เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 809
ลู่ฝานกับหานเฟิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะให้เธอกินอาหาร ต่างคนต่างกิน ไม่นานเสือทั้งตัวก็เหลือแค่ชิ้นเดียว

หลิงเหยาเอาเนื้อชิ้นสุดท้ายขึ้นมา แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ให้เธอกินหน่อยไหม”

ลู่ฝานมองศิษย์พี่หานเฟิง หานเฟิงรีบพูดว่า “กินอะไรล่ะ เธอไม่ใช่พวกเดียวกับเรา ถ้ากินไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยกินเอง”

หลิงเหยาขมวดคิ้วพูดว่า “แต่ฉันคิดว่าเธอน่าสงสารมาก”

พูดพลาง หลิงเหยาลุกขึ้นเดินไปทางสุ่ยเชียนโหรว ยิ้มอบอุ่นแล้วพูดกับสุ่ยเชียนโหรวว่า “คุณหนูสุ่ยหิวแล้วใช่ไหม มากินเนื้อย่างสิ”

สุ่ยเชียนโหรวลืมตาขึ้น ใบหน้ายังคงเย็นชา

จู่ๆ สุ่ยเชียนโหรวปัดเนื้อในมือหลิงเหยาทิ้ง แล้วพูดเย็นชาว่า “ของข้างทางแบบนี้ เป็นอาหารคนเหรอ”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ หานเฟิงลุกขึ้นพูดว่า “เลว ผู้หญิงบ้า เธอไสหัวไปตอนนี้เลย รีบไปเลย จะฆ่าตัวตายก็ไปฆ่าตัวตายไกลๆ”

หลิงเหยาไม่ได้โกรธ รีบเก็บเนื้อขึ้นมาปัดฝุ่นด้านบน แล้วพูดว่า “ไม่กินก็อย่าทิ้งสิ เนื้อย่างดีขนาดนี้ น่าเสียดายแย่”

เมื่อพูดจบ หลิงเหยามองสุ่ยเชียนโหรว ความสงสารในแววตาทำให้สีหน้าสุ่ยเชียนโหรวไม่สู้ดีทันที

คำพูดของหานเฟิง เหมือนมีดแทงลงบนใจสุ่ยเชียนโหรว ทำลายความเย่อหยิ่งสุดท้ายของเธอจนแหลกเป็นผุยผง

สุ่ยเชียนโหรวตะโกนว่า “หานเฟิง นายอยากให้ฉันตายใช่ไหม ได้ ฉันจะพังพินาศไปพร้อมนาย!”

พูดจบ พลังปราณพุ่งขึ้นมาบนตัวสุ่ยเชียนโหรว เดิมทีเธอบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ฝืนเคลื่อนไหวพลังปราณ คือพยายามสุดกำลังแล้ว

“พอแล้ว!”

ลู่ฝานแผดเสียงเบาๆ แล้วใช้ปราณชี่

พลังฟ้าดินรอบๆ ถูกกำจัดออก ทำให้สุ่ยเชียนโหรวรู้สึกว่ารอบตัวมีเพียงความว่างเปล่าทันที

ลู่ฝานมองสุ่ยเชียนโหรวแล้วพูดว่า “คุณหนูสุ่ย เป็นคนอย่าทำอะไรเกินไป!”

ความอาฆาตในแววตาลู่ฝาน พลังอันแข็งแกร่งพุ่งเข้าไปในร่างกายอันอ่อนแอของสุ่ยเชียนโหรวกลางอากาศ

สีหน้าสุ่ยเชียนโหรวเปลี่ยนไป เหมือนนึกถึงคำพูดที่ลู่ฝานข่มขู่เธอเมื่อคืนขึ้นมาได้ เธอถอยหลังอัตโนมัติ

ลู่ฝานเก็บปราณชี่ ตบไหล่ศิษย์พี่หานเฟิงแล้วพูดเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง”

หานเฟิงยังดูหงุดหงิด เขากัดฟันกำหมัด จู่ๆ ก็นั่งลง

หลิงเหยายื่นเนื้อย่างให้สิบสาม แล้วพูดว่า “เอาสิ นายกินเยอะๆ หน่อย นายไม่ได้จะไม่เอาใช่ไหม”

สิบสามยื่นมือสองข้างออกมารับอย่างนอบน้อม

ลู่ฝานคือเจ้านายของเขา หลิงเหยากับลู่ฝานมีความสัมพันธ์ดีขนาดนี้ ต่อไปต้องเป็นนายหญิงของเขาแน่นอน สิบสามจะไม่เคารพได้อย่างไร เขาเป็นคนพูดน้อย แต่ไม่ใช่คนโง่

เมื่อรับเนื้อย่างมา สิบสามเคี้ยวคำใหญ่ พูดตามตรง หลายปีมานี้อันที่จริงเนื้อย่างนี้เป็นของอร่อยที่สุด เขาไม่ได้บอกลู่ฝาน หลายปีมานี้ว่าเขาใช้ชีวิตอย่างไรในสำนักชุดแดง

เจ้าดำยิ้มยิงฟันมองสิบสาม สำหรับมัน คนที่ชอบกินอาหารที่มันทำ ล้วนเป็นคนที่ใช้ได้

สิบสามเห็นท่าทางของเจ้าดำ ก็พูดเบาๆ ว่า “อร่อย!”

เจ้าดำมีสีหน้าประมาณว่านายอยู่เป็น ยื่นกรงเล็บออกมาลูบหัวสิบสาม

สิบสามไม่ได้โกรธ กัดเนื้อย่างกินต่อไป คนและสัตว์ดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก

สุ่ยเชียนโหรวนั่งลงอีกครั้ง มีเลือดสดไหลออกมาตรงมุมปาก ความวู่วามเมื่อกี้ ทำให้อาการบาดเจ็บของเธอสาหัสขึ้น

เธอเอายาออกมากรอกใส่ปาก แต่ก็ทำได้เพียงบรรเทาอาการปวด

ทันใดนั้น ท้องของเธอร้องโครกคราก สุ่ยเชียนโหรวกัดฟัน แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

เธอไม่มีทางยอมรับหรอกว่าตัวเองหิวนานแล้ว เธอไม่ยอมรับหรอกว่าตอนนี้ตัวเองยังเทียบกับคนธรรมดาไม่ได้เลย

ลู่ฝานหูขยับเล็กน้อย เหมือนได้ยินความเคลื่อนไหวบางอย่าง

แต่เขาไม่พูดหรอก ในเมื่อผู้หญิงที่ถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้อย่างนี้ ยอมเป็นแบบนี้ ก็ให้เธอทำแบบนี้ต่อไป