”

“ที่เธอมาจนถึงที่นี่ ไม่ใช่เพราะโกซารุหรอกเหรอ？”

“..ไม่เห็นรู้เลยว่าพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี๊ยว..”

“…ถ้างั้น เรื่องที่โกซารุสนใจในตัววาลิซซ่าล่ะ？”

“ฉันไม่ปล่อยให้มนุษย์งี่เง่าคนไหนมาพรากเขาไปหรอกเนี๊-..ยว…”

ยูริมินัสลุกขึ้นและเตะฟูก ลิซที่มองด้วยความขี้แกล้ง ส่งรอยยิ้มให้ยูริมินัส

ยูริมินัสที่รู้ว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

“…ฉันจะนอนแล้วเนี๊ยว… อย่ามาแกล้งกันมากสิเนี๊ยว..”

เธอที่เผลอพูดไปแบบนั้น ก็เอาฟูกมาคลุมหัวเพื่อปฏิเสธตัวจากโลกภายนอก

ลิซที่เห็นแบบนั้นก็ ฟุฟุ~ พร้อมกับอมยิ้มที่น่าเอ็นดูให้เธอ

 

ยูริมินิสที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองแสดงท่าทางอะไรออกไปนั้น ก็แก้มแดงด้วยความเขินอาย

"..นอนอยู่เนี๊ยว..อย่าไปใส่ใจเลยเนี๊ยว.."

ในขณะที่พูดแบบนั้น เธอก็ห่อตัวด้วยฟูก แม้ว่าจะถูกลิซแกล้งทั้งคืนจนถึงเช้า

 

 

◇◇ไม่กี่วันต่อมา

 

 

ยูริมินัสเปิดร้านขายของจิปาถะเล็ก ๆ แถวชานเมืองโฮทาโร่

“…ในครั้งนี้ ต้องขอบคุณมากจริง ๆ เนี๊ยว”

ยูริมินัสพูดขอบคุณฟุริโอ้ที่ให้ยืมเงินในการเปิดร้าน อย่างไม่เต็มใจ แต่ในใจจริงนั้นรู้สึกขอบคุณเขามาก

 

พวกซึนเดเระนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ

 

ร้านเล็ก ๆ นี่น่ะ หน่วยข่าวกรองที่กระจายอยู่ทั่วอาณาจักร ก็ได้มารวมตัวกันอยู่ที่ร้านนี้เพราะอดีตหัวหน้ายูริมินัส

ด้วยเงินที่ฟุริโอ้ให้ยืมเพื่อก้าวแรกของธุรกิจ สมาชิกหน่วยข่าวกรองก็ได้นำสิ่งของต่าง ๆ จากทั่วอาณาจักรมาขาย

ถึงแม้ว่าเพิ่งเริ่มขาย แต่เพราะด้วยทางร้านมีของหายากมากมาย ทำให้ธุรกิจเปิดตัวประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี

 

“ตอนนี้โกซารุว่าง ๆ อยู่ใช่มั้ยล่ะ ผมว่าหาประสบการณ์จากการทำงานที่นี่ก็ดีนะ？”

ฟุริโอ้แนะนำให้โกซารุ ควรที่จะเริ่มฝึกทำงานครั้งแรกในร้านแห่งนี้

“ท- ท่านฟุริโอ้ บ-บะ บุคลากรที่ไร้ประโยชน์คนนี้ เกรงใจจังเลย.. ข-..ขอ..ขอบคุณมากเนี๊ยว….”

ยูริมินัสพูดขอบคุณฟุริโอ้ ขณะที่หันหน้าหนีไปด้วย

 

พวกซึนเดเระเนี่ย น่ารำคาญจริง ๆ เลยน้า

 

แต่

“ข้ายังไม่คุ้นเคยกับโลกมนุษย์นัก เพราะงั้นข้าก็อยากได้คนมาช่วยอีกแรงนะ"

ด้วยข้อเสนอของโกซารุ..

“ป-.. เป็นฉันเนี่ย..จะดีเหรอ..โปรดทบทวน..อีกครั้งเถอะ….”

พอยูริมินัสรู้ว่าวาลิซซ่าจะมาทำงานในร้านด้วย ก็อารมณ์เสียขึ้นมาในทันที

 

และแล้ว

อดีตจอมมาร และเหล่าลูกน้อง ก็กลายเป็นพลเมืองของเมืองโฮทาโร่ไปซะแล้ว

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

◇◇ในขณะเดียวกันที่ปราสาทจอมมาร

 

“เอ๋~！นี่ยังหาที่อยู่ของเจ้ามนุษย์คนนั้นไม่ได้อีกงั้นรึ！ห๋า！ฟุยุน！”

“ข-..ขอประทานอภัยด้วยค่ะ…ท่านยุยการ์ด…”

จอมมารยุยการ์ดเตะไปที่บัลลังก์อย่างรุนแรง เพราะยังไม่อาจหาเบาะแสของชายชื่อฟุริโอ้ได้

 

ในขณะที่จัตุรัสเทพสงครามทั้งสาม เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่นั้น

“…น่าจะถึงเวลาอันควรแล้วนะ…”

“..น่าจะถึงเวลาแล้วสินะ..”

""..ถึงเวลาอันควรแล้ว..""

 

ในขณะที่รอการกลับมาทวงบัลลังก์ของจอมมารกูล กว่าพวกเขาจะรู้ตัว มันก็สายไปเสียแล้ว

 

 

 

 

 

◇◇◇◇NOTE ประจำตอนวันนี้ไม่มี มีแต่คำคมประจำตอนนะเออ~

 

– めんどくさいツンデレである  mendokusai tsunderedearu  พวกซึนเดเระนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ