“ข้า…” ชีอ้าวชวางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางพูดอะไรไม่ออกเลย  

 

 

“ข้าจะไปตามหาเขากับเจ้าเอง ต้องหาเขาให้พบก่อน ข้าถึงจะได้รู้ผลแพ้ชนะใช่หรือไม่” เหลิ่งหลิงยวิ๋นลูบผมของชีอ้าวชวางด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ ในเมื่อปล่อยเขาไปไม่ได้ก็ไปตามหาเขา”  

 

 

“หลิงยวิ๋น…” ชีอ้าวชวางจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เหลิ่งหลิงยวิ๋นโบกมือห้ามไว้  

 

 

“พอแล้ว ข้าปฏิเสธที่จะฟังคำพูดต่อไป เจ้ามีรางวัลไม่ใช่หรือ ขอให้ผู้ทรงพลังส่งเราไปยังโลกปีศาจสิ พวกเราไปหาเขากัน” เหลิ่งหลิงยวิ๋นพูดด้วยรอยยิ้ม  

 

 

ชีอ้าวชวางตะลึงและในที่สุดก็พยักหน้า “อืม” จากนั้นนางก็มองไปในอากาศ “รางวัลของข้าก็คือข้าขอให้ส่งเราไปยังโลกปีศาจ”  

 

 

“เฮ้อ…” ผู้ทรงพลังถอนหายใจแผ่วเบา “แน่ใจหรือว่าต้องการไปที่นั่น เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นั่นมันอันตรายมาก บางทีแม้ว่าเจ้าจะพบเขา เจ้าก็อาจจะพบว่าเรื่องของพวกเจ้ามันเป็นไปไม่ได้นะ”  

 

 

“ข้าจะไป!” สายตาของชีอ้าวชวางคือความแน่วแน่ “ให้ยอมแพ้โดยไม่ลองพยายามก่อนก็เป็นไปไม่ได้หรอก”  

 

 

ผู้ทรงพลังถอนหายใจอีกครั้งและพูดช้าๆ “เหลิ่งหลิงยวิ๋นเจ้าก็จะไปด้วยหรือ เจ้าน่าจะเข้าใจว่าครั้งนี้เจ้าอาจจะ…”  

 

 

“ข้าตัดสินใจแล้ว” เหลิ่งหลิงยวิ๋นยิ้ม  

 

 

“เหมียว!” แมวล่าสมบัติที่นอนอยู่บนหลังของชีอ้าวชวางโบกเท้าบ่งบอกว่ามันจะตามชีอ้าวชวางไปด้วย  

 

 

“เฮ้อไ ปก็ไป…” ผู้ทรงพลังถอนหายใจอีกครั้ง  

 

 

แสงสีขาวกะพริบขึ้นจากนั้นชีอ้าวชวางและเหลิ่งหลิงยวิ๋นก็หายตัวไป  

 

 

ทั้งสองไปที่โลกปีศาจ  

 

 

“ไปแล้วหรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้นช้าๆ  

 

 

“ใช่” เสียงของผู้ทรงพลังเต็มไปด้วยความจนใจ  

 

 

“ถึงอย่างไรก็ปล่อยให้พวกเขาไปเถอะ เรื่องของพวกเราก็เสร็จสิ้นแล้ว”  

 

 

“ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น…”  

 

 

“ราชา!”  

 

 

“ราชา! ราชา!”  

 

 

“ราชา!”  

 

 

เสียงเชียร์อึกทึกดังก้องไปทั่วท้องฟ้า เหล่าปีศาจก็ร้องตะโกนออกมาดังก้อง  

 

 

ณ ลานจัตุรัสหน้าพระราชวัง มีบันไดยาวที่นำไปสู่ชั้นดาดฟ้าที่สูงสุด ที่นั่นราชาปีศาจคนใหม่ของโลกปีศาจกำลังจะได้รับการสวมมงกุฎและกลายเป็นราชาปีศาจอย่างแท้จริง  

 

 

ลานจัตุรัสเต็มไปด้วยปีศาจที่ตื่นเต้น เหล่าปีศาจยืนอยู่แถวหน้าอย่างสงบเพื่อรอพิธีราชาภิเษกที่จะจัดขึ้น ราชาปีศาจคนใหม่รับการทดสอบและเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ทั้งหมดแล้วจึงทำให้พวกเขาเชื่อมั่น  

 

 

จนถึงตอนนี้เหล่าปีศาจที่ยืนอยู่แถวหน้าสุดก็ยังคงมีความกลัวอยู่คนคนนั้นหายไปนานมากแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขายังคงน่ากลัวขนาดนั้นเลย ไม่สิ แข็งแกร่งมากขึ้นอีกเขาเอาชนะพวกมันทีละคนอย่างได้ไร้ความปรานี  

 

 

ดูเหมือนเขาจะแตกต่างจากเมื่อก่อน  

 

 

ต่างกันตรงไหนหรือ  

 

 

เมื่อก่อนเขาเคยไม่เห็นอะไรในสายตา ตอนที่ต่อสู้กับพวกเขาก็ดูสบายๆ แต่ตอนนี้กลับทำแบบมีจุดมุ่งหมาย  

 

 

หรือว่าข่าวลือจะเป็นจริง เขาทำเพื่อมนุษย์คนหนึ่งงั้นหรือ  

 

 

เพียงเพื่อประโยชน์ของมนุษย์คนหนึ่งงั้นหรือ  

 

 

เป็นไปได้หรือ  

 

 

เสียงแตรกังวานดังขึ้น พิธีราชาภิเษกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว  

 

 

นายน้อยปีศาจลาเดียยืนอยู่ข้างบันไดอย่างไร้ความรู้สึก ดวงตาเย็นชาของนางกวาดไปทั่วฝูงชน ทุกคนก็รู้สึกได้ถึงความกดดันอย่างเงียบๆ นายน้อยปีศาจผู้ซึ่งใครเจอก็แกล้งตาย ดอกไม้เห็นก็เหี่ยวเฉาผู้นี้ คงจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ปรามนางได้แม้แต่ราชาปีศาจก็ทำอะไรนางไม่ได้เลย ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ  

 

 

เสียงแตรหยุดลงและตัวเอกของพิธีก็ปรากฏตัวขึ้น  

 

 

ผมสีแดงเพลิงของเฟิงอี้เซวียนถูกปล่อยไว้ข้างหลังอย่างนุ่มนวล เขาดูราวกับเมฆสีแดงที่เจิดจ้าที่สุดในตอนเย็นชุดพิธีสีดำดูสง่างามล้อมรอบด้วยชายสีทองหรูหรากระดุมสีทองที่ไหล่เชื่อมกับชุดคลุมสีดำที่ปลิวไสวเบาๆ ตามสายลมอยู่ด้านหลังใบหน้างดงามที่ไม่แยแสผู้ใดพร้อมกับดวงตาที่เย็นชา  

 

 

ท่ามกลางความสนใจของทุกคน เฟิงอี้เซวียนก็ค่อยๆเดินไปที่บันไดยาวอย่างเชื่องช้า  

 

 

“ท่านพี่…” ลาเดียเรียกเบาๆ  

 

 

เฟิงอี้เซวียนนิ่งไปครู่หนึ่ง  

 

 

“ท่านพี่ทำเช่นนี้จะไม่เสียใจหรือ” หัวใจของลาเดียเต็มไปด้วยความคิด นางเกลียดชีอ้าวชวางมนุษย์หญิงคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะมนุษย์คนนั้น พี่ชายที่เคารพรักที่สุดของนางจะเลือกเส้นทางนี้ได้อย่างไร เขาจะยอมทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดได้อย่างไร แม้ว่าจะไม่อยากให้พี่ชายอยู่กับมนุษย์คนนั้น แต่ในเวลานี้ ลาเดียกลับรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น  

 

 

เฟิงอี้เซวียนทำเพียงแค่ยิ้มจางๆ และพูด “เจ้าคิดว่าข้าจะเสียใจหรือไม่”  

 

 

หลังจากที่เฟิงอี้เซวียนพูดสิ่งนี้เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและค่อยๆ ก้าวขึ้นไปที่บันไดขั้นแรก  

 

 

เขารู้ว่าหากเริ่มก้าวแรกนี้ไป เรื่องที่จะได้อยู่กับนางก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้  

 

 

แบบนี้ดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือ  

 

 

สงครามศักดิ์สิทธิ์จะไม่เกิดขึ้นในช่วงชีวิตของการเป็นราชาปีศาจของเขาแน่นอน  

 

 

คำสาปที่อยู่กับตัวเขาก็จะไม่ปรากฏขึ้น  

 

 

จะไม่มีทางไปทำร้ายนาง  

 

 

“ท่านพี่…” ลาเดียกระซิบจากด้านหลังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขมขื่น  

 

 

แต่เฟิงอี้เซวียนกลับไม่หยุดเขาเดินขึ้นบันไดแต่ละก้าวไปยังจุดสูงสุด  

 

 

บนแท่นสูง คาร์ดิโอผู้เป็นราชาปีศาจกำลังยิ้มอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาของคาร์ดิโอเต็มไปด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเต็มยศ ในที่สุดลูกชายที่เขาภาคภูมิใจก็กลับมาและกำลังเดินมาหาเขาแล้ว  

 

 

คนรับใช้ที่อยู่ถัดจากคาร์ดิโอกำลังถือถาดหรูหราที่มีมงกุฎอันงดงามวางอยู่ในนั้น  

 

 

เฟิงอี้เซวียนค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของคาร์ดิโอ จากนั้นคาร์ดิโอก็ยิ้มออกมา  

 

 

เฟิงอี้เซวียนไม่ได้ฟังคำสาบานยืดเยื้ออะไรพวกนั้นเลยตรงหน้ามีเพียงภาพใบหน้าสดใสนั้นที่อยู่ในห้วงความคิดของเขา  

 

 

นึกถึงการพบกันครั้งแรกของพวกเขาที่นางเหยียบเขาอย่างโหดร้ายนั้น  

 

 

นึกถึงครั้งแรกที่เข้าไปในกระโจมของนางและได้เห็นแสงที่สวยงามนั้นแล้วจากนั้นหมัดของนางก็พุ่งเข้ามาที่ตาของเขา  

 

 

นึกถึงตอนที่นางหมดหนทางแล้วอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสิ้นหวัง  

 

 

ตอนนี้นางจะสบายดีหรือไม่นะ  

 

 

“…เพื่อราชาองค์ต่อไป” ในที่สุดคำสาบานที่ยืดยาวก็จบลง คาร์ดิโอยกมงกุฎงดงามขึ้นมา มงกุฎนั้นส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์  

 

 

ราชา…  

 

 

เขาจะกลายเป็นราชาปีศาจแล้ว…  

 

 

ในชีวิตนี้ จะไม่มีทางได้อยู่กับนางอีกแล้ว…  

 

 

เฟิงอี้เซวียนหลับตาลงช้าๆ รอให้มงกุฎสวมลงบนศีรษะ  

 

 

คาร์ดิโอยิ้มและเตรียมสวมมงกุฎในมือของเขาบนศีรษะของเฟิงอี้เซวียนอย่างช้าๆ  

 

 

แต่ในขณะที่กำลังจะสวมมงกุฎก็มีแสงสีขาวพราวปรากฏขึ้นบนแท่นสูงทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง  

 

 

คาร์ดิโอขมวดคิ้ว มงกุฎในมือหยุดค้างอยู่กลางอากาศไม่ได้สวมมันลงไป  

 

 

แสงสีขาวหายไปคนที่ปรากฏตัวบนแท่นสูงก็คือชีอ้าวชวางและเหลิ่งหลิงยวิ๋น  

 

 

เฟิงอี้เซวียนยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจ เขามองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึงจนหัวใจเต้นแทบหยุดเต้น เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นตอนนี้เลย  

 

 

เป็นนางหรือ  

 

 

ใช่นางหรือ  

 

 

ใช่นางจริงๆ หรือ  

 

 

“ไม่ต้องสงสัยแล้ว อ้าวชวางนั่นแหละ” เสียงของเหลิ่งหลิงยวิ๋นพูดอย่างแผ่วเบาและเย็นชา  

 

 

“อ้าวชวาง! เจ้า เจ้ามาที่นี่ทำไม” ในที่สุดเฟิงอี้เซวียนก็เรียกสติคืนมาได้และมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ  

 

 

“ข้ามาหาเจ้า ข้ารู้แค่ว่าเจ้าจะหายไปจากชีวิตของข้าแบบนี้ไม่ได้” ชีอ้าวชวางมองเฟิงอี้เซวียนและพูดด้วยท่าทางจริงจัง  

 

 

“อ้าวชวาง เจ้า…” ใจของเฟิงอี้เซวียนรู้สึกซับซ้อนมากและมีความสุขมากเช่นกัน แต่เวลาต่อมาก็ถูกความกังวลปิดกั้นไว้  

 

 

“เจ้ามนุษย์ เจ้าช่างกล้าหาญจริงๆ ข้าปล่อยให้เจ้าได้ไปตามทางของเจ้า แต่เจ้ากล้ามากที่มาปรากฏตัวที่นี่” เสียงของคาร์ดิโอพูดออกมาอย่างเย็นชา  

 

 

“ท่านพ่อ! ท่านสัญญากับข้าแล้วว่าจะไม่แตะต้องนาง ปล่อยนางไปเดี๋ยวนี้” เฟิงอี้เซวียนหันกลับไปพูดกับคาร์ดิโออย่างเคร่งขรึมโดยไม่สนใจสิ่งอื่นอีก  

 

 

ชีอ้าวชวางได้เห็นเฟิงอี้เซวียน นางก็ดีใจเช่นกัน แต่ตอนนี้พอได้ยินบทสนทนานั้น ใจก็ยิ่งชัดเจนขึ้นอีกเฟิงอี้เซวียนยอมทิ้งทุกอย่างแล้วกลับมาเป็นราชาปีศาจที่โลกปีศาจนี้ก็เพื่อนาง ตัวตนที่แท้จริงของเฟิงอี้เซวียนก็คือเป็นพี่ชายของนายน้อยและเป็นลูกชายของราชาปีศาจใช่หรือไม่  

 

 

“นั่นมันก่อนหน้านี้! ข้าสัญญาไว้ก่อนหน้านี้!” ใบหน้าของคาร์ดิโอมีแต่ความดุดัน เขาตะคอกออกมาอย่างโหดเหี้ยม “เจ้ามนุษย์ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี! เจ้ากล้ามาทำลายพิธีราชาภิเษกของโลกปีศาจของเรา ครั้งนี้ข้าจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด”  

 

 

“ท่านพ่อ! ท่านจะผิดคำพูดงั้นหรือ?!” สีหน้าของเฟิงอี้เซวียนเปลี่ยนไปทันทีแล้วเขาก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าชีอ้าวชวาง  

 

 

เวลานี้สีหน้าของคาร์ดิโอดูไม่พอใจมากจนแทบจะระเบิดออกมาต่อหน้าเหล่าบรรดาปีศาจทั้งหมดในสถานการณ์เช่นนี้ ราชาปีศาจคนต่อไปกลับไปยืนอยู่ตรงหน้ามนุษย์ด้วยท่าทางเช่นนี้! ไปปกป้องมนุษย์ผู้นั้นจากตัวเขาเช่นนี้!  

 

 

แบบนี้มันอะไรกัน?!  

 

 

“ข้าไม่ได้ผิดคำพูด ข้าสัญญาว่าจะปล่อยนางไป แต่นั่นคือการที่นางจะไม่มาที่โลกปีศาจ! ตอนนี้นางกล้าบุกเข้ามาในโลกปีศาจทั้งยังกล้าทำลายพิธีราชาภิเษกอีก! ตายไปเสียก็ไม่เป็นไรหรอก!” สีหน้าของคาร์ดิโอยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่าปีศาจที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างก็กระซิบกระซาบพูดคุยกัน สิ่งนี้ทำให้คาร์ดิโอโกรธมากขึ้นไปอีก  

 

 

“ท่านพ่อ!” เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วมองคาร์ดิโออย่างระมัดระวังและปกป้องชีอ้าวชวางที่อยู่ข้างหลังเขาชีอ้าวชวางตกใจเล็กน้อย แต่ความอบอุ่นในใจกลับขยายตัวขึ้น “เหมียว…” แมวล่าสมบัตินอนอยู่ที่หลังของชีอ้าวชวางโผล่หัวออกมาแล้วมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า  

 

 

“วันนี้ข้าจะตัดความคิดของเจ้าออกไปให้หมด!” คาร์ดิโอตะคอกอย่างโมโหและจะเริ่มลงมือ  

 

 

“ท่านพ่อ อย่า!” ลาเดียรีบวิ่งขึ้นไปทันทีแล้วเอื้อมมือไปหยุดคาร์ดิโอไว้  

 

 

“ลาเดีย ข้าตามใจเจ้ามากเกินไปแล้ว! ตอนนี้เจ้าทำเรื่องไม่ควร! วันนี้ข้าจะทำตามความปรารถนาของเหล่าปีศาจ ข้าจะส่งเจ้าไปยังที่ที่เจ้าควรจะไปเพื่อขัดเกลาเจ้า หากเจ้าได้รับการขัดเกลาแล้วค่อยกลับมา!” ครั้งนี้คาร์ดิโอโกรธมากอย่างเห็นได้ชัดหลังจากพูดคำเหล่านี้มือของเขาก็เกิดรอยขึ้นและมีแสงสีดำพุ่งเข้ามาที่ตัวของลาเดีย  

 

 

ลาเดียกรีดร้องและหายตัวไปจากที่ตรงนั้นท่ามกลางสายตาประหลาดใจของลาเดียและทุกคน  

 

 

เวทมิติ!  

 

 

บรรดาผู้ที่รู้จักเวทมนตร์นี้ถึงกับตะลึง  

 

 

ดูเหมือนว่าวันนี้คาร์ดิโอจะโกรธมาก ที่ผ่านมาเขาอดกลั้นไม่ใจดำส่งลูกสาวสุดที่รักของเขาไปขัดเกลาที่โลกอื่น แต่ตอนนี้เขากลับส่งลูกสาวตัวน้อยที่รักของเขาไปยังโลกอื่นเพื่อฝึกฝนเสียแล้วแถมยังตัดการเชื่อมต่อของลาเดียในตอนท้ายด้วย!