[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 30 นายคิดจะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายงั้นเหรอ?

Now you are reading [นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ Chapter 30 นายคิดจะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายงั้นเหรอ? at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

“ถ้าหากมันเป็นศัตรูตัวเดียวที่ปรากฏออกมาล่ะนะ”

“ไม่ ไม่ ได้โปรดอย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางแบบนั้นเลย!? เดี๋ยวมันก็เป็นจริงขึ้นมาหรอก!”

 

ลิเลียตะโกนเสียงดัง

 

วงแหวนเวทย์มนตร์ปรากฏออกมาอีกครั้ง ในที่ที่ชุดเกราะสีทองเคยปรากฏออกมา

 

“เห็นไหม!? บอกแล้วว่าอย่าพูดออกมา!”

“…ไม่เห็นมีอะไรโผล่ออกมาเลย?”

 

เป็นไปอย่างที่ไรนะพูด วงแหวนเวทย์มนตร์นี่เพิ่งปรากฏออกมา

ผมลองเดินเข้าไปใกล้ๆวงเวทย์นั้น

 

“หืม พวกเราจะสามารถกลับขึ้นไปด้านบนด้วยสิ่งนี่ได้ไหมนะ?”

 

ไม่มีอะไรในห้องนี้ที่เปลี่ยนไปแม้ว่าผมจะจัดการบอสไปแล้ว

ไม่มีประตูที่ดูเหมือนทางออกเลยด้วย

 

“ม-มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆงั้นเหรอ…?”

“ถ้าไม่อยากไปก็อยู่ที่นี่ไปล่ะกัน”

“ขอโทษค่าาาา!”

“ฉ-ฉันจะไปด้วย!”

 

ทั้งสามคนรีบออกจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสามคนรีบเข้าไปในวงแหวนเวทย์มนตร์ทันที

หลังจากถูกปกคุมไปด้วยแสง หลังจากนั้นพวกเราก็เจอสถานที่ที่คุ้นเคย

 

“ชั้นแรกของดันเจี้ยน”

“………..พวกเรากลับมาแล้วงั้นเหรอ?”

 

พวกเรารอดแล้ววววว~ ทั้งสามคนกระโดดด้วยความดีใจ

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ออกจากดันเจี้ยนและกลับไปที่กิลด์

 

เพราะว่าหมอนี่คือพยานคนสำคัญ พวกเราจึงพาชายหนุ่มที่วางกับดักพวกเรากลับมาด้วย

 

จะว่าไปแล้ว ตอนนี้ผมบนหัวของเขาโล้นไปแล้ว

ดังนั้นต่อจากนี้จะเรียกนายว่าหัวโล้นล่ะกัน

 

“หัวโล้น”

“ผมชื่อดีลต่างหาก!”

 

เขาตะโกนว่า “ม่ายยยยย” ด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“มีอะไรงั้นเหรออาจารย์”

“…อาจารย์?”

“เพราะว่าคุณคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้! ได้โปรดให้ผมเรียกว่าอาจารย์ด้วยเถอะ!”

 

หัวโล้นอยู่ๆก็ทำตัวสุภาพและพูดแบบนั้นออกมา

 

“ขอปฏิเสธ”

“ทำไมกันล่ะ”

“ผมยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ”

“อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก! ในเมืองแห่งนี้ คนที่แข็งแกร่งนั้นคือที่สุด! เพราะอาจารย์คืนคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนี้ยังไงล่ะ! การที่ได้เป็นศิษย์ของคนแบบนี้ ช่างเป็นพรจากสวรรค์จริงๆเลย! ไม่ใช่สิ เรื่องโชคร้ายก่อนหน้านี้เหมือนหายไปเลยล่ะ!”

 

เพราะอย่างนี้ไงผมเลยไม่อยากรับลูกศิษย์

 

“จะว่าไป คุณดิลอยู่แรงค์อะไรงั้นเหรอ?”

“ผมยังเป็นนักดาบแรงค์ B อยู่! อาชีพคือ กลาดิเอเตอร์ ซึ่งเป็นอาชีพระดับสูง และยังเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในกิลด์ <วอ> ด้วยนะ! ถึงแม้จะเป็นกิลด์เล็กๆก็เถอะ!”

“’งั้นก็เป็นลูกศิษย์ได้เลย”

“จริงเหรอ!?”

“แต่ว่าจะต้องเข้ากิลด์เขี่ยวมังกรก่อนนะ!”

“แน่นอน ฉันจะเข้าด้วย!”

 

เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน

 

“ถ้างั้นตอนนี้ช่วยส่งเอกสารขอลาออกไปที่กิลด์เดิมด้วยนะ”

“เข้าใจแล้ว!”

 

และหัวโล้นคุงก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด

 

“ลิเลีย อย่าตัดสินใจเอาเองโดยที่ไม่ขออนุญาตสิ”

“ด้วยเหตุนี้จำนวนสมาชิกเลยเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน! อีกอย่างถ้าหากเรามีนักดาบสองคนที่เข้าร่วมศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบแล้วล่ะก็ จะต้องมีคนอยากเข้าร่วมกิลด์เพิ่มมาอีกแน่เลย! อ๊ะ~ ก่อนหน้านั้น ฉันต้องไปรายการการปราบบอสมอนสเตอร์ให้สุดๆไปเลย! ฟุฟุฟุ ในที่สุด หลังจากผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดมาอย่างยาวนาน ตอนนี้มันถึงเวลาที่กิลด์เขี้ยวมันกรจะกลับมาเป็นแชมป์ของเมืองนี้อีกครั้ง!”

 

ลิเลียนั้นไม่ได้ขออนุญาตจากผมเลยสักนิ

 

“ทลาย—–”

“หยุดดดดด! นั่นคิดจะทำอะไรน่ะ จะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายเลยงั้นเหรอ!? และอีกอย่าง นั่นมันสกิลของเทพดาบไม่ใช่เหรอ!? ฉันจะต้องตายแน่ๆเลยนะ!”

 

เมื่อพวกเรากลับมาถึงที่ฐาน ผมก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน

 

“มันหมายความว่ายังไง ที่ลูกสาวของฉันยังไม่กลับออกมาจากดันเจี้ยน!? แกทำอะไรลงไปใช่ไหม ไอ้สารเลว?!”

“ไม่ ไม่ ฉันสาบานเลยก็ได้ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย? แต่ดูเหมือนจะมีสมาชิกในกิลด์ของฉันเห็นพวกนั้นโดนกับดักเคลื่อนย้าย มันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้ และยิ่งกว่านั้น มันเป็นกับดักที่เลวร้ายที่สุดที่ไม่มีใครสามารถกลับออกมาได้ อันที่จริง ในอดีตนักดาบแรงค์ A ในกิลด์ของเราเคยลองมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีใครกลับออกมาเลย ไม่แน่อาจจะมีบอสมอนสเตอร์รอพวกนั้นอยู่ก็ได้”

 

นั่นมันคุณลุงที่เป็นพ่อของลิเลีย อดีตหัวหน้ากิลด์ และหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ โก…โก…โก…ผมจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร

 

“อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย! ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับลิเลียล่ะก็—–ลิเลีย?”

 

เมื่อคุณลุกสังเกตเห็นว่าพวกเรากลับมาแล้ว ก็ทำตาปริบๆ

โกหันกลับมามองและก็ทำตาเบิกกว้าง

 

“ท-ทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่กัน…? พวกนายควรจะตายด้วยกับดักนั้นแล้วนิ….!?”

 

บางทีอาจจะมีใครสักคนยืนยันว่าพวกเราโดนกับดัก และไปรายงานกับเขา

 

“ใช่แล้วล่ะ! ขอบใจที่ทำให้พวกเราเกือบตาย แต่ว่าพวกเราก็กลับมาได้ หลังจากที่จัดการบอสมอนสเตอร์ตัวนั้นลง!”

“ป-เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามันมีชุดเกราะมีชีวิตสีทองอยู่งั้นเหรอ…!”

 

“แน่นอนว่ามันเป็นสีทอง และมันยังเป็นชุดเกราะมีชีวิตของเทพดาบด้วย!”

“อะไรนะ…..! ถ้าแบบนั้นพวกนายก็ไม่น่าจะ….”

 

“ฉันก็คิดแบบนั้น! อา แต่ว่าฉันอยากจะให้นายเห็นจริงๆเลย ตอนที่คุณอาเรลจัดการชุดเกราะเทพดาบน่ะ!”

“ช-ชนะเทพดาบงั้นเหรอ..?”

 

โกตกใจและหันหน้ามามองผม

 

เอาเถอะ ถึงแม้ว่าผมจะใช้สกิลของเทพดาบได้ก็จริง แต่มันก็เป็นแค่เวอร์ชั่นที่ลดคุณภาพลง

หรือถ้าให้พูดตามตรง มันเป็นพียงแค่ชุดเกราะมีชีวิตน่ะ

 

มันเป็นนักดาบที่แย่มากที่ขาดจิตวิญญาณ และสัญชาตญาณในการต่อสู้

อีกอย่าง มันดูออกง่ายมากตอนที่มันกำลังจะปล่อยทลายไร้ขีดจำกัด

 

“แล้วก็คนที่หลอกพวกเราไปโดนกับดักนั้นยังปลอดภัยอยู่ และก็ยอมรับแล้วด้วย! ว่านายเป็นคนที่สั่งหมอนั่น โดยการเอาเงินจำนวนมากมาล่อ! การพยายามฆ่าตามคำสั่งของหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ! นี่จะต้องเป็นข่าวใหญ่แน่เลย! บางที มันอาจจะทำให้นายมีปัญหาในการเข้าร่วมรอบชิงชนะเลิศศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบก้ได้นะ!”

 

ลิเลียกอดอก

และสูดหายใจเข้าอย่างแรง

 

“อ๊ะ! แต่ว่าฉันอยากจะเห็นนายแพ้ให้กับคุณอาเรลในที่ที่มีคนอยู่เยอะๆล่ะนะ! แต่ถ้านายไม่เข้าร่วม ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ! อ๊ะ ใช่แล้ว! ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำให้นายเข้าร่วมในรอบชิง และหลังจากนั้นค่อยปล่อยข่าวนี้ออกไปล่ะกัน!”

 

อย่างที่คิดเลย เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยเสียจริงๆ

 

ที่กิลด์ดาบทมิฬ

 

 

“ไอ้พวกเด็กเปรต…”

 

เกรกนั่นได้กลับมาที่กิลด์ของเขาและพูดออกมา ในขณะกำลังเดินไปที่ห้องทำงาน

แต่ผิวของเขานั้นดูซีดราวกับคนตาย

 

“ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป…ฉันจะ…”

 

เขากัดฟันอย่างแรงจนเกิดเสียงกรอบแกรบออกมา

ถ้าหากเขาปล่อยมันไปล่ะก็ เขาจะต้องสูญเสียตำแหน่งและชื่อเสียงที่เขาสร้างมาจนถึงตอนนี้

 

“…ไม่ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ใช่แล้ว ไร้อาชีพน่ะไม่มีทางเอาชนะชุดเกราะมีชีวิตของเทพดาบได้หรอก ถ้าหากเราชนะในศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบได้ล่ะก็ บางทีเราอาจจะปกปิดเรื่องนี้ได้ ถึงแม้ว่าพวกนั้นพยายามที่จะแฉก็ตาม”

 

เขาพยายามที่จะให้กำลังใจตัวเอง เพราะว่าเขานั้นไม่รู้ถึงสัญชาตญาณของนักดาบ 

เขาบ่นออกมาเพราะว่าสู้เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้

 

หลังจากนั้นเขาก็จ้องไปที่ประตูที่อยู่หลังห้องทำงานของเขา และเขาก็ได้เดินเข้าไป

 

เมื่อเขาเปิดประตู ก็พบกับดาบนับไม่ถ้วนเรียงรายกันอยู่

มันคือดาบที่เขาสะสมมา โดยได้รวบรวมมาจากทั่วโลก

มีดาบอยู่มากมายหลายประเภท รวมถึงดาบเวทย์ด้วย

 

“…ใช่แล้ว…ถ้าหากฉันใช้สิ่งนี้…แม้ว่าฉันจะต้องสูญเสียชื่อเสียง แต่อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นนักดาบระดับท๊อปได้”

 

เกรกกัดฟันและพึมพำออกมา

และสิ่งที่เตะตาเขาอยู่ในตอนนี้คือ กล่องที่มีรูปร่างน่าดึงดูด

 

เมื่อเขาเปิดกล่องนั้นออก เขาก็ถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่างในนั้น และสิ่งที่อยู่ในนั้นมันก็คือดาบ

 

[ใช้ข้าสิ]

 

ราวกับว่าดาบนั้นคุยกับเขา เกรกได้หยิบดาบนั้นขึ้นมา

 

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 30 นายคิดจะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายงั้นเหรอ?

Now you are reading [นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ Chapter 30 นายคิดจะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายงั้นเหรอ? at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

“ถ้าหากมันเป็นศัตรูตัวเดียวที่ปรากฏออกมาล่ะนะ”

“ไม่ ไม่ ได้โปรดอย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางแบบนั้นเลย!? เดี๋ยวมันก็เป็นจริงขึ้นมาหรอก!”

 

ลิเลียตะโกนเสียงดัง

 

วงแหวนเวทย์มนตร์ปรากฏออกมาอีกครั้ง ในที่ที่ชุดเกราะสีทองเคยปรากฏออกมา

 

“เห็นไหม!? บอกแล้วว่าอย่าพูดออกมา!”

“…ไม่เห็นมีอะไรโผล่ออกมาเลย?”

 

เป็นไปอย่างที่ไรนะพูด วงแหวนเวทย์มนตร์นี่เพิ่งปรากฏออกมา

ผมลองเดินเข้าไปใกล้ๆวงเวทย์นั้น

 

“หืม พวกเราจะสามารถกลับขึ้นไปด้านบนด้วยสิ่งนี่ได้ไหมนะ?”

 

ไม่มีอะไรในห้องนี้ที่เปลี่ยนไปแม้ว่าผมจะจัดการบอสไปแล้ว

ไม่มีประตูที่ดูเหมือนทางออกเลยด้วย

 

“ม-มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆงั้นเหรอ…?”

“ถ้าไม่อยากไปก็อยู่ที่นี่ไปล่ะกัน”

“ขอโทษค่าาาา!”

“ฉ-ฉันจะไปด้วย!”

 

ทั้งสามคนรีบออกจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสามคนรีบเข้าไปในวงแหวนเวทย์มนตร์ทันที

หลังจากถูกปกคุมไปด้วยแสง หลังจากนั้นพวกเราก็เจอสถานที่ที่คุ้นเคย

 

“ชั้นแรกของดันเจี้ยน”

“………..พวกเรากลับมาแล้วงั้นเหรอ?”

 

พวกเรารอดแล้ววววว~ ทั้งสามคนกระโดดด้วยความดีใจ

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ออกจากดันเจี้ยนและกลับไปที่กิลด์

 

เพราะว่าหมอนี่คือพยานคนสำคัญ พวกเราจึงพาชายหนุ่มที่วางกับดักพวกเรากลับมาด้วย

 

จะว่าไปแล้ว ตอนนี้ผมบนหัวของเขาโล้นไปแล้ว

ดังนั้นต่อจากนี้จะเรียกนายว่าหัวโล้นล่ะกัน

 

“หัวโล้น”

“ผมชื่อดีลต่างหาก!”

 

เขาตะโกนว่า “ม่ายยยยย” ด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“มีอะไรงั้นเหรออาจารย์”

“…อาจารย์?”

“เพราะว่าคุณคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้! ได้โปรดให้ผมเรียกว่าอาจารย์ด้วยเถอะ!”

 

หัวโล้นอยู่ๆก็ทำตัวสุภาพและพูดแบบนั้นออกมา

 

“ขอปฏิเสธ”

“ทำไมกันล่ะ”

“ผมยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ”

“อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก! ในเมืองแห่งนี้ คนที่แข็งแกร่งนั้นคือที่สุด! เพราะอาจารย์คืนคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนี้ยังไงล่ะ! การที่ได้เป็นศิษย์ของคนแบบนี้ ช่างเป็นพรจากสวรรค์จริงๆเลย! ไม่ใช่สิ เรื่องโชคร้ายก่อนหน้านี้เหมือนหายไปเลยล่ะ!”

 

เพราะอย่างนี้ไงผมเลยไม่อยากรับลูกศิษย์

 

“จะว่าไป คุณดิลอยู่แรงค์อะไรงั้นเหรอ?”

“ผมยังเป็นนักดาบแรงค์ B อยู่! อาชีพคือ กลาดิเอเตอร์ ซึ่งเป็นอาชีพระดับสูง และยังเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในกิลด์ <วอ> ด้วยนะ! ถึงแม้จะเป็นกิลด์เล็กๆก็เถอะ!”

“’งั้นก็เป็นลูกศิษย์ได้เลย”

“จริงเหรอ!?”

“แต่ว่าจะต้องเข้ากิลด์เขี่ยวมังกรก่อนนะ!”

“แน่นอน ฉันจะเข้าด้วย!”

 

เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน

 

“ถ้างั้นตอนนี้ช่วยส่งเอกสารขอลาออกไปที่กิลด์เดิมด้วยนะ”

“เข้าใจแล้ว!”

 

และหัวโล้นคุงก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด

 

“ลิเลีย อย่าตัดสินใจเอาเองโดยที่ไม่ขออนุญาตสิ”

“ด้วยเหตุนี้จำนวนสมาชิกเลยเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน! อีกอย่างถ้าหากเรามีนักดาบสองคนที่เข้าร่วมศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบแล้วล่ะก็ จะต้องมีคนอยากเข้าร่วมกิลด์เพิ่มมาอีกแน่เลย! อ๊ะ~ ก่อนหน้านั้น ฉันต้องไปรายการการปราบบอสมอนสเตอร์ให้สุดๆไปเลย! ฟุฟุฟุ ในที่สุด หลังจากผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดมาอย่างยาวนาน ตอนนี้มันถึงเวลาที่กิลด์เขี้ยวมันกรจะกลับมาเป็นแชมป์ของเมืองนี้อีกครั้ง!”

 

ลิเลียนั้นไม่ได้ขออนุญาตจากผมเลยสักนิ

 

“ทลาย—–”

“หยุดดดดด! นั่นคิดจะทำอะไรน่ะ จะลงโทษกันด้วยสกิลสั่งตายเลยงั้นเหรอ!? และอีกอย่าง นั่นมันสกิลของเทพดาบไม่ใช่เหรอ!? ฉันจะต้องตายแน่ๆเลยนะ!”

 

เมื่อพวกเรากลับมาถึงที่ฐาน ผมก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน

 

“มันหมายความว่ายังไง ที่ลูกสาวของฉันยังไม่กลับออกมาจากดันเจี้ยน!? แกทำอะไรลงไปใช่ไหม ไอ้สารเลว?!”

“ไม่ ไม่ ฉันสาบานเลยก็ได้ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย? แต่ดูเหมือนจะมีสมาชิกในกิลด์ของฉันเห็นพวกนั้นโดนกับดักเคลื่อนย้าย มันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้ และยิ่งกว่านั้น มันเป็นกับดักที่เลวร้ายที่สุดที่ไม่มีใครสามารถกลับออกมาได้ อันที่จริง ในอดีตนักดาบแรงค์ A ในกิลด์ของเราเคยลองมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีใครกลับออกมาเลย ไม่แน่อาจจะมีบอสมอนสเตอร์รอพวกนั้นอยู่ก็ได้”

 

นั่นมันคุณลุงที่เป็นพ่อของลิเลีย อดีตหัวหน้ากิลด์ และหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ โก…โก…โก…ผมจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร

 

“อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย! ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับลิเลียล่ะก็—–ลิเลีย?”

 

เมื่อคุณลุกสังเกตเห็นว่าพวกเรากลับมาแล้ว ก็ทำตาปริบๆ

โกหันกลับมามองและก็ทำตาเบิกกว้าง

 

“ท-ทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่กัน…? พวกนายควรจะตายด้วยกับดักนั้นแล้วนิ….!?”

 

บางทีอาจจะมีใครสักคนยืนยันว่าพวกเราโดนกับดัก และไปรายงานกับเขา

 

“ใช่แล้วล่ะ! ขอบใจที่ทำให้พวกเราเกือบตาย แต่ว่าพวกเราก็กลับมาได้ หลังจากที่จัดการบอสมอนสเตอร์ตัวนั้นลง!”

“ป-เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามันมีชุดเกราะมีชีวิตสีทองอยู่งั้นเหรอ…!”

 

“แน่นอนว่ามันเป็นสีทอง และมันยังเป็นชุดเกราะมีชีวิตของเทพดาบด้วย!”

“อะไรนะ…..! ถ้าแบบนั้นพวกนายก็ไม่น่าจะ….”

 

“ฉันก็คิดแบบนั้น! อา แต่ว่าฉันอยากจะให้นายเห็นจริงๆเลย ตอนที่คุณอาเรลจัดการชุดเกราะเทพดาบน่ะ!”

“ช-ชนะเทพดาบงั้นเหรอ..?”

 

โกตกใจและหันหน้ามามองผม

 

เอาเถอะ ถึงแม้ว่าผมจะใช้สกิลของเทพดาบได้ก็จริง แต่มันก็เป็นแค่เวอร์ชั่นที่ลดคุณภาพลง

หรือถ้าให้พูดตามตรง มันเป็นพียงแค่ชุดเกราะมีชีวิตน่ะ

 

มันเป็นนักดาบที่แย่มากที่ขาดจิตวิญญาณ และสัญชาตญาณในการต่อสู้

อีกอย่าง มันดูออกง่ายมากตอนที่มันกำลังจะปล่อยทลายไร้ขีดจำกัด

 

“แล้วก็คนที่หลอกพวกเราไปโดนกับดักนั้นยังปลอดภัยอยู่ และก็ยอมรับแล้วด้วย! ว่านายเป็นคนที่สั่งหมอนั่น โดยการเอาเงินจำนวนมากมาล่อ! การพยายามฆ่าตามคำสั่งของหัวหน้ากิลด์ดาบทมิฬ! นี่จะต้องเป็นข่าวใหญ่แน่เลย! บางที มันอาจจะทำให้นายมีปัญหาในการเข้าร่วมรอบชิงชนะเลิศศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบก้ได้นะ!”

 

ลิเลียกอดอก

และสูดหายใจเข้าอย่างแรง

 

“อ๊ะ! แต่ว่าฉันอยากจะเห็นนายแพ้ให้กับคุณอาเรลในที่ที่มีคนอยู่เยอะๆล่ะนะ! แต่ถ้านายไม่เข้าร่วม ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ! อ๊ะ ใช่แล้ว! ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำให้นายเข้าร่วมในรอบชิง และหลังจากนั้นค่อยปล่อยข่าวนี้ออกไปล่ะกัน!”

 

อย่างที่คิดเลย เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยเสียจริงๆ

 

ที่กิลด์ดาบทมิฬ

 

 

“ไอ้พวกเด็กเปรต…”

 

เกรกนั่นได้กลับมาที่กิลด์ของเขาและพูดออกมา ในขณะกำลังเดินไปที่ห้องทำงาน

แต่ผิวของเขานั้นดูซีดราวกับคนตาย

 

“ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป…ฉันจะ…”

 

เขากัดฟันอย่างแรงจนเกิดเสียงกรอบแกรบออกมา

ถ้าหากเขาปล่อยมันไปล่ะก็ เขาจะต้องสูญเสียตำแหน่งและชื่อเสียงที่เขาสร้างมาจนถึงตอนนี้

 

“…ไม่ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ใช่แล้ว ไร้อาชีพน่ะไม่มีทางเอาชนะชุดเกราะมีชีวิตของเทพดาบได้หรอก ถ้าหากเราชนะในศึกชิงถ้วยเทพแห่งดาบได้ล่ะก็ บางทีเราอาจจะปกปิดเรื่องนี้ได้ ถึงแม้ว่าพวกนั้นพยายามที่จะแฉก็ตาม”

 

เขาพยายามที่จะให้กำลังใจตัวเอง เพราะว่าเขานั้นไม่รู้ถึงสัญชาตญาณของนักดาบ 

เขาบ่นออกมาเพราะว่าสู้เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้

 

หลังจากนั้นเขาก็จ้องไปที่ประตูที่อยู่หลังห้องทำงานของเขา และเขาก็ได้เดินเข้าไป

 

เมื่อเขาเปิดประตู ก็พบกับดาบนับไม่ถ้วนเรียงรายกันอยู่

มันคือดาบที่เขาสะสมมา โดยได้รวบรวมมาจากทั่วโลก

มีดาบอยู่มากมายหลายประเภท รวมถึงดาบเวทย์ด้วย

 

“…ใช่แล้ว…ถ้าหากฉันใช้สิ่งนี้…แม้ว่าฉันจะต้องสูญเสียชื่อเสียง แต่อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นนักดาบระดับท๊อปได้”

 

เกรกกัดฟันและพึมพำออกมา

และสิ่งที่เตะตาเขาอยู่ในตอนนี้คือ กล่องที่มีรูปร่างน่าดึงดูด

 

เมื่อเขาเปิดกล่องนั้นออก เขาก็ถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่างในนั้น และสิ่งที่อยู่ในนั้นมันก็คือดาบ

 

[ใช้ข้าสิ]

 

ราวกับว่าดาบนั้นคุยกับเขา เกรกได้หยิบดาบนั้นขึ้นมา

 

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+