“มาแล้ว!”

รุ่นพี่โทวโกะร้องขึ้นมาเบา ๆ

ได้ยินดังนั้นผมก็หันมามองตามรุ่นพี่โทวโกะ

เมื่อนั้นตรงนั้นก็คือคู่ชายหญิงกำลังเดินตัวชิดติดกัน

แม้จะอยู่ไกล ทว่าเป็นคาโมกุระ เทตสึยะ กับมิตสึโมโตะ คาเรนไม่ผิดแน่

คาโมกุระสอดมือประคองตัวคาเรนไว้ใต้วงแขนซ้ายจากข้างหลัง โอบกอดคาเรนไว้

ส่วนคาเรนก็ทำท่าเหมือนจะกอดอกคาโมกุระไว้ด้วยทั้งสองมือ

มือของคาโมกุระแอบคลำหน้าอกของคาเรนเป็นครั้งคราว

คาเรนเองก็ไม่ปฏิเสธ แถมยังมองไปทางคาโมกุระด้วย

แถมสายตาคู่นั้นยังจับจ้องอยู่แต่ใบหน้าของคาโมกุระ

พูดคุยกันอย่างมีความสุขสุด ๆ

ทีกับผมช่วงนี้ ไม่เห็นจะยิ้มแย้มขนาดนี้เลย

ที่เขาว่า ‘กุ๊กกิ๊กกันไม่สนสายตาใคร’ มันเป็นแบบนี้นี่เอง

 ออร่าของความเร่าร้อนแผ่ซ่านออกมาจากทั้งสองทำนองจะสื่อว่า ‘จากนี้จะจัดกันแล้วน้าา’

“ถ่ายคลิปไว้!”

รุ่นพี่โทวโกะสั่งด้วยเสียงแหลมในลำคอ

ผมรีบควักมือถือขึ้นมาเปิดโหมดกล้อง

วิดีโอสะท้อนภาพของทั้งสองคนไว้

ทางรุ่นพี่โทวโกะเองก็ถือกล้องดิจิทัลที่ยืมมาจากคนรู้จัก

โหมดความไวแสงสูงตอนกลางคืน ทำให้สามารถถ่ายภาพได้แม้ในที่ไม่มีแสงโดยไม่ต้องใช้แฟลช

ถ้าใช้แอพพิเศษด้วยแล้ว สามารถถ่ายให้เห็นหน้าคนในภาพได้ชัดเจนขึ้นอีกด้วย

คาโมกุระกับคาเรนมุ่งหน้าไปทางอพาร์ทเมนท์ทั้งที่ตัวยังพันกัน

ตอนนั้นสองคน ‘ทั้งที่โอบกอดกันแน่น’ ก็หายลับเข้าไปในห้องอพาร์ทเมนท์ของคาโมกุระ

ตรงหน้าห้องยังจูบกันอย่างอ่อนโยน

ในใจยังแอบติดตลกว่า ‘ไปทำกันข้างในห้องสิวะ!’ แต่ก็ช่างมันเหอะ

เท่านี้ เรื่องนอกใจของทั้งสองคนก็เป็นอันว่าแจ่มแจ้ง

มือถือผมสั่น

เช็คดูบนหน้าจอ เป็นอิชิดะเอง

“เห้ย ตะกี้เห็นรึยัง?”

“อา เต็มสองตาเลย”

“พวกเราก็เหมือนกัน เห็นอยู่กับคุณคาซุมิชัดเจนเลย ถึงจะจอดรถอยู่อีกฝั่งนึงก็เถอะ สองคนนั้นเดินผ่านข้าง ๆ พวกเราไปเลยล่ะ”

“ทางนี้ก็เหมือนกัน เห็นด้วยกันกับรุ่นพี่โทวโกะเลย”

“รอแปปนึงนะ เดี๋ยวขอเปลี่ยนเป็นเปิดลำโพงก่อน”

เสียงทางฝั่งนั้นจู่ ๆ ก็มีเสียงซ่าแทรกเข้ามา

ทางผมเองก็เปิดลำโพงด้วยเช่นกัน

“โทวโกะ เห็นแล้วเนอะตะกี้อะ ไอ้หน้าม่อกับอีนางร่านนั่น”

เสียงคุณคาซุมิดังมาจากลำโพง

“เห็นแล้ว ถ่ายภาพไว้แล้วด้วย อิชชิกิคุงก็คงถ่ายวิดีโอไว้แล้ว”

“ทางนี้ก็ถ่ายรูปไว้แล้วเหมือนกัน เห็นจูบกันหน้าห้องด้วยหนิ แบบนี้ก็ยืนยันได้แล้วเนอะว่าไอ้หน้าม่อนั่นมันนอกใจ? เท่านี้ก็แถไปไม่รอดแล้วล่ะค่ะ?”

“ยังหรอก เห็นแค่นี้บอกไม่ได้หรอกว่านอกใจจริง ๆ น่ะ!”

ผมหันไปมองหน้าด้วยตกใจกับประโยคของรุ่นพี่โทวโกะ

——ทั้งสองคนเข้าไปในห้องที่ไม่มีใครอยู่ ยังไงก็ต้องนอกใจกันแบบไม่ต้องสงสัยเลยไม่ใช่รึไง——

ความฉงนใจนั้น อธิบายด้วยคำพูดของรุ่นพี่โทวโกะต่อจากนี้

“สำหรับตอนนี้น่ะ จะว่า ‘แค่เข้าห้องไปเฉย ๆ ดื่มชาแล้วประเดี๋ยวก็กลับ’ ก็ยังอ้างได้ ที่เห็นว่าจูบกัน ‘มุมกล้องอาจจะแค่ดูเหมือนเฉย ๆ’ ก็ยังแถได้ เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้น อยู่ด้วยกันสองต่อสองกี่ชั่วโมง ถ้าไม่ได้อยู่ในห้องอย่างน้อยสองชั่วโมงจะสรุปว่า ‘ยืนยันว่านอกใจ’ ไม่ได้หรอกนะ”

ทันใดนั้น เสียงของคุณคาซุมิก็ดังมาจากมือถือด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

“เอาจริงดิ จริงจังปะเนี้ยโทวโกะ? แค่เท่านี้ก็มั่นใจว่านอกใจได้แล้วมั้ยล่ะ ถึงตอนนี้แล้วยังจะเชื่อใจหมอนั่นอยู่อีกหรอแก?”

“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ขนาดคู่สามีภรรยาที่นอกใจกัน ลำพังแค่จูบกันแล้วก็เข้าห้องแค่นี้เนี่ย จะไปอ้างว่านอกใจในชั้นศาลเนี่ยฟังไม่ขึ้นหรอกนะคะ จะต้องรู้ให้ได้ว่าทั้งสองคนใช้เวลาตรงนั้นนานเท่าไร! ดังนั้นฉันอยากจะดูให้แน่ใจจนถึงตอนนั้นเลย”

“ก็ที่นี่มันไม่ใช่ศาลไง ไม่ต้องตามดูถึงขนาดว่ากี่ชั่วโมงขนาดนั้นก็ได้มั้ง?”

“พวกเธอไม่ต้องแล้วก็ได้นะคะ ยังไงทั้งสองคนก็เข้าไปในห้องแล้ว เหลือแค่สืบดูว่าออกมาตอนไหนแค่นั้น หลังจากนี้ฉันทำต่อเองได้ค่ะ เราแยกกันตรงนี้เถอะ”

“เห้ย โทวโกะ…”

เสียงคุณคาซุมิดูสับสน

“ทุกคนคะ วันนี้ขอบคุณมาก ๆ ไว้จะมาขอบคุณอีกทีวันหลังนะคะ ขอบคุณที่เหนื่อยค่ะ”

พอรุ่นพี่โทวโกะพูดเสร็จ ก็กดปุ่ม ‘จบการโทร’ โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบมาเลย

“รุ่นพี่โทวโกะครับ?”

ตอนที่ผมเอ่ยปากพูด เธอก็จ้องไปที่ประตูห้องอพาร์ทเมนท์แล้ว

“เธอเองก็กลับได้นะคะ ฉันจะเฝ้าดูสองคนนี้ต่อ เรื่องรถเดี๋ยวจะไปคืนให้พรุ่งนี้เองค่ะ”

รุ่นพี่โทวโกะเบือนหน้าหนีผม

แสงสว่างจากนอกหน้าต่างมีแต่แสงจากข้างหลัง ทำให้เห็นแค่เงาของเธอเท่านั้น

ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าทางนั้นเลย

ผมไม่อยากปล่อยให้เธออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

“ผมเองก็ ขอดูด้วยสักพักแล้วกันครับ ผมก็ไม่อยากถูกบอกว่า ‘นั่นมันก็แค่ไปดื่มชาในห้องเฉย ๆ’ อย่างที่รุ่นพี่โทวโกะพูดน่ะครับ”

หลังความเงียบงันครู่หนึ่ง รุ่นพี่โทวโกะก็พึมพำคนเดียว

“ตามใจละกัน”