จู่ ๆ รุ่นพี่โทวโกะก็ติดค้างอยู่กลางประโยค

“เป็นอะไรไปครับพี่?”

ตอนนั้นเอง รุ่นพี่โทวโกะในสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก็ยื่นมือถือมาทางผม

“ฉันไม่อยากจะพูดออกมาจากปากน่ะ ดูเอาเองแล้วกัน”

ตรงนั้นพิมพ์ไว้ทำนองว่า ‘เขาสองคนไปแอบอะไรกันที่ห้องน้ำเอนกประสงค์ในสวนสาธารณะใกล้ ๆ วิทยาลัย’

“ที่แบบนั้นอะนะ… ไอพวกนี้นี่…”

——เป็นสัตว์รึไงกัน!——

ในใจผมก็นึกติดตลกขึ้นมา
ทำอย่างกับติดสัดไปได้ แต่พูดออกไปไม่ได้

ในขณะที่ผมยังประหลาดใจไม่หายอยู่นั้น รุ่นพี่โทวโกะก็กลับมาสู่วังวนความคิดอีกครั้งแล้ว
ให้บรรยากาศเหมือนกับเป็น ‘ยอดนักสืบ’ ยังไงยังงั้น

“แต่พอคิดดูดี ๆ สถานที่ตรงนั้นมันก็จริงตามเงื่อนไขที๋ฉันว่าไว้อยู่นะ”

“จริงหรอครับ? สวนสาธารณะข้างวิทยาลัยเนี่ย น่าจะตรงกันข้ามกับที่รุ่นพี่พูดไว้ตะกี้มากกว่านะครับ?”

“แล้วเธอน่ะ เคยรู้มาก่อนไหมว่าสวนสาธารณะตรงนั้นน่ะมี ‘ห้องน้ำเอนกประสงค์’ อยู่น่ะ”

“ไม่ครับ”

ผมนึกอยู่สักพักก่อนจะตอบ
เราเองก็เคยไปสวนสาธารณะเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศอยู่บ้างนาน ๆ ครั้ง ด้วยความที่สวนสาธารณะที่นั่นอยู่ฝั่งตรงข้ามกับสถานี ก็เลยไม่ค่อยได้ไปเหยียบที่แถวนั้นบ่อยนัก

“แต่ว่าสวนสาธารณะเนี่ย มันก็น่าจะต้องมีห้องน้ำอยู่แล้วนะครับ”

“ก็ใช่ แต่ห้องน้ำที่สวนสาธารณะช่วงเที่ยงตรงกับตอนกลางคืนน่ะ คนปกติเขาก็ไม่ค่อยไปใช้กันหรอกนะ อีกอย่างสวนฯ นั้นเองก็อยู่คนละฟากกันกับสถานีเลย นักศึกษาเราเลยไม่ค่อยไปกัน สมมติต่อให้เจอคนรู้จักเข้า ถ้าเป็นที่สวนสาธารณะก็พอจะอ้างได้ว่า ‘บังเอิญมาเจอกันเฉย ๆ’ ได้อยู่”

อย่างนี้นี่เอง เป็นอย่างที่รุ่นพี่โทวโกะว่า

“เข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้นช่วงเวลาก็คงเป็นตอนกลับจากวิทยาลัยวันจันทร์หรือวันพฤหัสฯ ส่วนสถานที่ก่อเหตุของทั้งสองคน ปกติก็คงเป็นสถานีที่ไม่ค่อยมีใครไป แล้วก็ต้องเป็นที่ที่มีโรงแรมอยู่ใกล้ ๆ อย่างนั้นสินะครับ”

“ใช่แล้วแต่ถ้าจะสืบคุณคาเรนคงต้องระมัดระวังมาก ๆ เลยล่ะ เทียบกับให้ฉันตามสืบเทตสึยะแล้ว คิดว่าความเสี่ยงที่เธอจะรู้ตัวคงจะมากกว่าประมาณสิบเท่าได้”

“ทำไมหรอครับ?”

“ขนาดคู่รักที่แต่งงานกันแล้วนอกใจกัน ถึงสามีจะไม่รู้ตัวเลยว่าภรรยากำลังมีชู้ แต่ภรรยากลับมองสามีออกแทบจะทันทีเลยล่ะ นั่นก็เพราะว่าผู้หญิงสามารถสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในกิจวัตรประจำวันได้ เพียงแค่ท่าทางหรือคำพูดเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกทะแม่ง ๆ ได้แล้วค่ะ”

ผมพูดอะไรไม่ออก
จริงอยู่ เรื่องที่ผ่านมารุ่นพี่โทวโกะสามารถให้เหตุผลได้อย่างยอดเยี่ยม ผมเองไม่เคยรู้ประเด็นพวกนั้นมาก่อนเลย
ถ้าเป็นคำพูดของรุ่นพี่โทวโกะคนนั้นล่ะก็ ไม่ผิดอย่างแน่นอน

“เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องตามสืบคุณคาเรนก็ได้นะคะ ‘วันนี้ไปทำอะไรมาหรอ?’ พวกนี้อย่าได้เอ่ยถามเด็ดขาด แค่คอยสังเกตดูท่าทางคำพูดของเธอก็พอแล้ว ถ้าเธอเผลอหลุดพูดชื่อร้านค้าหรือสถานที่ที่ไม่เคยไป หรือถ้ามีสถานที่ไหนที่เธอไม่อยากให้ไปด้วยกันอะไรแบบนี้ ช่วยบอกฉันทีนะคะ”

“เข้าใจแล้วครับ”

“แล้วก็ หลังจากนี้ช่องทางติดต่อของพวกเรา ให้สร้างบัญชีแอพแยกออกมานะคะ นอกจากนี้ให้สร้างโฟลเดอร์ที่ใช้ร่วมกันได้ไว้บนคลาวด์ที่ล็อครหัสผ่าน จะได้เอาไว้ใช้ลงรูปหลักฐานต่าง ๆ ได้”

“รับทราบครับ รูปข้อความของคาเรนพวกนี้ เดี๋ยวจะเอาลงไว้ในโฟลเดอร์บนคลาวด์นะครับ”

ระหว่างที่พูดคุยกับเธอ ความรู้สึกมันเหมือนจะดีขึ้นเรื่อย ๆ
ซากุระจิมะ โทวโกะ – ถ้าอยู่กับเธอล่ะก็ รู้สึกได้เลยว่าจะสามารถซัดหมัดสวนกลับสองคนนั้นได้อย่างเต็มเหนี่ยวได้อย่างแน่นอน

ทว่าตอนท้าย เธอพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเศร้า ๆ

“ก่อนหน้านี้ ถึงฉันเหมือนจะพูดแต่เรื่องดี ๆ กับเธอก็เถอะ อันที่จริงฉันเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวดนะ ใจจริงก็คิดอยู่ว่า ‘มันอาจจะเป็นเรื่องโกหกก็ได้’ ‘อาจจะมีใครสักคนแกล้งอยู่ก็ได้’ ฉันน่ะอยากจะเชื่อใจเทตสึยะนะ แต่พอเธอเอาหลักฐานมาให้ดู ฉันกลับพูดได้ไม่เต็มปากว่ามันเป็นเรื่องโกหก เพราะฉะนั้นก่อนอื่นฉันก็เลยอยากจะไปพิสูจน์ให้เห็นกับตาตัวเองชัด ๆ ว่าทั้งสองแอบนอกใจกันจริงหรือเปล่าน่ะค่ะ”

สำหรับวันนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นด้านอ่อนของรุ่นพี่โทวโกะ

มันคงเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่ว่าใคร ถ้าต้องมาเห็นคนรักคิดไม่ซื่อ ก็คงจะรู้สึกผิดหวัง

รอยยิ้มที่คนรักเคยมอบให้เรา คำพูดหวาน ๆ ที่เคยมีให้กัน ความเป็นห่วงเป็นใย อีกทั้งความทรงจำหลาย ๆ เรื่อง
ความรักที่จะมอบให้แค่เราคนเดียว หากคำมั่นนั้นมันพังทลายลงแล้ว พวกเราจะเหลืออะไรให้เชื่อใจได้อีก

แต่ถึงอย่างนั้นรุ่นพี่โทวโกะก็ยังพูดอย่างสงบอารมณ์จนถึงตอนนี้ ไม่มีพูดไปน้ำตาไหลไป ไม่มีเสียใจ ยังคงอธิบายเรื่องแผนการต่อจากนี้ได้อย่างใจเย็น

ทีผู้ชายอย่างผม ทำไมถึงได้อ่อนแอเศร้าโศกเสียใจถึงเพียงนี้

——ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้หญิงที่ประเสริฐขนาดนี้ ทำไมไอ้คาโมกุระถึงได้นอกใจเธอได้ลงคอ——

ผมรู้สึกโกรธแค้นคาโมกุระ เทตสึยะอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน ก็เริ่มรู้สึกอยากจะช่วยรุ่นพี่โทวโกะด้วย

“รุ่นพี่โทวโกะครับ สำหรับวันนี้ขอบคุณมากนะครับ ผมรู้สึกตาสว่างขึ้นมาเลย แล้วก็ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นสหายร่วมรบไปกับพี่ด้วยครับ ขอความกรุณาด้วยนะครับ”

ผมยื่นมือขวาไปให้
รุ่นพี่โทวโกะเงยหน้าขึ้น
คิดไปเองหรือเปล่าว่าขอบตาคู่นั่นเหมือนจะแดงขึ้นมานิดหน่อย

“‘สหายร่วมรบ’ ฟังดูเข้าท่าดี นั่นสินะ มาพยายามไปด้วยกันเถอะ”

รุ่นพี่โทวโกะยื่นมือขวามาให้ บีบมือผมไว้

ต้องทำ และต้องทำให้ได้!
พวกเราสองคนจะต้องเอาคืนพวกมันอย่างที่ตั้งใจไว้ให้ได้เลยคอยดู!