“เอาเป็นว่าจะมา ก็โทรบอกล่วงหน้าก่อนก็แล้วกันค่ะ”

“ครับ” หมอหนุ่มยิ้มรับ

หลังทานอาหารเสร็จหมอนนท์ก็ออกไปรับสายจากเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่เขาประจำอยู่โทรติดต่อเข้ามา ทันทีที่กดรับสายปลายสายก็รายงานว่าภพเข้ามาที่โรงพยาบาลขอพบเขา หมอหนุ่มจึงให้เจ้าหน้าที่บอกชายหนุ่มไปตามตรงว่าเขาไม่อยู่และยังไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับมุกเลย

“หมอคะ” มุกเดินเข้าไปหาหมอหนุ่ม

“ครับ”

“จะกลับแล้วเหรอคะ”

“ครับ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว มุกอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”

“ใครบอกว่าอยู่คนเดียวล่ะคะ มุกยังมีลูกในท้องอยู่ด้วยอีกทั้งคน” ร่างบางยิ้มยกมือบางขึ้นมากุมหน้าท้องของตัวเอง

“ผมขอถามอะไรมุกหน่อยได้ไหม”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“คือถ้าวันหนึ่งคุณภพเขาตามหามุกเจอ มุกจะกลับไปกับเขาไหม”

“เขาไม่มีวันตามหามุกหรอกค่ะ เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว อีกอย่างมุกเป็นหลานป้าปานคนที่เขาเกลียดที่สุด มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ ตอนนี้เขาคงกำลังมีความสุขกับคุณซินดี้อยู่”

“ผมขอโทษนะ ไม่น่าถามเลย รู้ทั้งรู้ว่ามันจะทำให้มุกไม่สบายใจ”

“ไม่เป็นไรคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม

หนึ่งเดือนต่อมา

ภพนั่งคอตกอยู่ในห้องทำงานหลังจากที่เขากลับมาจากโรงพยาบาลพูดคุยกับหมอนนท์เรื่องเบาะแสของมุก ซึ่งคำตอบที่ได้ก็เหมือนเช่นเคยหมอนนท์ไม่ได้รับการติดต่อใดๆ จากมุกเลย ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาภพต้องผ่านช่วงเวลาอ้างว้างเดียวดายไปอย่างยากลำบากด้วยความรู้สึกผิดในใจ

“มุกเธอไปอยู่ที่ไหน จะไม่กลับมาหาฉันอีกแล้วจริงๆ เหรอ ฉันคิดถึงเธอจังเลย ฉันขอโทษ” ร่างหนาหลับตาลงด้วยความปวดใจ

“พ่อหวังว่าถ้าเจอแล้ว ภพจะรักและทะนุถนอมรักษาหนูมุกกับลูกเป็นอย่างดีนะ”

“ครับ” ภพรับคำ

หลังจากภพเอ่ยลาบิดาเขาก็ตรงไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองของตนเองที่เคยอยู่ร่วมใช้ชีวิตกับมุกนานกว่าหลายเดือนจนเธอตั้งท้อง ทันทีที่ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มภาพการบรรเลงบทรักแนบกายระหว่างเขากับมุกก็ไหลเวียนเข้ามาในหัวภาพแล้วภาพเล่า ความสุขที่เคยส่งมอบให้กันผ่านทางภาษากายยังคงติดตรึงอยู่ในใจไม่รู้ลืมเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ในวันนี้เมื่อไร้เงาของเธอข้างกายก็ยิ่งทำให้เขาโดดเดี่ยวเหมือนคนไร้หัวใจ

ณ บ้านเช่านอกชานเมืองมุกกำลังนั่งมองภาพอัลตราซาวด์ลูกน้อยในครรภ์อายุสี่เดือนด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า หลังจากที่ไปหาหมอตรวจครรภ์ตามนัดหมาย ระหว่างนั้นหมอนนท์ก็ขนของใช้เด็กอ่อนต่างๆ ที่เพิ่งซื้อเข้ามาไว้ตรงหน้าเธอ มุกตั้งใจซื้อเตรียมไว้ก่อนตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะตอนนี้ยังเดินเหินไปมาสะดวกอยู่ เธอกลัวว่าถ้าท้องโตกว่านี้จะลำบากเอา

“ผมขนเข้ามาหมดแล้วนะ มุก” หมอนนท์เอ่ยขึ้น

“ขอบคุณค่ะ หิวหรือยังคะ มุกจะทำอะไรให้ทาน”

“นิดหน่อยครับ”

“งั้นรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวมุกไปทำให้” มุกกุมท้องตนเองพร้อมกับลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปในครัว

“ให้ผมช่วยนะ มุกจะได้ไม่เหนื่อย” หมอหนุ่มเข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ

“ช่วยหั่นผักก็แล้วกันค่ะ”

“ครับ”

ใช้เวลาไม่นานมากนักอาหารที่มีทั้งผักและเนื้อสัตว์ พร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ ก็ถูกยกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้ลิ้มลองรสชาติ ทั้งสองคนนั่งทานอาหารด้วยกันในบ้านเช่าหลังนี้บ่อยจนคุ้นชินกันไปโดยปริยาย ด้วยหมอนนท์มาเยี่ยมหาเธอบ่อยขึ้นทุกวัน ซึ่งมุกก็เข้าใจดีในความเป็นห่วงเป็นใยจากชายหนุ่มที่มีต่อเธอ

“ขอบคุณมากนะคะ ที่พาไปตรวจครรภ์กับซื้อของวันนี้” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“ครับ” หมอหนุ่มยิ้มรับ

“ทานเยอะๆ นะคะ”

“ครับ มุกก็ทานเยอะๆ นะ เผื่อลูกในท้องด้วย ก่อนนอนก็อย่าลืมดื่มนมและทานวิตามินทุกวันนะครับ”

“ค่ะ” มุกยิ้มรับ

ตกดึกภายในห้องนอนบนเตียงนุ่มมุกนอนหงายใช้มือบางลูบท้องของตนเองไปมาเบาๆ พลางนึกถึงหน้าพ่อของลูกไปด้วย ภายนอกเธออาจจะดูเข้มแข็งแต่ภายในใจเธอกลับไม่เคยลืมผู้ชายที่เธอรักออกไปจากใจได้เลยสักวัน ยิ่งห่างไกลกันมากเท่าไหร่เธอกลับคิดถึงชายหนุ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่เรืี่องระหว่างเธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้เธอรู้ดี เปรียบดังเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้ วันเวลาที่ผ่านเลยไปเท่านั้นที่จะทำให้เธอตัดใจจากชายหนุ่มได้ในสักวัน

“ตอนนี้ คุณคงกำลังมีความสุขกับคุณซินดี้อยู่ จนลืมมุกไปหมดแล้วสินะคะ ไม่มีมุกอยู่ขวางหูขวางตาคุณแล้ว คุณคงมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมา” มุกเอ่ยทั้งน้ำตาคลอเบ้า

“เราสองคนจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันให้ได้นะลูก แม่รักหนูนะ” มุกยิ้มทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม