ตอนที่ 16 การเสด็จมาของมกุฎราชกุมาร (1)

มกุฎราชกุมาร (อิสริยยศที่พระมหากษัตริย์พระราชทานแก่ผู้ที่จะสืบราชสันตติวงศ์ต่อไป)

เอียนและขบวนของเขาได้พักที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

เนื่องจากหมู่บ้านยังคงกำลังฟื้นตัวจากการถูกโจมตีของพวกโจร พวกเขาจึงตัดสินใจพักอยู่ที่หมู่บ้านเพื่อช่วยเหลือพวกเขา

[สเปียร์มาสเตอร์ ‘ลูก้า’ ผู้กล้าหาญ เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูนับพัน เขาไม่ได้รับอิทธิพลใด ๆ เลยจากจำนวนคนพวกนั้น เขาเชื่อมั่นในการสนับสนุนที่สมบูรณ์แบบของอาร์ชเมจขั้นที่ 6 จากนั้น ‘หอกมังกรลูกานิส’ ถูกเหวี่ยงออกไปและเฉือนพวกมันที่อยู่รอบ ๆ ตัวของเขา ….]

ใต้ต้นเซลโคว่าในหมู่บ้าน

ลูก้ากำลังเขียนนวนิยายของเขาบนสมุดบันทึกของเขาในขณะที่วางหอกด้วยที่ห้อยขนนกสีแดงไว้ที่คอมีด

“ เดี๋ยวก่อนเวทย์มนตร์แบบไหนกันที่จอมเวทย์จะใช้ในการสนับสนุน? เขาควรให้การสนับสนุน อืมบางทีอาจเป็น ไอซ์แลนซ์ ที่ท่านเอียนเคยใช้? ด้วยจำนวนมาก, จงพุ่งออกไป, จงพุ่งออกไป, จงพุ่งออกไป……! ”

” ฉันสามารถทำให้ดูได้นะ คุณต้องการให้ฉันแสดงให้คุณเห็นไหม? ”

“ อ่าาา! ”

ด้วยเสียงที่โผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลันลูก้าก็ตกใจ

เอียนยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

เขายืนอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?

“…..ท่าน จอมเวทย์? ”

“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณกลัว ฉันขอโทษ ”

“ ไม่ .. ไม่เป้นไร ฉันสบายดี. ฮะ…ฮ่าฮ่า… ”

เขาพยายามแสดงร้อยยิ้มที่ดีที่สุดของเขา แต่ข้างในใจเขาไม่ได้อยากยิ้มเลย

ต้องขอบคุณเขาที่ได้เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับเอียนมาก่อน เขาจึงสามารถจัดการกับตัวเองให้ยิ้มได้

มิฉะนั้นเขาอาจจะฉี่รดกางเกงของเขาได้

“ หอกมังกรลูกานิส ”

“ ……. ใช่แล้ว มันเป็นชื่อที่ดีใช่มั้ย ”

“ ฉันเห็นขนนกสีแดงอยู่ข้างบน มันคือ….? ”

เอียนพูดในขณะที่มองหอกของลูกก้าที่ห้อยขนนกสีแดง

‘เขาอ่าน….. ‘

เขาไม่เคยนำนวนิยายนี้ไปให้คนอื่นได้อ่าน

ตอนนี้ผู้อ่านคนแรกคือ ท่านจอมเวทย์

ลูก้ารู้สึกละอายใจและต้องการซ่อนตัวในหลุมทันที่นวนิยายของเขาถูกอ่านไปแล้ว

‘เขาอ่านมันออกได้อย่างไร’

มันเป็นข้อเท็จจริงที่น่าสนใจทีเดียวที่เอียนสามารถอ่านหนังสือได้

แม้ว่าเขาจะกลายเป็นจอมเวทย์ แต่มันพึ่งจะเป้นได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น

ก่อนหน้านั้นเขาเป็นแค่ลูกชายของแม่บ้านในครัว

เขาคงไม่มีโอกาสเรียนรู้ตัวหนังสือ

‘เมื่อมีคนกลายเป็นจอมเวทย์ เขาจะเรียนรู้ตัวหนังสือได้โดยอัตโนมัติหรือไม่?’

ลูก้าใช้เวลาสองถึงสามปีในการอ่านและเขียนตัวหนังสือเหล่านี้

แน่นอน ลูก้า ยังไม่รู้จักพวกตัวหนังสือทั้งหมดที่มี

เขายังต้องเรียนรู้คำศัพท์และไวยากรณ์อีกมากมาย

“ คุณสามารถอ่านมันได้หรือไม่? ”

ลูก้าตั้งคำถามอย่างกล้าหาญ

เกิดอะไรขึ้นถ้าเวทมนตร์เป็นตัวทำให้เขาอ่านตัวหนังสือพวกนี้ได้?

มันจะเป็นข้อมูลที่มีประโยชน์มาก

” แน่นอน เพราะฉันเป็นจอมเวทย์ ”

“ ท่าน.. จอมเวทย์สามารถอ่านตัวหนังสือเหล่านี้ได้ด้วยพลังแห่งเวทมนตร์ใช่หรือไม่ ”

“ แน่นอน จอมเวทย์นั้นเก่งที่สุด ”

“ ว้าว… .. ! ”

ลูก้าทำหน้าที่ตลกให้เอียนได้เห็น

เอียนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่มองหน้าที่กำลังอึ้งของลูก้า

‘ฉันมักจะสงสัยอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว’

เอียนรู้จักลูก้า

แน่นอน เขารู้ว่าเคยมีหนังสือของลูก้าที่ถูกเขียนออกมาแล้ว

เขาไม่เคยอ่าน แต่เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน

‘ฉันได้ยินเกี่ยวกับเขา เมื่อตอนที่ฉันพึ่งจะตัดสินใจออกจากเมืองหลวงในชีวิตในอดีตของฉัน’

ในเมือโมเกรียน เอียนมีชื่อเสียงมากที่สุด

อย่างไรก็ตามมีชายอีกคนหนึ่งที่มีเงินจำนวนมากและโด่งดังเท่ากับเอียน

‘ลูก้า ลูก้า’

นักเขียนนวนิยายที่สามารถได้รับเงินเป็นจำนวนมากจากทุกเรื่องที่เขาเขียนออกมา

นักเขียนใช้ชื่อเล่นว่า ‘ลูก้า ลูก้า’

เอียนแน่ใจว่าเป็นเขาคือคนที่จะเป็นนักเขียนนวนิยายในอนาคคต

แม้ว่าในตอนนี้เขาจะยังไม่โด่งดังก็ตาม

” ท่านจอมเวทย์ คุณอยู่ที่นี่นี่เอง ”

มีคนเรียกเอียน

มันเป็นเสียงของอัศวินเอริค

“ ตอนนี้เราพร้อมที่จะกลับไปที่ปราสาทของเมืองโมเกรียนแล้ว ”

เอียนมองไปที่บ้านของเลดิโอ

เนื่องจากหมู่บ้านเล็กเขาจึงมองหาบ้านของเลดิโอได้ง่าย ๆ

‘เขาต้องการเวลาเพิ่มอีกหรือไม่?’

เลดิโอพูดขอเวลาเพื่อให้เขาได้มีเวลาในการคิด

เอียนคิดว่าเขาให้เวลากับเลดิโอมามากพอแล้ว

“ เอาล่ะ ไปกันเถอะ ”

“ ถ้าอย่างนั้นเราจะออกเดินทางกันในอีกหนึ่งชั่วโมง ”

หมู่บ้านลอยด์ได้รับการฟื้นฟูเสร็จแล้ว

เช่นเดียวกันกับหมู่บ้านดินที่ถูกโจมตีด้วยเช่นกัน

หมู่บ้านแม็คสปาเดนได้เพิ่มจำนวนทหารยามขึ้นเป็นสองเท่าจากเดิม

“ แล้วลูก้า คุณมาทำอะไรที่นี่? ”

หลังจากทำการรายงานต่อเอียนเสร็จ เอริคก็ถามลูก้า

“ ฉัน .. ฉันมานั่งพักสักครู่……. ”

“ ในขณะที่สหายของคุณกำลังเตรียมการที่จะกลับเมืองเนี่ยนะ? ”

“ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลยที่ต้องการให้ฉันเข้าไปช่วย… ..  ”

“ มีข้อแก้ตัวอีกไหม? ”

“ ขะ.. ขอโทษครับ! ”

เอริคเป็นอัศวินที่เกิดมาในตระกูลที่ไม่ใช่ขุนนาง

ขอบคุณที่เขาไม่ได้ดูถูกทหารคนอื่นและเขาก็ยังเป็นมิตรกับพวกเขาได้อย่างดีอีกด้วย

แน่นอนเขารู้หน้าที่ของเขาและเคารพคำสั่งของเขา

‘เขาคงจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก’

เอียนก็รู้สึกสงสารลูก้าในเวลาต่อมา

เอียนเดินไปที่บ้านของเลดิโอ

เขายังต้องการเวลาเพิ่มอีกหรือไม่?

* * * * * * * * หินกรวด …

ขณะนั้น

ประตูกระท่อมก็เปิดออก

” ฮะ? ท่านจอมเวทย์? ”

ดักลาสและเอียนก็ได้สบตากัน

ข้างหลังเขาก็มีเลดิโออีกคนที่กำลังเดินตามออกมา

ในขณะนั้นเขาถือกระเป๋าใบใหญ่

ไม่เพียงแต่ที่หลังของเขา แต่มีอยู่อีกหนึ่งใบในมือของเขาด้วย

” คุณตัดสินใจได้หรือยัง? “

เลดิโอพยักหน้า

” ฉันไม่มีทางเลือก อย่างน้อยฉันก็ควรจะยืดชีวิตของฉันอยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย “

เลดิโอพูดต่อหน้าดักลาส

เขาตัดสินใจที่จะเอาชีวิตรอดด้วยวิธีการใด ๆ ก็ตามที่จำเป็นสำหรับลูกชายคนเดียวของเขา

” นั่นเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก “

” โปรดรักษาสัญญาด้วย “

” แน่นอน “

ศัตรูของชีวิตในอดีตของเขา ได้มาพบกันโดยบังเอิญและตอนนี้ก็ได้มาเข้าร่วมอยู่ฝั่งเดียวกับเขา

มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี

“ คุณจะไปบอกลาคนในหมู่บ้านหรือไม่? ”

“ ฉันเพิ่งดื่มกับคนในหมู่บ้านไปในไม่ช้าและมีเพียงไม่กี่คน ฉันเป็นแค่คนแปลกหน้าที่กำลังปรุ่งยาแปลก ๆ อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ”

เสียงของเลดิโอนั้นช่างขมขื่น

แน่นอนว่าคนในหมู่บ้านก็ทำหน้าที่กันไปตามปกติ

เลดิโอก็ไม่โทษพวกเขาเช่นกัน

“ ท..ท่าน … ”

ดักลาสมาถึงเอียนและอ้าปากค้าง

จอมเวทย์คือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับผู้คนในยุคสมัยแห่งนี้

เขาทำอย่างระมัดระวัง

“ ท่านทำได้จริง ๆ เหรอ… .. ท่านสามารถรักษาพ่อของฉันได้จริง ๆ หรือไม่ ”

“ ฉันทำได้ ฉันสัญญา ”

“ จริง ๆ นะ ”

“ จริงสิ ”

“ ถ้างั้น…. ตอนนี้คุณเป็นกัปตันของฉันแล้ว! ”

“ หือ? ”

กัปตัน

ช่างเป็นคำที่น่ารักซึ่งเหมาะกับเด็ก ๆ แล้วจริง ๆ

ในชีวิตในอดีตของเขาเด็กผู้บริสุทธิ์คนนี้กลายเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง

“ เอาล่ะ งั้นก็เรียกฉันไปอย่างนั้นเถอะ “

” ได้เลย! กัปตัน! “

บทสนทนาระหว่างลูกชายคนเล็กกับเอียนที่ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่

ในขณะที่เลดิโอฟังการสนทนาที่แปลกประหลาดนี้ เขาดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขา

มันเป็นขวดที่มีฝาปิดยาว

“ นี่คือของขวัญในการสัญญาของฉัน ”

หลังจากพูดจบเลดิโอก็ส่งมันให้กับเอียน

เอียนส่ายขวดอย่างเบา ๆ

“ มีบางอย่างในขวดนี้ ”

มันเป็นขวดที่เต็มไปด้วยของเหลวที่ไม่รู้ชื่อของมัน

มันจะเป็นยาอายุวัฒนะที่เขาทำขึ้นหรือเปล่า?

แต่โดยปกติแล้วอายุวัฒนะจะไม่ถูกบรรจุอยู่ในขวดแบบนี้

“ มันเป็นเหล้า ”

“ เหล้าใช่ไหม ”

“ ฉันดื่มกับผู้ชายคนอื่นตลอดทั้งคืนและนั่นเป็นขวดสุดท้าย… ”

แม้ว่าเอียนจะทำตัวเหมือนคนที่เป็นผู้ใหญ่ แต่เขาให้เหล้ากับเด็ก?

“ ฉันไม่ได้บอกว่ามันเป็นเหล้าจริง ที่จริงแล้วมันคือเหล้า เอิ่มม……ฉันควรพูดยังไงดี ”

“ เหล้าในขวดนั้นดีต่อร่างกายของคุณ ”

ดักลาสพยายามช่วยพ่อของเขา

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นคำอธิบายที่เลดิโอต้องการ

“ มันเป็น…. ยาอายุวัฒนะครึ่งหนึ่ง ”

“ อืม มันมียาอายุวัฒนะอยู่ครึ่งหนึ่งนี่เอง ”

“ คุณหมายถึงอะไร ‘ครึ่ง’? ”

“ ดีต่อร่างกายของคุณ แต่รสชาติมันก็เหมือน ๆ เหล้า ”

“ แล้วมันจะไม่ทำให้ฉันเมาเหรอ ”

“ มันสามารถทำให้คุณเมาได้เช่นกัน ”

งั้นมันก็ไม่ใช่เหล้าเหรอ?

“ แต่ผลที่ได้ฉันรับประกันเลย มันแตกต่างจากยาอายุวัฒนะตามมาตรฐานที่จะสามารถเพิ่มพลังของคุณต้องใช้ระยะเวลานานแต่นี่มันเป็นยาอายุวัฒนะที่จะให้ผลในทันที…… ”

เลดิโอพูดอธิบายเพิ่มเติม

มันเป็นมุมมองด้านใหม่ ๆ ของเลดิโอซึ่งเขาไม่เคยแสดงให้เอียนเห็นมาก่อน

บางทีนี่อาจเป็นธาตุแท้ที่แท้จริงของเขา

นอกจากนี้ยังพิสูจน์ว่าเขาตัดสินใจได้อย่างมั่นคง

” ท่านจอมเวทย์! “

ทันใดนั้นเอง

ทหารมาหาเอียน

“ ผู้ส่งสารจากปราสาทประจำเมืองกำลังมา ”

ทหารคนหนึ่งชี้ไปที่เนินเขาด้านนอกหมู่บ้าน

แน่นอนว่ามีชายคนหนึ่งกำลังขี่ม้าอยู่และกำลังมาที่หมู่บ้านลอยด์

ด้วยธงโมเกรียนที่หลังของเขา

* กรุบ กรับ! กรุบ กรับ! กรุบ กรับ! *

เสียงของฝีเท้าม้าก็ได้มาหยุดลงที่หน้าหมู่บ้านลอยด์

เอียนเดินไปที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน

คนอื่น ๆ ก็ติดตามเอียนออกไปด้วยเช่นกัน

“ ว้าว! ว้าว! ”

ผู้ที่กำลังขี่ม้าได้หยุดม้าของเขาเมื่อเขาเห็นเอียน

เขาเป็นทหารประจำเมือง

” ท่านจอมเวทย์ “

” คุณจะพูดอะไร “

” คุณควรรีบกลับไปที่ปราสาทประจำเมืองได้แล้ว “

เสียงเร่งด่วนมาจากผู้ที่ขี่ม้า

“ มีปัญหาอะไร? ”

“ ผู้ส่งข่าวแจ้งให้เราทราบว่ามกุฎราชกุมารได้เสด็จมาภุงแม่น้ำการ์มาธแล้ว ”

“ แม่น้ำการ์มาธ ? ”

“ สารได้เดินมาถึงในเช้าวันนี้ ”

ไม่เพียงแค่เอียน แต่เอริคและทหารคนอื่น ๆ เริ่มส่งเสียง

แม่น้ำการ์มาธเป็นแม่น้ำที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองโมเกรียน

ใช้เวลาประมาณสองวันในการเดินทางไปยังปราสาทของเมืองโมเกรียนจากที่ที่เอียนอยู่

‘ทำไมพวกเขาถึงได้รับสารช้ามากขนาดนี้ …. ‘

โดยทั่วไปแล้วพวกเขาควรแจ้งสารมายังปราสาทล่วงหน้าสิบวัน ผ่านทางโพสต์การสื่อสาร ดังนั้นทางเมืองจึงจะได้มีเวลามากพอที่จะเตรียมการต้อนรับมกุฎราชกุมาร

‘ฉันน่าจะกลับไปให้เร็วกว่านี้’

ไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปด้วยกัน

เว้นเสียแต่ว่าขบวนและครอบครัวของเลดิโอทุกคนจะขี่ม้ากลับไป

“ ได้โปรดให้ฉันม้าแก่ฉันด้วย ”

หลังจากเอียนตัดสินใจแล้วเขาก็พูดกับผู้ขี่คนนั้น

“ คุณรู้วิธีขี่มันได้อย่างไร ”

“ ฉันไม่รู้เทคนิคการขี่และขาของฉันสั้นเกินไป ”

ร่างของเอียนมีขนาดเล็กเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้องการอานที่ทำมาเพื่อขนาดตัวของเขา

เนื่องจากผู้ขี่ม้าถามด้วยความสับสน

“ ถ้าอย่างนั้นคุณ…. ”

“ ฉันจะเป็นเพื่อนกับแกในไม่ช้า ”

เอียนเดินเข้าหาม้าในขณะที่พูด

และในขณะที่เอียกำลังลูบม้า เอียนร่ายเวทย์ใส่มัน

มันเป็นความมหัศจรรย์ที่ทำให้เขาสามารถควบคุมสัตว์ได้อย่างง่ายดาย

“ ทามมิ่ง ”

จากนั้นม้าก็เอาลิ้นเลียเอียน

“ ฉันจะพบคุณที่นั่นในภายหลัง ”

เอียนขี่ม้าออกไปทันที

ด้วยความเร่งรีบเขาจึงควบมันไปอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก่อนหน้านั้น

“ เอริคโปรดเดินทางไปกับนักเล่นแร่แปรธาตุไปยังที่นั่นด้วย ”

“ ได้ แต่เขาคือใคร… .. ”

“ ฉันขอขอบคุณ แล้วเจอกัน “

หลังจากเอียนขอให้เอริคพาเลดิโอและดักลาสไป เขาก็กระซิบกับม้า

“ ไปที่ปราสาทของเมืองโมเกรียนกันเถอะ? “

* ฮี่ๆๆ! *

เป็นเสียงของการตอบกลับของม้าตัวนั้น

มันเริ่มวิ่งตรงไปยังปราสาทของเมืองโมเกรียน

ไม่จำเป็นต้องดึงสายที่ควบคุมมันหรือเตะไปที่ท้องของมันเลย

“ …… ”

เอริคได้รับคำสั่งจากเอียนในทันที

เขาจ้องมองไปที่เลดิโอ

เลดิโอไม่ได้หลบสายตาของเขา

มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจอย่างสิ้นเชิง

“ ฉันชื่อเลดิโอ ฉันเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ”

เลดิโอพยายามแนะนำตัวก่อนเพื่อกำจัดสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้

“ ฉันชื่อเอริคเป็นชื่อของอัศวินแห่งโมเกรียน ”

อย่างไรก็ตามหลังจากการทักทายกันบรรยากาศความอึดอัดก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ในที่สุดพวกเขาก็ทำได้แค่มองแผ่นหลังของเอียนที่กำลังเดินทางกลับไปยังปราสาท

End…