ตอนที่ 29 ดินแดนแห่งความทรงจํา

 

ก่อนที่ฮันเป่าเม่ยจะตอบสนองต่อเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ในจังหวะนั้นตันหลี่หมิงก็พุ่งตรงเข้าไปพลักร่างของแม่มดสาวให้พ้นทาง

 

จากนั้นก็คว้าของที่อยู่ด้านหลังฮันเป่าเหมยและหยิบตุ๊กตาที่อยู่ด้านในออกมา

 

“แม่มด..อาจารย์…”ผีเด็กพยายามตะโกนแต่ไม่มีใครได้ยิน

 

หลังจากออกมาจากกล่องใบนั้น วิญญาณของเปาจื่อก็เห็นแม่มดสาว และขณะนี้เขากําลังถูกตรึงไว้ด้วยลูกประคําพุทธคุณ ทําให้ร่างกายของตุ๊กตาเวทมนตร์นั้นไม่สามารถขยับเขยื้อนได้และเขาแทบจะพูดไม่ได้

 

ตอนนั้นอันเป่าเม่ยรู้สึกตกใจมาก สิ่งนี้เป็นเพราะเธอทิ้งให้วิญญาณของเปาจื่ออยู่ในสภาพนี้นานเกินไป ทําให้อํานาจของแม่มดอ่อนแรงลงและถูกกดทับด้วยพลังของลูกประคําพุทธะ

 

แล้วถ้าเธอไม่นํามันกลับไป ร่างกายของเขาก็จะได้รับความเสียหายแต่แม่มดสาวยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดตันหลี่หมิงจึงต้องการทําลายวิญญาณของเด็กน้อยคนนี้

 

“คืนเขาให้กับฉันเดี๋ยวนี้!” ฮันเป่าเม่ยก้าวเท้าไปข้างหน้าและกําลังจะคว้ามัน

 

แน่นอนว่าตันหลี่หมิงไม่สามารถคืนให้กับแม่มดสาวได้! และรีบเก็บลูกประคําพุทธคุณมาสวมใส่ไว้ในข้อมือของตนเอง อีกทั้งยังพยายามเบี่ยงตัวหลบหลีกฝ่ามือของสาวน้อยที่ต้องการแย่งชิงตุ๊กตาไปจากตนเอง

 

แต่ในที่สุดเขาก็ถูกฮันเป่าเม่ยจับได้ ส่งผลให้ตันหลี่หมิงตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเด็กสาวคนนี้

 

ท้ายที่สุดใบหน้าที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นขณะที่ร่างกายของเขา ถอยไปที่ประตูด้วยแรงผลักดันของแม่มดสาวและหงายหลังล้มตึงไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้คนที่อยู่ด้านนอก

 

“คุณตัน! เสียงของป้ากุ้ยกรีดร้องอย่างขวัญดังก้องไปทั่วทั้งสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

 

ช่วงเวลาต่อมาเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ทนายชิงเว่ยก็ดัง

 

“สวัสดีครับคุณเกา มีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ?”

 

“ตอนนี้เป่าเม่ยถูกตํารวจจับอยู่ที่โรงพัก..รบกวนคุณชิงช่วยจัดการให้ด้วยนะ!”

 

“อ้อ! ครับๆ” ทนายชิงตอบรับอย่างรวดเร็ว

 

สาเหตุที่ชายชราเกาทราบเรื่องนี้ เนื่องจากทางสถานีตํารวจได้โทรติดต่อไปยังมารดาของฮันเป่าเมีย และมารดาของเธอได้โทรไปปรึกษาชายชรา เนื่องจากพวกเขาไม่ทราบว่าจะดําเนินการอย่างไร

 

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่าครับ? เป่าเม่ยเป็นเด็กดีมากนะครับคุณตํารวจ! เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทําเรื่องแบบนี้!” ทนายชิงกล่าวอย่างเคร่งเครียด

 

[เดือนที่แล้วเธอยังได้รับใบประกาศเกียรติคุณว่าเป็นคนดีในสังคมอยู่เลย แล้วเธอจะทําแบบนี้ได้ยังไง]

 

“เธอถูกจับได้ในที่เกิดเหตุพร้อมกับมีหลักฐานอยู่ในมือ ดังนั้นไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!” คุณตํารวจกล่าวอย่างเย็นชา

 

“ไม่นะ! เธอเป็นเด็กดีมากและยังได้รับใบประกาศเกียรติ คุณว่าเป็นคนดีของสังคมด้วยนะครับ”

 

“แม้จะมีใบประกาศ แต่มันก็ไม่สามารถการันตีทุกอย่างได้นี่ครับคุณทนาย”

 

“เธอขโมยอะไร?” ทนายชิงขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ยถาม

 

คุณตํารวจจ้องมองไปที่ทนายชิงด้วยอาการคิ้วขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เพราะทันทีที่ผู้ชายคนนี้เดินผ่านเข้าประตูมา เขาก็ทราบในทันทีว่าทนายคนนี้มีความสามารถมากและเป็นทนายที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคนหนึ่งในเมืองนี้

 

“มันไม่ใช่แค่เรื่องการขโมยของเพียงอย่างเดียว เพราะตอนที่ถูกจับได้ว่าขโมยของเธอผลักคุณตันหลี่หมิงล้มลงจนศีรษะ ฟาดพื้นและตอนนี้ยังคงนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาล”

 

“ถึงขั้นหมดสติเลยหรอ?” ทนายชิงเว่ยสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

ตามสิทธิทางกฎหมายทนายความสามารถเข้าพบผู้ต้องหาได้ อย่างนั้นทนายชิงจึงกล่าวกับคุณตํารวจว่า

 

“ผมขอพบคุณฮันเป่าเม่ย!” ทนายชิงกล่าว

” กรุณารอสักครู่ครับ”

 

เมื่อได้พบกับฮันเป่าเม่ยทนายชิงเว่ยก็รีบเอ่ยถามทันที

 

” คุณเป่ยเม่ยเป็นยังไงบ้างครับ?” แม่มดสาวยังไม่ทันได้ตอบกลับ ทนายชิงเว่ยก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า

 

“คุณตํารวจบอกว่าคุณเข้าไปลักทรัพย์ในสถานเลี้ยงเด็กกํา พร้า…เอ่อ…มันเป็นความจริงหรือเปล่าครับ?

 

“ตุ๊กตาตัวนั้นเป็นของหนู และหนูแค่ไปเอามันคืนมา แต่เขาก็บอกว่ามันเป็นของเขาและโทรแจ้งตํารวจ”

 

ทนายชิงเว่ยพยักหน้าซ้ําแล้วซ้ําเล่า แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่า ทําไมผู้ชายคนนั้นถึงต้องการแยกตุ๊กตาจากเด็กผู้หญิงคนนี้

 

ในช่วงเวลาที่เงียบกันทันใดนั้น แม่มดสาวก็เริ่มร่ายเวทมนตร์หลงลืมส่งผลให้ผู้คนที่อยู่ในสถานที่นี้ทั้งหมดหรือเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเธอ

 

ซึ่งการร่ายเวทมนต์ของเธอในครั้งนี้ส่งผลถึงใช้ชายชราเกาป๋อฉานผู้ซึ่งอยู่ในบ้านพักคนชราด้วย

 

เมื่อทนายชิงเว่ยตื่นจากภวังค์และเห็นฮันเป่าเมียยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็เอ่ยถามทันที่ว่า

 

” คุณเป่าเม่ยมาทําอะไรที่สถานีตํารวจครับ?”

 

“พอดีว่าฉันมีธุระนิดหน่อยค่ะ! แล้วคุณชิงมาทําอะไรที่นี่คะ?”

 

“เอ่อ…คือ…” ทนายชิงเว่ยไม่สามารถตอบได้และทําเพียง แค่ยกมือขึ้นเมื่อเกศีรษะด้วยความงง

 

สําหรับตันหลี่หมิงที่นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลฟื้นขึ้นมา เขาก็พบว่าศีรษะของตนเองแตกจนต้องเย็บหลายเข็ม และเขาสามารถจดจําเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้อย่างแม่นยํา

 

ในนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 

(ก๊อก ก๊อก….)

 

โดยไม่ต้องรอคําตอบจากเจ้าของห้อง สาวน้อยคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าตันหลี่หมิง

 

“แค่หัวแตกเองหรือ?..นึกว่าเป็นมากกว่านี้เสียอีก” แม่มดสาวกล่าวด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

 

“นางตัวแสบ! แกมานี่ทําไม?” ตันหลี่หมิงนอนอยู่บนเตียงร้องตะโกน

 

” ก็มาจัดการกับคนชั่วอย่างแกน่ะสิ!” แม่มดสาวอีกครั้งด้วยความสงสัยว่า

 

“แต่ก่อนอื่น…ฉันก็อยากรู้ว่าแกเกี่ยวข้องกับเปาจื่อยังไง?”

 

แม้ว่าแม่มดสาวจะกล่าวเช่นนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการคําตอบจากปากของเขาเนื่องจากเธอสามารถหาคําตอบนั้นได้ด้วยตนเอง

ฮันเป่าเม่ยเพ่งสมาธิตรงไปที่ศีรษะของผู้ชายตรงหน้า แต่สิ่งที่เธอพบในความทรงจําของเขามีความแตกต่างจากคนอื่น เนื่องจากมันมีรัศมีสีเหลืองอร่ามที่ดูเหมือนว่ามันจะป้องกันให้เธอล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในนั้นได้

 

สิ่งนี้ทําให้ฮันเป่าเม่ยถึงกับสะดุ้งด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มานานแล้ว

 

แม่มดสาวนิ่งเงียบไปชั่วขณะ และนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นตอนที่เธอเคยพยายามเข้าสู่ความทรงจําของปรมาจารย์ผู้มีอิทธิฤทธิ์คนหนึ่ง ตอนที่เธออยู่ในโลกคู่ขนานซึ่งทางเข้าสู่ดินแดนแห่งความทรงจําก็มีรัศมีสีเหลืองอร่ามแบบนี้เช่นกัน และในที่สุดเธอก็ถูกปิดกั้นจากความทรงจําของปรมาจารย์ผู้นั้น

 

[สิ่งนี้เกิดจากอะไร?]

 

[ผู้ชายคนนี้มีอํานาจวิเศษคุ้มครองเหรอ?]