วันต่อมา

ณ โรงพยาบาลภายในห้องพักฟื้นวันนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสดใสของมิคที่อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่ามุกจะลาออกจากบริษัทมาแล้ว บุษบากับทิพก็ไม่ลืมที่จะมาเยี่ยมเยือนเธอกับน้องชายด้วยความเห็นใจ

"พี่ดีใจด้วยนะ ที่มิคอาการดีขึ้นแล้ว" บุษบาส่งยิ้มให้มุก

"ขอบคุณค่ะ พี่บุษ"

"ว่าแต่มุกไม่ได้ทำงานที่ไหนเลยเหรอ" ทิพเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะค่ารักษาน้องชายไม่ใช่น้อยๆ ถ้ามุกไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาใช้จ่าย

"คือมุกทำงานให้คุณภพเขาอยู่จ้ะ" เอ่ยออกไปไม่เต็มปาก

"งานอะไรเหรอ"ทิพถามด้วยความอยากรู้

"งานแม่บ้านจ้ะ มุกหมายถึงดูแลความเรียบร้อยในคอนโดคุณภพน่ะ"

"จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าคุณภพเขาจะจ้างเธอเป็นแม่บ้านให้เขาได้"

"มุกเป็นคนของานคุณภพเขาทำเองน่ะ"

"อืม ฉันเข้าใจ งานแบบนี้คงจะสะดวกกว่าทำงานบริษัทสินะ เพราะมีเวลาว่างมาอยู่เป็นเพื่อนมิคอย่างที่ต้องการ"

"จ้ะ" มุกยิ้มรับ

บุษบากับทิพอยู่คุยกับมุกสักพักก็ขอตัวกลับ จนตกเย็นปรางกับแม็กซ์ก็เข้ามาในห้องพร้อมกับของเยี่ยมติดไม้ติดมือมาด้วย

"เป็นไงบ้างครับ คนเก่งดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม" ปรางตรงเข้าไปหามิคที่เตียง

"ครับ ผมดีขึ้นมากแล้ว"

"ถ้าออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว อยากไปเที่ยวไหนไหม" แม็กซ์เอ่ยด้วยความเอ็นดู

"ผมอยากไปเที่ยวสวนสนุกครับ" มิคพูดพลางจินตการถึงสวนสนุกในโทรทัศน์ที่เคยดู

"ได้สิ ออกโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ จะพาไปเที่ยวให้หนำใจเลย" แม็กซ์รับปากหนักแน่น

"ครับ" มิคยิ้มดีใจ

"ขอบคุณพี่ปรางกับพี่แม็กซ์มากนะคะ ที่อุตส่าห์มาเยี่ยม" มุกเอ่ยด้วยความซึ้งใจ

"จ้ะ ว่าแต่มุกมาเฝ้ามิคแบบนี้ ไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องงานใช่ไหม"

"มุกลาออกแล้วค่ะ" ตอบออกไปตามจริง

"ภพเขาช่วยอยู่ใช่ไหม"

"ค่ะ"

"ดีเลย พี่จะได้หมดห่วง"

"พี่หวังว่ามุกกับภพจะไปกันได้ด้วยดีนะ"แม็กซ์เอ่ยเสริมขึ้น

"มุกไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านี้หรอกค่ะ มุกรู้ตัวเองดีว่าไม่คู่ควรกับคนอย่างคุณภพ และเขาก็ไม่เคยคิดอะไรกับมุกด้วย"

"ก็ไม่แน่นะ ผู้ชายบางคนปากแข็งจะตาย" ปรางเอ่ยไปตามที่คิด

"นั่นสิ ยิ่งเป็นภพแล้ว เก็บความรู้สึกเก่งจะตาย แต่เรื่องชักจูงคนให้คล้อยตามยกให้เป็นที่หนึ่งเลย" แม็กซ์หัวเราะชอบใจ

"ในเมื่อมุกเลือกแล้ว รู้ใช่ไหมว่าไม่มีอะไรแน่นอน" ปรางเอ่ยถามด้วยความเห็นใจ

"ค่ะ" พยักหน้ารับ

ปรางได้ยินอย่างนั้นก็หันไปมองหน้าแม็กซ์หนุ่มคนรัก ทั้งสองคนหวังว่าภพจะเลือกมุกไม่คิดที่จะทิ้งไปเพราะฐานะที่ต่ำต้อยกว่า เธอเชื่อว่าความอ่อนหวานและเอาใจใส่จากผู้หญิงธรรมดาอย่างมุกจะทำให้ให้ภพใจอ่อนและยอมรับเธอทั้งหัวใจเข้าสักวัน

"ขอโทษครับ" หมอนนท์เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับมองหน้ามุกไม่วางตา

"หมอมีอะไรหรือเปล่าคะ" มุกถามออกไป

"ผมจะพามุกไปทำแผลที่หัวเข่าน่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ไปเถอะนะ" หมอนนท์พยายามคะยั้นคะยอให้เธอไป

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมุกมานะคะ" ร่างบางหันไปเอ่ยบอกปรางกับแม็กซ์

ทันทีที่เข้าไปถึงในห้องมุกก็นั่งลงให้หมอนนท์ทำแผลที่หัวเข่าแต่โดยดี ความอ่อนโยนจากมือหนาที่ค่อยๆ เช็ดทำความสะอาดแผลให้เธอนั้นช่างเบามือ

"เจ็บไหมครับ" เงยหน้าขึ้นถามด้วยความห่วงใย

"นิดหน่อยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" มุกส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม

"ยินดีครับ ว่าแต่ไปโดนอะไรมาเหรอ" หมอหนุ่มเห็นแผลตรงหัวเข่าของเธอตั้งแต่เข้าเวรมาแล้วแต่ด้วยไม่ว่างเขาจึงไม่ได้้อ่ยถามเธอ

"พอดีมุกหกล้มค่ะ"

"เดินระวังหน่อยนะ จะได้ไม่เจ็บตัวแบบนี้อีก"

"ค่ะ" ถ้าเธอไม่ใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่ามาใครต่อใครก็คงไม่เห็นแผลของเธอแบบนี้จะได้ไม่ต้องตอบคำถามใครและโกหกออกไปด้วยความจำใจ

ณ ลานจอดรถบริษัทพีพีเคสตูดิโอจำกัด ภพกำลังเดินจะไปขึ้นรถเพื่อไปยังโรงพยาบาลใจกลางเมือง อยู่ๆ ก็ถูกนางแบบสาวร่างบางเอ่ยเรียกเสียก่อน เขาจึงหยุดแล้วหันไปตามเสียง

"ภพ เพราะคุณใช่ไหม ที่ทำให้ซินดี้ถูกลูกค้าหลายรายยกเลิกงาน"

"คุณทำตัวเองทั้งนั้น อย่ามาโทษผมดีกว่า"

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณจะเป็นเพราะใคร ใครๆ เขาก็เชื่อถือคุณทั้งนั้น พูดอะไรไปก็เชื่อคุณหมด"

"ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามาลองดีกับผม แต่คุณก็ยังไม่ฟัง แค่นี้มันยังน้อยไป"

"แต่ก็ไม่เห็นจะต้องทำให้ซินดี้เสียหายแบบนี้เลย"

"เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะตัวคุณทั้งนั้นซินดี้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมซะ คุณรู้อยู่แก่ใจว่าทำอะไรกับมุกจนเธอเจ็บตัว ผมขอตัว" พูดจบชายหนุ่มก็ขึ้นรถแล่นออกไปด้วยความรวดเร็ว

ซินดี้ได้แต่กำมือแน่นมองตามรถคันหรูที่แล่นออกไปด้วยความโกรธเคืองเท่านั้นเพราะเธอไม่สามารถทำอะไรที่มากไปกว่านี้อีกแล้วนอกเสียจากยอมรับผลของมันแต่กว่าเธอจะกู้ชื่อเสียงกลับคงจะต้องใช้เวลาอีกนาน

ภพแล่นรถไปยังโรงพยาบาลเพื่อรับมุกกลับคอนโดและทานมื้อเย็นด้วยกัน ร่างหนารีบก้าวขาเรียวยาวตรงไปยังห้องพักฟื้นมิคพร้อมกับผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณให้คนข้างในรู้ ทันทีที่ประตูเปิดออกชายหนุ่มก็ผงะตกใจที่เจอปรางกับแม็กซ์อยู่ในห้องด้วย แต่ยังคงเก็บอาการเอาไว้ให้นิ่งที่สุด

"ไงไอ้เพื่อนยาก" แม็กซ์เอ่ยทักทายพร้อมกับยิ้มมุมปาก

"ฉันมารับเธอกลับ" ภพหันไปทางมุกที่เอาแต่ยืนนิ่ง

"หมายความว่ายังไงอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ" ปรางมองหน้าภพ

"ไปกันเถอะ" ภพมองหน้ามุก

"จะรีบกลับไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนสิภพ" ปรางเอ่ยขึ้น

"ฉันไปรอข้างนอกนะ" ภพทำท่าจะเดินออกไป

"มุกขอนอนเป็นเพื่อนน้องนะคะ" มุกเอ่ยขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไป

"ฉันจะไปรอข้างนอก" ร่างหนารีบเดินออกไปทันที

"คนอะไรเอาแต่ใจจัง" ปรางเอ่ยกระซิบบอกแม็กซ์เบาๆ

"แถมยังทำหน้าเคร่งขรึมอีก กลัวเสียฟอร์มนะสิ" แม็กซ์หัวเราะชอบใจ

ด้านมุกหันไปเอ่ยลาน้องชายและรุ่นพี่ทั้งสองคนแล้วเดินออกไปหาภพข้างนอกทันที ปรางเห็นอย่างนั้นก็รีบชวนแม็กซ์เดินตามออกไปติดๆ ภพเห็นเพื่อนมองมาทางเขาอย่างจับผิดก็เกิดอารมณ์หงิดหงุดขึ้นมา

"มองอะไรนักหนา กลับไปได้ แล้วไป" ภพเอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองคน

"มองแค่นี้ก็ไม่ได้ ทำไมกลัวเสียฟอร์มหรือไง"

"นั่นสิ คงจะกลัวความลับแตก แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ มารับด้วยตัวเองขนาดนี้" แม็กซ์เสริมเอ่ยอีกคน

"ฉันไม่มีความลับอะไร" ภพยังคงทำเฉยเอ่ยเสียงราบเรียบ

"จ้ะ ไม่มีก็ไม่มี ออกหน้ามารับขนาดนี้ คงไม่ใช่ความลับแล้วล่ะ เรากลับกันเถอะแม็กซ์" ปรางยิ้มหัวเราะคล้องแขนแม็กซ์เดินจากไป

ภพกับมุกหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร มุกเห็นท่าทางเคร่งขรึมเฉยชาที่ชายหนุ่มส่งมาให้เธอ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าชายหนุ่มไม่มีวันจะจริงจังหรือรักเธอได้เลย เธอคงจะต้องอยู่ไปแบบนี้จนชายหนุ่มจะเบื่อและปริปากไล่เอง

"จริงๆ คุณไม่ต้องมารับมุกก็ได้นะคะ"

"ทำไม"

"เมื่อคืนมุกก็นอนที่คอนโดแล้ว คืนนี้มุกอยากนอนเป็นเพื่อนน้องค่ะ"

"พยาบาลก็มีเฝ้า เธอจะห่วงอะไร อยู่กับฉันมันจะตายหรือไง" พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ " ร่างบางรีบเดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ ด้วยความร้อนใจ

"แล้วยังไง เธอจะอยู่เฝ้าน้องเธอไม่ใช่เหรอ ตามมาทำไม"

"มุกจะไปกับคุณค่ะ"

"หึ" ภพยกยิ้มมุมปากพร้อมกับหันไปมองร่างบาง

ทันทีที่กลับถึงคอนโดภพก็จัดการโทรสั่งอาหารเดลิเวอร์ลี่ระหว่างรออาหารมุกก็เข้าไปอาบน้ำชำระคราบไคลในห้องนอนกว้าง ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีครีมเผยให้เห็นเรียวขาสวย ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อออกมาพ้นประตูห้องน้ำ เจอดวงตาคมกริบยืนจ้องมองมาทางเธออย่างโลมเลียไม่วางตา

"หัวเข่าเป็นยังไงบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เริ่มแห้งบ้างแล้ว" ตอบพลางไปนั่งลงหน้ากระจกพร้อมกับหวีผมยาวสลวย

"แล้ววันนี้ล้างแผลหรือยัง"

"ล้างที่โรงพยาบาลแล้วค่ะ"

"พยาบาลล้างให้สินะ"

"หมอนนนท์ล้างให้ค่ะ" ตอบไปตามความจริง

"เธอคงจะชอบมากสินะ" พูดจบชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

มุกมองไปทางประตูห้องน้ำที่ปิดลงด้วยความไม่เข้าใจกับประโยคที่ชายหนุ่มทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยใบหน้างงงวย สักพักอาหารที่สั่งก็มาส่งมุกจึงนำไปจัดแจงใส่จานวางเรียงบนโต๊ะอย่างสวยงาม จากนั้นก็ไปเรียกชายหนุ่มที่อยู่ในห้องทำงานมานั่งทานด้วยกัน

"เธอบอกอะไรเกี่ยวกับฉันและเธอให้ปรางฟังบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหาร

"เอ่อ…คือมุกบอกแค่ว่ามุกเป็นคนเลือกและเต็มใจที่จะทำแบบนี้เองค่ะ "

"ฉันรู้ว่าโกหกปรางไม่ได้หรอก โกหกไปก็ดูออกว่าใครเป็นยังไง ยิ่งเป็นคนรู้จักใกล้ชิดกันยิ่งไม่ต้องพูดถึง รู้ยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก"

"มุกรู้ค่ะ ว่าคุณกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องของเรา ถ้าปัญหามันเกิดจากมุกขอแค่คุณบอกมามุกจะทำทุกอย่างให้คุณสบายใจค่ะ "

"แม้แต่ให้เธอไปไกลๆ จากฉัน เธอก็จะทำงั้นสิ"

"ค่ะ มุกทำได้เพื่อคุณ แค่คุณเอ่ยปากเท่านั้น" ดวงตากลมโตมองจ้องใบหน้าชายหนุ่มอย่างสื่อความหมาย

"ช่างเถอะ ใครจะรู้ก็คงจะทำอะไรไม่ได้แล้ว ทานข้าวต่อเถอะ" ภพเลือกที่จะปล่อยผ่านเพราะคนที่รู้เรื่องจริงๆ ก็มีแต่เพื่อนทั้งสองคนเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ ก็แค่เห็นเพียงผ่านๆ

"ค่ะ" รับคำก้มหน้าทานข้าวต่อด้วยความน้อยใจที่เก็บซ่อนไว้ข้างใน

ภายในห้องนอนกว้างมุกนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่มระหว่างรอภพเคลียร์งานผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ร่างบางอดที่จะเอาคำพูดบนโต๊ะอาหารที่ออกจากปากของชายหนุ่มมาคิดไม่ได้ เธอกลัวภพจะไล่เธอไปจากเขาจริงๆ อย่างที่พูด ถ้าหากว่ามีวันนั้นจริงๆ เธอคงจะเสียใจมากและจำใจต้องจากไปอย่างที่ชายหนุ่มต้องการ

"ฉันนึกว่าเธอหลับไปแล้ว" ภพมองไฟหัวเตียงที่เปิดอยู่

"กำลังจะนอนแล้วค่ะ"เอื้อมมือไปปิดไฟแล้วนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม

"ฉันนึกว่าเธอรอฉันเสียอีก" ร่างหนาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ

"ใช่ค่ะ มุกรอคุณ" พลิกหันไปสวมกอดชายหนุ่ม

"รอฉันแต่นอนหันหลังให้ฉันเนี่ยนะ"

"มุกหันมากอดคุณแล้วนี่ไงค่ะ" ซบหน้าเข้ากับอกกว้างกำยำ

"ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่าให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอ ลืมไปแล้วสินะ"

"ถ้าคุณหมายถึงหมอนนท์ไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน และมุกก็บอกเขาไปแล้วว่ามุกชอบคุณ ส่วนที่เขาทำแผลให้ก็เพราะเป็นห่วงตามประสาหมอเท่านั้น"

"ชอบฉันก็อย่าทำตัวงี่เง่า ขัดใจฉันก็แล้วกัน"

"ค่ะ" กอดรัดร่างหนาเอาไว้แน่น

"แต่รู้ตัวไหมว่าเธอพูดขัดใจฉันกี่ครั้งแล้ววันนี้"

"ไม่รู้ค่ะ"

"ที่โรงพยาบาลไง ฉันไปรับเธอกลับ แต่เธอบอกว่าจะนอนเฝ้ามิค"

"ก็มุกไม่รู้นี่ค่ะ"

"ต่อไปก็อย่าทำอีกก็แล้วกัน" พูดพลางพลิกตัวขึ้นคร่อมทาบทับร่างบางเอาไว้ใต้ร่าง

"ค่ะ มุกรู้แล้ว"

"รู้แล้ว คืนนี้ก็ช่วยทำให้ฉันมีความสุขหน่อยนะ ว่าแต่เธอทานยาคุมหรือยัง"

"ทานแล้วค่ะ"

"อย่าลืมทานทุกวันล่ะ"

"ค่ะ" พยักหน้ารับ

จ๊วบ! ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีบางอย่างดูดดื่มหิวกระหายในรสจูบที่คุ้นเคย สองร่างต่างก็ผลัดสลับกันปลุกเร้าอารมณ์สวาทให้แก่กันและกันจนอารมณ์ลุกโชนขึ้นเต็มที่ จากนั้นก็เริ่มบรรเลงบทพิศวาสอันแสนเร้าร้อนอันแสนสุขสมจนไปสู่จุดหมายปลายทางโดยพร้อมเพรียงกันอย่างอิ่มเอมใจ