หลายวันต่อมา

ณ บริษัทพีพีเคสตูดิโอจำกัด มุกเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูกระจกด้วยอาการตื่นเต้นเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดเลยว่าจะมีโอกาสถูกเรียกตัวให้มาสัมภาษณ์งานกับบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งนี้

ร่างบางผลักประตูเดินเข้าไปในบริษัทพร้อมกับรวบรวมความมั่นใจในตัวเองไปด้วย เรียวขาเนียนสวยที่โผล่พ้นกระโปรงทรงเอเหนือเข่าค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่นไปยังเคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งจุดประสงค์ในการมา แต่ด้วยพื้นทางเดินที่เธอกำลังก้าวเท้าเดินไปเพิ่งผ่านการถูทำความสะอาดด้วยน้ำยาไปหมาดๆ ทำให้เธอเกิดลื่นจะล้มลงกับพื้น

“ระวัง!” เสียงทุ้มนุ่มลึกตะโกนเสียงดังพร้อมกับเข้าไปคว้าร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความรวดเร็ว

“……” มุกหลับตาปี๋ซบหน้าเข้ากับอกกว้างของชายหนุ่มปริศนาด้วยความตกใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นค่อยๆ ผละออกจากร่างบางที่ก้มหน้าซบกับอกของเขาอยู่

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” มุกพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยังคงประคองเธอเอาไว้ ทันทีที่สายกลมโตของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของชายหนุ่มตรงหน้า เธอก็ตกอยู่ในภวังค์เหมือนต้องมนตร์สะกดหลงใหลไปกับใบหน้าอันหล่อเหลาและสายตาที่มองมาด้วยความอบอุ่นนั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ

“คุณ” ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองหน้าเขาด้วยความงงงวย

“…..” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบางเพราะยังคงตกอยู่ในภวังค์

“คุณ! จะจ้องหน้าผมอีกนานไหม”

“คะ…ค่ะ “ มุกขานรับเสียงตะกุกตะกัก

“ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย คงจะเป็นพนักงานใหม่สินะ” มองหญิงสาวผิวขาวเนียนอวบอิ่มไปทุกส่วนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“เปล่าค่ะ วันนี้ฉันมาสัมภาษณ์งาน”สบตาชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ

“อ้าว เหรอ คราวหน้าคราวหลังก็เดินระวังหน่อยนะ จะได้ไม่ลื่นอีก”

“ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยฉันไว้ ไม่อย่างนั้นคงจะได้ลงไปจับกบที่พื้นแล้วแน่ๆ ” ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มด้วยหัวใจพองโต

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ” พูดจบชายหนุ่มร่างสูงกำยำในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงยีนต์ก็เดินจากไป

“อ้าว ไปแล้วเหรอ ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักกันเลย” มุกพูดพึมพำกับตนเองด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า

ทันทีที่มุกเดินตรงไปยังเคาร์เตอร์แจ้งจุดประสงค์ในการมาสัมภาษณ์งาน พนักงานสาวสองคนประจำเคาร์เตอร์ก็อดที่ถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ขึ้นมาไม่ได้

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เล่าให้ฟังหน่อยสิ”

“เอ่อ คือพอดีฉันลื่นจะล้มค่ะ ผู้ชายคนนั้นก็เลยเข้ามาช่วยไว้” มุกยิ้มแก้มปริเมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มปริศนาที่ช่วยเธอเอาไว้

“เธอรู้ไหม ว่านั่นอะ คุณภพ เป็นประธานบริษัทที่นี้ ใครๆ ก็อยากจะซบอยู่ในอกเขาทั้งนั้นแหละ เธอโชคดีมากเลยรู้ไหมที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ถึงจะชั่วคราวก็เถอะ พูดแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้”

“เขาเป็นประธานบริษัทเหรอคะ” มุกตกใจ

“ใช่จ้ะ”

“คุณภพเขาดูดีขนาดนั้น คงจะมีแฟนแล้วใช่ไหมจ้ะ” มุกถามด้วยความอยากรู้เต็มอก

“ยังจ้ะ คุณภพยังโสดอยู่ เพราะไม่เคยเห็นควงผู้หญิงคนไหนมาที่นี้สักคนเลย เดาเอานะ ไม่แน่อาจจะมีแต่แอบๆ ไว้ก็ได้ใครจะไปรู้ จริงไหม”

“จ้ะ ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันเวลาเอา” มุกรีบตัดบทแล้วรีบตรงไปยังแผนกบัญชีที่อยู่ชั้นสองทันที

มุกใช้เวลาสัมภาษณ์งานกับบุษบาหัวหน้าแผนกไม่นานก็ยิ้มแก้มปริออกมาจากห้องเพราะทุกอย่างเป็นด้วยความราบรื่นเธอได้งานสมอย่างใจหวัง

“นี่โต๊ะทำงานของมุกจ้ะ “ บุษบาพาเธอไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานที่มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากห้องทำงานของบุษบามากนัก

“ค่ะ” มุกมองสำรวจโต๊ะทำงานด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ไว้วันพรุ่งนี้ พี่จะพาไปแนะนำให้ทุกคนในบริษัทแผนกต่างๆ รู้จักนะ”

“ค่ะ มุกตื่นเต้นจังเลย” มุกส่งยิ้มให้บุษบา

“ไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็กลับไปเตรียมตัวทำงานวันพรุ่งนี้เถอะ”

“ค่ะ”

“เราชื่อ ทิพนะ เธอล่ะชื่ออะไร” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับมุกเดินตรงมาทางเธอพร้อมกับแนะนำตัว

“ชื่อมุกจ้ะ”

“จะกลับแล้วใช่ไหม เจอกันพรุ่งนี้นะ” ทิพส่งยิ้มให้มุกด้วยความเป็นมิตร

“จ้ะ มุกขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้บุษบาแล้วเดินจากไป

“ดูท่าทางแล้ว จะขยันเอาเรื่องอยู่นะคะ แถมยังสวยน่ารักอีกด้วย พี่บุษว่าไหมคะ” ทิพเอ่ยถามบุษบา

“จากที่พี่สัมภาษณ์เมื่อกี้ ก็เป็นคนนอบน้อมอยู่พอสมควรนะ ดูจะมุ่งมั่นตั้งใจกับงานมากเลย”

“ดีเลยค่ะ ทิพจะได้มีเพื่อนช่วยงาน จะได้อู้งานบ้าง” ทิพหัวเราะขบขัน

“ก็ลองดูสิจ้ะ แม่ตัวดี” บุษบามองค้อนทิพไม่จริงจังนัก

“ล้อเล่นค่ะ” ทิพส่งยิ้มให้บุษบา

พอมุกเดินออกมาตรงหน้าบริษัทเธอเลือกที่จะขึ้นรถเมล์ตรงไปลงยังหน้าปากซอยทางเข้าบ้านเช่าตนเอง และไม่ลืมซื้อขนมติดไม้ติดมือไปด้วย พอเปิดประตูเข้าไปเธอก็ตะโกนเรียกหาน้องชายตนเองทันที

"มิค พี่กลับมาแล้ว มีขนมมาฝากด้วยนะ"

"มาแล้วครับ" เด็กชายวัยรุ่นวัยสิบห้าปีรีบเดินตรงหาพี่สาวของตนเอง

"พี่ได้งานแล้วนะ" เธอหวังว่าจะได้เพื่อนร่วมงานที่ดีและไม่เจอเหตุการณ์เหมือนก่อนหน้านั้นที่ถูกคุกคามทางเพศจากใครอีก

"จริงเหรอ ผมดีใจจังเลย" มิคเข้าสวมกอดพี่สาวด้วยความดีใจ

"ไข้ลดแล้วใช่ไหมเนี่ย" มุกใช้มืออังหน้าผากน้องชายด้วยความห่วงใย

"ครับลดแล้ว วันพรุ่งก็ไปโรงเรียนได้แล้วครับ"

"เก่งมากน้องรักของพี่" มุกยิ้มกว้างลูบศีรษะน้องชายไปมา

“วันพรุ่งนี้พี่ก็จะเริ่มไปทำงานวันแรกแล้ว ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง” มุกพูดพลางแกะถุงขนมให้น้องชายไปด้วย

“พี่มุกคนเก่ง ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว สู้ๆ นะครับ”

“ครับ พี่สู้อยู่แล้วเพื่อน้องชายที่น่ารักของพี่” มุกลูบหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู

“มิคจะตั้งใจเรียน เรียนจบแล้วมิคจะทำงานเลี้ยงพี่มุกเองครับ มิคสัญญา”สวมกอดพี่สาวด้วยความรักใคร่

“เพื่ออนาคตที่ดีของเราสองคนต่อให้เหนื่อยแค่ไหนพี่ก็จะอดทน” มุกมองไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่นในใจ หวังว่าสักวันหนึ่งเธอกับน้องจะมีบ้านเป็นของตนเองแล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ตกดึกมุกนั่งมองน้องชายที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยความเอ็นดูรักใคร่มือบางค่อยๆ ลูบศีรษะลูกน้องไปมาเบาๆ ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“พี่จะดูแลมิคแทนพ่อกับแม่ให้ดีที่สุด พี่สัญญา” มองหน้าน้องชายยิ้มแก้มปริ

มุกพาร่างบางอันสมส่วนในชุดนอนกระโปรงยาวสีขาวไปหยุดยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องนอนด้วยหัวใจที่เต้นแรง เมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของภพเจ้านายหนุ่มคนใหม่ เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยแต่กับชายหนุ่มที่เธอกำลังจะไปอยู่ใต้อาณัติในฐานะลูกจ้างเธอกลับรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในหัวใจ ยิ่งสัมผัสจากอ้อมแขนอ้อมอกอุ่นๆ นั้นยิ่งทำใบหน้าสาวขึ้นสีระเรื่อแดงก่ำด้วยความเขินอาย

“วันพรุ่งนี้ มุกจะได้เจอคุณอีกไหมนะ คุณภพ” พูดพลางยกมือบางขึ้นมาแตะใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง

วันต่อมา

ณ บริษัทพีพีเคสตูดิโอจำกัด ทันทีที่มุกเข้างานบุษบาก็พาเธอไปแนะนำให้พนักงานในแผนกบัญชีอีกสิบคนรู้จักรวมถึงแผนกอื่นๆ ด้วยเว้นแต่ชั้นบนสุด ซึ่งเป็นชั้นที่ประธานบริษัททำงานอยู่ จะมีก็แต่เลขาหน้าห้องที่มาแต่เช้าตรู่ มุกแอบหวังอยู่ในใจว่าจะได้ขึ้นไปเยือนสักครั้ง

“ในส่วนของชั้นบนสุด สักบ่ายๆ พี่จะพามุกไปแนะนำให้พิศเลขาหน้าห้องคุณภพให้รู้จักนะ” บุษบาเอ่ยขึ้น

“ค่ะ”

“และถ้ามีเอกสารสำคัญหรือเร่งด่วน พี่จะขอวานให้มุกกับทิพนำขึ้นไปให้คุณภพเขาเซ็นต์หน่อยนะ”

“ค่ะ พี่บุษ”

“งั้นก็ไปทำงานได้แล้วไป เดี๋ยวทิพจะเป็นคนบอกรายละเอียดให้เองนะ”

“ไปมุก ได้เวลาลุยงานกันแล้ว” ทิพเข้ามาเอ่ยชวนมุก

มุกนั่งทำงานจนเวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงวัน ทิพกับบุษบาก็ชวนเธอไปทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารข้างๆ ตึกบุษบาและทิพจึงถือโอกาสถามไถ่เรื่องครอบครัวของมุก ซึ่งพอทั้งคู่รับรู้เรื่องราวของเธอก็อดที่จะรู้สึกเห็นใจเธอขึ้นมาไม่ได้ จึงทำได้พูดเป็นกำลังใจเธอเท่านั้น

พอกลับเข้ามาในออฟฟิตบุษบาก็พามุกขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึกพร้อมกับเอกสารด่วนที่จะให้ภพเซ็นต์ ทั้งสองคนเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของพิศเลขาหน้าห้องท่านประธาน

“พิศ คุณภพเข้ามาหรือยังจ้ะ” บุษบาเอ่ยถามขึ้น

“ยังเลยค่ะ พี่บุษ” พิศหญิงสาวสวมแว่นใสเงยหน้าขึ้นจากเอกสารมองผู้มาเยือน

“พอดี พี่มีเอกสารด่วนจะให้คุณภพเซ็นต์ฝากด้วยนะจ๊ะ”

“ค่ะ แล้วนั่น พนักงานใหม่สินะคะ” พิศมองมุกตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ใช่จ้ะ นี่มุกพนักงานบัญชีคนใหม่จ้ะ”

“สวัสดีค่ะ” มุกพนมมือไหว้พิศด้วยควานอบน้อม

“สวัสดีจ้ะ” พิศยิ้มรับ

ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังพูดคุยกันอยู่ ภพก็เดินเข้ามาพอดี พิศเห็นเจ้านายหนุ่มก็รีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยทักทายทันที

“สวัสดีค่ะ คุณภพ พอดีมีเอกสารด่วน จากฝ่ายบัญชีให้เซ็นต์ค่ะ”

“ได้สิ เอามาให้ผมเซ็นต์ในห้องก็แล้วกันนะ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินตรงเข้าไปข้างในห้องทำงานทันที

“พี่บุษเอาเข้าไปเลยค่ะ “ พิศเอ่ยขึ้น

“มุกไปแทนพี่หน่อยสิจ๊ะ “ บุษบายื่นแฟ้มเอกสารให้มุกทันที

“ค่ะ” รับเอกสารมาถือเอาไว้แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องประธานทันที

มุกเดินไปหยุดตรงหน้าภพที่กำลังก้มหน้าจดจ่อกับหน้าจอโทรศัพท์มือถือพร้อมกับวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ภพเห็นอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นจึงสบสายตาเข้ากับดวงตากลมโตที่มองจ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแล้วอย่างจัง

“คุณนั้นเอง เพิ่งจะทำงานวันนี้วันแรกสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ค่ะ” มุกยิ้มมุมปากด้วยความดีใจ

“เป็นไงบ้าง พอจะทำได้ไหม มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ภพถามพลางเซ็นต์เอกสารไปด้วย

“ทำได้ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลย”

“เรียบร้อยแล้ว” ภพยื่นเอกสารคืนให้มุก

“ขอบคุณค่ะ” ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วหมุนตัวเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูห้อง

“เอ่อ…คุณภพทานข้าวหรือยังคะ” มุกตัดสินใจหมุนตัวหันไปถามชายหนุ่ม

ภพได้ยินอย่างนั้นก็จ้องมองใบหน้าขาวเนียนของหญิงสาวร่างบางตรงหน้าด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

“ผมเพิ่งทานก่อนมาเมื้อกี้เอง ว่าแต่คุณชื่ออะไร”  

“ชื่อมุกค่ะ คุณภพจะว่าอะไรไหมคะ ถ้ามุกจะทำอาหารมาให้คุณทานตอบแทนที่คุณเคยช่วยมุกไว้ ได้ไหมคะ” มุกเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับจ้องใบหน้าอันหล่อเหลานั้น

“ผมว่าอย่าลำบากเลยดีกว่า ผมไม่ต้องการอะไรตอบแทนหรอก”

“แต่มุกเต็มใจค่ะ นะคะ” ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

“ก็ได้ ตามใจก็แล้วกัน”ภพแอบถอนหายใจเบาๆ  

“งั้นวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง มุกจะขึ้นมาหาคุณที่นี้นะคะ”

“อืม” ภพพยักหน้ารับ

ทันทีที่มุกเดินผลักประตูออกมาจากห้องเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาพิศกับบุษบาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะเธอหายเข้าไปข้างในนานกว่าปกติ

“เอ่อ…เรียบร้อยแล้วค่ะ” มุกเดินเข้าไปหาบุษบา

“มีอะไรหรือเปล่ามุก ทำไมเข้าไปนานจัง คุณภพเขาไม่พอใจอะไรหรือเปล่า” บุษบาถามเสียยืดยาว

“เปล่าค่ะ” มุกส่ายหน้าพร้อมกับอมยิ้มมุมปาก

“เปล่าก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ” บุษบาเดินนำออกไป

พอมุกไปถึงที่โต๊ะเธอก็เอาแต่นั่งเหม่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของภพยิ้มอยู่คนเดียว ทิพเห็นอย่างนั้นก็แอบสงสัยในท่าทางแปลกๆ ของมุก

“มุกเธอเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล่า” มุกรีบปฏิเสธทันควัน

“นั้นสิ พี่ก็ว่ามุกดูแปลกๆ นะ ” บุษบาเอ่ยเสริมขึ้นทันทีที่ออกมาจากห้องทำงาน

“ก็ได้ค่ะ ในเมื่ออยากรู้มุกก็จะบอก” มุกตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับภพเมื่อเจอกันครั้งแรกให้บุษบากับทิพด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ถึงขนาดจะทำอาหารไปให้เขาทาน แสดงว่าตกหลุมรักคุณภพเขาเต็มๆ แล้วสิท่า ไม่ต้องเดาให้ยากหรอก” ทิพเอ่ยขึ้นหลังจากที่มุกเล่าเรื่องที่ภพช่วยเธอจบลง

“เปล่าสักหน่อย” มุกก้มหน้าลงหลบสายตาทิพทันที

“พี่ไม่แปลกใจหรอกนะ ถ้ามุกจะชอบคุณภพเขา เพราะสาวๆ ที่นี้ก็ชอบกันทั้งนั้น แต่คุณภพไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาเลยสักคน และไม่เคยพาผู้หญิงข้างนอกคนไหนมาที่นี้สักคนเหมือนกัน” บุษบาเอ่ยขึ้น

“มุกแค่อยากตอบแทนคุณภพเขาก็เท่านั้นเองจ้ะ “

“จ้ะ ในเมื่อคุณภพไม่ได้ว่าอะไร ก็ตามใจมุกเถอะ” บุษบาส่งยิ้มให้มุกแล้วเดินจากไป

“ได้เรื่องยังไง มาเล่าให้กันฟังบ้างนะ อยากรู้” ทิพกระซิบกระซาบเย้าหยอกมุก

มุกได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยพลางนึกเมนูที่จะทำให้ภพเจ้านายหนุ่มรูปหล่อคนใหม่ทานในวันพรุ่งนี้ไปด้วย