นั่นมันไรนะใช่ไหม มาทำอะไรงั้นเหรอ? 

 

ผมส่งเสียงเรียกเด็กสาวผมแดงที่กำลังคุยกับน้องสาวคนเล็กของผมอยู่

เธอหันกลับมา และตาเบิกกว้างอยู่ชั่วขณะ

 

“…! อย่างที่คิดเลย ทำไมถึงต้องโกหกด้วยล่ะ–”

“…ชิ”

“เมื่อกี้เธอเดาะลิ้นใช่ไหมนะ!?”

“คุณแค่คิดไปเองค่ะ”

 

มิร่าพูดออกมา และจ้องมาที่ผมด้วยสายตาอันแหลมคม *ชิ้ง*

 

“ท่านพี่ เธอเป็นใครค่ะ หมูตัวเมียนั่นนะ…ฉันหมายถึงผู้หญิงคนนี้นะค่ะ?”

“หมูตัวเมีย… เมื่อกี้ ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินอะไรแบบนั้นนะ…”

“คุณแค่คิดไปเองค่ะ”

“เธอคือไรนะ พวกเราเคยอยู่ด้วยกันในเมืองแห่งดาบ”

“…เป็นเช่นนั้นเอง…ทิ้งน้องสาวที่น่ารักคนนี้…และไปกับผู้หญิงคนอื่น”

 

ดูเหมือนว่ามิร่าจะพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ผมได้ยินไม่ถนัดเพราะว่าเสียงเธอเบามาก

จากนั้นไรนะก็ถามอย่างเขินอาย

 

“ส-สาวน้อยคนนี้เป็นใครงั้นเหรอ?”

“น้องสาวคนเล็กของฉัน มิร่านะ”

“น-น้องสาว…เข้าใจล่ะ…”

“เป็นอะไรงั้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร…ทุกอย่างเรียบร้อยดี…”

 

ไรนะมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ แต่ผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

 

“อ-เอาล่ะ ยังไงเธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ –ยิ่งกว่านั้น! ทำไมนายถึงออกจากกิลด์โดยไม่ขออนุญาตล่ะ!”

 

“อืม? ผมไม่ได้ออกมาโดยไม่ได้ขออนุญาตนะ ผมยื่นใบลาออกไปแล้ว”

“ฉันไม่เห็นรู้เรื่องนั้นเลย”

“มันก็จริงที่ผมก็ไม่ได้พูดบอกลาออกไป”

“อย่างน้อยก็น่าจะบอกลากันหน่อยนะ!…ฉ-ฉันเป็นกังวลมากเลยที่นายจากไปแบบกระทันหัน!”

 

หืม เป็นเช่นนั้นเอง?

 

“นายไม่รู้งั้นเหรอว่ามันเป็นเรื่องที่ดังมากเลย? มันไม่เคยมีมาก่อนเลย ที่ผู้ชนะศึกชิงถ้วยเทพดาบนั้นหนีออกจากเมืองไป”

“ช่วยไม่ได้นิ เพราะนั้นเป็นแผนที่ผมวางเอาไว้แต่แรกแล้ว”

“…ให้ตายสิ นายเนี่ยไม่เปลี่ยนไปเลย…”

 

ไรนะได้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจออกมา

 

“แล้วเธอต้องการอะไรงั้นเหรอ? ถึงกับมาที่หมู่บ้าน?”

“นั่นมันถูกแค่ครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนพ่อของฉันกำลังจะเกษียญจากกลุ่มผู้พิทักษ์ และฉันก็ไม่ได้กลับมาเจอเขาสักพักหนึ่งแล้ว”

 

พ่อของไรนะนั้นเป็นหัวหน้าของกลุ่มผู้พิทักษ์ในเมือง

 

“พอลองคิดดูแล้วเธอก็เป็นพวกติดพ่อนี่หน่า”

“…นายไม่รู้จริงๆงั้นเหรอว่านายนั้นก็เป็นเหมือนกัน”

“เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”

“ไม่ ไม่มีอะไร…อย่างไรก็ตาม ฉันนั้นไม่ใช่พวกติดพ่อนะ!”

 

หืม?

มิร่าเกาะเอวของผมเอาไว้

 

“มีอะไรงั้นเหรอ มิร่า?”

“….บู”

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะผมกำลังยุ่งอยู่กับการคุยกับไรนะ เธอเลยรำคาญ

 

“ท่านพี่บ้า…”

 

ผมอุ้มมิร่าขึ้น

 

“นี่เป็นความผิดของผมเอง โอ๋ๆ”

“…..จูบ”

“หืม?”

“จูบหนู แล้วหนูจะยกโทษให้”

 

จูบงั้นเหรอ

มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

 

ดังนั้นผมจึงจุ๊บไปที่หน้าผากของมิร่า

 

“หา-….”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไรนะนั้นดูจะประหลาดใจ

 

“พ-พ-พ-พวกนายทั้งสองคนกำลังทำอะไรกันนะ!?”

“? มันก็เป็นเรื่องธรรมดานิ ที่พี่ชายจะจูบน้องสาวของตัวเอง? และมันก็ที่หน้าผากด้วย”

“อ-อย่าทำมันในที่สาธารณะจะได้ไหม!”

 

ถ้าหากเป็นพี่สาวที่พยายามจะจูบผมล่ะก็ ผมจะสู้กลับด้วยกำลังทั้งหมดเลย

 

ในตอนนั้นเอง มิร่าก็หันกลับมามองไรนะ สลับกับจ้องมาที่ผมอยู่ครู่หนึ่ง

ผมมองไม่เห็นในหน้าของเธอ ว่าเธอทำหน้าอย่างไร

 

“!? เมื่อกี้นี้ มันเป็นใบหน้าของผู้หญิงที่แสดงชัยชนะออกมา”

“เธอพูดถึงอะไรนะ? มิร่าเพิ่งจะอายุห้าขวบเองนะ”

“ใช่แล้ว ท่านพี่ ในหัวของพี่สาวคนนั้นต้องคิดเรื่องไม่ดีแน่ๆเลย ช่วยกลับบ้านไปไวๆ แล้วอย่ากลับมาอีกจะดีกว่า”

“เอ๋!?”

“ฮือ~…ท่านพี่…พี่สาวคนนั้นน่ากลัวจัง…”

“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่นี่แล้ว”

 

ไรนะ เธอไม่เห็นจะต้องจริงจังกับเด็กอายุแค่ห้าขวบเลย

 

มิร่านั้นได้ร้องไห้ออกมา ไรนะจึงหยุดที่จะพยายามเข้าไปในบ้าน

 

“ด-เดี๋ยวก่อน! ฉันไม่ได้มีธุระกับนาย!”

“หืม”

“จริงๆแล้ว ฉันมีธุระกับแม่ของนาย ท่านฟาร่าต่างหาก”

 

“ฟุฟุฟุ ประมาทไม่ได้เลยนะอาเรลจัง ถึงขนาดพาผู้หญิงที่สวยงามอย่างนี้กลับมาบ้านได้”

 

เมื่อผมพาไรนะเข้ามาในบ้าน แม่ของผมก็พูดออกมาอย่างมีความสุข

 

“ฉ-ฉันไม่ใช่คนรักของเขาค่ะ!”

 

ไรนะพยายามที่จะปฏิเสธ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างจึงทำให้แก้มของเธอกลายเป็นสีแดง

 

“ไม่ค่ะ ท่านแม่ นั่นมันก็แค่หมูตัวเมียค่ะ”

“ฉันไม่ใช่หมูนะ!”

 

อย่างไปทะเลาะกับเด็กห้าขวบเลย

 

“ใช่แล้ว เธอนั้นเป็นหญิงสาวที่สวยเลย”

 

พ่อพยักหน้าเห็นด้วย

อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยมีผู้หญิงมาที่บ้านหลังนี้ แต่เขาก็เป็นชายแก่ที่มีสายตาเฉียบคมล่ะนะ

 

“…โอ๋ ที่รัก?”

 

แต่แม่ของผมก็สังเกตุเห็นมันอย่างไว

แม่ของผมที่ปกติจะเป็นคนเงียบขรึม แต่จริงๆแล้วก็เป็นคนที่อ่อนไหว

 

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนที่มีอาชีพเป็นถึงเทพดาบ

 

“ฟุฟุฟุ คุณพ่อ แล้วใครสวยกว่ากันล่ะจ๊ะ?”

“น-น-น-แน่นอนว่าต้องเป็นคุณแม่อยู่แล้ว!? ยังไงก็ตามคุณแม่นั้นยังดูเด็กอยู่เลย ยังดูเหมือนตอนอายุ 20 อยู่เลย!”

 

คุณแม่ดูเหมือนจะยิ้ม แต่สายตาของเธอไม่ใช่แบบนั้น ในขณะที่คุณพ่อดูเหมือนจะเหงื่อตก และพยายามชมคุณแม่อย่างสิ้นหวัง

คุณพ่อนั้นน่าสงสารจริงๆ

 

หลังจากนั้นรอยยิ้มของคุณแม่ก็กลับมาเป็นปกติ ถึงจะไม่รู้ว่าคำชมของคุณพ่อนั้นประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม

หลังจากนั้นเธอก็หันหน้ามามองไรนะ แต่ไรนะนั้นมีใบหน้าสีฟ้าและตัวสั่น

 

“เธอมีธุระกับฉันใช่ไหม?”

“ช-ใช่ค่ะ”

 

ไรนะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่ และโค้งคำนับคุณแม่

 

“ด-ได้โปรดรับฉันเป็นลูกศิษย์ด้วยค่ะ!”

 

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ