หวังหนิงตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อมันมองดูท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยไม้เท้า

 

มันยกอาวุธในมือขึ้นเพื่อป้องกัน พลังแห่งจิตวิญญาณพลันแผ่พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง!

 

หลิงเซียวเยาะเย้ย “ป้องกัน? แกสามารถป้องกันมันได้ด้วยหรือ?”

 

เมื่อเงาไม้เท้าตกลง ก็ตามมาด้วยเสียงโลหะที่ส่งเสียงดังเคร้งคร้างที่ทำให้แก้วหูเจ็บปวด!

 

เป้ง!

 

เป้ง!

 

เป้ง!

 

ในชั่วพริบตาหวังหนิงพลันรู้สึกว่าฝ่ามือของมันแตกออก พร้อมกับของเหลวไหลออกมาจากฝ่ามือของมันอย่างต่อเนื่อง

 

มันรู้ว่านี่คือเลือดของมันเอง

 

จากนั้นพลังจิตวิญญาณที่ผสมกับพลังที่น่าสะพรึงกลัวก็แพร่กระจายไปยังร่างกายของมัน

 

อัก!

 

หวังหนิงรู้สึกได้ถึงรสหวานในลำคอ จากนั้นมันก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก!

 

ทันใดนั้นก็มีแสงสีแดงอันแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนเวที

 

เงาของไม้เท้าที่ไร้สิ้นสุด ตกลงมากระทบกับอาวุธของหวังหนิงอย่างต่อเนื่อง

 

วินาทีต่อมาหวังหนิงพลันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง คราบเลือดนับไม่ถ้วนปรากฏบนร่างกายของมัน

 

แม้แต่คนที่อยู่ข้างนอกเวทีประลองเพียงแค่มองดูก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หวังหนิง

 

จางรุ่ยและซูเหยา ตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เกือบแทบจะกลืนไข่ลงไปได้ทั้งใบ

 

ฉากที่ปรากฏตรงหน้าพวกเธอนั้นเหนือจินตนาการเกินไปสำหรับพวกเธอ

 

ก่อนหน้านี้หลิงเซียว เขาดูเหมือนจะล้มลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ แต่ในท้ายที่สุดหลิงเซียวกลับกดดันหวังหนิงจนหวังหนิงไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับได้เลย

 

“เข่าของแกแข็งดีหนิ คุกเข่าเพื่อฉันซะ!” หลิงเซียวตะโกน

 

ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยเงาของไม้เท้าพลันหายไปทันที จากนั้นก็มีแท่งยาวโลหะผสมสีดำปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

 

บูม!

 

ไม้เท้าเรียวยาวพลันพุ่งลงมาจากอากาศอย่างรวดเร็ว มันแหวกผ่านอากาศส่งเสียงดังหวีดหวิว ทุบลงโจมตีหวังหนิงอย่างไร้ปราณี!

 

แกร๊ก!

 

กระดูกมือและแขนของหวังหนิง แตกหัก!

 

หวังหนิงทนไม่ไหวอีกต่อไป มันส่งเสียงกรีดร้อนอันแสนเจ็บปวดออกมาอย่างน่าสักเวช

 

หลิงเซียวโยนแท่งโลหะผสมในมือของเขาเล่นและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันชนะแล้ว!”

 

นอกจากหวังหนิงที่กำลังกรีดร้องแล้ว ไม่มีใครในห้องโถงศิลปะการต่อสู้กล้าพูด

 

แม้แต่การหายใจของพวกมันก็ช้าลงโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าพวกมันกลัวจะไปปลุกสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวให้ตื่นขึ้น

 

“หลิงเซียว! แกหลอกฉัน! ตระกูลหวังของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!” หวังหนิงตะโกนออกมา มันไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้เช่นนี้ได้

 

การโจมตีของหลิงเซียวก่อนหน้านี้ ได้ทำลายความมั่นใจและความภาคภูมิใจทั้งหมดของมัน!

 

ในเวลานี้หวังหนิงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วหลิงเซียวแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้าเพื่อที่จะหลอกให้มันตายใจ

 

ตอนนี้หวังหนิงได้แต่หวังว่ามันจะพุ่งออกไปตัดหัวหลิงเซียวทิ้งด้วยมือของตัวเอง

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้มันเป็นเหมือนกับสุนัขจรจัดที่ตายไปแล้วครึ่งตัว ที่สามารถนอนราบกับพื้นและเห่าได้เท่านั้น!

 

“แกจะไม่ปล่อยฉันไปงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นแกคิดว่าฉันควรจะทำอะไรมากกว่านี้ไหม?” หลิงเซียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

หวังหนิงพลันรู้สึกว่าร่างกายของมันเย็นยะเยือกราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

 

“มันกล้าที่จะฆ่าฉันจริงๆงั้นเหรอ! มันกล้าที่จะฆ่าฉันจริงๆงั้นเหรอ!” หวังหนิงยังคงคำรามอยู่ในหัวใจของมัน ทั้งหัวใจของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

แตะ!

 

เเตะ!

 

หลิงเซียวก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เสียงก้าวเดินที่หวังหนิงได้ยินราวกับเป็นการนับถอยหลังสู่ความตาย!

 

“อย่าฆ่าฉัน! แกฆ่าฉันไม่ได้! ฉันจะให้ยากับแก!” หวังหนิงตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับคนที่ใกล้จะจมน้ำ

 

หลิงเซียวหยุดเดิน เขาไม่ได้คาดหวังว่าหวังหนิงจะมีจิตใจที่อ่อนแอขนาดนี้

 

โดยธรรมชาติแล้วหลิงเซียวจะไม่ยอมปล่อยมือจากคนที่ตั้งใจจะฆ่าเขา

 

แต่ภายใต้สายตาของทุกคน เขาไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะมันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนถ้าทำอย่างนั้น

 

ในท้ายที่สุดหลิงเซียวก็รับของเดิมพันและกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับซูเหยา

 

ซูเหยาและจางรุ่ยเงียบเสียงตลอดทาง ราวกับว่าพวกเธอยังไม่สามารถยอมรับความความแข็งแกร่งและความโหดเหี้ยมของหลิงเซียวได้

 

หลิงเซียวเต็มไปด้วยความสุข คืนนี้เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่สำหรับเขาจริงๆ