Return of The 8th Class Mage Return Of The 8th Class Mage – Chapter.36

 

ตอนที่ 36 คนที่ฉันต้องการปกป้อง (3)

 

หลังจากเงียบสงบได้ไม่นานก่อนที่เขาทั้งสองจะต่อสู้กันก็ได้มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน “ หัวหน้า! ”

 

มันเป็นเสียงของอัศวินคนที่ยืนอยู่ข้างนอก คนที่จําเอียนได้ก่อนใคร เขารีบวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์

 

“ วัตถุดิบในการทําอาหารที่พ่อครัวต้องการในที่สุดก็มาถึง…”

 

อัศวินไม่สามารถทําการรายงานของเขาต่อได้จากสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าของเขา

 

“ มาถึง…ข้างนอก… ”

 

เขาสามารถที่รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดระหว่างโอลิเวอร์กับเอียน

 

“ ทําอาหาร? วัตถุดิบ? เกิดอะไรขึ้น? ”

 

เอียนไม่เข้าใจสิ่งที่อัศวินคนนั้นพูด

 

เขาพูดว่าทําอาหารและวัตถุดิบ?

 

“ เอ่อ…เจ้าชายได้มีคําสั่งเรียกตัวพ่อครัวจากพระราชวังมาทําอาหาร แต่ในคฤหาสน์นี้มีวัตถุดิบไม่เพียงพอและวัตถุดิบพิเศษมาถึง”

 

หลังจากเอียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ลดพลังเวทย์และมานาของเขาให้กลับมาเป็นปกติ

 

นอกจากนี้จิตสังหารของเขาก็ได้หายไปด้วยเช่นกัน

 

“ ฉันจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้ยังไง”

 

เจ้าชายเป็นคนสั่งให้นําวัตถุดิบเหล่านั้นมาด้วยตัวเอง

 

แต่อย่างไรก็ตามอัศวินที่เข้ามาได้ขออนุญาตจากเอียนเพื่อให้คนเหล่านั้นขุนวัตถุดิบเข้ามาในคฤหาสน์

 

ความตึงเครียดก่อนหน้านี้ยังคงส่งผลกระทบต่อเขา

 

“อาจจะมีการเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว ”

 

หลังจากนั้นไม่นานเอียนก็หยุดยั้งความระแวงของเขา ส่วนโอลิเวอร์ลดมือขวาออกจากฝักดาบ นอกจากนี้โอลิเวอร์ก็เปิดทางให้กับเอียนเข้าไปข้างใน

 

” ขอโทษด้วยนะที่ฉันเข้าใจสถานการณ์ผิดไป”

 

หลังจากนั้นเอียนก็เดินผ่านโอลิเวอร์เข้าไปข้างใน

 

โอลิเวอร์มองกลับไปที่เอียนด้วยความเงียบงัด

 

” เป็นการเข้าใจผิดกันใช่มั้ย ?

 

โอลิเวอร์สามารถเดาได้ว่าเอียนนั้นความเข้าใจผิดเรื่องอะไร

 

แต่อย่างไรก็ตามออร่าที่มีจิตสังหารนั่นมีความรุนแรงเหมือนเขาไม่ใช่เด็กอายุ 12 ปี

 

“ฉันจะฟันเขาลงได้ไหม”

 

ถ้าโอลิเวอร์ต้องเผชิญหน้ากับเอียนจริงๆ

 

นั่นคือสิ่งที่โอลิเวอร์คิด

 

ถ้าเขาจําเป็นต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆผลจะเป็นอย่างไร?

 

อัศวินของจักรพรรดิกับดาบของเขาหรืออาร์ชเมจขั้นที่ 4 กับเวทย์มนต์ของเอียน?

 

“ฉันคิดว่าคงจะเป็นเวทย์มนตร์สินะที่จะต้องชนะอย่างแน่นอน”

 

โอลิเวอร์ยิ้มด้วยความขมขื่น

 

ความจริงอันโหดร้ายและโหดร้ายที่สุด

 

เขาไม่สามารถเอาชนะเด็กน้อยได้

 

“ฉันต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้

 

เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน

 

คําสัญญาที่ว่าโอลอเวอร์นั้นจะปกป้องเจ้าชาย

 

เพื่อปกป้องเจ้าชาย

 

โอลิเวอร์จึงตามเอียนเข้าไปข้างในคฤหาสน์ด้วยเพื่อปกป้องเจ้าชาย

 

” มันจริงหรอ? นางหน้าที่? ”

 

เอียนกําลังมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารของคฤหาสน์

 

” จริงๆเหรอ? คุณเพจ? ”

 

จากที่นั่นเขาได้ยินเสียง

 

“ เขาเป็นอย่างนี้จริงๆเหรอ? ”

 

“ เขามักจะขอให้ฉันอบให้เขา”

 

เสียงแรกได้ยินคือเสียงของเจ้าชายแล้วก็ตามด้วยวาเนสซ่า

 

เจ้าชายนั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่เพียงลําพัง

 

ข้างหน้าเขามีพายถั่วแดงวางอยู่

 

ดูเหมือนว่าเขาจะกินมันไปเพียงคําเดียว

 

“ ฮะ! ฉันไม่เข้าใจเลย มันมีรสชาติเหมือนกินโคลนที่เอามาอบแล้วทําไมเขาถึงชอบ…. ..บางทีคงเป็นเพราะเขาเคยอยู่ในวงจรชีวิตที่ยากลําบาก ”

 

คําวิจารณ์รุนแรงนั้นออกมาจากปากของเจ้าชาย

 

เจ้าชายส่ายหัวเพราะเขาไม่เข้าใจรสนิยมของเอียนว่าทําไมถึงชอบกินพายถั่วแดงนี้

 

“ ฉันลองกินมันเพราะความจริงใจของคุณที่อยากให้ฉันลอง แต่….”

 

ในที่สุดเจ้าชายมงกุฏวางซ้อมและมีดลงบนโต๊ะ

 

จากนั้นเขาก็ตะโกนไปที่ห้องครัว

 

“ ต้องใช้เวลาเตรียมอาหารอีกนานแค่ไหน? ”

 

พ่อครัวก็ได้ตะโกนกลับมา

 

“ เจ้าชาย! วัตถุดิบพิเศษเพิ่งจะมาถึงเมื่อไม่นานมานี้เอง โปรดรออีกสักครู่..”

 

“ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? ”

 

“ เราจะนําอาหารไปเสิร์ฟให้ท่านอีกในไม่ช้า! ”

 

“ อืมม . . ”

 

เจ้าชายเริ่มรู้สึกไม่หงุดหงิด

 

เขาหลับตาแล้วเริ่มคิด

 

ฉันจะไม่เสียภาพลักษณ์ของฉันไปใช่ไหม ถ้าฉันยังอดทนรออาหารต่อไป?

 

“ไม่ ไม่สิ”

 

หากพ่อครัวคนนั้นเป็นขุนนางหรือคนในหอคอยงาช้าง เจ้าชายจะแสดงความหงุดหงิดให้พ่อครัวนั่นได้เห็น แต่อย่างไรก็ ตามเขาเป็นแค่พ่อครัวธรรมดาๆ ในการเป็นจักพรรดิที่ที่เราต้องแสดงความเมตตาต่อประชาชนของเราใช่ไหม? เจ้าชายนึกถึงคําพูดนี้จากความทรงจําของเขา

 

“ ไม่เป็นไรฉันรอได้ แต่คุณควรนําอาหารคุณภาพดีที่สุดมาให้เราเพราะฉันต้องการสร้างความประทับใจให้กับน้องชายร่วมสาบานของฉันและแม่ของเขาด้วยอาหารที่ดีที่สุดที่พวกเขาไม่เคยได้กินมาก่อน คุณเข้าใจไหม? ”

 

“ ฉันฉันจะทําให้ดีที่สุด! ”

 

” ดีมาก ฉันจะไว้ใจคุณ ทําอาหารของคุณต่อไป “

 

หลังจากพ่อครัวหันกลับไปทําอาหารต่อ เจ้าชายก็หันมามองดูพายถั่วแดงอีกครั้ง

 

ต้องเป็นคนฐานะไหนถึงสามารถกินอาหารที่น่าสมเพชเช่นนี้ได้?

 

และเขียนก็เติบโตขึ้นในขณะที่กินพายนี้?

 

“ ฝ่าบาท ”

 

เอียนที่เจ้าชายกําลังรออยู่นั้น เขาได้รีบเข้ามาที่ห้องอาหารนี้อย่างรวดเร็ว

 

“ โอ้! ดูสิว่าใครอยู่ที่นี่! อาร์ชเมจของหอคอยงาช้าง เอียน เพจ! ”

 

เจ้าชายแสดงการต้อนรับเขียนอย่างอบอุ่น

 

เอียนเป็นคนใจร้อน

 

เอียนรู้สึกเสียใจที่พยายามฆ่าเจ้าชายในตอนแรกที่มาถึงคฤหาสน์

 

“คงจะดีกว่าที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเขา”

 

ด้วยความคิดในแง่ดี เอียนก็ก้มศีรษะลง

 

“ ฉันได้ยินมาว่าท่านรอฉันมานานมากแล้ว ”

 

” ใช่ มันก็นานมากจริงๆ”

 

“ ฉันต้องขอโทษท่านด้วย “

 

“ ไม่ คุณไม่ต้องรู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้นหรอก แต่อย่าบอกฉันนะว่าคุณกินอาหารเย็นไปแล้ว? ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณอาจต้องขอโทษฉันแล้วจริงๆ ”

 

นอกจากนี้เจ้าชายยังพูดเล่นกับเอียนด้วย

 

เขากลายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?

 

เป็นเพราะพายถั่วแดงของแม่?

 

เอียนสับสน

 

“ คุณไปนั่งตรงนั้นเลย เช่นเดียวกับคุณเพจ อาหารค่ำของเราจะพร้อมเสิร์ฟอีกในไม่ช้า ฉันรับประกันเลยว่าคุณจะต้องประหลาดใจ! แบบว่าว้าวฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีอาหารที่อร่อยๆอย่างนี้ในโลกด้วย! ฮ่าๆๆ! “

 

เมื่อพูดจบ เจ้าชายก็เคาะจานพายถั่วแดง

 

สาวใช้ก็ได้เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ

 

“ ขอโทษนะคะ ”

 

“…”

 

สาวใช้ก็รีบนําพายถั่วแดงออกไปจากโต๊ะอาหาร

 

และเอียนก็มองมันด้วยสายตาที่เศร้าโศก

 

เอียนนั้นอุสารีบบินมาที่คฤหาสน์เพื่อกินพายถั่วแดงของแม่

ของเขา

 

ในขณะที่เขาไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง โอลิเวอร์ก็มายืนอยู่ข้างๆเจ้าชาย

 

“ ฝ่าบาทท่านจะนําของขวัญมาให้เอียนเลยไหม”

 

โอลิเวอร์กระซิบกับเจ้าชาย

 

อาจมีเหตุผลบางอย่างที่พวกเขามาที่คฤหาสน์ของเอียน

 

“ อ่า ใช่แล้ว! ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ”

 

เมื่อเจ้าชายจําได้ เขาก็ปรบมือของเขาทันที

 

“ อืม! ฉันมาหาที่คฤหาสน์ของคุณเพราะฉันได้ยินการประกาศออกมาว่าคุณได้กลายเป็นอาร์ชเมจแล้ว ดังนั้นฉันมาที่นี่เพื่อมาเฉลิมฉลองเป็นการส่วนตัว ฉันลืมส่งข้อความมาบอกก่อนล่วงหน้าว่าจะมาที่นี่ แต่อย่างที่คุณทราบความสัมพันธ์ของเรานั้นพิเศษกว่าปกติใช่ไหม? ”

 

“ ฉันขอขอบคุณ ท่าน…”

 

“ ฉันเป็นมกุฎราชกุมารฉันไม่เคยเฉลิมฉลองกับใครโดยที่ไม่มีของขวัญอยู่แล้ว”

 

ด้วยท่าโบกมือของเจ้าชาย สาวใช้ก็เริ่มเคลื่อนไหว ในไม่ช้าพวกเขาก็นํากล่องที่ถูกคลุมด้วยผ้าไหมออกมาทั้งขนาดและเสียงของที่อยู่ข้างในมันบอกกับเอียนอย่างอ้อมๆว่ามันต้องไม่ใช่แค่เงินหรือสมบัติธรรมดาๆ

 

“ เปิดสิ มันไม่ง่ายเลยที่จะนํามันมาที่นี่ »

 

ไม่ง่ายเหรอ? มันมีอะไรอยู่ข้างใน?

 

หลังจากแกะผ้าไหมออกเอียนก็เปิดดูข้างในกล่องนั่น

 

มีขวดเล็กๆอยู่ในกล่อง

 

“น้ำ?”

 

ด้านในของขวดบรรจุน้ำไว้ชนิดหนึ่ง

 

เขานํายาอายุวัฒนะชนิดพิเศษมาให้เอียนเหรอ?

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นเอียนจะยอมรับมันโดยไม่ลังเลเลย

 

เพราะมันก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของเอียน

 

“ นี่คืออะไรเหรอ”

 

เอียนถามมกุฎราชกุมารเหมือนเด็กใสซื่อบริสุทธิ์

 

“ มันถูกเรียกว่ายาอายุวัฒนะคุณเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างไหม? “

 

” ใช่ฉันเคยได้ยินมาบ้าง”

 

“ ถ้างั้นคุณคงจะรู้ว่ามันทําอะไรได้บ้าง มันเป็นยาอายุวัฒนะที่มีค่าซึ่งสืบทอดต่อกันมาจากราชวงศ์ ”

 

มันเป็นอย่างที่เขียนคาดไว้

 

“ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาอันนี้ฉันจะดื่มมันได้แค่ปีละครั้งเท่านั้น”

 

แม้แต่ยาอายุวัฒนะระดับต่ำสุดมันก็ยังช่วยเอียนได้อย่างมาก มันเป็นกุญแจของชีวิตที่สามารถอยู่ได้อย่างยาวนานของจักรพรรดิองค์ก่อนหน้านี้ นอกจากนี้เขาเพิ่งพูดว่าจะดื่มมันได้แค่ปีละครั้งเท่านั้น? มันจะต้องเป็นยาอายุวัฒนะระดับสูง

 

“ เพื่อช่วยเพิ่มอัตราการเติบโตของคุณ ฉันนํามันมาให้คุณโดยเฉพาะไม่ใช่ในนามของพ่อของฉัน แต่ฉันมอบให้คุณเป็นของขวัญชิ้นแรกของฉัน ดังนั้นโปรดดื่มมันอย่าได้ลังเล”

 

ใช่เอียนจะมันมาโดยไม่ลังเลเลย

 

ในไม่ช้าเขียนก็เปิดขวด

 

น้ำสีแดงยั่วยวนเอียนด้วยกลิ่นหอมจางๆ

 

สัญชาตญาณของเอียนบังคับให้เขาอยากที่จะดื่มมันเข้าไปในทันที

 

“ เอาเลยดื่มเลยเร็วๆ ”

 

ด้วยสายตาของเจ้าชายที่มองไปยังเอียนกําลังยุให้เอียนดื่ม

 

เอียนปากขวดเข้ามาที่ริมฝีปาก

 

“….”

 

ทันใดนั้นเขาก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เลือนมันออกไปจากริมฝีปากของเขา

 

ความทรงจําที่ไม่ดีได้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

 

นั่นคือความทรงจําที่เอียนนั้นถูกวางยาพิษโดยจักรพรรดิแร็กนาร์

 

มันไม่ได้แตกต่างจากครั้งนั้นมากนัก

 

การมาหาเอียนของจักรพรรดิและยาที่ได้รับจากองค์จักรพรรดิ

“เขาไม่น่าจะวางยาพิษฉันหรอก”

 

ใช่ เอียนก็รู้ว่าความคิดของเขานั้นหวาดระแวงไปเองเพราะในตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

 

มกุฎราชกุมารไม่มีความกล้าพอที่จะสังหารเขาต่อหน้าคนจํานวนมาก นอกจากนี้พิษปกติจะไม่สามารถฆ่าจอมเวทย์

 

นอกจากนี้ยาอายุวัฒนะนี่ก็มีคุณภาพสูงด้วยเช่นกัน

 

สถานะของยาอายุวัฒนะสงบลงเอียน

 

ยาอายุวัฒนะนั้นต้องทําผ่านกระบวนการที่ละเอียดอ่อนและละเอียดอ่อนมากๆ หากมีการผสมวัตถุดิบที่ไม่

 

พอดีตามสูตรไปเพียงนิดเดียว มันจะสูญเสียสีและกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ไปในทันทีซึ่งจะทําให้สีเริ่มดําและมีกลิ่นเหม็น

 

” ฟิ้วว ”

 

เอียนสงบจิตสงบใจของเขาอย่างช้าๆ

 

ความปรารถนาที่เขารู้สึกเมื่อเขาได้กลิ่นของมันในตอนแรกและความทรงจําที่ไม่ดีของชีวิตในอดีตของเขา

 

หลังจากที่เขาลบความคิดด้านลบออกไปได้แล้ว

 

“มันคงเป็นของขวัญที่ดีสําหรับแม่”

 

กุญแจสําคัญของชีวิตอันยาวนานของจักรพรรดิองค์ก่อนหน้า

 

แน่นอนว่ามานานของเอียนสามารถพัฒนาขึ้นได้อีกมากถ้าดื่มมันเข้าไป แต่เอียนก็ไม่สามารถลืมแม่ของเขาได้

 

“แต่ฉันไม่สามารถมอบให้แม่ได้ในตอนนี้”

 

สายตาของมกุฎราชกุมารที่มองมาที่เอียนนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความคาดหวังให้เอียนดื่ม นอกจากนี้ยังมีสายตาของแม่ของเอียน เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ แต่เธอก็กําลังมีความสุขที่ลูกชายของเธอได้รับของขวัญที่ดีนี่จากเจ้าชายต่อหน้าเธอ

 

“ไม่มีทางเลือกสินะ”

 

เอียนเลือกที่จะตอบสนองความคาดหวังของเจ้าชาย

 

เอียนดื่มมัน

 

*อึก*

 

ยาอายุวัฒนะมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง

 

มันไม่อร่อยเลย มันขมมาก

 

ยาอายุวัฒนะชนิดอื่นๆก็เป็นแบบนี้เช่นกัน

 

*ตุบตับ! ตุบตับ! ตุบตับ!*

 

หัวใจมานาทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจของเอียนเริ่มเต้นอย่างรุนแรง

 

เลือดของเอียนหมุนเวียนเร็วกว่าปกติมาก

 

และมีมานาปริมาณมหาศาลกําลังพุ่งอยู่รอบตัวของเอียน

 

ร่างกายของเขาเริ่มร้อน

 

“ หู่ๆๆ!”

 

เอียนมีลมหายใจที่อุ่นๆ

 

พลังของยาอายุวัฒนะและร่างกายที่กําลังใช้พลังเวทย์พวกมันทํางานร่วมกันได้เป็นอย่างดี

 

“ อะ เอียน? ”

 

เมื่อมองปฏิกิริยาของเอียนที่แสดงออกมาวาเนสซ่าเริ่มกังวล

 

ในขณะที่สายตาของเจ้าชายก็ยังเต็มไปด้วยความคาดหวัง

 

ปฏิกิริยานั้นเจ้าชายรู้ดีเพราะเขาเคยดื่มมาก่อน

 

ยาอยุวัฒนะออกฤทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

“ ฟู่วว..!”

 

ร่างของเอียนเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ

 

รวมถึงหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงก็เริ่มเบาลง เลือด มานาและอุณหภูมิไรร่างกายของเอียน

 

“ ฟู่ววว !”

 

เอียนพ่นลมหายใจสุดท้ายออกมา

 

เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว

 

“ มันเป็นอย่างไรบ้าง คุณรู้สึกถึงความแตกต่างหรือไม่? ”

 

เจ้าชายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

 

เขาถามเอียนว่าเขารู้สึกแตกต่างไปจากเดิมหรือไม่

 

“แน่นอน มันแตกต่างออกไป

 

มานาพูลของเขาไม่เพิ่มขึ้น ยาอายุวัฒนะแต่ละชนิดมีชนิดและลักษณะเฉพาะของมันเอง อย่างไรก็ตามเอียนรู้สึกถึงความแตกต่างอันใหญ่หลวงอยู่อย่างหนึ่งคือการฟื้นฟูมานา” ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

“คล้ายกับแหวนโมเกรียน”

 

ไอเทมดับต่ำที่ช่วยเพิ่มการฟื้นฟูของหัวใจมานา

 

ยาอายุวัฒนะนี่ก็อยู่ในประเภทเดียวกัน

 

“มันมีผลเป็นครึ่งหนึ่งของแหวนโมเกรียน”

 

แต่มันก็มากกว่าที่เอียนคิดไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าลักษณะของร่างกายของเขาก็ได้เปลี่ยนไปทําให้เขาพึงพอใจมาก มันเป็นผลดีจากการทํางานร่วมกันระหว่างยาอายุวัฒนะคุณภาพสูงและอายุที่ยังน้อยของเอียน

 

“ คุณไม่ชอบเหรอ? ”

 

เจ้าชายเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อเอียนไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆออกมาเลยหลังจากกลับมาเป็นปกติ

 

เอียนมองไปที่หน้าของเจ้าชาย

 

“ในตอนแรกฉันคิดว่าเขาเป็นคนโง่เง่าไร้ประโยชน์”

 

เอียนเคยคิดว่าเจ้าชายเป็นอย่างนั้น

 

คนเสเพล โง่เง่าและหยาบคาย

 

ชื่อเล่นและมุมมองมากมายสําหรับเจ้าชายเฮย์เดนที่เอียนคิด

 

และเขียนก็เห็นด้วยกับคําเหล่านั้น

 

แต่อย่างไรก็ตามเจ้าชายเฮย์เดนกลายเป็นคนดีกว่าที่เอียนคิด

 

“ฉันเห็นประโยชน์บางอย่างในตัวเขา”

 

“ ฮ่าๆ ๆ ๆ !”

 

เสียงหัวเราะของเจ้าชายเฮย์เดน

 

อาหารมื้อเย็นที่คฤหาสน์ของเอียนสําเร็จไปได้ดี

 

ปฏิกิริยาของเอียนต่อของขวัญชิ้นแรกของเจ้าชายนั้นดีและยาอายุวัฒนะนั้นก็ยอดเยี่ยม

 

นอกจากนี้พวกเขาได้พูดคุยกันมากมาย

 

สมบูรณ์แบบ

 

” ดีมาก ฉันรู้สึกดีมาก! “

 

เจ้าชายกําลังจะเสด็จกลับไปที่พระราชวังวังในตอนกลางคืน

 

เจ้าชายดูมีความสุขเป็นพิเศษในค่ำคืนนี้

 

ตามปกติเขาจะไม่พลาดที่จะดื่มไวน์และเจ้าชายก็จะดื่มมากที่สุด แต่เอียนยังเด็กเกินไปวาเนสซ่าคงจะไม่ให้ดื่มแน่นอน

 

“ ฝ่าบาท ”

 

หัวหน้าโอลิเวอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าชายอยู่นิ่งๆก็อ้าปากพูด

 

“ ท่านโอเคกับมันไหม”

 

“ ฮืม? อะไร? ”

 

“ มันถูกอนุญาตให้ดื่มได้เฉพาะราชวงศ์เท่านั้น หากจักรพรรดิของเราทรงทราบว่าท่านให้มันเป็นของขวัญ…”

 

ยาอายุวัฒนะของราชวงศ์ วัตถุดิบและกระบวนการผลิตของมันถูกห้ามไม่ให้มีการเปิดเผยอย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาอายุวัฒนะที่เจ้าชายนั้นมอบให้กับเอียนนั้นมันได้รับอนุญาตให้ดื่มแค่จักรพรรดิและเจ้าชายเท่านั้น เจ้าชายถึงจะฝ่าฝืนกฎระเบียบที่ทํากันมาเป็นเวลาหลายร้อยปี

 

“ อ่า ไม่มีปัญหาเลย มันเป็นคําสั่งของท่านพ่อของฉันที่บอกให้ฉันทํายังไงก็ได้ให้ได้เอียนมาอยู่ข้างเดียวกับฉันไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด ๆ ก็ตามที่จําเป็น ฉันแค่ทําตามคําแนะนําของพ่อเท่านั้นเอง”

 

ต้องมีข้อจํากัดบ้างสําหรับคําว่า “จําเป็น” แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าชายนั้นใช้วิธีการใด ๆ ก็ตามที่เขารู้คิดออกอย่างแท้จริง

 

“ หรือคุณไม่พอใจเพราะฉันไม่ได้ให้คุณก่อน…”

 

เจ้าชายมองโอลิเวอร์

 

“ ไม่ใช่อย่างนั้นเลย”

 

“ คุณควรบอกฉันนะถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ”

 

“ ฝ่าบาท ”

 

“ ฮ่าๆๆ! ฉันแค่ล้อเล่น เอาน่าฉันก็แค่จะล้อเล่นเองจริงไหม? ”

 

แม้แต่โอลิเวอร์ที่รับใช้เจ้าชายมาเป็นเวลา 12 ปีก็ไม่ค่อยมีได้เรื่องตลกของเขากับเจ้าชายเลย เขาเคยมีช่วงเวลาที่ตลกกันอยู่แค่ครั้งเดียวเท่านั้นในตอนที่แจ้ชายนั้นยังเด็กมากและเมื่อถึงจุดหนึ่งเจ้าชายก็หยุดทําเรื่องตลก

 

“ ฉันรู้สึกเสียใจต่อคุณด้วยเช่นกัน แต่ฉันก็ต้องโน้มน้าวเอียนให้มาอยู่ฝั่งเดียวกับฉัน คุณและอัศวินของคุณไม่สามารถทําอะไรหอคอยงาช้างที่เย่อหยิ่งเหล่านั้นได้ใช่ไหม? ”

 

เจ้าชายไม่ได้ดูถูกความสามารถของอัศวิน

 

แต่มันเป็นแค่ความจริง

 

“ งั้นเด็กคนนั้นก็อาจทําได้ใช่ไหม? เขากลายเป็นอาร์ชเมจทันทีที่เขาเข้าไปในหอคอยงาช้าง”

 

โอลิเวอร์เองก็ปฏิเสธไม่ได้ถึงความสามารถที่เอียนมี

 

เด็กคนนี้เป็นจอมเวทย์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ หากเขาจัดการเพื่อเอาชนะทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา เขาจะกลายเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหอคอยงาช้างในประวัติศาสตร์ได้อย่างง่ายดาย

 

“ สักวันเราคงจะได้เห็นวันที่เขานั้นมอบหอคอยงาช้างให้ฉัน! ฉันจะจัดการจอมเวทย์ทั้งหมดที่ทําให้ฉันรู้สึกอึดอัดออกไปซะ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมเวทย์แห่งหอคอยที่คอยติดตามแร็กนาร์ไอ้สารเลว! คุณบอกฉันได้นะว่ามีคนใดที่มาทําให้คุณรู้สึกแย่! ”

 

โอลิเวอร์นั้นไม่เห็นด้วยกับแผนการของเจ้าชายเฮย์เดน

 

โอลิเวอร์สงสัยถึงความเป็นไปได้ที่จะเป็นไปตามแผนของเจ้าชาย

 

หลังจากได้เห็นสิ่งที่เอียนแสดงให้โอลิเวอร์เห็นในคฤหาสน์

 

เอียนที่กําลังวิ่งเข้าไปที่เจ้าชายด้วยจิตสังหาร

 

แม้ว่าเขียนนั้นจะเข้าใจผิดแต่มันทําให้โอลิเวอร์รู้ว่าเอียนนั้นเป็นคนอันตราย

 

เป็นไปได้ไหมที่จะทําให้สัตว์ประหลาดอย่างนั้นมายืนเคียงข้างเจ้าชาย?

 

“ และนอกจากนี้ยังมี….”

 

ในขณะที่เจ้าชายกําลังจะพูด

 

ประตูของพระราชวังก็เปิดออก

 

นอกจากนี้ยังมีอย่างอื่นอีกนอกจากประตู

 

เจ้าชายและผู้ติดตามของเขาออกมาจากพระราชวัง

 

” แร็กนาร์? ”

 

ใบหน้าของเจ้าชายเฮย์เดนกลับมาหน้ามุ่ยในทันที

 

เจ้าชายองค์ที่ 5 แร็กนาร์และอัศวินองครักษ์ที่ 5

 

คนที่เจ้าชายเฮย์เดนเกลียดที่สุด

 

“ พี่ชาย? ”

 

แร็กนาร์ไม่เคยเรียกเขาว่า “เจ้าชาย” เหมือนกับเด็กคนอื่นๆทั่วไป ที่ไม่ใช่ผู้สูงศักดิ์ แต่เขาเรียกเฮย์เดนว่า “พี่ชาย” มันเป็นเรื่องที่ยอมรับได้หากพวกเขาเป็นมิตรกัน แต่เจ้าชายเฮย์เดนไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าชายคนอื่น ๆ เลย ดังนั้นแร็กนาร์จึงดูถูกเฮย์เดนด้วยความตั้งใจของเขาเอง

 

“ มันค่อนข้างมืดแล้วพี่ไปที่ไหนมา? ”

 

“ แล้วแกละแกจะไปไหน? ”

 

“ เหมือนปกติแหละ ฉันออกไปตรวจสอบดูว่าความเป็นอยู่ของประชาชนเป็นอย่างไร นอกจากนี้ก็เป็นการออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ดังนั้นพี่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ”

 

“ ฮึ! ฉันไม่สนใจแกหรอก ”

 

แร็กนาร์ตอบเจ้าชายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

 

แต่เจ้าชายนั้นต้องการที่จะชกหน้าเขาสักทีหนึ่ง

 

“ ถ้าอย่างนั้นไว้มาเจอกันอีกนะพี่ชาย ”

 

“ ยังไงก็ได้”

 

ด้วยการพบกันเพียงครั้งเดียวกับเจ้าชายแร็กนาร์ เจ้าชายเฮย์เดนรู้สึกอึดอัดและในขณะที่ติดอยู่ในความโกรธแค้นเจ้าชายเฮย์เดนก็รีบเข้าไปในพระราชวัง อัศวินที่สองก็ตามแจ้าชายเฮย์เดนเข้าไปอย่างรีบเร่ง

 

“ เจ้าชายของเจ้า ”

 

โอลิเวอร์ถูกทิ้งไว้ตามลําพังและพูดกับแร็กนาร์

 

“ เจ้าชายเฮย์เดนคือประมุขของพระองค์ ตามกฏมารยาทแล้วกรุณาเรียกเขาด้วยชื่อที่เหมาะสม ”

 

โอลิเวอร์ร้องขอด้วยการอ้างถึงมารยาท แต่มันเป็นการตําหนิทางอ้อม หลังจากนั้นอัศวินที่ห้าได้เดินเข้ามาและพยายามจัดการกับสถานการณ์

 

“ เฮ้โอลิเวอร์ พวกเขาเป็นพี่น้องกันโปรดอย่าให้พระองค์ทําลายความสัมพันธ์ฉันพี่น้องอย่างนั้นเลย ”

 

หัวหน้าหน่วยป้องกันอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ “คัลเลโอ”

 

เขาเคยฝึกด้วยกันกับโอลิเวอร์

 

“ ฉันเข้าใจดี นักดาบที่เก่งที่สุดกําลังรับใช้คนโง่เง่า ! ฉันหมายถึงเจ้าชายเฮย์เดนหน่ะ ดังนั้นคุณอาจต้องมีปัญหาอีกมากมายที่จะต้องไปจัดการฉันเข้าใจดีเลยล่ะ ”

 

ในขณะที่เขาแกล้งพูดผิด คัลเลโอเรียกเจ้าชายเฮย์เดนว่า “โง่เง่า” และทหารยามคนอื่นก็หัวเราะอย่างเงียบ ๆ ปฏิกิริยาของพวกเขาที่แสดงออกนั้นมันเป็นไปตามธรรมชาติ

 

“ แกกล้าพูดอะไรอย่างนี้กับเจ้านายของเขา…”

 

“ คนที่ดูถูกเจ้าชายจะต้องถูกประหารชีวิตในทันที ”

 

“…….อะไร? ”

 

* ฉับ! *

 

มันเกิดขึ้นภายในพริบตา

 

ไม่มีใครมองทันว่าเกิดอะไรขึ้น

 

เมื่อพวกทหารยามรู้ตัวก็พบว่าโอลิเวอร์ชักดาบของเขาออกมาและความเร็วของเขานั้นไม่สามารถมองตามได้ทัน

 

และพวกทหารยามก็ยืนอึ้งอยู่สักครู่

 

หลังจากนั้น

 

“ นี่สําหรับการดูหมิ่นเจ้าชาย ”

 

* ฉับ! ฉับ! ฉับ! ฉับ! *

 

“ มันจะต้องถูกตัดเป็น 5 ส่วน ตัดแขน ขา และหัว ”

 

เสียงของโอลิเวอร์จริงจังและทําให้เกิดความหวาดกลัวกับพวกทหารยาม

 

และความตั้งใจของโอลิเวอร์ก็ถูกถ่ายทอดไปสู่ทหารคนอื่นในไม่ช้า

 

* ตุบ ตุบ … ตุบ. *

 

สิ่งแรกที่หล่นลงมาคือหนวดเคราของคัลเลโอ นอกจากนี้ชุดเกราะหนังของเขาก็เริ่มร่วงหล่นจากแขนและขาอย่างต่อเนื่อง ถ้าโอลิเวอร์เฉือนให้ลึกอีกนิดเดียวแขนและขาของคัลเลโอจะต้องถูกตัดออกเป็นชิ้น ๆ

 

“ อ…อั๊ก! ”

 

ในความเป็นจริงมีเพียงแค่เคราและชุดเกราะของคัลเลโอเท่านั้นที่ถูกฟัน

 

แต่อย่างไรก็ตามภายในใจของคัลเลโอ เขาคิดไปแล้วเขานั้นสูญเสียอวัยวะในแต่ละส่วนนั้นไปแล้ว

 

คัลเลโอติดอยู่ในภาพลวงตาที่เขาถูกนั่นเป็นชิ้น ๆ

 

คัลเลโอหมดแรงยืนจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นและในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็สั่นจากความกลัวที่จะถูกฟัน

 

จริงๆแล้วดาบของโอลิเวอร์ได้สัมผัสกับผิวของคัลเลโอไปนิดหน่อยเหมือนกัน

 

แม้ว่าคัลเลโอจะไม่ได้มีเลือดไหลออกมาแต่โอลิเวอร์ก็ใช้ดาบของเขาฟันลงไปที่จริงๆแต่ไม่ได้ฟันเนื้อจรเลือดไหล

 

“ โปรดจําไว้ด้วยละคัลเลโอ ”

 

หลังจากเก็บดาบเข้าฝักของโอลิเวอร์แล้วโอลิเวอร์ก็มองไปที่แร็กนาร์

 

จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะไปตามมารยาท

 

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ ถ้างันเดินทางอย่างปลอดภัยนะครับ”