“เช้าแล้วอาเรลพี่สาวคนโปรดของอาเรลมาแล้ว!“

 

มีเสียงดังในห้องของผมตั้งแต่เช้า

พี่สาววิ่งมาหาผม ขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง

 

“เหมือนเคยเลย อาเรลไม่ระวังตัวตอนเช้าเลย  มาให้พี่สาวจูบ—”

 

ตอนนี้แหละ!

 

เช้าแล้วสินะ?

 

ขณะหาว ผมก็ลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกจากห้องไป

 

“เดี๋ยวสิ อย่าทิ้งพี่สาวไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสิ!”

 

ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น โดยมีเสียงพี่น้ำตาซึมของพี่สาวตามมาด้านหลัง

 

“ตายจริง อรุณสวัสดิ์จ๊ะอาเรลจัง”

“อรุณสวัสดิ์ครับแม่”

“อาหารเช้าพร้อมแล้วนะ”

“ขอบคุณครับแม่”

“เดี๋ยว อย่าทิ้งพี่ซี่”

อืม การทำอาหารของแม่ก็ยังอร่อยเหมือนเคย

 

“พ่ออยู่ไหนหรอ?”

“น่าจะยังหลับอยู่ พี่ช่วยไปปลุกหน่อยได้ไหม?”

“งืมมมม ก็ได้!”

 

พ่อกับผมมีอะไรที่คล้ายกัน อย่างเช่น ไม่ระวังตัวในตอนเช้า

ไม่รู้ทำไมพี่สาวถึงได้ทำหน้าผิดหวังที่ต้องไปปลุกพ่อ

 

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็ไปที่จัตุรัสใกล้บ้าน

 

ผมนึกถึงการดวลกับเจ้าหัวแดง

ผมแพ้

เพราะผมไม่สามารถหลบท่าฟันดาบคู่ได้ จนพรคุ้มกันของผมลดลงเหลือครึ่งหนึ่ง

 

อย่างไรก็ตาม ถึงผมจะแพ้มันก็ไม่สําคัญ

อันที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบสกิล แต่ผมสนใจที่จะศึกษาการเคลื่อนไหวของท่านั้น

 

“ฟันดาบคู่”

 

ผมพยายามฝึกเทคนิคที่ฉันเห็นกับต้นไม้ใหญ่

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

อืม

มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี              

มันเป็นเพียงการฟันธรรมดาสองครั้งเท่านั้น

 

ผมฟันที่ด้านซ้ายของต้นไม้และด้านขวา

แค่นั้นแหละ

 

ท่าฟันดาบคู่ของจริงมันจะต้องฟันทั้งสองข้างพร้อมกัน

 

“ผมคงต้องเพิ่มความเร็วดาบขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

 

การลองครั้งถัดมาผมลองพยามยามเพิ่มความเร็วขึ้น

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

มันก็ยังเป็นเพียงการฟันธรรมดาสองครั้ง

 

“ข้อมือก็สำคัญสินะ”

 

หลังจากที่ฟันด้านซ้าย ผมจะต้องบิดข้อมือไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

“อืม คราวนี้เร็วกว่ารอบที่แล้ว แต่ก็ยังใช้ไม่ได้”

 

ช่วงเวลาในการฟันลดลง แต่ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่า “ฟันพร้อมกัน“

 

เร็วกว่านี้อีก

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

“มากกว่านี้… มากกว่านี้…”

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

มันก็ยังใช้ไม่ได้

 

แก๊ง.. แก๊ง..!

 

ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากผมเริ่มฟันดาบคู่

 

ตอนนี้ผมอยู่นอกเมือง

ตรงด้านหน้าของผมเป็นป่าไม้ที่เต็มไปด้วยต้นไม้หนาทึบ

ผมเดินเข้าไป

 

เมื่อผมเดินเข้าไปได้เล็กน้อย ก็พบกับสิ่งมีชีวิต

 

เคี๊ยก!

 

มันเป็นเสียงที่ดังมาจากมอนเตอร์ผิวสีเขียว และหน้าตาน่าเกียจ

มันคือก็อบลิน

 

ความสูงของมันพอๆกับเด็กสิบขวบ และมีสติปัญญาต่ำ

มันถือหอกที่ดูเหมือนทํามาจากกระดูกสัตว์ หรืออะไรแบบนั้น

 

ผมชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว และโจมตีใส่มันทันทีที่มันเห็นผม

 

“ฟันดาบคู่”

เคี๊ยก…!?

 

หัวของก็อบลินลอยออกไป และร่างกายถูกแยกออกเป็นด้านบนและด้านล่าง

เลือกไหลนองออกมา

ดูยังไงมันก็ตายแน่นอน

ก็อบลินนั้นไม่มีพรคุ้มกันแบบมนุษย์ พวกมันเป็นมอนเตอร์ที่จัดการได้ง่ายด้วยอาวุธ เช่น ดาบ

 

“อืม ดูเหมือนจะใช้ได้”

 

ผมตัดหัวของก็อบลิน และตัวของมันพร้อมๆกัน

แน่นอน มันคือฟันดาบคู่ที่เจ้าหัวแดงแสดงให้เห็น

 

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำสำเร็จ

ผมฝึกจนสำเร็จไปหลายรอบแล้ว

ผมเข้าไปในป่าเพื่อลองว่าเทคนิคนี้ใช้ในการต่อสู้จริงได้ไหม

มันเป็นครั้งแรกที่ได้ลองใช้กับสิ่งมีชีวิต

 

หลังจากนั้น ผมได้เจอกับก็อบลินอีกหลายครั้ง และผมก็จัดการมันด้วยฟันดาบคู่

 

ผมพยายามไม่ตัวหัว และตัว แต่พยายามตัดคอและขา แขนขวาและแขนซ้ายและมันก็สำเร็จไปได้ด้วยดี

 

ถึงอย่างนั้นพวกก็อบลินก็เป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสม

แต่ก็ต้องระวังเอาไว้ เพราะพวกมันชอบอยู่เป็นกลุ่ม

 

“สถานที่นี้”

มันทำให้ผมรู้สึกพอใจ ผมคิดว่าน่าจะใกล้ถึงเวลาที่ต้องกลับเมืองแล้ว

 

“อ๊าาา~”

 

เสียงกรีดร้องดังมาจากภายในป่า

แน่นอนว่าต้องเป็นเสียงของใครสักคนแน่ๆ

นอกจากนี้ มันยังฟังเหมือนเสียงเด็ก

 

ผมวิ่งเข้าไปในป่าทันทีเพิ่อหาที่มาของเสียง

หลังจากนั้นไม่นานผมก็เจอ

 

มันดูเหมือนว่ามีคนถูกมอนเตอร์โจมตี                                      

 

“บ้าน่า…เป็นไปไม่ได้ ที่จะมาเจอกับเจ้านั้นในสถานที่นี้..!”

 

ผมรู้สีกคุ้นเคยกับใบหน้าของเขา

“อ้อ ใช่ เจ้าหัวแดงที่เจอก่อนหน้านี้นิ“

 

เขาถือดาบที่มือขวา แต่ที่มือซ้ายของเค้าบาดเจ็บอยู่

เขากระดูหักอย่างนั้นเหรอ? มันดูบิดเบี้ยวแบบแปลกๆ

 

ดูเหมือนว่ะพรคุ้มกันของเค้าจะได้รับความเสียหายมากเกินไป

 

ที่เจ้าหัวแดงเผชิญหน้าอยู่คือก็อบลิน แต่มันตัวใหญ่ ความสูงประมาณ 180 เซนได้?

ร่ายกายที่ใหญ่แบบนั้นไม่น่าจะใช่ก็อบลินเลย

 

“ฮ็อบก็อบลิน?”

 

ฮ็อบก็อบลินเป็นสายพันธุ์พิเศษของก็อบลิน

พวกมันดูเหมือนก็อบลิน แต่ร่างการใหญ่โตมากกว่า และมีพลังมากกว่า

มันถือกระบอง และมองลงมาที่เจ้าหัวแดง และยิ้มอย่างหน้าขนลุก

 

บางทีเจ้าหัวแดงคงจะโดนมันโจมตี

ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าไปมาในป่าเพื่อลองสู้จริง แต่เขาโชคร้ายที่มาเจอกับฮ็อบก็อบลิน

 

สำหรับเด็กๆ การเข้าไปในป่าคนเดียวมันอันตราย

ไม่สิ เราเองก็ไม่มีสิทธิที่จะพูดแบบนั้น

 

“โชคดีที่มันยังมีรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้”

 

ผมกระโดดออกไปจากพุ่มหญ้าที่ซ่อนตัว และโจมตีฮ็อบก็อบลินจากด้านหลัง

 

“ฟันดาบคู่”

“!?”

 

ผมฟันจากด้านข้างไป 2 ครั้งพร้อมกัน ไปที่คอของฮ็อบก็อบลิน

 

คอมันแข็งกว่าก็อบลินทั่วไป

อย่างไรก็ตาม ต้องของคุณฟันดาบคู่ หัวของมันถูกตัดเรียบร้อยแล้ว

หัวของมันก็กระเด็นไปตรงที่พื้นบริเวณใกล้ๆ

 

“อ่ะ…”

 

ร่างที่ใหญ่นั้นล้มลง

นี่……!?

 

เจ้าหัวแดงตาเบิกกว้าง

 

นี่มันหมายความว่าอย่างไร!? ทำไมนายถึงใช้ฟันดาบคู่ได้? 

 

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ