เช่นนี้เอง ผมกับรุ่นพี่โทวโกะจึงเริ่มเตรียมการเพื่อ ‘จับคนนอกใจคาเรนกับรุ่นพี่คาโมกุระให้ได้คาหนังคาเขา’

วันต่อมาผมก็มาพบกับรุ่นพี่โทวโกะอีกครั้ง
วันนี้เป็นร้านกาแฟคนละที่กับเมื่อวาน

“จริงด้วย ผมมีเรื่องที่ต้องบอกพี่ก่อนเรื่องนึงครับ”

ตัวผมที่มาก่อนเวลาเหมือนเคย พอรุ่นพี่โทวโกะนั่งที่เก้าอี้ ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนอย่างนั้น

“อะไรหรอ?”

“ตอนแรกเมื่อตอนที่ผมโทรศัพท์คุยกันรุ่นพี่โทวโกะ เรื่องที่พี่ว่า ‘เรื่องนี้อย่าไปบอกใคร’ นะครับ…”

“เล่าให้คนอื่นฟังมาหรอ?”

“ขอโทษครับ ผมเล่าให้อิชิดะ โยตะฟังครับ หลังจากตอนนั้น ผมรู้สึกเก็บความรู้สึกเอาไว้คนเดียวไม่ไหวน่ะครับ”

“อิชิดะหรอ? อิชิดะคุงในชมรมของพวกฉันสินะคะ? ที่อยู่ปีหนึ่งเหมือนเธอ”

“ครับ คนที่มาจากโรงเรียนมัธยมปลายไคฮินมากุฮาริเหมือนกับผม รุ่นพี่โทวโกะ แล้วก็รุ่นพี่คาโมกุระไงครับ”

“ไว้ใจเขาได้หรอนั่น?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผมรู้จักกับอิชิดะมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทเลยก็ว่าได้ครับ”

เรื่องนี้ไม่ผิดแน่
ถึงจะอยู่โรงเรียนมัธยมต้นคนละที่กัน แต่ก็อยู่ด้วยกันกับอิชิดะตั้งแต่โรงเรียนติว
เหตุที่สนิทกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ก็พอรู้ว่าตั้งใจจะเข้าโรงเรียนเดียวกัน ก็บอกว่า ‘สู้ไปด้วยกันนะ’ ให้กำลังใจกันมาตลอด
ตอนเข้ามหาลัยฯ เองพวกเราก็อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เข้าเอกเดียวกันด้วย

อีกอย่าง ความจริงแล้วอิชิดะเองก็เกลียดขี้หน้ารุ่นพี่คาโมกุระเหมือนกัน

“รุ่นพี่ขี้เก็กคนนั้นน่ะ น่ารำคาญชะมัด ถึงจะดูเท่ในสายตาใครต่อใครก็เถอะ ช่วยทำตัวให้มันปกติหน่อยได้มั้ยวะ”

แต่เรื่องนั้นอย่าพูดให้ ‘แฟนสาวของรุ่นพี่คาโมกุระ’ อย่างรุ่นพี่โทวโกะได้ยินจะดีกว่า

พอผมพูดไปอย่างนั้น รุ่นพี่โทวโกะก็ทำสีหน้ายุ่งยากใส่

“ถ้าเธอพูดมาขนาดนั้นก็คงจะไว้ใจได้อยู่หรอก… แต่ระวังตัวไว้นะ ยังไงเขาเองก็เป็นคนนอก อย่าเผลอหลุดปากอะไรออกไปมากล่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่ฉันกับเธอร่วมมือกันต่อจากนี้ห้ามพูดเด็ดขาด!”

ถึงตรงนั้น เธอก็ตัดบท

“ถึงเธอน่าจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ ชมรมของฉันจัดตั้งโดยนักเรียนเก่าโรงเรียนมัธยมปลายไคฮินมากุฮาริทั้งนั้น หนึ่งในสามของกลุ่มก็มาจากโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกัน ไม่ว่าใครต่อใครก็รู้จักถึงกันหมด เราไม่รู้หรอกว่าเรื่องจะแพร่ออกไปถึงไหนน่ะ”

ผมกับรุ่นพี่โทวโกะ รวมถึงคาโมกุระ เทตสึยะกับอิชิดะ โยตะต่างก็เป็นคนของชมรม “รักใคร่กลมเกลียว” เหมือนกัน
อย่างที่รุ่นพี่โทวโกะบอก เป็นชมรมที่นักเรียนเก่าโรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัดไคฮินมากุฮาริก่อตั้งขึ้นเมื่อประมาณหกปีก่อน
แรกเริ่มเดิมทีเป็นชมรมตั้งแคมป์เดินป่า แต่ตอนนี้กลายเป็นชมรมกิจกรรมอะไรก็ได้ไปแล้ว
ด้วยความที่มีข้อมูลเกี่ยวกับทั้งข้อสอบเก่า หรือคลาสเรียนที่เก็บหน่วยกิตง่าย ๆ อยู่มากมาย นักเรียนเก่าโรงเรียนไคฮินมากุฮาริส่วนใหญ่เลยอยู่ในชมรมนี้กันหมด

แถมยังมีมิตสึโมโตะ คาเรนจากโรงเรียนมัธยมปลายไซตามะด้วย

“ทางรุ่นพี่โทวโกะ ไม่ได้บอกใครเลยหรอครับ?”

“นั่นสินะ สำหรับตอนนี้ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ฉันเองก็มีเพื่อนที่เชื่อใจได้อยู่คนนึง เลยเล่าให้เธอฟังแค่คนเดียวอะนะ”

“ใครหรอครับนั่น?”

“เธอไม่รู้จักหรอก คาซุมิ คาโนะ ชั้นปีสองคณะเศรษฐศาสตร์น่ะ รู้จักไหม?”

“ไม่ครับ”

“เธอเคยอยู่โรงเรียนมัธยมต้นเดียวกับฉัน บ้านก็อยู่ใกล้ ๆ กัน ตั้งแต่นั้นเลยสนิทกันมาตลอด ถึงตอนมัธยมปลายจะไม่ได้อยู่ไคฮินมากุฮาริ ไปอยู่โรงเรียนเอกชนก็เถอะ แต่ก็ได้มาอยู่มหาวิทยาลัยด้วยกัน ประมาณนี้แหละ”

คุณคาซุมิ คาโนะที่ว่า ไม่ได้อยู่ในชมรมของเราด้วยสิ มิน่าถึงไม่ค่อยคุ้นเลย
แต่ถ้าเป็นเพื่อนสนิทของรุ่นพี่โทวโกะ อย่างนี้ก็คงต้องรู้จักแฟนหนุ่มอย่างคาโมกุระ เทตสิยะด้วยแน่ ๆ

“ของฉันเป็นคาซุมิ ของเธอเป็นอิชิดะคุง ถ้าเป็นเพื่อนสนิทที่เชื่อใจได้จริง ๆ ล่ะก็ ถ้าขอให้มาช่วยด้วยได้ก็คงจะดีิสินะ”

รุ่นพี่โทวโกะพึมพำพลางครุ่นคิด

“จริงด้วยสินะครับ? แทนที่จะให้ผมเคลื่อนไหวเอง ไปขอร้องให้อิชิดะช่วยน่าจะดีกว่านะครับ”

“ช้าก่อน! อย่าเพิ่งด่วนสรุปไปค่ะ ก่อนที่จะพึ่งพาคนอื่นตั้งแต่ต้น ขั้นแรกเราควรจะสืบสวนเท่าที่เราจะทำได้เองก่อน ถึงคราวจำเป็นค่อยไปขอร้องให้ช่วยน่าจะดูเหมาะสมกว่านะคะ”

มันก็จริงนะ
เราน่าจะคิดให้รอบคอบกว่านี้สักหน่อย

บางทีเพื่อที่จะหนีออกจากความเจ็บปวดเรื่อง ‘คนรักนอกใจ’ ความอยากที่จะเล่าให้ใครสักคนฟังนั้น อาจจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบก็ได้
คาดหวังให้เพื่อนคนนั้นพูดกับเราว่า ‘เป็นแฟนสาวกับรุ่นพี่ที่โหดร้ายมากเลยเนอะ’

ผมมองรุ่นพี่โทวโกะอีกครั้ง
เธอที่คิดหาแผนการ ‘รวบรวมหลักฐานนอกใจ’ อย่างใจนิ่ง ไม่เคยเสียทรงใบหน้าอันเรียบเนียนนั้นเลย

เธอเองก็เจ็บปวดจากการถูกนอกใจเหมือนกัน
แต่เธอไม่เคยเอาเรื่องนั้นมาเป็นประเด็น ยังคงใจเย็นอยู่ได้
เป็นคนที่ไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียว แต่ยังจิตใจเข้มแข็งอีกด้วย

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นเริ่มจากตรงไหนดีครับ”

“พรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสฯ สินะ ในสัปดาห์นี้สองคนนั้นดูเหมือนว่าจะเจอกันไปแล้วเมื่อวันจันทร์ แม้ว่าพรุ่งนี้อาจจะไม่ได้นัดเจอกันก็เถอะ ให้ลองถามกำหนดการอ้อม ๆ ดู ฉันเองก็จะถามกำหนดการวันพรุ่งนี้กับเทตสิยะเหมือนกัน”

“แล้วถ้าสมมติว่าทั้งสองคนจะเจอกันขึ้นมาล่ะครับ?”

“ให้เธอนัดเจอกับคุณคาเรนตอนวันศุกร์ ตอนนั้นก็ลองสังเกตดูว่าคำพูดคำจาหรือความคิดเธอผิดแปลกไปบ้างหรือเปล่า?”

“แค่นั้นหรอครับ?”

“เอาเท่านี้ก่อน สำหรับตอนนี้ก็เอาแค่ว่าทั้งสองคนออกมาจากวิทยาลัยเวลาไหน ไปไหนมาบ้างก่อน ถ้าหากเคลื่อนไหวมากไปกว่านี้คุณแฟนอาจจะรู้ตัวขึ้นมาได้ ว่าแต่เธอกับคุณคาเรนโทรศัพท์หรือส่งข้อความหากันทุกวันไหม?”

“จนถึงวันจันทร์ ปกติก็โทรคุยส่งข้อความกันแทบทุกวันครับ เธอพูดเองตั้งแต่สมัยจีบกันใหม่ ๆ เลยว่า ‘ทักมาคุยทุกวันมันก็เป็นปกติของแฟนหนุ่มอยู่แล้วล่ะ’ ครับ แต่ว่าตั้งแต่ตอนนั้นมาไม่มีอารมณ์จะคุยแล้วก็เลยไม่ได้ติดต่อกันเลยครับ”

“งั้นแสดงว่า เมื่อวานก็ไม่ได้โทรหาส่งข้อความกันเลยสินะ หลังจากที่เทตสึยะส่งข้อความมาแทบจะตอนนั้นเลยสิ แบบนี้ก็แย่น่ะสิ”

รุ่นพี่โทวโกะทำหน้าครึ้ม

“ยังไงวันนี้ให้ติดต่อกันด้วยนะคะ บอกขอโทษไปดี ๆ เรื่องที่ไม่ได้ติดต่อมาด้วย”

ให้ผมขอโทษคาเรนหรอ?
ทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายถูกนอกใจเนี่ยนะ?

คงจะเดาจากสีหน้าของผมออก
รุ่นพี่โทวโกะเริ่มพูดต่อ

“ต่อไปนี้ต้องทำตัวให้เหมือนเดิม อย่าทำตัวแปลกเด็ดขาด จะได้สามารถสังเกตเธอได้ว่ามีตอบกลับน้อยลงทันทีทันใดหรือเปล่า เวลานั้นเธออยู่ตัวคนเดียวไหมได้ด้วย”

“อย่างนี้นี่เอง”

“แล้วต้องทำอย่างนี้ไปตลอดทุกขั้นตอนนะคะ ส่วนเรื่องติดต่อบ่อยขึ้นบ้าง ทักไปในช่วงเวลาที่ปกติไม่เคยคุยกันมาก่อนบ้าง แบบนั้นก็อย่าหาทำ กุญแจสำคัญในขั้นตอนแรกคือการเก็บหลักฐานตอนนอกใจให้ได้ ถ้าอีกฝ่ายไหวตัวทันเมื่อไรทุกอย่างก็จบเห่”

“ครับ เข้าใจแล้วครับ”

“หลังจากนี้ไปสักพัก พวกเราเลี่ยงไม่เจอกันซึ่ง ๆ หน้าจะดีกว่า แต่ว่าให้ติดต่อกันทุกวันวันละครั้งแค่นั้นก็พอแล้วนะคะ”

“รับทราบครับ!”