ลู่ฝานอึ้งเล็กน้อย นี่ทายได้ด้วยเหรอ

ผู้หญิงเดินเข้ามา กวาดตามองทั้งสี่คน พูดด้วยน้ำเสียงดูหมิ่นว่า “พวกสวะ ทำลายวิทยายุทธเอง แล้วรีบไสหัวไป ฆ่าพวกนายก็กลัวจะทำให้มือสกปรกเปล่าๆ”

ไอ้ตาแดงจะพูดอะไร ก็โดนผู้หญิงตบเบาๆ จนกระเด็น

ลู่ฝานไม่เห็นว่าผู้หญิงใช้พลังอะไร ไอ้ตาแดงกระอักเลือดไม่หยุด ล้มลงบนพื้น ลมหายใจหายไปทันที

แต่ลู่ฝานมองอย่างอื่นออก เขารู้สึกนิดๆ ว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อน

เสียงและรูปร่างดูคุ้นตา แต่ตอนนี้แค่นึกไม่ออก

“ลู่ฝาน บอกฉันมา นายทำลายผนึกได้ยังไง”

ผู้หญิงเอ่ยถาม

ลู่ฝานพูดว่า “ทำไมฉันต้องบอกเธอ”

ผู้หญิงกัดฟันเล็กน้อย ลู่ฝานแอบได้ยินเสียงกัดฟันของเธอ

ดูเหมือนไม่ใช่สัญญาณดี ลู่ฝานถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“นายก็ทำลายได้แล้ว ไม่มีอะไรเสียหายนิ มาสิ เรามาคุยกันทางนี้”

ผู้หญิงเดินไปข้างนอก ลู่ฝานมองแผ่นหลังของเธอ แล้วขมวดคิ้วแน่น

เขาเคยเจอเธอแน่นอน!

ลู่ฝานเดินตามไป ทั้งสองเดินลึกลงไปในเกาะหินโสโครก

ผู้หญิงเดินอยู่ข้างหน้า เหมือนต้องการแสดงอะไรบางอย่าง ทุกย่างก้าวของเธอ ลู่ฝานเห็นแสงสีฟ้ากะพริบบนตัวเธอ งดงามสะดุดตามาก

ไม่รู้เดินมานานเท่าไร ภาพข้างหน้าเปลี่ยนไป ในหินโสโครกอันมืดมิด มีห้องปรากฏออกมาหนึ่งห้อง

แม้เป็นห้องที่สร้างจากหินโสโครกเหมือนกัน แต่เทียบกับด้านนอก นี่มันระดับวังชัดๆ

ห้องงดงาม มีขอบมีมุม เรียบและเป็นประกายแวววาวมาก อีกทั้งยังสลักลายดอกไม้ต่างๆ

แค่ประตูห้อง ก็ใช้ศิลปะที่โดดเด่น ประตูด้านหนึ่งเปิดไว้ ส่วนอีกด้านปิดไว้ ด้านบนมีจุดเหมือนดวงดาวมากมาย แวววาวระยิบระยับ

เหมือนดวงดาวทั้งสองฟ้า หล่นลงมาบนประตูบานนี้ เมื่อเพ่งมองดูดีๆ จุดเล็กๆ นั่นคือตัวอักษร ไม่ต้องเดาก็รู้ นี่ต้องเป็นวิชาอัศจรรย์สลักไว้แน่นอน

ด้านหน้าประตูยังมีกระจกจำภาพขนาดใหญ่ด้วย

ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นกระจกจำภาพใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรก ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ท่านผอ.พูดกับเขาทั้งหมดหมายความว่าอะไร

กระจกจำภาพที่ว่า คงหมายถึงอันนี้สินะ

หญ้าเรืองแสงอยู่รอบห้องเต็มไปหมด เหมือนแสงจะส่องพื้นที่มืดมิดทั้งหมด

หญ้าเรืองแสงที่ควรจะเติบโตในน้ำ กลับแกว่งไปมาอยู่บนหินโสโครก เมื่อมองอย่างละเอียดจะพบว่า นี่ไม่ใช่หญ้าเรืองแสงธรรมดา ทุกต้นมีราก มีต้นงอกออกมา มีดอกไม้เล็กๆ บานอยู่ เหมือนแสงระยิบระยับเคลื่อนไหวไปมาบนพื้น

ลู่ฝานไม่เคยเห็นภาพอัศจรรย์แบบนี้

ผู้หญิงสะบัดมือเบาๆ หญ้าเรืองแสงพวกนี้ แยกออกเป็นสองทางอัตโนมัติ เป็นทางเดินไปยังห้อง

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง ผู้หญิงก็ชะงักฝีเท้าตาม

“ทำไม ไม่อยากเข้าไปนั่งเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันแค่จะถามเธอว่าเราเคยเจอกันไหม”

เหมือนผู้หญิงยิ้ม แม้มีหน้ากากอยู่ ทำให้ลู่ฝานไม่เห็นสีหน้าแท้จริงของเธอ แต่ลู่ฝานรู้สึกว่าเธอยิ้ม

“นายว่าเราเคยเจอกันไหมล่ะ”

ลู่ฝานมองผู้หญิงอย่างละเอียด จู่ๆ เขายื่นมือออกมา

ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า ลู่ฝานสะบัดมือข้างหนึ่งตรงหน้ากากของผู้หญิงเบาๆ

ผู้หญิงรีบวางม่านแสงสีฟ้าไว้ตรงหน้า ขณะเดียวกันก็มีมีดสั้นปรากฏตรงมือซ้าย เธอพูดอย่างตกใจว่า “นายทำอะไร”

“ไม่ได้ทำอะไร”

ลู่ฝานตอบกลับ เขาไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ไม่ได้ใช้ปราณชี่สักนิด แค่ลงมือเร็วไปหน่อย แค่ยกมือขึ้นมาเท่านั้น