ตั้งแต่ตอนนั้น ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วนะ

ผมกับรุ่นพี่โทวโกะในรถมืด ๆ ได้แต่กลั้นใจมองดูอพาร์ทเมนท์ของคาโมกุระ เทตสึยะ

แสงไฟถนนที่ส่องสว่างจากหน้าหลัง ส่องแสงสลัว ๆ เข้ามาในตัวรถ

——รุ่นพี่โทวโกะที่กำลังเพ่งมองหน้าต่างอพาร์ทเมนท์บานนั้น กำลังรู้สึกบังไงอยู่นะ——

รุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระ คบกันมาได้กว่าครึ่งปีแล้ว

ทั้งสองคนก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

วิธีคบหากันนั้นก็คงจะเป็น ‘ความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่’ แน่แล้ว

บางทีข้างในห้องนั้น รุ่นพี่โทวโกะเองอาจจะเคยมอบร่างกายให้คาโมกุระไปแล้วไม่ผิดแน่

บนผืนเตียงเดียวกันนั้น บัดนี้แฟนหนุ่มกำลังมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนอื่นอยู่

——ลำพังแค่นึกภาพความเป็นจริงเท่านั้น รุ่นพี่โทวโกะคงเจ็บปวดน่าดู——

แน่นอนตัวผมเอง ความรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ และผิดหวัง ขณะนี้เองก็ยังมีอยู่

นึกภาพเรืิอนร่างของคาเรน

ร่างกายนั้นกำลังถูกคาโมกุระเล้าเล่นดังใจชอบ

คาเรนคงจะสนองด้วยเสียงอันเพลิดเพลิน……

พอนึกอย่างนั้น สมองมันก็เดือดพล่าน

‘ข้อความของคาเรนกับคาโมกุระ’ วันนั้นยังคงบาดจิตบาดใจจนถึงตอนนี้

แต่อย่างนั้น คนที่คอยช่วยเหลือเรื่องนั้นมาตลอด ก็คือรุ่นพี่โทวโกะ

พอนึกขึ้นได้ว่าเรากำลังประสบสิ่งเดียวกัน กำลังสู้ไปด้วยกันกับรุ่นพี่โทวโกะ ทำให้ผมสามารถสงบอารมณ์ได้

นอกจากนั้นจนถึงบัดนี้ครั้งไหนที่ผมเศร้า หรือเกิดคุมใจให้เย็นไว้ไม่อยู่ เกิดทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมา เมื่อนั้นรุ่นพี่โทวโกะจะคอยปลอบใจบ้าง ห้ามปรามกันบ้าง ให้กำลังใจบ้างเสมอ

ถ้าหากไม่มีรุ่นพี่โทวโกะล่ะก็ ผมคงจะละทิ้งทุกสิ่งอย่าง ไม่ไปมหาวิทยาลัย เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไปแล้วแน่ ๆ

ผมคงจะไปซักไซร้ต่อว่า ใช้กำลัง หรือไม่ก็คงกอดเข่าคาเรนร้องไห้ได้แต่ว่า ‘อย่าจากกันไปเลยนะ!’ อย่างน่าสมเพชไปแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผลที่ได้ ความรู้สึกของคาเรนก็จะยิ่งห่างเหินออกไปอีก…

“อิชิดะคุง เธอเริ่มคบกับคาเรนตั้งแต่เมื่อไรหรอ?”

รุ่นพี่โทวโกะถามขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว

“ตั้งแต่หลังสอบภาคต้นเมื่อเดือนกรกฎาฯ ที่ชมรมล่ะมั้งครับ?”

“รวมตัวกันดื่มฉลองเฉพาะคนที่สอบเสร็จแล้วตอนนั้นหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

ก่อนหน้านั้นผมเองก็คุยกับคาเรนมาหลายครั้งอยู่

ตั้งแต่ในค่ายกิจกรรมช่วงโกลเด้นวีค* ผมกับคาเรนก็สบสายตากันขึ้นมา

หลังจากนั้นเวลาได้อยู่ด้วยกันตอนที่ทำกิจกรรมชมรม ก็ได้มีโอกาสพูดคุยกัน

คาเรนเป็นเด็กที่หัวเราะสดใส ทำให้เป็นที่รู้จักของคนอื่น ๆ ในชมรม

เมื่อกลายเป็นว่ารุ่นพี่โทวโกะไปคบกับคาโมกุระ เป้าหมายถัดมาของผมก็คือคาเรนนั่นเอง

จากนั้นหลังงานเลี้ยงดื่มกันตอนนั้น ผมมาส่งคาเรนครึ่งทาง แล้วก็สารภาพรักที่นั่น

ประมาณสองเดือนหลังจากนั้น นับว่าเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดสำหรับผมเลยก็ว่าได้

เรื่องคบหากันของพวกเราเป็นที่ทราบกันดีในชมรม พวกเราไปเดทกันตามที่ต่าง ๆ ในช่วงวันหยุดหน้าร้อน

——แต่ทว่า ไม่รู้ว่าคาเรนไปนอกใจกับคาโมกุระตั้งแต่เมื่อไร——

——ช่วงเวลาที่คบกันกับผมอย่างมีความสุขนั้น เจ้านั่นคงจะแอบนอนกับคาโมกุระมาโดยตลอดสินะ——

ผมมองขึ้นไปที่ห้องอพาร์ทเมนท์ของคาโมกุระอีกครั้ง

คาเรนเองก็เป็นผู้หญิงใจง่ายจัง

ทั้ง ๆ วันนี้เองคาโมกุระ ด้วยความที่รุ่นพี่โทวโกะที่รักของเขาไม่มา ก็เลยเรียกคาเรนมาแทนเฉย ๆ ก็ระริกระรี้ตามเขามา

ไม่รู้เหมืิอนกันว่าคาโมกุระเองจะคิดว่า ‘เอ็งมันก็แค่ตัวแทน’ หรือเปล่า

“เป็นมาอย่างนั้นเองสินะคะ”

ประโยคนั้นของรุ่นพี่โทวโกะ ดึงผมกลับมาจากภวังค์ความคิด

เพื่อที่จะขจัดความคิดแย่ ๆ พวกนั้นทิ้ง ผมเอ่ยถามเธอ

“รุ่นพี่โทวโกะครับ พี่คบกับรุ่นพี่คาโมกุระมาตั้งแต่ขึ้นปีสองสินะครับ”

“ใช่ค่ะ”

“รุ่นพี่โทวโกะมาคบกับรุ่นพี่คาโมกุระได้ยังไงหรอครับ?”

ผมสงสัยเรื่องนั้นมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

จริงอยู่ที่คาโมกุระ เทตสึยะเป็นคนเท่

เป็นคนประเภทที่นอกจากจะหล่อแล้ว ด้วยบุคลิกขี้เล่นทำให้เข้ากันกับคนรอบข้าง

ไม่ว่าจะเป็นสมัยมัธยมปลาย มหาวิทยาลัย ชมรม หรือที่ไหน ๆ ก็จะเป็นที่นิยมของเหล่าสาว ๆ

แม้แต่ในงานเทศกาลของโรงเรียน เวลาที่คาโมกุระปรากฎเป็นนักร้องวงทีไร นักเรียนหญิงมากมายทั้งปีหนึ่งถึงปีสามก็จะมากรี๊ดกร๊าดกันเป็นทุกครั้ง

แต่สำหรับผู้หญิงปราดเปรื่องอย่างรุ่นพี่โทวโกะ จะว่าหลงใหลคาโมกุระเพราะเรื่องแค่นั้นคงจะน่าฉงนใจไปหน่อย

เรื่องนี้ ผมรู้สึกสนใจขึ้นมามากเป็นพิเศษ

เงารุ่นพี่โทวโกะขยับเล็กน้อย

ละจากอพาร์ทเมนท์หันมาทางข้างหน้า

แสงไฟถนนเผยให้เห็นใบหน้านั้นขึ้นมาลาง ๆ

“เทตสึยะ เป็นคนแรกของฉันเลยค่ะ…”

หลังจากรุ่นพี่โทวโกะพูดอย่างเหงา ๆ ครู่หนึ่งผ่านไปก็เอ่ยต่อ

“ตอนที่ฉันขึ้นมหาลัยฯ ชั้นปีสอง เพื่อนรอบข้างต่างก็มีแฟนหนุ่มกันหมด คนรอบตัวก็ถามว่า ‘รีบหาแฟนได้แล้วน่ะ จนถึงตอนนี้แล้วยังไม่มีแฟนหนุ่มเลยสักคนเนี่ย เป็นไปไม่ได้’ อย่างนี้…… พอถูกบอกว่า ‘มันก็แหงอยู่แล้ว’ ทำนองนั้น เลยคิดขึ้นมาว่าต้องมีให้ได้แล้วสินะ ฉันเองตอนนั้น ด้วยความที่หลาย ๆ อย่างก็เลยใจร้อนไปล่ะมั้งคะ”

รูปหน้าของรุ่นพี่โทวโกะที่ฉายแสงไฟสลัว ๆ จากไฟถนน  งดงามราวกับเป็นภาพวาด

เพียงรูปปากเท่านั้นที่เคลื่อนไหวเล็กน้อย

“แล้วก็เทตสึยะเอง ก็ใส่ใจเข้าหามาตลอดตั้งแต่ฉันเข้าโรงเรียนมัธยมฯ ปลาย เทตสึยะรูปทรงภายนอกก็ดูดี หน้าตาก็ไม่แย่ เล่นกีฬาก็ได้ มีความเป็นผู้นำด้วยล่ะนะ วิธีเข้าหาก็อ่อนโยน ก็เลยคิดไปว่าถ้าเป็นแฟนก็คงจะดีนะ คิดตื้นไปสินะ ตัวฉัน”

‘ขนาดผู้หญิงแบบรุ่นพี่โทวโกะ ก็ยังคิดแบบนั้นด้วยเนอะ’ ผมคิดไปอย่างนั้นตอนนั้น

อย่างไรก็ดี เรื่องแบบนั้นจะว่าปกติมันก็คงปกติแหละเนอะ

“แต่ว่าเวลาผู้หญิงทั่ว ๆ ไปเลือกแฟนหนุ่ม ก็คงจะประมาณนี้ไม่ใช่หรอครับ? เพราะงั้นรุ่นพี่โทวโกะเอง เรื่องครั้งนี้เองก็ยังตัดสินใจแน่วแน่เด็ดขาดเลยมิใช่หรือครับ?”

“ฉันเนี่ยนะ? ดูเป็นคนทำอะไรเด็ดขาด?”