สภาวะจิตใจเหมือนน้ำ มีเพียงเสียงธรรมชาติ วนอยู่ในหัว

เหมือนเสียงวุ่นวายทั้งโลก หายไปไกล ความคิดซับซ้อนหายไปจนหมด

ปราณชี่ในตัวค่อยๆ เคลื่อนไหว ไหลไปทั่วร่างกาย แสงที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นอยู่บนผิวหนังของเขา

ตอนนี้ถ้าคนอื่นสังเกตเขา จะตกใจที่พบว่าออร่าของเขาหายไป

พลังฟ้าดินรอบๆ เคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ผ่านตัวของลู่ฝานไป

ลู่ฝานตกใจเป็นอย่างมาก ต่อมา เขาพบความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง

เหมือนวิชาร่างผสานฟ้าดินของเขาอยู่ในชั้นพื้นฐานแล้ว

แค่ฟังท่วงทำนอง กลับทำให้วิชาร่างผสานฟ้าดินของเขาอยู่ในชั้นพื้นฐาน

ลู่ฝานยิ้มบางๆ มาฟังเพลงกับศิษย์พี่ลู่ฝานครั้งนี้ ถือว่ามาถูกแล้ว

ทันใดนั้น เพลงจบลง

ตอนบทเพลงหายไป พวกหนุ่มหล่อชั้นสาม พากันชะงัก และหลุดออกจากภวังค์

เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นคนพวกนั้นตะโกนออกมา

“ดีมาก บทเพลงของแม่นางหลิงเหยาดีมาก”

“เสียงธรรมชาติ เป็นเสียงธรรมชาติจริงๆ”

พวกนักเรียนพูดคำชมของตัวเองออกมาทันที ชมหลิงเหยาจนตัวลอย ลู่ฝานปรบมือเบาๆ บทเพลงของหลิงเหยา สมควรได้รับคำชมจริงๆ

ศิษย์พี่หานเฟิงเช็ดน้ำลายที่ปาก แล้วพูดว่า “บทเพลงไพเราะ คนดี งดงามมาก”

ตาเป็นประกาย ศิษย์พี่หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน เราเข้าไปทำความรู้จักแม่นางหลิงเหยาสักหน่อยดีกว่า ฮ่าๆ นายดูศิษย์พี่อย่างฉันสิ เป็นคนมีความสามารถและมีอิสระอย่างนี้ ควรหาคู่ครองสักคนแล้วใช่ไหม”

ลู่ฝานปรายตามองหานเฟิง “ศิษย์พี่หานเฟิง ถ้าจะไปก็ไปเอง ผมยืนอยู่ตรงนี้ละกัน”

ศิษย์พี่หานเฟิงมองลู่ฝานอย่างดูหมิ่น “ศิษย์น้องลู่ฝาน ทำอะไรก็ต้องทำด้วยกันสิ นายเป็นศิษย์น้องของฉัน นายไม่ไปกับฉัน จะให้ใครไป”

ลู่ฝานหันหน้าไปอีกด้าน “พี่ไปเองสิ ผมอาย ทำไม่ได้หรอก”

สีหน้าศิษย์พี่หานเฟิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย เพิ่งก้าวออกไปก้าวหนึ่ง แล้วถอยกลับมา

ลู่ฝานขำการกระทำของหานเฟิง “ศิษย์พี่หานเฟิง พี่ไม่ได้ไม่กล้าไปทักทายเธอใช่ไหม”

แม้หานเฟิงหน้าด้านพอ แต่โดนลู่ฝานพูดใส่แบบนี้ ก็หน้าแดง “เด็กอย่างนายจะรู้อะไร นี่เรียกว่าระมัดระวัง ความรู้สึกเป็นเรื่องไม่จริงจังหรือไง ไปทำความรู้จักลูกสาวบ้านเขา จะทำตามใจชอบได้เหรอ ขอฉันคิดคำพูดแป๊บนึง ใช่ คิดแป๊บนึง”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ เขามองออกว่าศิษย์พี่หานเฟิง เป็นคนคิดชั่วๆ แต่ไม่กล้าทำ

ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย ผมสงสัยมาก ว่าพี่เป็นเด็กหรือเปล่า”

หานเฟิงมองลู่ฝานอย่างตกใจ “คิดไม่ถึงว่านายจะ……”

สีหน้าศิษย์พี่หานเฟิงเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก เขาคิดไม่ถึงว่าศิษย์น้องลู่ฝาน จะหลุดพ้นจากคำว่าเด็กแล้ว

ลู่ฝานยิ้มบางๆ เขาไม่ใช่เด็กนานแล้ว ในหัวมีภาพจางเยว่หานแวบเข้ามา ลู่ฝานทอดถอนใจ ตอนนั้นจางเยว่หานงดงามมาก น่าเสียดาย คนเรามักเปลี่ยนแปลง บางคนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ส่วนบางคนยิ่งทำให้รู้สึกแปลกหน้า

ขณะที่ลู่ฝานกำลังคุยกับหานเฟิง

หลิงเหยาลุกขึ้น แล้วยิ้มบางๆ โค้งตัวให้นักเรียนทุกคนเบาๆ จากนั้นจึงเดินลงมา

ผู้หญิงคนหนึ่งจับมือหลิงเหยา พูดอย่างดีใจว่า “น้องหลิงเหยา เธอเก่งมาก ไม่เสียแรงที่อาจารย์เมิ่งอวิ๋น พูดถึงความสามารถ เธอฝึกพันภูผาในความฝันของคณะสงบใจสำเร็จแล้ว เธอเพิ่งเข้ามาในคณะสงบใจไม่นานเท่าไรเอง”