ตอนที่​ 307 เก็บ​แตงโม​มาให้​กิน​

หลัง​ให้​พวกเขา​แวะ​มากินข้าว​ที่​บ้าน​เสร็จ​แล้ว​ จี้เจี้ยนอวิ๋น​ก็​ขับรถ​พา​พวกเขา​เข้ามา​ใน​เมือง​

“คุณอา​มีรถ​ขับ​ด้วย​เหรอ​ครับ​!” เซียว​จวิ้น​ที่​ได้​นั่ง​รถ​เป็นครั้งแรก​รู้สึก​ประทับใจ​เป็นอย่างมาก​

“ใช่แล้ว​ รอ​หลาน​โต​ขึ้น​อีกหน่อย​ก็​ขับ​ได้​แล้ว​” จี้เจี้ยนอวิ๋น​ยิ้ม​

อันดับ​แรก​ต้อง​พา​พวกเขา​ไป​ซื้อ​หม้อ​และ​กระทะ​ใน​ห้าง​ที่​เขา​ร่วมหุ้นกับ​เจิน​เมีย​วหง​ก่อน​ เขา​ออก​เงิน​ให้​ตาม​ราคาขาย​ปกติ​ ซึ่งนับว่า​ไม่แพง​เท่าใด​

แต่​ถึงอย่างนั้น​ก็​ต้อง​ใช้จ่าย​เงิน​ไป​หลาย​หยวน​เหมือนกัน​

ต้าจ​วิน​ทำ​ท่าจะ​จ่าย​เอง​ จี้เจี้ยนอวิ๋น​จึงเอ่ย​ขึ้น​มา “บอก​แล้ว​ไงว่า​ของ​พวก​นี้​ฉัน​ออก​เอง​ ครั้งนี้​ฉัน​ออก​ให้​นาย​ แต่​เรื่อง​ที่​เหลือ​นาย​ต้อง​ทำ​เอง​”

เหตุผล​อันดับ​แรก​ที่​เข้ามา​ใน​เมือง​ก็​คือ​การพา​มาหา​เหล่า​ฉิน​ ซึ่งเหล่า​ฉิน​ก็​พา​พวกเขา​ไป​ที่​ร้าน​ หลัง​จี้เจี้ยนอวิ๋น​ได้​เห็น​ร้าน​แล้วก็​รู้สึก​พอใจ​

ร้านค้า​ดู​กว้างขวาง​อย่าง​ไม่ต้องสงสัย​ แต่​ยัง​ไม่ได้​ทำความสะอาด​ จี้เจี้ยนอวิ๋น​และ​เหล่า​ฉิน​เริ่ม​ช่วยกัน​ทำความสะอาด​ หลังจาก​ผ่าน​ไป​กว่า​หนึ่ง​ชั่วโมง​พวกเขา​ก็​ทำความสะอาด​กัน​เกือบจะ​เสร็จ​แล้ว​

“วันนี้​ไป​พักผ่อน​ก่อน​ พรุ่งนี้​ค่อย​มาลง​ของ​แล้วกัน​” จี้เจี้ยนอวิ๋น​เอ่ย​

“ได้​” ต้าจ​วิน​พยักหน้า​

แม่ของ​ต้าจ​วิน​ดีใจ​มาก​ เห็นชัด​ว่า​สภาพ​ความเป็นอยู่ของ​ที่นี่​ดีกว่า​ที่​นาง​คิด​เอาไว้​ จี้เจี้ยนอวิ๋น​ไม่ได้​พูด​เกิน​จริง​เลย​ ความเป็นอยู่​ใน​ครอบครัว​ของ​เขา​ช่างดีมาก​จริง ๆ​ แม้แต่​ทีวีสี​ก็​ยังมี​

ส่วน​ต้าจ​วิน​ก็​เป็น​เช่นนั้น​ได้​ แม้จะสร้างเนื้อสร้างตัว​ใน​เมือง​แบบนี้​แบบ​ค่อยเป็นค่อยไป​ก็ตาม​ ครั้น​กลับ​มาถึงบ้าน​ ซูตาน​หง​ก็​เอ่ย​ “บัญชี​อะไร​พวก​นั้น​ ฉัน​เอา​ของ​พี่​เห​อ​มาให้​แล้ว​นะคะ​ ยึด​หลักการ​คิดบัญชี​แบบ​นั้น​เลย​ค่ะ​”

“พรุ่งนี้​ตอน​เข้าไป​เติม​ของ​แล้ว​ ผม​จะไป​บอก​กับ​เขา​ให้​” จี้เจี้ยนอวิ๋น​เอ่ย​

ซูตาน​หง​ไม่ยุ่ง​เรื่อง​อื่น​แล้ว​ ต้าจ​วิน​คน​นั้น​ดูท่าทาง​ใช้ได้​เลย​ แม่และ​ลูกชาย​ของ​เขา​ก็​นิสัย​ดี​ เธอ​เลย​ไม่ได้​เอ่ยปาก​อะไร​มากมาย​

แต่​นั่น​ก็​ขึ้นอยู่กับ​ว่า​พวกเขา​ได้​จด​บัญชี​ร้านค้า​ตาม​แบบ​แผนที่​เธอ​วาง​ไว้​หรือไม่​ ถ้าไม่ตรง​ตามนั้น​ เธอ​ก็​จะเป็น​คน​เอ่ยปาก​เอง​

อย่างเช่น​สะใภ้ใหญ่​ขอ​งอ​วิ๋น​ลี่​ลี่​ เธอ​เอง​ก็​ไม่เกรงใจ​

เธอ​ใช้เงิน​จ้างคน​มาทำงาน​ ไม่ใช่เพื่อ​เป็น​แกะ​อ้วน​ของ​ใคร​ ใน​ตอนนี้​เธอ​ให้​พี่สะใภ้​ใหญ่​อวิ๋น​ดูแล​บัญชี​อยู่​ ครั้น​ไม่พบ​ความแตกต่าง​อะไร​ ซูตาน​หง​ก็​ให้​พวกเขา​ทั้งสอง​ทำ​ต่อไป​ ไม่เช่นนั้น​ตอนนี้​เธอ​ก็​จะเปลี่ยนคน​แล้ว​

ถึงจะเป็น​พี่ชาย​ใหญ่​ขอ​งอ​วิ๋น​ลี่​ลี่​ เธอ​ก็​ไม่เกรงใจ​เหมือนกัน​

คน​ดูแล​ใน​มือ​มีมาก​ขนาด​นี้​ เรื่อง​ไหน​ควรจะ​พูด​ก็​ต้อง​พูด​ ตามหลักการ​แล้ว​เธอ​จะไม่ถอย​แม้แต่​ก้าว​เดียว​

ตอนนี้​เป็น​ฤดู​เก็บเกี่ยว​สตรอว์เบอร์รี่​บน​ภูเขา​แล้ว​ สตรอเบอร์รี่​จำนวนมาก​ถูก​ส่งออก​ทุกวัน​ เมื่อ​ซูตาน​หง​ว่างงาน​ เธอ​ก็​จะทำ​แยม​สตรอว์เบอร์รี่​

เธอ​ทำ​เก็บ​เอาไว้​ให้​คนใน​ครอบครัว​กิน​ ซึ่งเห​ริน​เห​ริน​และ​น้องชาย​ของ​เขา​ชอบ​กิน​มาก​ โดยเฉพาะ​ฉีฉีที่​บอ​กว่า​แยม​สตรอว์เบอร์รี่​อร่อย​กว่า​ลูกอม​!

“ถ้าลูก​เชื่อฟัง​แม่ แม่จะทำให้​ลูก​กิน​ทั้งปี​เลย​” ซูตาน​หง​ให้​คำมั่นสัญญา​

“ผม​จะเชื่อฟัง​ครับ​ ผม​เคย​ไม่เชื่อฟัง​แม่ด้วย​เหรอ​ครับ​?” ฉีฉีเอ่ย​

“แม่รู้​ว่า​ลูก​เชื่อฟัง​แม่ ดังนั้น​ก็​เลย​อยาก​ให้​ลูก​ทำ​มัน​ต่อไป​ ไม่ได้​หมายความว่า​ลูก​เป็น​ไม่เด็กดี​สักหน่อย​” ซูตาน​หง​เอ่ย​

ฉีฉีพยักหน้า​อย่าง​พึงพอใจ​

หลังจาก​ฤดู​สตรอว์เบอร์รี่​ผ่าน​ไป​ ก็​เป็น​ฤดู​ของ​แตงโม​

ขณะเดียวกัน​ก็​มีแพะ​ให้​เชือด​

เมื่อ​ปี​ที่แล้ว​ไม่ได้​ฆ่าแพะ​จน​หมด​ เหลือ​เอา​ตัว​ขนาด​กลาง​ ๆ เอาไว้​ ผ่าน​ไป​สอง​สามเดือน​ แพะ​ตัว​ขนาด​กลาง​ ๆ ก็​กลาย​เป็นตัว​ใหญ่​ ๆ แล้ว​

ดังนั้น​ใน​ขณะ​ขาย​ผลไม้​ จี้เจี้ยนอวิ๋น​ก็​เริ่ม​ขาย​เนื้อ​ไป​ด้วย​ เช่นเดียวกับ​ปลา​ที่จับ​มาจาก​อ่างเก็บน้ำ​ ขณะเดียวกัน​เขา​ก็​กลับมา​พร้อมกับ​ลูกปลา​ชุด​ใหม่​ที่​ถูก​ปล่อย​ลง​ใน​อ่างเก็บน้ำ​ ถ้าปลา​ที่จับ​ได้​มีขนาดเล็ก​เกินไป​ก็​ใส่กลับ​เข้าไป​ หาก​เป็น​ปลา​ที่​มีขนาด​โต​พอดี​ก็​จะนำ​ไป​ขาย​ ทำให้​เขา​จับ​ปลา​ไป​ขาย​เป็น​จำนวนมาก​ได้​ทุกวัน​

วันนี้​จี้เจี้ยนอวิ๋น​นำ​ปลา​กะพง​ตัว​ใหญ่​สอง​ตัว​กลับมา​ ส่งตัว​หนึ่ง​ไป​ที่​ภูเขา​ และ​อีก​ตัวเก็บ​เอาไว้​กิน​เอง​

เช่นเดียวกับ​พ่อ​ของ​พวกเขา​ เห​ริน​เห​ริน​และ​ฉีฉีก็​ชอบ​กิน​ปลา​เช่นกัน​ ตอนนี้​เสียง​เสียง​เริ่ม​กินข้าว​ได้​แล้ว​ ซูตาน​หง​ก็​ให้​ปลา​กิน​ไป​อยู่​พอสมควร​

“ต้าจ​วิน​เริ่ม​คุ้นชิน​บ้าง​หรือยัง​คะ​?” ซูตาน​หง​เอ่ย​ถาม

หลังจากที่​พา​เซียว​ต้าจ​วิน​มาที่นี่​ เวลา​ก็​ผ่าน​มาครึ่ง​เดือน​แล้ว​

จี้เจี้ยนอวิ๋น​พยักหน้า​ “น่าจะ​ไม่ชิน​หรอก​ มีเรื่อง​ขึ้น​ทุกวัน​ ที่นั่น​ขาย​ปลา​ดีมาก​ด้วย​”

ต้าจ​วิน​ฆ่าปลา​ได้​ ส่วน​เรื่อง​อื่น​แม่ของ​ต้าจ​วิน​ก็​เป็น​คน​ดูแล​ แต่​ก็​มีของ​ไม่กี่​อย่าง​ มีไข่ไก่​ ไข่เค็ม​กับ​ไข่​เป็ด​ และ​ก็​ผลไม้​สด​

สิ่งสำคัญ​คือ​การ​ขาย​ปลา​ ซึ่งทำกำไร​ได้​มหาศาล​

พวกเขา​ได้​เงินเดือน​ 80 หยวน​ต่อ​เดือน​ ตัว​ร้าน​มีขนาด​กว้าง​พอให้​คน​อยู่อาศัย​แบบ​ไม่แออัด​เลย​ ส่วน​สิ่งอำนวยความสะดวก​ภายใน​ก็ดี​ แม้ตัว​ร้าน​จะเก่า​ไป​บ้าง​ แต่​แบบนี้​ก็​ดีกว่า​บ้าน​ใน​ชนบท​ที่​เขา​อยู่​มาก​

ที่​สำคัญ​ก็​คือ​ที่นี่​ดู​มีชีวิตชีวา​และ​เจริญรุ่งเรือง​กว่า​มาก​

สิ่งที่​สำคัญ​ที่สุด​คือ​มีงาน​ยุ่ง​ทุกวัน​ ยุ่ง​ตลอดวัน​ไม่มีเวลา​ที่จะ​คิด​เกี่ยวกับ​สิ่งอื่น​ ๆ

ทาง​ร้าน​จะมั่นคง​หรือไม่​ซูตาน​หง​ไม่สนใจ​ แต่​เมื่อ​ได้​เห็น​บัญชี​ของ​เดือน​นี้​ ซูตาน​หง​ก็​พึงพอใจ​เป็นอย่างมาก​

วัน​เวลา​แสน​วุ่นวาย​มัก​ผ่าน​ไป​เร็ว​เสมอ​ พอ​เข้าเดือน​พฤษภาคม​ อากาศ​ก็​เริ่ม​ร้อน​จัด​ และ​ใน​เดือน​มิถุนายน​มัน​ก็​ร้อน​อบอ้าว​เหมือน​อยู่​ใน​กอง​เพลิง​

ในเวลานี้​ แตงโม​ของ​เธอ​กำลัง​เป็นที่นิยม​มาก​ มัน​มีราคา​ไม่แพง​ ราคาขายส่ง​อยู่​ที่​ 1 เหมา​ต่อ​หนึ่ง​ชั่ง ปกติ​ขาย​อยู่​ที่​ร้าน​อยู่​ที่สอง​สามเหมา​ต่อ​ชั่ง หาก​ส่งไป​ที่​เมือง​มหาวิทยาลัย​ก็​จะแพง​ขึ้น​มาหน่อย​ อยู่​ประมาณ​ 4 เหมา​ต่อ​ชั่ง โดย​สินค้า​ที่​ขาย​ใน​เมือง​มหาวิทยาลัย​จะมีความเป็นส่วนตัว​มากกว่า​นิดหน่อย​ เพราะ​ไม่รับ​ขาย​ชิ้น​เล็ก​ ๆ อย่าง​ครึ่ง​ผล​หรือ​หนึ่ง​ส่วน​สี่ผล​ เนื่องจาก​มัน​ดู​กระจัดกระจาย​เกินไป​

ปกติ​แล้ว​ลูกค้า​จะขน​แตงโม​ของ​ครอบครัว​เขา​ไป​ได้​คนละ​ลูก​ แต่​ก็​มีหลาย​คน​อย่างเช่น​ลุง​เกา​ที่​สามารถ​อุ้ม​ไป​ได้​ถึงสอง​ลูก​

แตงโม​มีรสชาติ​ดีมาก​ ทั้ง​หวาน​ทั้ง​ฉ่ำ ถ้าเอา​ไป​แช่ตู้เย็น​แล้ว​เอา​ออกมา​กิน​ ใน​ช่วง​อากาศ​ร้อน​แบบนี้​แล้ว​ รสชาติ​ของ​แตงโม​ก็​จะยิ่ง​ทำให้​รู้สึก​สดชื่น​มาก​ขึ้นไป​อีก​

วันนี้​เสียง​เสียง​ได้​กิน​แล้ว​ เด็กน้อย​ดู​พอใจ​มาก​ แต่​ซูตาน​หง​ก็​ไม่ได้​ให้​กิน​เยอะ​ ปกติ​จะให้​เขา​กิน​ไม่กี่​ชิ้น​ เมื่อ​กิน​เสร็จ​แล้ว​เขา​ก็​อยาก​จะกิน​อีก​ แต่​ซูตาน​หง​ก็​ไม่ยอมให้​กิน​ ต่อ​เขา​จะร้องไห้​ก็​ไม่ช่วย​อะไร​ แต่​หลาย​ ๆ วัน​ผ่าน​ไป​ เขา​ก็​ไม่ร้องไห้​แล้ว​ กิน​เสร็จ​ก็​ออก​ไป​เล่น​ ซึ่งตอนนี้​เขา​สามารถ​เดิน​เตาะแตะ​เหมือนกับ​ที่​พี่ชาย​ทั้งสอง​คน​เคย​เดิน​ได้​แล้ว​ และ​ยัง​ชอบ​เล่น​กับ​ต้า​เฮย​ด้วย​

อย่าง​ใน​วันนี้​ที่​ฉีฉีก​ลับ​มาแล้ว​เห็น​น้องชาย​ของ​เขา​กำลัง​ดึง​ขน​ของ​ต้า​เฮย​ เขา​ก็​รีบ​เอ่ย​ขึ้น​ “เสียง​เสียง​ ปล่อย​เร็ว​ ต้า​เฮย​เจ็บ​นะ​!”

“ไม่” เด็กน้อย​สามารถ​พูด​คำ​ง่าย ๆ​ ออกมา​ได้​แล้ว​ สายตา​ของ​เขา​จ้องเขม็ง​ บ่งบอก​อย่าง​ชัดเจน​ว่า​ไม่ยอม​ปล่อย​

ไม่เพียง​ไม่ปล่อย​ ยัง​คว้า​ขน​ของ​ต้า​เฮย​มาไว้​ใน​มือ​อีก​ ต้า​เฮย​ไม่ตอบสนอง​อะไร​ แต่​ฉีฉีรู้สึก​ปวดใจ​เป็นอย่างมาก​ ต้า​เฮย​กำลังจะ​กลายเป็น​ของกิน​ของ​น้องชาย​เขา​แล้ว​!

“ถ้ายอม​ปล่อย​ พี่​จะให้​กิน​แตงโม​” ฉีฉีพูด​ขึ้น​อีกครั้ง​

“โม?” เสียง​เสียง​มอง​เขา​

“ใช่ ให้​นาย​กิน​แตงโม​ มากับ​พี่​สิ!” ฉีฉีเอ่ย​

เสียง​เสียง​จึงยอม​ปล่อยมือ​จาก​ต้า​เฮย​และ​เดินตาม​ไป​ ฉีฉีขึ้นไป​หยิบ​แตงโม​ที่​แม่หั่น​เอาไว้​ให้​น้องชาย​เขา​กิน​ หนึ่ง​คน​กิน​หนึ่ง​ชิ้น​ กว่า​ที่​ซูตาน​หง​จะกลับมา​ที่​ห้องครัว​ก็​กินกัน​หมด​แล้ว​

“น้อง​กิน​ไป​แล้ว​ อย่า​ให้​น้อง​กิน​อีก​นะ​” ซูตาน​หง​เอ่ย​

“ผม​ไม่ได้​ให้​กิน​เยอะ​เลย​ น้อง​กิน​ไป​แค่​นิดเดียว​เอง​” ฉีฉีว่า​ “แล้ว​พี่ชาย​ล่ะ​ครับ​แม่?”

“พี่ชาย​ของ​ลูก​ไป​เก็บ​ไข่​เป็ด​ที่​อ่างเก็บน้ำ​กับ​พ่อ​น่ะ​” ซูตาน​หง​ว่า​

“ทำไม​ไม่บอก​ผม​ล่ะ​!” ฉีฉีโวยวาย​

“ลูก​ออก​ไป​เล่น​มา แล้​วจะ​ไป​ตาม​ที่ไหน​?” ซูตาน​หง​เอ่ย​อย่าง​ไม่สนใจ​ “แม่ได้ยิน​ว่า​พรุ่งนี้​พวกเขา​ก็​จะไป​กัน​อีก​”

“งั้น​พรุ่งนี้​ผม​จะไป​!” ฉีฉีรีบ​พูด​

“ไป​!” เสียง​เสียง​เอ่ย​ขึ้น​มา

ฉีฉีตกใจ​ และ​หันไป​ปลอบใจ​ “น้อง​อยู่​บ้าน​กับ​แม่นะ​ พี่​จะออก​ไป​เก็บ​แตงโม​มาให้​กิน​”

แน่นอน​ว่า​เขา​โกหก​น้อง​ ไม่งั้น​น้องชาย​ก็​จะต้อง​มาพันแข้งพันขา​ ทำให้​พรุ่งนี้เขา​ไม่ได้​ไป​แน่​

“โม?” เสียง​เสียง​มอง​เขา​

“ใช่ เก็บ​แตงโม​มาให้​นาย​กิน​ไง!” ฉีฉีเอ่ย​