“ก่อนอื่น ควรจะทำอะไรก่อนดีล่ะครับ?”

ผมถามรุ่นพี่โทวโกะ

“เริ่มต้นก็คงต้องพิสูจน์เรื่องนอกใจของทั้งสองคนให้ชัดก่อนสินะคะ ว่านอกใจจริงหรือเปล่า นอกใจเมื่อไร ที่ไหน?”

“สถานที่และเวลาสินะครับ”

“ใช่ค่ะ ถ้าเป็นไปได้ หากรู้ไปถึงขั้นว่า ‘ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นมาตั้งแต่เมื่อไร’ ก็คงจะดีไม่น้อย”

เป็นอย่างที่รุ่นพี่โทวโกะพูด
เรื่องนั้น เมื่อคืนก่อนถ้าผมส่องดูมือถือของคาเรนให้ละเอียดกว่านี้ก็คงจะดี
ณ เวลานั้นผมช็อคมาก สติจึงลอยไปแล้วหลังจากนั้น

“จากข้อความที่คุยกันตรงนี้ พอจะบอกอะไรได้บ้างไหมครับ?”

ผมเปิดภาพบทสนทนาของทั้งสองในมือถือขึ้นมาอีกรอบ

“ขอดูอีกรอบซิ”

รุ่นพี่โทวโกะยื่นมือมา
หยิบมือถือจากมือผมไป แล้วค่อย ๆ ไล่ดูไปทีละรูป

“เท่าที่ดูตรงนี้ ณ วันเวลาที่เห็น ฉันไม่ได้เจอกับเทตสึยะจริง ๆ ด้วยสินะ”

“ถึงผมจะไม่ได้ดูทั้งหมด แต่จากที่ดูคร่าว ๆ เวลานั้นผมก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับคาเรนด้วยครับ”

“ยังไม่ได้ดูทั้งหมดหรอ?”

รุ่นพี่โทวโกะมองผมด้วยสายตากล่าวโทษ

“ทนเห็นไม่ไหวหรอกครับพี่ แฟนสาวของผมกำลังคุยนอกใจกับรุ่นพี่เลยนะ จิตใจคงจะโดนดาเมจรุนแรงแน่ ให้บรรจงดูไม่ไหวหรอกนะครับ”

“ใจเสาะจังเลยนะ”

รุ่นพี่โทวโกะหันกลับไปมองมือถือ ละความสนใจจากผมไปซะสนิท

“มันก็เป็นเรื่องธรรมดานะครับ ในทางกลับกัน ถ้าเป็นรุ่นพี่โทวโกะจะยังใจเย็นได้อยู่หรอครับ! ถ้าต้องมาเห็นแฟนหนุ่มของตัวเองกำลังพูดจีบผู้หญิงคนอื่นแบบนี้น่ะ?”

ผมหลุดหัวเสียโดยไม่รู้ตัว

“คงใจเย็นไม่ได้หรอกค่ะ แต่นั่นก็เพื่อที่จะได้เก็บหลักฐานเรื่องที่ว่านอกใจจริงไหมด้วยน่ะสิ ถ้าไม่ค่อย ๆ มองหาร่องรอยทีละอย่าง ไม่สืบเสาะอย่างละเอียด เอาแต่กลัวแบบนี้แล้วจะให้ทำยังไงล่ะคะ?”

“แต่ว่า คนรักของเราเลยนะครับ! แค่อ่านอะไรพวกนั้น หัวผมมันก็หมุนไม่ไหวแล้ว ‘ช่วงเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันมา มันหมายความว่ายังไงกัน’ เงี้ย”

“จะมาขี้ขลาดแบบนั้นไม่ได้นะ ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องทำให้คุณคาเรนตกหลุมรักนายอีกไม่รู้กี่ครั้ง อย่างเช่นว่าต่อให้นางกลับมาจากที่ไปมีอะไรกับคนนั้นมา เธอจะต้องโอบกอดเธออย่างนุ่มนวลพร้อมกับพูดว่า ‘กลับมาแล้วหรอครับ เหนื่อยไหม? เดี๋ยวจะชงกาแฟอุ่น ๆ มาให้นะ’ ให้ได้นะคะ”

“ผมน่ะ… ไม่ไหวหรอกครับ”

ผมได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจว่าอย่างนั้น

“หรอ ถ้าไม่ไหวก็ช่วยไม่ได้สินะคะ ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามใจเธอก็แล้วกัน ฉันก็จะเอาตามแผนที่ว่าตะกี้นั่นแหละ ไปหาคนอื่นมาช่วยแทนก็ได้ค่ะ”

“หาคนอื่นมาช่วย?”

“คนที่ฉันบอกว่า ‘จะไปนอนด้วยกัน’ ตอนท้ายไงล่ะ ถ้าไม่มีคน ๆ นั้น ฉันก็คงจะเอาคืนเทตสึยะไม่ได้หรอกนะ”

ถ้าอย่างนั้น หมายความว่าจะมีผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เราได้ทำกับรุ่นพี่โทวโกะงั้นหรอ?

ไม่ได้
บทนั้นจะเป็นอื่นไม่ได้

คนที่มาล้มไอ้เวรคาโมกุระให้จมลงสู่ก้นเหวของความสิ้นหวังคนนั้น จะต้องเป็นตัวเราคนเดียว
วินาทีสุดท้ายที่รุ่นพี่โทวโกะเล่นงานคาโมกุระ คนที่โอบกอดอยู่เคียงข้างเธอจะต้องเป็นเราเท่านั้น

เพื่อการนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไรผมจะต้องทนให้ได้
อย่างที่รุ่นพี่โทวโกะพูดไว้ ถ้ามัวแต่ทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ ล่ะก็ คงไม่มีทางล้างแค้นได้แน่!

“ขอโทษนะครับ ผมเผลอคิดอะไรตื้น ๆ ไป ผมจะทำให้ได้ครับ ขอให้ผมได้ล้างแค้นด้วยกันกับรุ่นพี่โทวโกะเถอะนะครับ!

รุ่นพี่โทวโกะมองหน้าผมอีกครั้ง
ครั้งนี้ด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ

“ถ้าเธอว่ามาอย่างนั้น ฉันเองก็ไม่ขัดใจหรอกค่ะ ณ ตอนนี้เอง ก็มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ความลับเรื่องนี้ด้วยสินะ”

“จะว่าไป พอจะได้อะไรบ้างแล้วหรือยังครับ?”

รุ่นพี่โทวโกะกลับมามองมือถืออีกครั้ง

“นั่นสินะ ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่ทั้งสองคนจะมาพบกันช่วงเย็นวันจันทร์กับวันพฤหัสฯ ส่วนวันหยุดด้วยความที่ฉันกับเธออยู่ด้วย ดูเหมือนว่าจะเลี่ยง ๆ กันตามคาด วันพุธเองตารางเรียนของฉันเลิกเร็ว เทตสึยะเองก็คงจะเลี่ยงด้วยเหมือนกันสินะ”

ผมทึ่งกับความเฉียบแหลมและใจเย็นของเธอ
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านี้ก็สามารถบีบ ‘วันที่ทั้งสองจะมาเจอกัน’ ลงมาได้ขนาดนี้แล้ว

“คืนวันจันทร์กับวันพฤหัสฯ สินะครับ ถ้าอย่างนั้น ถ้าเราไปจับตาดูสองคนตอนนั้นแล้ว…”

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ เวลาคนจะนอกใจเนี่ย ทั้งคู่ก็คงจะมีความระแวดระวังสิ่งรอบตัวบ้างอยู่แล้ว ไม่มีทางเลยที่จะไม่รู้ว่าพวกเรากำลังตามดูอยู่น่ะ”

“อย่างนั้นหรอครับ”

“ใช่แล้ว ไม่ว่ายังไงผู้ชาย และแน่นอนโดยเฉพาะผู้หญิงจะต้องรู้ตัวไม่ผิดแน่ ธรรมชาติผู้หญิงมักจะมีสัมผัสที่ไวมากว่าสายตาจากรอบข้างตั้งใจมองมาที่เจ้าตัวหรือเปล่าไม่มากก็น้อย เพราะฉะนั้นผู้หญิงที่แอบนอกใจนั้น จะต้องทำให้แน่ใจว่าแฟนหนุ่มจะไม่แอบตามเธอมาแน่ ๆ”

“แล้วแบบนี้ จะเอายังไงดีครับ?”

“อย่างน้อยที่สุด ฉันอยากรู้สถานที่นัดพบของทั้งสองให้ได้น่ะ”

“ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่คาโมกุระอยู่คนเดียวหรอกเหรอครับ?”

พวกผมส่วนใหญ่เดินทางมาจากที่บ้านกัน มั่นใจว่ามีแค่รุ่นพี่คาโมกุระเท่านั้นที่อาศัยอยู่ในตัวเมืองคนเดียว

“เขาเช่าห้องอพาร์ตเมนต์อยู่ที่คินชิโจน่ะ”

“ถ้างั้น สถานที่นัดพบ คิดว่าก็น่าจะเป็นที่นั่นไหมนะ”

“ไม่น่าใช่หรอก อพาร์ตเมนต์ที่ว่าคาโมกุระเช่าอยู่กับพี่ชายเขาน่ะ เพราะอย่างนั้นคงจะพาผู้หญิงเข้าห้องบ่อย ๆ ไม่ได้แน่ อีกอย่างเทตสึยะเป็นคนที่ระวังตัวพอสมควรเลย ถ้าเขาพาผู้หญิงมาที่ห้องของตัวเอง สักวันฉันจะต้องรู้เข้าแน่นอนจริงไหม?”

อย่างนี้นี่เอง เรื่องนั้นคงจะเป็นอย่างที่รุ่นพี่โทวโกะว่ามา

“แต่สถานที่นัดพบของทั้งคู่เนี่ย คงจะไม่เปลี่ยนไปแต่ละวันหรอกนะครับ?”

“ถึงจะเป็นอย่างนั้นได้ก็จริง แต่อาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ เขาว่ากันว่า ‘การนอกใจมักจะมีรูปแบบง่าย ๆ ซ้ำ ๆ’ ล่ะค่ะ”

“ทำไมล่ะครับ?”

“คู่รักทั่ว ๆ ไปเวลาเดทกัน พอคบกันนานเข้าก็จะกลายเป็นกิจวัตรไป ส่วนกรณีนอกใจก็จะเป็นทำนองเดียวกันแหละ แต่ก็ไม่ควรจะไปสถานที่ที่คู่รักทั่วไปเขาไปกัน แล้วก็คงจะเลี่ยงสถานที่ที่มีคนรู้จักอยู่ด้วย”

“ถ้าอย่างนั้น สถานที่ที่น่าจะไปเที่ยวกันแถวใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยถ้าให้ไล่ดูก็มีชิบุย่า ชินจุกุ อิเคบุกุโระ…”

“ไม่รู้สิ ฉันว่าย่านนั้นน่าจะเป็นไปได้น้อยนะ ในตัวเมืองคนสัญจรไปมาเยอะตามตัวยากก็จริง แต่ในทางกลับกันก็ไม่รู้ว่าจะมีใครมองดูอยู่หรือเปล่าด้วย”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ขอบเขตมันจะไม่กว้างเกินไปหน่อยหรอครับ?”

“ไม่ ไม่หรอก เวลานอกใจจะมีเวลาไม่มาก ไม่อย่างนั้นจะแก้ตัวเวลาโดนคู่รักตัวจริงถามว่า ‘ไปทำอะไรมา’ ได้ยาก เพราะฉะนั้นต้องเป็นพวกระหว่างทางกลับจากที่เรียนหรือที่ทำงาน หรือพวกตามสถานีลับหูลับตาที่ไม่ค่อยได้ใช้ระหว่างทาง คงต้องใช้สถานที่แบบนั้น…???…!!!”

จู่ ๆ รุ่นพี่โทวโกะก็ติดค้างอยู่กลางประโยค