ตอนที่ 6 กวาดถนน

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฮันเป่าเม่ยก็ออกมาสนทนากับคุณย่าเพื่อสร้างความคุ้นเคย เธอทำกิจวัตรตามปกติ และกลับเข้าห้องนอนตั้งแต่หัวค่ำ

 

สำหรับเจ้าแมวน้อยก็นอนรอเธออยู่ในห้องอย่างใจจดใจจ่อ

 

“ช้าจัง นอนรอจนเบื่อแล้วเนี่ย!”

 

“ข้ารีบสุดชีวิตแล้ว…มาเริ่มกันเลยดีกว่า” หญิงสาวกล่าวอย่างรีบร้อน

 

หลังจากปรุงยาแล้ว พวกเธอก็ทำเพียงรอเวลาให้ทุกคนเข้านอนหมด ซึ่งตอนนั้นก็เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี จากนั้นสิ่งมีชีวิตทั้งสองชนิดก็ค่อย ๆ ย่องออกมาอบ่างแผ่วเบาที่สุด

 

“เอาไงดี?” หญิงสาวเอ่ยถาม

 

“ก่อนอื่นต้องร่ายคาถาห้วงภวังค์” เจ้าแมวน้อยแนะนำ

 

“ตกลง!”

 

สำหรับผู้ที่ตกอยู่ในอำนาจของคาถานี้จะหลับใหลไม่ได้สติจนกว่าแม่มดจะยกเลิกคาถา และที่ต้องทำเช่นนี้ก็เป็นเพราะ พวกเขาเกรงว่า หากมีใครตื่นขึ้นมาตอนดึกอาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้

 

เนื่องจากตามกฏของแม่มดหากมีผู้อื่นที่ไม่ได้มีเป็นพวกเดียวกันเห็นเธอตอนที่กำลังร่ายมนตร์ แน่นอนว่าจะต้องมีอันตรายร้ายแรงเกิดขึ้นกับคนคนนั้น ซึ่งบางทีอาจถึงกับเสียชีวิตได้

 

จากนั้นเด็กสาวก็เริ่มพิธีรักษาอาการป่วยของคุณพ่อฮันเป่าเม่ยที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ

 

หลังจากซัดผงยาไปทางร่างของผู้ป่วยแล้ว เป่าเม่ยก็เริ่มร่ายมนตร์

 

“โอม…ด้วยอำนาจแห่งเวทมนตร์อาการเจ็บป่วยจงหายไปในฉับพลัน…นับตั้งแต่บัดนี้”

 

หญิงสาวร่ายเวทย์พร้อมกับใช้นิ้ววาดคาถาในอากาศที่ว่างเปล่าอย่างพลิ้วไหวและสบัดนิ้วทั้งห้าไปยังผู้ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

 

เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนเจ้าแมวตัวแสบก็กล่าวว่า

 

“ร่ายคาถาห้วงภวังค์ย้อนกลับด้วยสิ!เดี๋ยวก็ไม่ต้องตื่นกันพอดี”

 

“เออใช่..เกือบลืม..ขอบใจนะ”

 

จากนั้นเมื่อได้เวลาตีสามครึ่งเธอก็รีบเตรียมตัว เนื่องจากเธอต้องการออกไปทำงานกับมารดาเพื่อเรียนรู้ว่า มนุษย์บนโลกใช้ชีวิตกันอย่างไร

 

มารดาของเธอทำหน้าที่กวาดถนนในเมืองนี้ และต้องเริ่มงานตั้งเเต่ตีห้าไปจนถึงเวลาสามโมงเย็นอย่างเหน็ดเหนื่อยทุกวัน ซึ่งนิยามของเธอคือ เงินเดือนน้อยนิด แต่ต้องทำงานหนักจนแทบจะสิ้นชีวิต

 

แต่วันนี้เมื่อมารดากับบุตรสาวเดินทางมาถึงตำแหน่งที่จะทำงาน ผู้เป็นมารดาก็กล่าวว่า

 

“รอแม่ตรงนี้เดี๋ยวเดียว แม่ขอไปห้องน้ำนะ…ปวดท้องขั้นรุนแรง…โอ๊ย..ข้าศึกบุกแล้ว!”

 

เมื่อมารดาเดินจากไป หญิงสาวก็เริ่มร่ายเวทมนตร์เพื่อทำความสะอาดถนนทั้งเมืองนี้ด้วยคาถาเพียงบทเดียวเท่านั้น

 

“โอม! ขยะมูลฝอย..สิ่งสกปรกที่เกลื่อนกลาดอยู่บนท้องถนนจงพุ่งตัวเข้าไปอยู่ในถังขยะณ.บัดนี้”

 

จากนั้นนิ้วมือที่พลิ้วไหวผสานเข้ากับสายลมที่พัดผ่านมาอย่างรุนแรง ส่งผลให้ถนนทั้งเมืองสะอาดเอี่ยมในชั่วพริบตา โดยไม่มีผู้ใดต้องเหน็ดเหนื่อย

 

เมื่อมารดากลับมาหลังจากเวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที เด็กสาวก็กล่าวว่า

 

“แม่! หนูกวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ! กลับบ้านกันเถอะ!”

 

“จริงเหรอ! ล้อเล่นกับแม่หรือเปล่า?” มารดาเอ่ยถามด้วยความงุนงง

 

“ก็ดูสิคะ..ถนนสะอาดแล้ว!”

 

“โอว! ทำได้ยังไงกันเนี่ย?

 

“ก็หนูเก่ง” เธอกล่าวพร้อมกับยกคิ้วข้างซ้ายขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม ถ้ายังไม่ถึงเวลาเลิกงานมารดาของเธอก็ยังไม่สามารถกลับบ้านได้ ดังนั้นที้งสองคนจึงนั่งเล่นอยู่บริเวณนั้น

 

ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้าแล้ว ดังนั้นทั้งสองคนจึงเริ่มหิวน้ำ

 

“เดินไปซื้อน้ำเปล่าให้หน่อย!” มารดากล่าวพร้อมกับยื่นธนบัตรใบละยี่สิบเหรียญให้บุตรสาว

 

“ซื้อ แปลว่าอะไร?..แล้วเอากระดาษนี้ให้หนูทำไมคะ?”

 

หลังจากได้รับฟังคำอธิบายจากมารดาแล้ว เด็กสาวก็เดินไปที่ร้านค้า

 

“ซี้อน้ำค่ะ”

 

เมื่อเหลือบไปเห็นบลูเบอร์รี่ชีสเค้กในตู้กระจก หญิงสาวก็รู้สึกสนใจจึงกล่าวว่า

 

“เอาไอ้นี่ด้วย”

 

“ทั้งหมดเจ็ดสิบเหรียญค่ะ!”

 

หลังจากเห็นว่าในมือตนเองมีเงินเพียงแต่ยี่สิบเหรียญจึงรีบวิ่งออกไปพร้อมกับตะโกนว่า

 

“รอแป๊บนะ”

 

เธอรีบเด็ดใบไม้มาหนึ่งใบและหาที่ลับตาคนเพื่อร่ายเวทย์ หลังจากถูมือไปมา ในทันใดสิ่งที่อยู่ในมือก็กลายเป็นธนบัตรใบละห้าสิบในพริบตา และรีบวิ่งกลับเข้าไปหาพนักงานคนเดิม

 

“นี่ค่ะเงิน”

 

หลังจากพนักงานรับเงินแล้ว เพียงไม่ถึงนาทีเธอคนนั้นก็ล้มหัวฟาดจนเลือดนองท่วมพื้นอย่างน่ากลัว แต่เด็กสาวยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง

 

แต่ได้ยินเสียงคนรอบข้างร้องตะโกนเอะอะโวยวายด้วยความโกลาหล

 

“เรียกรถพยาบาลด้วย..เรียกรถพยาบาลด้วย!!!”

 

เด็กสาวได้แต่บ่นพึมพำว่า

 

“อดกินเลยเรา..”

 

และที่มันเป็นเช่นนั้น มันเป็นเพราะเธอทำผิดกฏของแม่มดโดยไม่รู้ตัว