เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 414
นักเรียนชั้นยอดของคณะอย่างเฉียวเซวียน หลัวตาน หยุนอาน หมิงจู และเสวียนเฟิง เห็นภาพตรงหน้า ยิ่งมีสีหน้าเคร่งขรึม

เฉียวเซวียนคณะกำแหงฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ที่แท้ตอนลู่ฝานสู้กับฉัน เขาไม่ได้ใช้พละกำลังทั้งหมด!”

พูดจบ เฉียวเซวียนหัวเราะเยาะตัวเอง จากนั้นส่งเสียงเชียร์ลู่ฝานต่อ

หลัวตานคณะฟ้าร้อง เห็นลู่ฝานต่อสู้กับเอี๋ยนชิง สีหน้าดูไม่สามารถคาดเดาได้

ทันใดนั้นหลัวตานยกขาถีบกระจกจำภาพ

“ไม่ดูแล้วๆ กระทบอารมณ์ฉัน พวกวิปริตสองคน!”

ในคณะสงบใจ หมิงจูยิ้มแล้วมองหลิงเหยาแวบหนึ่ง “ศิษย์น้องหลิงเหยา วันหลังเธอต้องพาลู่ฝานมาคณะสงบใจอีกสักครั้งนะ”

ม่านเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ศิษย์น้องหลิงเหยา วิชาของเขาแข็งแกร่งมาก ฉันเห็นแล้วอิจฉาเลย ให้เขาถ่ายทอดให้สักนิดได้ไหมล่ะ”

หลิงเหยาไม่ได้ยินคำพูดของศิษย์พี่ทั้งสองคน ตอนนี้เธอกำลังตั้งใจชมการแข่งขัน

การต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเครียด

“ลู่ฝาน นายอย่าเป็นอะไรนะ!”

ในคณะหยินหยาง ลู่ฝานกับเอี๋ยนชิงต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ด้านนอกประตูคณะ พวกหานเฟิงก็สู้กันอย่างบ้าคลั่ง

“มีความสามารถก็อย่าหนี ทำไมนายอ่อนแอขนาดนี้!”

หานเฟิงสู้พลางด่าพลาง ทำให้หยู่ซินโมโหควันออกหู แทบจะเขมือบหานเฟิงเข้าไป

ทันใดนั้นหานเฟิงเห็นช่องโหว่ของวิชาของหยู่ซิน สะบัดกระบี่แทงลงบนขาหยู่ซิน กระบี่เข้าไปในกระดูกประมาณสามส่วน หยู่ซินเจ็บจนตะโกนออกมาเสียงดัง

“ให้ตายเถอะ ฉันจะสู้สุดชีวิตกับนาย!”

หยู่ซินไม่สนใจบาดแผลตัวเอง ซัดหมัดกระแทกไปที่หัวหานเฟิง

หานเฟิงก็ไม่อ่อนข้อ ดึงกระบี่ออกมาแทงแบบไร้ทิศทาง ทั้งสองคนใช้การต่อสู้แบบชีวิตแลกด้วยชีวิต เลือดสาดกระเซ็น

“ปัญญาอ่อน!”

อาจารย์ซิงยวนมองมาทางนี้ แล้วก่นด่าออกมา จากนั้นหันกลับไปอย่างไม่สนใจ

อาจารย์อี้ชิงหัวเราะอย่างมีความสุข แลกแผลกับลูกหลานตระกูลหาน หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

สถานการณ์ฝั่งหานเฟิงถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

ฉู่เทียนกับจางจุนต่อสู้กันจนแผลเต็มตัว เลือดไหลเต็มไปตัวหมด

แต่ทั้งสองคนไม่มองบาดแผลตัวเองสักนิด ต่างจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

จางจุนพูดว่า “ดาบเทียนควบ ก็แค่นั้นแหละ”

ฉู่เทียนไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่ง้างดาบยาวขึ้นมา

ทั้งสองคนสู้กันอีกครั้ง แสงดาบปรากฏขึ้นมา ร่างกายปะทะกัน

ฉู่เทียนเก็บดาบช้าๆ แล้วนั่งลงบนพื้น

ฉู่เทียนพูดช้าๆ ว่า “ดาบทุคติ ไม่สมชื่อเสียงเลย”

มีรอยดาบปรากฏขึ้นกลางหน้าอกจางจุน จากนั้นเขาล้มลงกับพื้น

อีกด้านหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ยืนอยู่ที่เดิม พูดสั่งสอนเหงียนเซี่ยว่า “พลังกระบวนท่านี้ใช้ไม่ได้ เฮ้อ องศาของกระบวนท่านี้แย่เกินไป เฮ้อ นายไม่ได้กินข้าวเหรอ กลับไปกินข้าวไหม แล้วค่อยมาสู้กัน”

เหงียนเซี่ยแทบจะพังทลาย พลังที่เขาซัดใส่ศิษย์พี่ใหญ่ เหมือนโคลนละลายหายไปในน้ำ ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรสักนิด

ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มแล้วมองเขา แล้วพูดต่อ “รีบสู้สิ สู้จบฉันจะได้กลับไปกินข้าว”

เหงียนเซี่ยแผดเสียงออกมา จากนั้นพุ่งเข้าไปหาศิษย์พี่ใหญ่

แต่เพิ่งพุ่งเข้ามาด้านหน้าศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่ยื่นพุงออกมา เหงียนเซี่ยกระเด็นออกไปทันที

“น่าสงสาร!”

ศิษย์พี่ใหญ่ส่ายหน้าแล้วพูดออกมา ชนะอย่างใสสะอาด

สุดท้าย เจ้าดำกับฮ่วนเย่ว์ที่ยืนอยู่หน้าประตูคณะ ยังจ้องหน้ากัน

“นี่ เจ้าดำ แกจะสู้ไหมเนี่ย!”

ฮ่วนเย่ว์ยืนเท้าเอวแล้วตะโกนออกมา

เจ้าดำยื่นหน้าเข้ามาแลบลิ้นเลียหน้าฮ่วนเย่ว์

ทันใดนั้นฮ่วนเย่ว์หัวเราะออกมา ทำให้นักเรียนที่ชมอยู่ พูดอะไรไม่ออก

บทที่ 413

บทที่ 415