“ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจ จริงๆ ผู้หญิงอย่างหนูไม่คู่ควรกับคุณภพด้วยซ้ำ ได้มาอยู่ใกล้ชิดแค่นี้มันก็มากเกินพอแล้วค่ะสำหรับหนู”

“หนูไม่ควรดูถูกตัวเองแบบนี้นะ รักตัวเองให้มากๆ รู้ไหม ”

“ค่ะ”

“ไปดื่มน้ำดื่มท่าบ้านฉันก่อนดีไหม แล้วค่อยว่ากันว่าจะเอายังไงต่อ นะ”

“จะดีเหรอคะ”

“ดีสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

“ก็ได้ค่ะ” ร่างบางยิ้มรับความเมตตาจากชายสูงวัย เธอจะไม่ปริปากบอกใครเด็ดขาดว่าเธอกำลังตั้งท้องกับภพ เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มต้องการปกปิดให้เป็นความลับอยู่แล้วเธอรู้ใจเขาดี

“ว่าแต่พ่อแม่ของหนูล่ะ อยู่ไหน”

“พ่อกับแม่เสียไปหลายปีแล้วค่ะ”

“จริงเหรอ ฉันเสียใจด้วยนะ ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตของหนูจะเอาภัพขนาดนี้”

“อีกไม่นานมันก็ชินไปเองค่ะ ในเมื่อยังมีลมหายใจอยู่ก็ต้องสู้ต่อไป”

“นั้นสินะ มันก็ถูกของหนู ฉันจะเป็นกำลังใจให้หนูก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ”

คล้อยหลังมุกออกจากคอนโดไม่นานนัก ภพก็แล่นเข้ามาในคอนโดชายหนุ่มกำลังจะเดินผ่านเคาร์เตอร์เพื่อไปยังลิฟต์แต่กลับถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน ภพรับคีย์การ์ดจากพนักงานมาถือเอาไว้พร้อมกับยืนฟังสิ่งที่มุกฝากบอกเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย จากนั้นชายหนุ่มก็ตรงขึ้นห้องไป ภพรีบตรงเข้าไปยังห้องนอนเปิดตู้เสื้อผ้าดูแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า เป็นอย่างที่พนักงานด้านล่างบอกเขาจริงๆ ว่ามุกลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกไปด้วย

“เธอไปแล้วจริงๆ เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยกับตนเอง

ร่างหนาเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มกลางห้องอย่างหัวเสียยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาขยี้ศีรษะตนเองแรงๆ ทีหนึ่งด้วยความสับสนว้าวุ่นอยู่ในใจที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก ทุกรอยยิ้มและสัมผัสที่เขาเคยได้รับจากหญิงสาวยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขาจนยากที่จะสลัดมันทิ้งไปมันไม่ง่ายเลยจริงๆ

ทันทีที่รถแล่นเข้าไปจอดภายในบ้านอนันต์ก็พามุกเข้าไปยังห้องรับแขก จากนั้นเขาก็เดินไปบอกแม่บ้านให้นำของว่างน้ำดื่มไปให้เธอ และไม่ลืมบอกปานทองที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงสวนหลังบ้าน อนันต์เดินนำปานทองเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกับเอ่ยแนะนำปานทองให้เธอรู้จัก

“หนูมุก นี่ปานทองภรรยาฉัน”

“สวัสดีค่ะ” มุกพนมมือไหว้หญิงสูงวัยด้วยความนอบน้อมแม้จะรู้สึกคุ้นชื่อเหมือนเคยได้ยินแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“ขอบคุณค่ะ” มุกส่งยิ้มให้ปานทอง

“ถ้าหนูพอมีเวลาอยู่ทานมื้อเที่ยงกับเราสักมื้อนะ” ปานทองเอ่ยเชิญชวน

“หวังเราจะได้เจอกันอีกนะ หนูมุก” ปานทองเอ่ยขึ้น

“ค่ะ” มุกยิ้มรับ

คล้อยหลังอนันต์กับมุกออกไปปานทองก็รีบต่อสายหานักสืบทันที เพื่อให้ตามสืบเรื่องของมุกจากบ้านเด็กกำพร้าเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีก ใบหน้าของมุกที่คล้ายคลึงกับน้องสาวเธอมันทำให้ปานทองเริ่มจะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

อนันต์แล่นรถไปจอดตรงหน้าทางเข้าคอนโดตามคำขอของมุกก่อนจะแยกย้ายกันอนันต์ก็ไม่ลืมขอเบอร์ติดต่อจากเธอ ซึ่งมุกก็เต็มใจให้โดยไม่มีการบ่ายเบี่ยง ร่างบางยืนมองจนรถอนันต์ลับสายตาไปจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ลากกระเป๋าตรงขึ้นไปยังห้องที่เคยอาศัยอยู่พร้อมกับกดกริ๊งตรงหน้าห้อง รอไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของภพที่จ้องมองมา แต่เธอเลือกที่จะหลบสายตาก้มหน้าลง

“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองกระเป๋าข้างกายหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”

“เธอคงคิดว่าตัวเองสำคัญมากสินะ ไม่อยากเข้าก็ไม่ต้องเข้า” พูดพลางปิดประตูเสียงดังใส่หน้าเธอด้วยความโมโห

มุกยืนมองประตูที่ปิดลงตรงหน้าผ่านหยดน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลเอ่อลงอาบแก้มพร้อมกับหมุนตัวให้กับประตูห้องยื่นมือไปหยิบจับที่ลากกระเป๋าหมายจะเดินออกไปจากตรงนั้น แต่กลับถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

“เธอจะยั่วโมโหฉันไปถึงไหน ห๊ะ!” ภพจับดึงร่างบางเข้าไปในห้องพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็วแล้วปิดประตูลง

“คุณจะทำอะไรคะ มุกไม่เข้าใจ” มองใบหน้าชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว เอากระเป๋าไปเก็บ ฉันจะพาเธอไปหาหมอ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำหลายครั้ง ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่”

“หมายความว่าคุณจะให้มุกอยู่ที่นี้กับคุณเหรอคะ”

“ใช่ แต่ถ้าเธอท้องโตกว่านี้ ค่อยว่ากันอีกที”

“ขอบคุณมากนะคะ” เดินเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น

“ฉันทำเพื่อลูกที่จะเกิดมาต่างหากล่ะ ไม่ใช่เธอ”

“ค่ะ มุกรู้ อย่างน้อยคุณรับเด็กในท้องเป็นลูกมุกก็ดีใจมากแล้วค่ะ” ค่อยๆ ผละออกจากร่างหนาด้วยความเจ็บจุกในหัวใจ

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งหลังจากที่ผลตรวจปัสสาวะออก มุกก็เข้าไปพบหมอเพียงลำพังโดยที่ภพรออยู่ข้างนอก ผลปรากฏว่าเธอเพิ่งจะท้องได้หนึ่งเดือนร่างบางนั่งฟังคำแนะนำจากหมอไม่นานเธอก็ออกมาจากตรวจต่อไปรอรับยาบำรุงและใบนัดตรวจครั้งต่อไป จากนั้นก็ตรงกลับคอนโดทันทีระหว่างนั้นภพก็ถามไถ่ถึงผลตรวจครรภ์จากเธอไปด้วย มุกจึงตอบไปตามความจริงทุกอย่าง

“ฉันว่าเธอหน้าซีดๆ นะ” ภพเอ่ยขึ้นทันทีที่เข้ามาถึงข้างในห้อง

“รู้สึกเพลียๆ เหนื่อยๆ นิดหน่อยค่ะ” พูดพลางนั่งลงบนโซฟานุ่ม

“กินอะไรไหม เดี๋ยวฉันสั่งให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ มุกไปนอนพักในห้องดีกว่า” ร่างบางลุกขึ้นยืนด้วยอาการหน้ามืดโอนเอนจะล้มลง

“อย่าอวดเก่งนักได้ไหม ดูสภาพตัวเองบ้าง ยืนจะไม่นิ่งอยู่แล้ว” ท่อนแขนแกร่งโอบอุ้มร่างบางตรงเข้าไปวางบนเตียง

“รู้ไหมว่ามุกรอคุณกลับมาหามุกทุกคืนเลย มันทรมานมากเลยรู้ไหมคะ แต่คุณก็ไม่ติดต่อกลับมาเลย มุกนึกว่าคุณจะไม่สนใจมุกกับลูกแล้ว” ตัดพ้อชายหนุ่มทั้งน้ำตา

“เธอนอนพักเถอะ” ทำท่าจะผละออกจากร่างบาง

“อย่าไปนะคะ อยู่กับมุกนะ” แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอชายหนุ่มเอาไว้ สบสายตาชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น

“ฉันอยากให้เธอรู้เอาไว้นะ ว่าสิ่งที่ฉันจะทำต่อไปนี้ทุกอย่าง ฉันทำเพื่อลูกคนเดียวเท่านั้น” พูดจบริมฝีปากหนาก็ประกบลงปิดริมฝีปากบางซอกซอนลิ้นหนาเข้าไปในโพลงปากหวานด้วยความช่ำชอง ไม่นานบทรักอันแสนเร่าร้อนก็ก่อตัวขึ้นไปตามแรงปรารถนาภายในกายที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ ผ่านคลื่นอารมณ์สวาทไปจนถึงจุดหมายปลายทางแล้วสิ้นสุดลงอย่างมีความสุข