ชีอ้าวชวางตกตะลึง มองไปที่แมวล่าสมบัติในอ้อมแขนที่กำลังถูอุ้งเท้าของมันกับเสื้อผ้าของนางด้วยความสงสัย ชีอ้าวชวางมองไปที่ผู้หญิงชุดแดงที่ตื่นตระหนก จากนั้นมองไปที่แมวในอ้อมแขน สิ่งหนึ่งที่นางมั่นใจได้คือผู้หญิงชุดแดงคนนี้กลัวแมวล่าสมบัติมาก นางกลัวอาเป่าหรือ นางกลัวเจ้าของอาเป่ากันนะ…โพ่เทียนหรือ?

 

 

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า?” ชีอ้าวชวางลูบหัวเล็กๆ ของแมวล่าสมบัติและพูดกับผู้หญิงชุดแดงอย่างเย็นชา ชีอ้าวชวางเข้าใจว่านางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้หญิงคนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋ตี้และเฮยหยู่ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาด้วย เห็นได้ชัดว่าการจะมีเรื่องกับผู้หญิงคนนี้ในสถานการณ์เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องฉลาด วิธีที่ดีที่สุดคือต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามไม่เข้าใจสถานการณ์

 

 

“เขา เขาอยู่ที่นี่หรือ?” หญิงในชุดแดงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตื่นตระหนก แต่เห็นเพียงไป๋ตี้และเฮยหยู่ แต่ถึงอย่างไร นางก็ไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม พลังของคนๆ นั้น หากเขาไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น คนอื่นก็ตรวจจับเขาไม่ได้หรอก

 

 

ชีอ้าวชวางเข้าใจว่าเขาที่ว่าหมายถึงใคร ไม่คิดว่าโพ่เทียนจะมีอิทธิพลขนาดนี้ สถานะของเขาในโลกนี้คืออะไรกันแน่นะ?

 

 

“เขาจะอยู่หรือไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า?” ชีอ้าวชวางพูดอย่างเย็นชา

 

 

หญิงสาวชุดแดงกัดริมฝีปากและชำเลืองมองชีอ้าวชวางอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นมองไปที่กำแพงหน้าผาคริสตัลสีซีดและหุบเขาสีแดงที่จางหายไปที่ด้านหลังของนาง ใบหน้าของนางดูไม่แน่ใจ ราวกับว่านางกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

 

 

ชีอ้าวชวางไม่ได้ขยับเช่นกัน ใบหน้าของนางยังคงสงบ

 

 

“ฮึ่ม! เป็นโชคของเจ้านะ!” หญิงสาวชุดแดงเหลือบมองชีอ้าวชวางอย่างดุร้ายจากนั้นก็บินขึ้นไปในอากาศและจากไป

 

 

หึ หึ…ในที่สุดก็ไปสักที ชีอ้าวชวางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผู้หญิงชุดแดงคนนี้แข็งแกร่ง แต่ก็ยังกลัวเขามาก โลกนี้ช่างไร้เทียมทานจริงๆ

 

 

ชีอ้าวชวางอดทนรอให้ไป๋ตี้และเฮยหยู่ปลดผนึกเสร็จ หลังจากนั้นนางก็จะร่ายคาถาให้คามิลล์พาพวกเขาออกไปเพื่อความปลอดภัย

 

 

หลังจากนั้นไม่นาน หมอกบนตัวไป๋ตี้และเฮยหยู่ก็ค่อยๆ หายไป ทั้งสองลืมตาขึ้นอีกครั้ง ชีอ้าวชวางรู้สึกว่าลมหายใจของทั้งสองมีการเปลี่ยนแปลงไปมากเลย

 

 

ไป๋ตี้และเฮยหยู่เดินไปที่ชีอ้าวชวาง และทั้งสองคนก็พูดพร้อมกัน “ผนึกถูกปลดแล้ว”

 

 

“ตอนนี้พวกเจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าตัวตนที่แท้จริงของพวกเจ้าคืออะไร?” ชีอ้าวชวางเอียงหัวมองทั้งสองที่ฟื้นคืนความแข็งแกร่งแล้ว แม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาฟื้นคืนความแข็งแกร่งและรู้ว่าพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็บอกไม่ได้ว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง

 

 

“เหมือนที่โพ่เทียนบอก พวกเรามาจากโลกอสูร” ไป๋ตี้พูดอย่างเคร่งขรึม

 

 

“แต่เราไม่ใช่อสูรระดับสูง” เฮยหยู่พูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม “พวกเราเป็นนายพล”

 

 

“อะไรนะ?” ชีอ้าวชวางรู้สึกงุนงง

 

 

“โลกอสูรมีการแบ่งระดับ” ไป๋ตี้อธิบาย “ตระกูลอสูร ตระกูลอสูรระดับสูง แม่ทัพอสูร เจ้าแห่งอสูร ราชาอสูร และราชาอสูรผู้ยิ่งใหญ่”

 

 

“ไม่มีนายพลนี่?” ชีอ้าวชวางถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

 

 

“เราเป็นแขนซ้ายและขวาของราชาอสูรผู้ยิ่งใหญ่ และเป็นขุนศึกสองคนที่อยู่ข้างกายเขา” เฮยหยู่พูดอย่างไม่สบายใจ “เดิมทีข้าคิดว่าเราจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบโดยไม่ต้องเป็นราชาอสูรผู้ยิ่งใหญ่ แต่…ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องโง่ๆ ที่ผ่านมาแล้วน่ะ”เฮยหยู่พูดถึงตรงนี้แล้วก็ไม่พูดต่อ ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในภายหลังจะไม่ใช่ความทรงจำที่ดีนัก

 

 

แต่ชีอ้าวชวางกลับเข้าใจมากขึ้นจากคำพูดเหล่านี้ กลับกลายเป็นว่าตัวตนของไป๋ตี้และเฮยหยู่นั้นสูงส่งมาก นายพลสงครามทั้งสองข้างกายผู้ปกครองสูงสุดของโลกอสูร ฟังที่เฮยหยู่พูด พวกเขาไม่อยากเป็นราชาอสูรผู้ยิ่งใหญ่ใช่หรือไม่?!

 

 

“เอาละ เรากลับกันก่อนเถอะ คราวนี้จะได้ไม่มีเรื่องให้กังวลใจอีกแล้ว” ไป๋ตี้พูดเสียงเข้ม

 

 

“เรื่องไร้สาระน่า คราวนี้ให้ไปกวาดล้างวิหารแห่งแสงก็ยังเหลือพลังอีกเหลือเฟือเลย” ประกายความกระหายเลือดปรากฏขึ้นในดวงตาของเฮยหยู่

 

 

“ข้าจะให้คามิลล์มารับพวกเรา” ชีอ้าวชวางพยักหน้าและกำลังจะร่ายคาถาก็มีเสียงแหลมดังขึ้นจากท้องฟ้า

 

 

ฉึกๆๆ!

 

 

ลูกศรเปลวไฟทั้งสามดอกปักลงที่ข้างเท้าของชีอ้าวชวาง อันที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากเท้าของชีอ้าวชวางเพียงหนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น

 

 

ไป๋ตี้และเฮยหยู่ก้มหน้ามองและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

 

 

ชีอ้าวชวางขมวดคิ้วและมองไปบนท้องฟ้า เห็นผู้หญิงชุดสีแดงเดินไปมา นางถือคันธนูและลูกศรที่โค้งงอ มีเปลวไฟขนาดใหญ่ไว้ในมือ

 

 

“ทิ้งแมวนั่นไว้แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า” หญิงสาวชุดแดงเยาะเย้ยและตะคอกอย่างเย่อหยิ่ง นางไม่ได้ไปไหนไกล แต่กำลังสังเกตว่าโพ่เทียนอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ แต่โพ่เทียนไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นี้เลย นี่มันผิดปกติเกินไป โพ่เทียนรักแมวของเขามาก แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ มันต้องมีเหตุผลบางอย่างในเรื่องนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ต้องจับแมวก่อน แล้วให้แมวนั้นหาสมบัติให้ตัวเอง ที่แน่นอนคือพยายามอย่าทำร้ายชีวิตของคนเหล่านี้ เพราะไม่รู้ว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับโพ่เทียนอย่างไร เมื่อโพ่เทียนมาหา นางก็ให้แมวคืนจากนั้นก็บอกกับโพ่เทียนว่านางกรุณาเอาแมวล่าสมบัติคืนจากคนเหล่านี้และกำลังตามหาเขาเพราะต้องการส่งคืนให้กับเขา นางจะบอกว่านางไม่รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นใคร กลัวว่าพวกเขาจะทำไม่ดีกับแมวล่าสมบัติ นางจึงช่วยแมวมาเอง แม้ว่าพวกเขาจะต้องรับผิดชอบ แต่นางก็ไม่ได้ทำร้ายชีวิตของคนเหล่านี้ เท่านี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไร โพ่เทียนคงจะเห็นแก่อาจารย์แล้วละเว้นตนเอง ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่เคยได้ยินเรื่องเพื่อนที่อ่อนแอเช่นนี้ของโพ่เทียนมาก่อนเลย แมวอยู่ในอ้อมแขนของเด็กผู้หญิงคนนั้น หลังจากชั่งน้ำหนักเป็นเวลานาน ในที่สุดผู้หญิงชุดแดงก็ตัดสินใจมาคุกคามคนเหล่านี้

 

 

“อาเป่าเกลียดเจ้ามาก” ชีอ้าวชวางยิ้มอย่างเย็นชาและพูดคำเหล่านี้ออกมา

 

 

“เจ้ามันรนหาที่ตาย!” หญิงสาวชุดแดงโกรธมาก สายตาของนางมองไปที่มือ แม้ว่านางจะใช้ยารักษาบาดแผลจนแผลหายไปแล้ว แต่ความปวดแสบปวดร้อนยังคงอยู่

 

 

แม้ว่าผู้หญิงชุดแดงจะกรีดร้อง แต่นางก็ทำอะไรผู้ที่มีแมวมาอยู่ในอ้อมแขนไม่ได้ นางน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับโพ่เทียน…การฆ่าผู้คนและการได้รับสมบัติจะต้องมุ่งเป้าไปที่ผู้ที่ไม่มีพลังหรือความแข็งแกร่งเท่านั้น แต่หญิงสาวผมสีดำตรงหน้าผู้หญิงชุดแดงคาดเดาไม่ออก ดังนั้นนางจึงไม่กล้าลงมือ

 

 

ชีอ้าวชวางไม่ต้องการอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป นางจึงพึมพำคาถาที่คามิลล์บอกไว้ด้วยเสียงต่ำ

 

 

ในไม่ช้า วงกลมแสงจางๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าชีอ้าวชวาง

 

 

“ประตูมิติ!” ใบหน้าของหญิงสาวชุดแดงเปลี่ยนไป และตอนนี้ก็ยิ่งแน่ใจว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนในโลกแห่งความวุ่นวายแต่อย่างใด! พวกเขาต้องการที่จะเอาแมวล่าสมบัติไปงั้นหรือ?! ผู้หญิงชุดแดงสนใจเรื่องอื่นไม่ได้อีก นางมีเพียงความคิดเดียวในใจคือสัตว์หายากอย่างแมวล่าสมบัติจะต้องไม่มีใครพรากไปได้!

 

 

“ไปกันเถอะ” ชีอ้าวชวางไม่รออีกต่อไปและเป็นผู้นำและก้าวเข้าไปในช่องแสงนั้น

 

 

“อย่าไปนะ!” หญิงสาวชุดแดงตะโกนด้วยความโกรธ และคันธนูในมือของนางก็ถูกง้างจนสุดแล้วและยิงธนูไฟออกไป

 

 

ไป๋ตี้ตามชีอ้าวชวางไป เขาตวัดนิ้วแล้วโล่แสงสีขาวปรากฏขึ้นด้านหลังพวกเขา ปิดกั้นลูกศรเปลวไฟที่รุนแรงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นร่างของไป๋ตี้ก็หายไปในช่องแสง

 

 

“หึ!” เฮยหยู่แสยะยิ้ม แม้ว่าผู้คนในโลกนี้จะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะแข็งแกร่งกว่าพวกเขาและพ่ายแพ้ไม่เป็น ผู้หญิงชุดแดงตรงหน้านี้คงจะอยู่ในระดับต่ำสุด ดวงตาของเฮยหยู่เย็นชา เขาหันไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงชุดแดงที่ลอยอยู่กลางอากาศ เฮยหยู่ประสานมือของเขาเบาๆ และเคียวสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา หากชีอ้าวชวางเห็นจะต้องร้องอุทานออกมาอย่างแน่นอน อาวุธของเฮยหยู่จะมีลักษณะคล้ายกับเคียวยมทูตในตำนานได้อย่างไร! เคียวขนาดใหญ่ในมือของเฮยหยู่ปล่อยลมหายใจแห่งความตาย ขณะที่หญิงสาวชุดแดงอยู่ในความงุนงง เฮยหยู่ก็ยกเคียวสีดำขนาดใหญ่ขึ้นพร้อมคลื่นแสงและพลังที่มองไม่เห็นตัดอากาศไปโจมตียังผู้หญิงชุดแดงโดยตรง เฮยหยู่หัวเราะเยาะโดยแม้แต่จะเหลือบตาไปมอง เขาก้มหัวลงในช่องแสงนั้นและหายไป ช่องแสงนั้นก็ค่อยๆ หายไปด้วย

 

 

หญิงสาวชุดแดงกลางอากาศรีบจับคันธนูและลูกศรไว้ในมือเพื่อต้านทานพลังที่น่ากลัวนี้

 

 

แต่คันธนูและลูกศรในมือของหญิงสาวผมแดงกลับถูกแยกออกเป็นครึ่ง หนึ่งวินาทีต่อมาผู้หญิงชุดแดงถูกผ่าครึ่งไปด้วย เลือดสาดกระจายไปทั่วท้องฟ้า และร่างของหญิงสาวชุดสีแดงก็ล้มลง

 

 

ร่างนั้นยังไม่ทันล้มลงกับพื้นก็ถูกลำแสงจากระยะไกลพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว

 

 

“อาจารย์…” ผู้หญิงชุดแดงยังไม่ตายทันที นางตะโกนออกมาอย่างอ่อนแรง แต่ก็วางใจ ดูเหมือนว่านางจะรอดแล้ว ความคิดสุดท้ายก่อนที่นางจะหมดสติคือต้องแก้แค้นให้ได้! ใบหน้าของชีอ้าวชวางและพวกเขาตราตรึงอยู่ในใจของนาง และจากนั้นนางก็เข้าสู่อาการโคม่า

 

 

ในเวลานี้ ชีอ้าวชวางและกลุ่มของเขาได้ทะลุประตูมิติไปแล้ว และทันทีที่พวกเขาออกมา พวกเขาก็พบกับคามิลล์ที่กำลังยิ้ม

 

 

“ที่นี่ที่ไหน?” ชีอ้าวชวางมองไปรอบๆ ด้วยความสับสน สถานที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้คือห้องนอนขนาดใหญ่ที่หรูหรามาก ผ้าคลุมเตียงถูกดึงอย่างแน่นหนา เตียงสี่เสาแกะสลัก พื้นปูด้วยพรมประณีต และเพดานก็แขวนด้วยโคมไฟคริสตัลราคาแพง

 

 

“นี่คือวังของโยซาลี่” คามิลล์ตอบด้วยรอยยิ้มแล้วมองไปที่ไป๋ตี้และเฮยหยู่ที่อยู่เบื้องหลังชีอ้าวชวางโดยไม่แปลกใจแม้แต่น้อย แต่กลับกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ไป๋ตี้ เฮยหยู่ ขอแสดงความยินดีกับการเปิดผนึกของพวกเจ้าด้วย”

 

 

“เจ้ามองออกด้วยหรือว่าก่อนหน้านี้เราถูกปิดผนึก? เจ้าเป็นใครกันแน่?” ไป๋ตี้ถามอย่างเคร่งขรึมพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

 

“ใช่ ข้ามองออก อย่ากังวลเลยว่าข้าเป็นใคร นี่ไม่ใช่เวลาที่จะบอกเจ้า สรุปคือพวกเจ้าต้องรู้เพียงว่าข้าจะไม่ทำร้ายเสี่ยวอ้าวชวางของข้าหรอก” คามิลล์ยิ้มและเอามือลูบหัวของชีอ้าวชวางแล้วพูดต่อ “ผมยาวมากแล้ว มันลากไปกับพื้น คงจะเป็นผลข้างเคียงของการหลอมรวมแก่นแท้ของไฟสินะ เอาละ เดี๋ยวข้าจะจัดการให้เอง”

Related