“ยังไงคะ”

“เธอไม่รู้จริงๆ หรอก เข้าไปข้างในห้องกันเถอะ”

“ไม่ได้นะคะ!” มุกรีบทักท้วง

“ทำไม”

“หมอบอกว่าสามเดือนแรกให้งดเรื่องบนเตียงค่ะ ลูกในท้องจะเป็นอันตรายได้”

“จริงเหรอ”

“ค่ะ รีบทานเถอะนะคะ มุกจะทานเป็นเพื่อน”

จ๊วบ! ทันทีที่สิ้นสุดคำพูดใดๆ ริมฝีปากหนาก็ประกบปิดริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มหิวกระหาย ลิ้นทั้งสองต่างก็เกี่ยวตวัดกันไปมาอยู่ในโพลงปากหวานไม่นานก็ผละออกจากกันช้าๆ มามองสบตากัน

“ลุกขึ้นเถอะ จะได้ทานข้าวกัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“ค่ะ” รีบลุกขึ้นจากตักหนาทันควันพร้อมกับเดินไปตักอาหารใส่จานมานั่งทานกับชายหนุ่ม

“ขาดเหลือก็สั่งมานะ” ภพพูดพลางตักอาหารเข้าปาก

“ค่ะ” รับคำพร้อมกับยิ้มมุมปาก

ไม่นานทั้งสองคนก็ทานมื้อเช้าเสร็จ มุกจึงเดินตามหลังชายหนุ่มไปจนถึงหน้าประตูห้องเพื่อไปส่งชายหนุ่มถึงลานจอดรถแต่ภพกลับห้ามเธอเอาไว้ มุกจึงทำได้แค่ส่งชายหนุ่มถึงหน้าประตูห้องแค่นั้น เมื่อในห้องเหลือแค่เธอเพียงคนเดียวมุกจึงจัดการเก็บทำความสะอาดครัวและสั่งผักผลไม้และอื่นๆ มาแช่ไว้ในตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ

ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มด้วยความอ่อนเพลียเล็กน้อยพร้อมกับเปิดโน๊ตบุคเพื่อดูของใช้เด็กอ่อนในร้านออนไลน์ ระหว่างที่กำลังนั่งดูไปเพลินๆ โทรศัพท์เธอก็มีสายเข้าจากปราง

“ค่ะ พี่ปราง” เสียงหวานกรอกใส่ปลายสาย

“มุกสบายดีใช่ไหม”

“ค่ะ มุกสบายดี พี่ปรางล่ะคะเป็นยังไงบ้าง”

“พี่สบายดีจ้ะ แม็กซ์เขาดูแลดี”

“น่าอิจฉายังเลยค่ะ”

“ทำไมล่ะ ภพเขาไม่ดีกับมุกเหรอ ตกลงมุกจะอยู่กับภพแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอ พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม”

“ขอบคุณมากนะคะ ที่เป็นห่วงมุก แต่มุกเลือกแล้วค่ะ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่มีวันรักแต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ มุกก็มีความสุขแล้วค่ะ”

“พี่ปราง” มุกหันไปทางรุ่นพี่ด้วยความตกใจ

“บอกพี่มาตรงๆ เถอะ ไว้ใจพี่ได้”

“มุกไม่ได้ท้องค่ะ”

“เพราะภพไม่ให้บอกใช่ไหม”

“มุกไม่ได้ท้องจริงๆ ค่ะ พี่ปรางอย่าคาดคั้นมุกเลยนะคะ”

“ก็ได้ ไม่ท้องก็ไม่ท้อง” ปรางเดินนำออกไปทันที

หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำปรางกับมุกก็แยกย้ายกันกลับ คราแรกปรางจะไปส่งมุกถึงคอนโดแต่เธอปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าจะเดินซื้อของต่อปรางจึงตัดใจกลับไปก่อนและปล่อยเธอทิ้งไว้ในห้างตามที่ต้องการทั้งที่เป็นห่วง มุกเดินไปยังร้านขายเสื้อผ้าของใช้เด็กอ่อน เธอเดินดูไปเรื่อยๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ตั้งใจไว้ว่าถ้าท้องโตกว่านี้ค่อยกลับมาดูอีกที

ร่างบางเดินออกมาจากร้านด้วยอาการเวียนศีรษะหน้ามืดเล็กน้อยและอ่อนเพลียเหนื่อยล้ากว่าปกติจึงหาที่นั่งพักสักครู่จนอาการดีขึ้น จากนั้นก็นั่งแท็กซี่กลับคอนโด ทันทีที่ร่างบางก้าวขาเข้าไปข้างในห้องเธอก็ล้มลงกับพื้นหมดสติดับวูบไป

ครืด ครืด โทรศัพท์เครื่องบางที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานสั่นขึ้น ภพจึงเอื้อมมือหยิบขึ้นมารับทันที

“ฮัลโหลปราง ว่าไง” เสียงทุ้มกรอกใส่ปลายสาย

“มุกท้องใช่ไหม” ปรางยิงคำถามที่ค้างคาใจทันที

“อะไรนะ!” ภพตกใจเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ลุกขึ้นทันที

“ปรางถามว่ามุกท้องใช่ไหม บอกมาตามตรงเถอะ”

“จะท้องหรือไม่ท้องมันเกี่ยวอะไรกับปรางด้วย แต่ถ้าจะท้องจริงๆ มันคงจะไม่เกิดจากเราหรอกนะ”

“หมายความว่ายังไง”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ไหม ที่ปรางโทรมาก็เพราะเป็นห่วงมุกน่ะ อาการออกชัดเจนซะขนาดนั้น ภพควรจะดูแลมุกให้ดีกว่านี้นะ ไม่รักก็อย่าทำร้ายเข้าใจไหม ภพ”

“ถ้าจะมาพูดเรื่องไร้สาระ แค่นี้ก่อนนะ” ภพกดวางสายปรางทันที

“ไอ้เพื่อนบ้า! ผู้ชายอะไรปากหนักชะมัด !อยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดหัวสักที! ” ปรางมองมือถือในมือพร้อมกับด่าเพื่อนหนุ่มที่ตัดสายเธอเสียดื้อๆ

ภพกดต่อสายหามุกสายแล้วสายเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะรับสายเขาสักที เขาตั้งใจจะโทรไปต่อว่าเธอเรื่องที่แสดงอาการออกจนปรางจับได้ เขากำชับเธอนักเธอหนาแต่ก็ยังทำพลาดอยู่

“ยัยตัวดี! อยากจะลองดีกับฉันสินะ!” ภพโมโหขบกรามแน่นรีบเดินออกไปจากห้องทำงานทันที

ภพแล่นรถไปถึงคอนโดด้วยความรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่กำลังตีกันไปหมด เขาทั้งโมโหและเป็นห่วงเธอไปในคราเดียวกัน ปกติเธอจะรับสายเขาทุกครั้งแต่ครั้งนี้เธอไม่รับสายเขาเลยซึ่งมันผิดปกติไปจากทุกคราว ทันทีที่ร่างหนาไปถึงหน้าประตูชายหนุ่มก็ใช้คีย์การ์ดเปิดผลักประตูเข้าไปด้วยความว่องไว

“มุก! “ภพตกใจที่เห็นร่างบางนอนหมดสติอยู่ตรงพื้นห้อง

“มุก! ตื่นสิ เธอจะต้องไม่เป็นอะไรนะ!” ภพรีบช้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นส่งโรงพยาบาลทันทีด้วยความเป็นห่วงจับใจ