เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 704
เสียงฝีเท้าดังขึ้นทุกสารทิศ ตามมาด้วยปราณทิพย์ที่อี่ว์ชิงเฉินปล่อยออกมา บอดี้การ์ดทั้งหมดของตระกูลอี่ร์รีบกรูกันเข้ามาทางนี้ทันที

สีหน้าของลู่ฝานดูแย่เล็กน้อย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คงจะหนีไม่ได้จริงๆ

ไม่ได้ รอต่อไปไม่ได้แล้ว！

ลู่ฝานกระโดดขึ้นมา แล้วพุ่งออกไปข้างนอก

ในขณะที่ลู่ฝานลุกขึ้นมา อี่ว์ชิงเฉินบุกเข้าไปทันที

“อยู่ต่อเถอะ！”

ด้านหลัง มีแสงสว่างส่องเป็นประกาย

ราวกับว่าดวงจันทร์สว่างไสวตกลงมาจากท้องฟ้า ลู่ฝานหันกลับไปมอง เห็นเพียงแค่ฝ่ามือพลังปราณเหวี่ยงเข้ามา

พลังอันน่าหวาดกลัว เพียงพอจะทำลายทั้งลาน

เกราะเกล็ดมังกรบนตัวของลู่ฝานเปิดออก ลำพังแค่ปราณชี่ ไม่เพียงพอจะต้านการจู่โจมนี้ได้

ปึ้ง！

ร่างของลู่ฝานสั่นไหว

ปราณชี่แหลกสลาย เกราะเกล็ดมังกรถูกโจมตีจนแตกร้าว

แต่ความเร็วของเขากลับไม่ได้ลดลงเลย เขาพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

อี่ว์ชิงเฉินตกตะลึง ทั้งๆที่ความสามารถของอีกฝ่ายสู้เขาไม่ได้ เหตุใดถึงถูกเขาโจมตีได้ แม้แต่ความเร็วยังไม่ลดลงเลย

อี่ว์ชิงเฉินรีบพุ่งตัวออกไปทันที หากปล่อยให้อีกฝ่ายหนีรอดไปได้

ตระกูลอี่ว์ของพวกเขาก็จะเสียชื่อเสียง！

ร่างกายของเขาขยับและพลิกไปมากลางอากาศ ลู่ฝานเป็นเหมือนกับที่เดินไปมายามค่ำคืน

การเคลื่อนไหวของเขาไม่มีเสียงลมเลยแม้แต่น้อย ลำพังแค่จุดนี้ ก็ทำให้อี่ว์ชิงเฉินที่อยู่ด้านหลังตกใจได้แล้ว

จากความสามารถของนักบุ๊แห่งแดนปราณดินของเขา การเคลื่อนไหวของเขาเร็วกว่าลู่ฝานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคน และการเข้าประชิดตัวด้วยความเร็วที่ช้ามาก

วิ่งในเมืองตอนกลางคืน บินข้ามชายคาและกำแพงตลอดทาง

ตอนแรกอี่ว์ชิงเฉินคิดว่าลู่ฝานที่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของเขาจะชะลอความเร็วลง

แต่อี่ว์ชิงเฉินจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างที่อยู่ตรงหน้า วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ

อี่ว์ชิงเฉินที่กำลังโกรธอยู่ ก็ระเบิดความเร็วมากขึ้น

ระเบิดพลังปราณในตัวออกมา ถึงแม้ว่าบาดแผลของเขาจะยังไม่หายดี แต่วินาทีนี้ ช่องว่างในการฝึกฝนวิทยายุทธ ยังตงเปิดเผยออกมา

ด้วยแสงระยิบระยับบนร่างกายของเขา เขาจึงเข้าหาลู่ฝานได้อย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานรับรู้ได้ถึงลมแรงที่พัดอยู่ด้านหลัง

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรที่อยู่ภายในร่างกายของเขากล่าวว่า“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เขาไล่ตามทันมาแล้ว เขาไม่รู้ว่าการพยายามมากขนาดนี้ จะทำให้ลดอายุขัยของเขา？อ่อ เขาไม่รู้จริงๆ เจ้านาย ไม่ต้องกลัวเขาครับ ศักยภาพของเขากำลังถูกบีบโดยพิษหัวใจ ขอแค่เขาลงมือกับนาย เขาก็จะตายในไม่ช้า”

ลู่ฝานหัวเราะ“ยังมีเรื่องแบบนี้อีกหรอ ดูท่าฉันคงต้องเล่นกับเขาหน่อยแล้วล่ะ！”

หันกลับไป ลู่ฝานแวบเข้าไปในตรอก

ซึ่งในตรอกนี้เป็นตรอกมืด เต็มไปด้วยคนเร่ร่อนกับสุนัขจรจัด

ในทุกเมืองจะมีตรอกแบบนี้เสมอ และเป็นสถานที่ฆ่าคนชั้นยอด จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งในตอนที่เขาถูกคนของกวนหานไล่ฆ่า เป็นตรอกแบบนี้เช่นกัน

การหยุดลงของลู่ฝานไม่ได้รบกวนใคร แม้แต่หัวของสุนัขจรจัดยังไม่ยกขึ้นเลย

แต่ขณะที่อี่ว์ชิงเฉินร่วงลงมา กลับทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในตรอกต่างพากันลุกขึ้น

เหล่าบรรดาคนเร่ร่อนพากันถอยหลังอย่างหวาดกลัว แล้ววิ่งหนีออกจากตรอกเล็กๆแห่งนี้ไป

บรรดาสุนัขจรจัดเช่นกันต่างพากันมองอี่ว์ชิงเฉินด้วยความดุร้าย แต่หลังจากที่อี่ว์ชิงเฉินใช้สายตาเย็นชามองพวกมันครู่หนึ่ง

เหล่าสุนัขจรจัดก็หายวับไปทันที

ลู่ฝานยืนอยู่ด้านหน้าของอี่ว์ชิงเฉินอย่างเงียบๆ เขายับยั้งลมหายใจ

อี่ว์ชิงเฉินมองไปยังชายหนุ่มที่ปิดบังใบหนา ด้วยความอาฆาตที่ไม่สิ้นสุด

“ไอ้หนุ่ม ทำไมแกไม่หนีไป？”

อี่ว์ชิงเฉินกำหมัดตัวเองแน่น จนเสียงกระดูกดังกรอกแกรบ

ลู่ฝานพูดด้วยเสียงเบา“อยากหนีก็แค่หนี ไม่อยากหนี ก็แค่ไม่หนีเท่านั้นเอง！”